Artist: Max Ginsburg[Η ΑΝΤΑΜΩΣΗ] Της Gabriela Mistral
Και ποτέ, ποτέ πια, ούτε τις νύχτες τις γιομάτεςArtist: Max Ginsburg
τρεμοσαλέμματα αστεριών, ούτε στις παρθένες
αυγές, ούτε στα θυσιασμένα βράδια; Στην άκρη κανενός μονοπατιού,
την εξοχή που ζώνει, στην άκρη καμιάς
βρύσης που αναρριγεί, λευκή από το φεγγάρι; Κάτω από τις πλεχτές ψάθες του δάσους,
που το βράδυ με πρόφτανε άμα τον φώναζα,
ούτε στη σπηλιά που μου στέλνει πίσω την
κραυγή μου;
Ωχ, όχι ! Μα η αντάμωση, λίγο νοιάζει που,
μες στα ήσυχα νερά τα’ ουρανού ή σ’ ένα
ανεμοστρόβιλο που κοχλάζει
κάτω από το γαλήνιο φεγγάρι ή σε μενεξεδένιο
τρόμο. Και να ‘σαι όλες τις άνοιξες και τους χειμώνες
μαζί του, σ’ ένα σφιχτό δέσιμο,
γύρω από τον ματωμένο λαιμό του.
Volverlo a ver
¿Y nunca, nunca más, ni en noches llenas
de temblor de astros, ni en las alboradas
vírgenes, ni en las tardes inmoladas?
¿Al margen de ningún sendero pálido,
que ciñe el campo, al margen de ninguna
fontana trémula, blanca de luna?
¿Bajo las trenzaduras de la selva,
donde llamándolo me ha anochecido,
ni en la gruta que vuelve mi alarido?
¡Oh, no! ¡Volverlo a ver, no importa dónde,
en remansos de cielo o en vórtice hervidor,
bajo unas lunas plácidas o en un cárdeno horror!
¡Y ser con él todas las primaveras
y los inviernos, en un angustiado
nudo, en torno a su cuello ensangrentado!
Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr
Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.grΕρωτεύομαι, έρωτας – Gabriela Mistral
Ερωτεύομαι, έρωτας – Gabriela Mistral
“Πάει ελεύθερος στο αυλάκι,
φτερουγίζει στον αέρα,
πάλλει ζωντανός στον ήλιο, πιάνεται μες στον πευκιά.
Δεν φελάει να τον ξεχάσεις όπως μια κακιά σκέψη,
θα πρέπει να τον ακούσεις.
Μιλάει γλώσσα από μπρούτζο και μιλάει γλώσσα πουλιού,
ικεσίες δειλές, παραγγέλματα της θάλασσας
Δεν αξίζει να του θυμώσεις, να του συνοφρυωθείς,
πρέπει να τονε κοιμίσεις!
Έχει χαρακτήρα αφέντη, λόγια δεν τον μαλακώνουν,
γρατζουνάει ανθογυάλια κι ανοίγει βαθιά παγόβουνα.
Δε φελάει να του πεις: δεν μπορείς να τον κοιμίσεις:
πρέπει να του δώσεις στέγη!
Έχει φίνες πανουργίες σε λεπτά αντίγραφα,
επιχειρήματα σοφού,
αλλά σε φωνή γυναίκας.
Η ανθρώπινη επιστήμη, όχι η θεία σε σώζει μόνο:
Πρέπει να του δώσεις μπέσα!
Λινό επίδεσμο σου βάνει και εσυ τον ανέχεσαι.
Σου προσφέρει το βραχίονα, δεν μπορείς να του ξεφύγεις.
Φεύγει. Ακολουθάς υπνωτισμένος παρόλο που βλέπεις
πως ο δρόμος πάει στον Άδη!”
Anda libre en el surco, bate el ala en el viento,
late vivo en el sol y se prende al pinar.
No te vale olvidarlo como al mal pensamiento:
¡lo tendrás que escuchar!
Habla lengua de bronce y habla lengua de ave,
ruegos tímidos, imperativos de amar.
No te vale ponerle gesto audaz, ceño grave:
¡lo tendrás que hospedar!
Gasta trazas de dueño; no le ablandan excusas.
Rasga vasos de flor, hiende el hondo glaciar.
No te vale decirle que albergarlo rehúsas:
¡lo tendrás que hospedar!
Tiene argucias sutiles en la réplica fina,
argumentos de sabio, pero en voz de mujer.
Ciencia humana te salva, menos ciencia divina:
¡le tendrás que creer!
Te echa venda de lino; tú la venda toleras;
te ofrece el brazo cálido, no le sabes huir.
Echa a andar, tú le sigues hechizada aunque vieras
¡que eso para en morir!
ΔΡΟΣΙΑ -Της Gabriela Mistral
Αυτό ήταν ένα τριαντάφυλλο
γεμάτο δροσιά:
αυτό ήταν το στήθος
μου με τον γιο μου.
Συγκεντρώστε τα φύλλα του
για να το στηρίξετε:
αποφύγετε το αεράκι
να μην το αποσπάσετε.
Κατέβηκε μια νύχτα
από τον απέραντο ουρανό.
και της αγάπης έχει
την ανασταλμένη ανάσα του
Από ευτυχία παραμένει
σιωπηλή, σιωπηλή:
δεν υπάρχει τριαντάφυλλο
μεταξύ τριαντάφυλλων
πιο έκπληκτος
γεμάτο δροσιά:
αυτό ήταν το στήθος
ROCÍO-Por Gabriela Mistral
Esta era una rosa
llena de rocío:
éste era mi pecho
con el hijo mío.
Junta sus hojitas
para sostenerlo:
esquiva la brisa
por no desprenderlo.
Descendió una noche
desde el cielo inmenso;
y del amor tiene
su aliento suspenso.
De dicha se queda
callada, callada:
no hay rosa entre rosas
más maravillada.
Esta era una rosa
llena de rocío:
éste era mi pecho
con el hijo mío.
Της Gabriela Mistral
Στην μακρινή ακτή
και στη θάλασσα του Πάθους,
αποχαιρετήσαμε
χωρίς να πούμε αντίο.
Και
η παραίσθηση δεν ήταν αλήθεια .
Ούτε το πίστεψες
ούτε το πιστεύω,
"και είναι αλήθεια και δεν είναι αλήθεια"
όπως στο τραγούδι.
Πηγαίνοντας νότια,
έλεγα:
- Πηγαίνουμε προς τη θάλασσα
που καταβροχθίζει τον Ήλιο.
Και πηγαίνοντας βόρεια,
η φωνή σου είπε: -
Ας πάμε μαζί για να δούμε
πού είναι ο Ήλιος.
Όχι με το παιχνίδι, λέτε
ή υπερβολή
ότι η
ξηρά και η θάλασσα μας χώριζαν , που είναι
αυτή, όνειρο και
ψευδαισθήσεις.
Μην πείτε στον εαυτό σας
ή μην ζητάτε το φωνητικό σας
καταφύγιο για κάποιον
στο καταφύγιο .
Θα ρίξετε τη σκιά
που πάντα έπαιζε, θα
δαγκώσετε τον αμμόλοφο
με δύο βήματα ...
Έτσι, κανείς,
ούτε ο άνθρωπος ούτε ο Θεός, δεν
μας καλεί πάρτι
όπως το φεγγάρι και ο ήλιος.
έτσι ώστε ούτε ο βράχος
ούτε ο περιπλανώμενος άνεμος,
ούτε το ποτάμι με το ford
ούτε το σκιασμένο δέντρο, να
μάθουν και να λένε ένα
ψέμα ή λάθος
του Νότου και του Βορρά,
του ενός και των δύο!
En costa lejana
y en mar de Pasión,
dijimos adioses
sin decir adiós.
Y no fue verdad
la alucinación.
Ni tú la creíste
ni la creo yo,
«y es cierto y no es cierto»
como en la canción.
Que yendo hacia el Sur
diciendo iba yo:
«Vamos hacia el mar
que devora al Sol».
Y yendo hacia el Norte
decía tu voz:
«Vamos a ver juntos
donde se hace el Sol».
Ni por juego digas
o exageración
que nos separaron
tierra y mar, que son
ella, sueño y el
alucinación.
No te digas solo
ni pida tu voz
albergue para uno
al albergador.
Echarás la sombra
que siempre se echó,
morderás la duna
con paso de dos...
Para que ninguno,
ni hombre ni dios,
nos llame partidos
como luna y sol;
para que ni roca
ni viento errador,
ni río con vado
ni árbol sombreador,
aprendan y digan
mentira o error
del Sur y del Norte,
del uno y del dos!
Gabriela Mistral
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε
Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς.
Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε
Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια.
Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε,
Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς.
Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε,
Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια.
Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα,
Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς
Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε
Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια...
μτφρ. Δημήτρης Αγγελής
Η Λουσίλα Γοδόι Αλκαγιάγα (Lucila Godoy Alcayaga, 7 Απριλίου 1889 – 10 Ιανουαρίου 1957), γνωστή με το ψευδώνυμο Γκαμπριέλα Μιστράλ, ήταν Χιλιανή ποιήτρια, διπλωμάτης, εκπαιδευτικός και φεμινίστρια .
Το 1945 έγινε η πρώτη λογοτέχνης της Λατινικής Αμερικής που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας "για την λυρική της ποίηση που εμπνεύστηκε από δυνατά συναισθήματα και την έκανε σύμβολο των ιδεαλιστικών φιλοδοξιών ολόκληρου του λατινο-αμερικάνικου κόσμου.Το 1951 τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Χιλής.
Μερικά βασικά θέματα στα ποιήματά της είναι η φύση, η προδοσία, η αγάπη, η αγάπη της μάνας, η θλίψη και η αγανάκτηση, τα ταξίδια, καθώς και η ταυτότητα της Λατινικής Αμερικής, όπως αποτελείται από μείγμα εγγενών αμερικανικών και ευρωπαϊκών επιρροών. Η Γαμπριέλα Μιστράλ είχε βασκική και ινδιάνικη καταγωγή.
