Για ένα ''τίποτα'' του 'Ερωτα

Nύχτα βροχής και αγρύπνιας

Πως να ημερέψεις  το πέλαγος της καρδιάς
όταν μέσα σου ο άνεμος / φυλλορροεί / ψιθύρους

Η μνήμη να κεντρίζει τις αισθήσεις

Πως έγιναν όλα/ τίποτα; 

Κι όμως /αυτή η μνήμη του/ τίποτα
φτιαγμένη απο λυγμό και απόσταση / καίει το κορμί.

-Τι κάνεις ;

-Τίποτα

-Τι είπες; 

 -Τίποτα

-Τι θέλεις;

-Τίποτα 

-Τι σκέφτεσαι;

 -Τί-πο-τα 

Πως να τα συμπυκνώσεις όλα αυτά τα τίποτα
να γίνουν κάτι;

Τι;

Δεν ξέρω...

Εγώ θέλω να βλέπω το αίμα /κόκκινο και ζεστό
 να ρέει στην πληγή και να ξέρω γιατί...

Να μην πονώ/για ένα τίποτα;

Μείνε εδω, (είπες)

Ξάπλωσε κοντά μου και μη φοβάσαι/ τίποτα..

Εδώ κοιμάται ο 'Ερωτας

Αυτό το τίποτα έσπασε τη καρδιά μου
σε χίλια κομμάτια

'Ισως/τελικά/απο ένα τίποτα / γεννιέται /ο 'Ερωτας.
(Μαρία Λαμπράκη)

 

Tα λόγια της σιωπής

 

Mε τ' ακροδάχτυλα των λέξεων
ψηλαφίζω τη σιωπή.
Με κινήσεις ασκητικές
αναζητώ τα λόγια που,
στόλισαν το αμετάκλητο
λίγο πριν χαθείς
όπως στη θάλασσα
ο ναυαγός.

Τ' ανακαλώ όλα με ευλάβεια
στην επιφάνεια της μνήμης
μεγεθύνω την εικόνα σου
στο χώρο της ορατής
σύλληψης
των πραγμάτων
και γίνομαι μαζί σου
ένα και αυτόφωτο.
Εκεί που, το ''άλεκτο'' βγάζει στο Φως.
Γιατί, όπως, αναφέρει ο Eugène Ionesco:
''Οταν όλα θα έχουν ειπωθεί
θα ανήκουμε σε άλλους καιρούς''.
(Μαρία Λαμπράκη)
                                   

Βράχος στη μέση του γιαλού

Βράχος στη μέση του γιαλού
τα πέλαγα  αγναντεύει
βλέπει καράβια να περνούν
γλάρους να φτερουγίζουν
δελφίνια να σκίζουν τα νερά
ψάρια να παιχνιδίζουν

Κι εκείνος στέκει ακίνητος
Χειμώνες- Καλοκαίρια
να τον νε δέρνουν  οι βροχές
ο ήλιος να το καίει
τα αφρισμένα κύματα
πάνω του να χτυπούνε

Να τανε λέει μπορετό
κι αυτός να ταξιδέψει
να δει καινούργιες θάλασσες
να μάθει για άλλος τόπους

Τον πιάνει το παράπονο
κι αρχινά να κλαίει

Το κύμα που τον άκουσε
να κλαίει λυπημένα
πάει κοντά του
κι άρχισε να τον παρηγορεί

Πονώ  κι εγώ όταν χτυπώ
πάνω σου μανιασμένα
σαν ανταριάζει  ο καιρός
κι η θάλασσα φουσκώνει
όμως ποτέ δεν έκανα
παράπονο κανένα

Πολλές  φορές ευχήθηκα
την αντοχή σου να 'χω
Γιατί άμα δεν άντεχες
πως θα σε λέγαν βράχο...
Μαρία Λαμπράκη

 

''Υπάρχουνε και στη στεριά
άνθρωποι που ναι βράχοι
όρθιοι στέκουν στη ζωή
όσες φουρτούνες να χει''

Αρχέγονα πάθη

Στη μήτρα της νύχτας 

γονιμοποίησε το σπέρμα του

 ο 'Ερωτας 

'Ηρθαν οι μύστες

 χωρίς περιττά στολίδια

την αλήθεια να διαφυλάξουν

 εξαγνίζοντας στο βωμό του ''δαίμονα''
όλα τα αρχέγονα πάθη

που ''κατακαίνε'' τα σωθικά τους .

 

Λίγο πριν το πρώτο φως του Αυγερινού 

ντύθηκαν την κόκκινη βασιλική πορφύρα

 κι έκρυψαν βαθιά στο χώμα

 το σπόρο της ''άμωμης σύλληψης''
(Μαρία Λαμπράκη)

Η προσφορά των σωμάτων

Μυστικές  ιεροτελεστίες
Στο βωμό του Ερωτα
Σπονδή
Μέλι
Και ύδωρ
Ικεσία στο φως
Κάθαρση

Το παίδεμα του νου και της ψυχής
Για την αποκάλυψη
Τη λύτρωση
Τη γνώση

Καταδύομαι
Για να αναληφθώ
Στους ουρανούς σου
Μια στάλλα χαμένου
Παραδείσου
Μεταλαμβάνοντας...

Τα σώματα ''μικρές  Αχερουσίες''
Στο στόμα μου κρατώ τον ''οβολό''
Πέρνα με απέναντι

Κι ο 'Ερωτας
Νάμα  στα χείλη  των εραστών
Ταξιδεύοντας στη γνώση
Που αναδύει η προσφορά
Των σωμάτων...
(Μαρία Λαμπράκη)

Μοίρα τ' ονόμασα

'Ερημο μεγαλώνει το δέντρο
στην άκρη της Θάλασσας
Με την αγάπη του ήλιου ψηλώνει
το φεγγάρι του μαθαίνει
την Άνοιξη να καρτερεί.

Η παλίρροια των κυμάτων
του διδάσκει την υπομονή
το πέταγμα των γλάρων την Ελπίδα
'Ερημο μεγαλώνει το δέντρο
στην άκρη της θάλασσας..
Εκεί, όπου, ευδοκιμούν τα όνειρα
σε τόπους σιωπηλούς.
Μοίρα τ' ονόμασα...
΄Εχει τις ρίζες μαύρες
και τα κλαδιά  φτερά...
Μαρία Λαμπράκη)                                          

Οι λογισμοί της ηδονής

Taras Loboda, 1961 | Abstract painte

''Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά
που νύχτα-μέρα διασχίζουν τον αέρα'' αναφέρει, ο Ανδρέας Εμπειρίκος.
Με τέτοιους λογισμούς
κόβεται στη μέση η νύχτα
σαν το κορμί που ώρες πολλές
στο σκοτεινό πεζοδρόμιο
αναζητά να βρει τη μοναξιά του. 
Αέναοι έρωτες -Τέρψης ηδονών ...
''καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν''
 Προσκυνητάρι έρημης Σικυώνας.
(Maρία Λαμπράκη)
                                

Μονάχα το χαμόγελό σου

Τώρα που μας κυκλώνουν
επικίνδυνα οι ώρες
κι η νύχτα έρχεται
πιο απειλητική απο ποτέ
Τώρα που οι σκιές
αρχίζουν να μακραίνουν
κι ο φόβος σκεπάζει
τα πιο γλυκά μας όνειρα
Τώρα...
Μονάχα το χαμόγελό σου
(όπως αναφέρει ο Γιάννης Ρίτσος)
΄Ενας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με...
(Mαρία Λαμπράκη)

Αύγουστος είναι...Το τραγούδι του Νικόλα....

Kάθε που μπαίνει ο Αύγουστος
κι ας έχει δυο φεγγάρια
μου λείπουν τα τραγούδια σου
τσ' αγάπης συναξάρια ...

Οι νύχτες κρύβουν τις πληγές
μ' ένα καημό στα χείλη
γι 'αυτό φορούνε στο λαιμό
το ''κόκκινο μαντίλι ''.
(Μαρία Λαμπράκη)

                                                 

Απρίλης μήνας ο ξανθός

Απρίλης
Δεύτερος γιος της 'Ανοιξης
και μόσχος χαϊδεμένος.

Οι μοίρες του έδωσαν πνοή

μ' αγέρα μυρωμένο.

Οι μέλισσες για χάρη του
ετρύγησαν τη γύρη!

Νά' χει τη γλύκα του μελιού
να μην αναστενάζει.
Κι η γη που τον εγέννησε
μόνο καρπούς να βγάζει.

Ξανθός να λούζεται στο φως 

του 'Ηλιου την ημέρα 

και να κρατεί του φεγγαριού

το φυλαχτό στη χέρα.

Nα ' χει το 'Εαρ το γλυκύ
και το Χριστός Ανέστη!
Με πασχαλιές ολάνθιστες
τα όνειρα να θρέφει. (Μαρία Λαμπράκη)

 

'Ονειρο ήτανε

Χθες το βράδυ στ' όνειρό μου ήρθες και περπάτησες
Ονειρεύτηκα ό,τι ήμουν στη μέση μιας θάλασσας σμαραγδένιας/ ασημένια νύχτα με φεγγάρι.
Πως να στο εξηγήσω/ ήταν ένα ακαθόριστο θολό τοπίο/ σαν την αναμονή.
Περπατούσαμε μαζί στην άκρη τ' ονείρου/ ως κύματα μιας θάλασσας ταγμένης / στην παλίρροια του 'Ερωτα.
Ωσπου/ το ανέφελο τοπίο συννέφιασε απο την ένταση της παρουσίας σου/ κι άρχισε να βρέχει / αναπάντεχα / κι απο παντού.
Με ανέβασες τότε στη χαίτη τ' ανέμου καλπάζοντας στ' άπειρο. Μέχρι που τα σώματά μας «εξαϋλώθηκαν» σκορπίζοντας στο στερέωμα/ ίχνη φωτός.
Ξύπνησα αλαφροπατώντας σαν ίσκιος/ για να σ' αφήσω ήσυχος να φύγεις.
'Ονειρο ήτανε...

Της θάλασσας νανούρισμα

 Στην αγκαλιά του ονείρου κρύφτηκε απόψε η νύχτα
Νύχτα- Πες μου ένα παραμύθι ν' αποκοιμηθώ, μόνο μη μου πεις πάλι, πως, αύριο ο κόσμος θα είναι καλύτερος.
Όνειρο- Ησύχασε, ησύχασε κι αν σου λέω ψέματα, δεν είναι  για να σε ξεγελάσω είναι γιατί ... ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΑΕΙ
Απόψε όμως, θα σου πω ένα νανούρισμα.
Της θάλασσας νανούρισμα

Στίχοι-Αντα Δούκα
Σύνθεση- Στέφανος Κορκολής
Έστειλα στον άνεμο μηνύματα
να παίξει με τα κύματα
για να με θυμηθείς
άνοιξα στα δυο όλα τα σύννεφα
το φως του Ήλιου πέρασα
να βρεις να ζεσταθείς.

Έσκυψα, κι ένα κοχύλι σου `δωσα
της θάλασσας νανούρισμα
για ν’ αποκοιμηθείς
κι ύστερα στην άμμο πάνω σ’ άφησα
κι από τα χείλη σου έφτασα
στην ψίχα της ζωής.

Όλα στη ζωή είναι δρ-ώμος

Λένε...
'Ολα στη ζωή είναι δρόμος
Εγώ, πάλι, λέω
Όλα στη ζωή είναι δρ-ώμος

«… και μόνον αυτός που έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο, μόνον αυτός έμαθε πως δεν υπήρξε ποτέ δρόμος…»
(Οι σάλπιγγες της Αποκαλύψεως/ Τάσος Λειβαδίτης)

Εύφλεκτα όνειρα

Μικρή μου άρεσε να φτιάχνω καραβάκια απο σπιρτόξυλα
τα έριχνα στις θάλασσες  της φαντασίας
και ονειρευόμουν ταξίδια  σε άγνωστε χώρες.
Μεγάλωσα
Η ρότα της ζωής με έβγαλε αλλού
τα ταξίδια που τόσο πολύ ονειρευόμουν
έμειναν α-ταξίδευτα μαζί με τα καραβάκια μου
κλεισμένα μέσα σε ένα χάρτινο κουτί.
Μια μέρα απο μια απροσεξία, το κουτί έπεσε
πάνω στην αναμμένη σόμπα
Μαντέψτε
πήραν όλα φωτιά, έγιναν στάχτη
Τότε κατάλαβα πως...
Κανένα όνειρο δεν χτίζεται
πάνω σε εύφλεκτα υλικά.
(Μαρία Λαμπράκη)

Συνθέτης: Ανδρέου Γιώργος
Στιχουργός: Καρασούλος Παρασκευάς

Μκρή Πατρίδα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα ‘ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

 

Ανύποπτες ώρες

Ανύποπτες ώρες αργοκυλούν
στους λεπτοδείκτες
και πάνω τους ασθμαίνοντας
οι επιθυμίες
Για όσα δεν είπαμε
εκείνα που, ίσως,
θυμάμαι ακόμα τα λόγια σου

Μην έρχεσαι μαζί μου, (είπες)
ο έρωτας είναι γυαλί
που κόβει βαθιά

Χμ, κανείς δεν σου είπε, πως,
χρόνια τώρα περπατώ με τα πόδια γυμνά
πάνω στα σπασμένα γυαλιά
του Ερωτά σου; (Mαρία Λαμπράκη)

Νύχτα βροχής

Νύχτα βροχής κι αγρύπνιας
Μια σπασμένη ομπρέλα
Μια αγκαλιά καταφύγιο
Υποσχέσεις
Που έμειναν μισές
Δάκρυα που στέγνωσαν
Πριν καν κυλήσουν
Λίγα βήματα
Πριν τον Παράδεισο
Λίγα φιλιά
Πριν το αντίο
Τα χέρια
Που σφίγγουν την αλήθεια
Το ρολόι σταμάτησε στη λύπη
Μια συγνώμη
Που δεν ήρθε ποτέ
Τι να σου γράψω απόψε;
Τώρα που το μελάνι σώθηκε;
Εδώ ο λυγμός της βροχής
Θρηνεί την άδικη σιωπή
Νύχτα βροχής κι αγρύπνιας
Και εσύ μια μπόρα μέσα μου
Που δε λέει να ξεσπάσει
Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία
 Όταν σε θυμάμαι;  (Μαρία Λαμπράκη)

To τραγούδι μιας χαμένης Κυριακής

 

Κάθε Κυριακή κρύβει μέσα της
Τη γεύση του ανολοκλύρωτου
Τα όνειρα που δε ζήσαμε 
Τα λόγια που έμειναν μισά
Εκείνα που θέλαμε
Εκείνα που ίσως
Οι μουσικές
Οι ζωγραφιές
Οι σελίδες
Που δεν μας έφτασαν ποτέ
Για ένα γράμμα αγάπης
Αναμονή
Προσμονή
Εκεχειρία
Ανακωχή
Στο όνειρο
Που ναυάγησε
Στα μάτια
Μιας χαμένης Κυριακής

'Eρημα κορμιά

'Eρημα κορμιά
Χωρίς φεγγάρια 
'Ερημος δίχως θάλασσα
Θάλασσα της Αγάπης
Θρήνος στο φόντο
Σε ανύπαρκτο
Ερωτικό τοπίο
Εντός μου η παρουσία σου
Χωρίς αρχή και τέλος
Στο άχρονο τώρα
Το πάντα το άπιαστο
Στο ελάχιστο να δίνεσαι
Ν΄ ανοίγεις φτερούγιες
Και να με σώζεις
Στο σώμα σου επάνω
'Ετσι,
που ετερόφωτα λάμποντας
Από τη μοναξιά μου βγαίνω
Και μέσα σου
Τη μήτρα μου βρίσκω...       

Επιστρέφω...

Painter, Juan Medina
Επιστρέφω...
Ανιχνεύοντας σημεία της όρασης
στις γειτονιές του ονείρου
και των αισθήσεων
Με την αυταπάτη στο πέτο 
μιας μάταιης συνάντησης
Εκτοξεύτηκα 
σε τροχιές λανθασμένες
και ασυλλόγιστα σπαταλήθηκα
Χωρίς ποτέ να σου πω 
αυτά που ήθελα 
εκείνα που ίσως...
Κι όμως ήθελα μαζί σου
 απλά πράγματα
σχεδόν ενοχικά
Μια βόλτα στη θάλασσα
την ώρα  που ο ήλος
απλώνει πάνω της
όλα τα χρώματα του δειλινού
Μια νύχτα όταν το φεγγάρι
ασημώνει τα νερά της
σαν την κρυφή του ερωμένη.
 Να νιώσω το χάδι του ανέμου
σε σώματα παραδομένα
στη μυσταγωγία του 'Ερωτα. 
Να χαθώ στα μάτια σου
σε άγνωστο πέλαγος
Χωρίς φόβο 
στραβά και λάθη 
Χωρίς ''γιατί'' 
ούτε ''πως''
Μόνο ο τρόπος που κάνει
το παράδοξο ''αλήθεια ''
και η στιγμή που την ψυχή αγγίζει.
Θ' αλλάξουμε σώματα κάποτε
 απο 'Ερωτα  πεθαίνοντας πρώτα.
(Μαρία Λαμπράκη)

Νύχτα προδοσίας

Παράξενη νύχτα...
Σε στήνει και σε βάζει στο σημάδι.
Κλείνεις τα μάτια, εύχεσαι ο στόχος να μην είσαι εσύ.
Η σιωπή σαν νεκροσέντονο τύλιξε την πόλη.
Μόνο ο Ιούδας, τρεκλίζει αποκαμωμένος στους δρόμους, κρατώντας σφιχτά στη χούφτα του τα τριάκοντα αργύρια
Κάθε τόσο γυρίζει και φωνάζει: <<Δικός μου είσαι εσύ;>>
Κανείς δεν απαντά, ο τελευταίος (που απάντησε), το πλήρωσε με σταυρικό θάνατο.
Δε βαριέσαι, μονολογεί..''Σε λίγο ξημερώνει ..''
''Δεν είναι τυχαίο.
Που κάθε καινούργια μέρα.
Ξημερώνει με το λάλημα του πετεινού.
Που μαρτυράει από παλιά.
Μια προδοσία.''
Η φράση στα εισαγωγικά, ανήκει στον  Berthold Friedrich Brecht. (  Μαρία Λαμπράκη)