Αρχέγονα πάθη

Στη μήτρα της νύχτας 

γονιμοποίησε το σπέρμα του

 ο 'Ερωτας 

'Ηρθαν οι μύστες

 χωρίς περιττά στολίδια

την αλήθεια να διαφυλάξουν

 εξαγνίζοντας στο βωμό του ''δαίμονα''
όλα τα αρχέγονα πάθη

που ''κατακαίνε'' τα σωθικά τους .

 

Λίγο πριν το πρώτο φως του Αυγερινού 

ντύθηκαν την κόκκινη βασιλική πορφύρα

 κι έκρυψαν βαθιά στο χώμα

 το σπόρο της ''άμωμης σύλληψης''
(Μαρία Λαμπράκη)

Η προσφορά των σωμάτων

Μυστικές  ιεροτελεστίες
Στο βωμό του Ερωτα
Σπονδή
Μέλι
Και ύδωρ
Ικεσία στο φως
Κάθαρση

Το παίδεμα του νου και της ψυχής
Για την αποκάλυψη
Τη λύτρωση
Τη γνώση

Καταδύομαι
Για να αναληφθώ
Στους ουρανούς σου
Μια στάλλα χαμένου
Παραδείσου
Μεταλαμβάνοντας...

Τα σώματα ''μικρές  Αχερουσίες''
Στο στόμα μου κρατώ τον ''οβολό''
Πέρνα με απέναντι

Κι ο 'Ερωτας
Νάμα  στα χείλη  των εραστών
Ταξιδεύοντας στη γνώση
Που αναδύει η προσφορά
Των σωμάτων...
(Μαρία Λαμπράκη)

Μοίρα τ' ονόμασα

'Ερημο μεγαλώνει το δέντρο
στην άκρη της Θάλασσας
Με την αγάπη του ήλιου ψηλώνει
το φεγγάρι του μαθαίνει
την Άνοιξη να καρτερεί.
Η παλίρροια των κυμάτων
του διδάσκει την υπομονή
το πέταγμα των γλάρων την Ελπίδα
'Ερημο μεγαλώνει το δέντρο
στην άκρη της θάλασσας..
Εκεί, όπου, ευδοκιμούν τα όνειρα
σε τόπους σιωπηλούς.
Μοίρα τ' ονόμασα...
΄Εχει τις ρίζες μαύρες
και τα κλαδιά  φτερά
Μαρία Λαμπράκη)                                          

Οι λογισμοί της ηδονής

Taras Loboda, 1961 | Abstract painte

''Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά
που νύχτα-μέρα διασχίζουν τον αέρα'' αναφέρει, ο Ανδρέας Εμπειρίκος.
Με τέτοιους λογισμούς
κόβεται στη μέση η νύχτα
σαν το κορμί που ώρες πολλές
στο σκοτεινό πεζοδρόμιο
αναζητά να βρει τη μοναξιά του. 
Αέναοι έρωτες -Τέρψης ηδονών ...
''καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν''
 Προσκυνητάρι έρημης Σικυώνας.
(Maρία Λαμπράκη)
                                

Μονάχα το χαμόγελό σου

Τώρα που μας κυκλώνουν
επικίνδυνα οι ώρες
κι η νύχτα έρχεται
πιο απειλητική απο ποτέ
Τώρα που οι σκιές
αρχίζουν να μακραίνουν
κι ο φόβος σκεπάζει
τα πιο γλυκά μας όνειρα
Τώρα...
Μονάχα το χαμόγελό σου
(όπως αναφέρει ο Γιάννης Ρίτσος)
΄Ενας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με...
(Mαρία Λαμπράκη)

Αύγουστος είναι...Το τραγούδι του Νικόλα....

Kάθε που μπαίνει ο Αύγουστος
κι ας έχει δυο φεγγάρια
μου λείπουν τα τραγούδια σου
τσ' αγάπης συναξάρια ...

Οι νύχτες κρύβουν τις πληγές
μ' ένα καημό στα χείλη
γι 'αυτό φορούνε στο λαιμό
το ''κόκκινο μαντίλι ''.
(Μαρία Λαμπράκη)

                                                 

Απρίλης μήνας ο ξανθός

Απρίλης
Δεύτερος γιος της 'Ανοιξης
και μόσχος χαϊδεμένος.

Οι μοίρες του έδωσαν πνοή

μ' αγέρα μυρωμένο.

Οι μέλισσες για χάρη του
ετρύγησαν τη γύρη!

Νά' χει τη γλύκα του μελιού
να μην αναστενάζει.
Κι η γη που τον εγέννησε
μόνο καρπούς να βγάζει.

Ξανθός να λούζεται στο φως 

του 'Ηλιου την ημέρα 

και να κρατεί του φεγγαριού

το φυλαχτό στη χέρα.

Nα ' χει το 'Εαρ το γλυκύ
και το Χριστός Ανέστη!
Με πασχαλιές ολάνθιστες
τα όνειρα να θρέφει. (Μαρία Λαμπράκη)

 

'Ονειρο ήτανε

Χθες το βράδυ στ' όνειρό μου ήρθες και περπάτησες
Ονειρεύτηκα ό,τι ήμουν στη μέση μιας θάλασσας σμαραγδένιας/ ασημένια νύχτα με φεγγάρι.
Πως να στο εξηγήσω/ ήταν ένα ακαθόριστο θολό τοπίο/ σαν την αναμονή.
Περπατούσαμε μαζί στην άκρη τ' ονείρου/ ως κύματα μιας θάλασσας ταγμένης / στην παλίρροια του 'Ερωτα.
Ωσπου/ το ανέφελο τοπίο συννέφιασε απο την ένταση της παρουσίας σου/ κι άρχισε να βρέχει / αναπάντεχα / κι απο παντού.
Με ανέβασες τότε στη χαίτη τ' ανέμου καλπάζοντας στ' άπειρο. Μέχρι που τα σώματά μας «εξαϋλώθηκαν» σκορπίζοντας στο στερέωμα/ ίχνη φωτός.
Ξύπνησα αλαφροπατώντας σαν ίσκιος/ για να σ' αφήσω ήσυχος να φύγεις.
'Ονειρο ήτανε...

Της θάλασσας νανούρισμα

 Στην αγκαλιά του ονείρου κρύφτηκε απόψε η νύχτα
Νύχτα- Πες μου ένα παραμύθι ν' αποκοιμηθώ, μόνο μη μου πεις πάλι, πως, αύριο ο κόσμος θα είναι καλύτερος.
Όνειρο- Ησύχασε, ησύχασε κι αν σου λέω ψέματα, δεν είναι  για να σε ξεγελάσω είναι γιατί ... ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΑΕΙ
Απόψε όμως, θα σου πω ένα νανούρισμα.
Της θάλασσας νανούρισμα

Στίχοι-Αντα Δούκα
Σύνθεση- Στέφανος Κορκολής
Έστειλα στον άνεμο μηνύματα
να παίξει με τα κύματα
για να με θυμηθείς
άνοιξα στα δυο όλα τα σύννεφα
το φως του Ήλιου πέρασα
να βρεις να ζεσταθείς.

Έσκυψα, κι ένα κοχύλι σου `δωσα
της θάλασσας νανούρισμα
για ν’ αποκοιμηθείς
κι ύστερα στην άμμο πάνω σ’ άφησα
κι από τα χείλη σου έφτασα
στην ψίχα της ζωής.

Όλα στη ζωή είναι δρ-ώμος

Λένε...
'Ολα στη ζωή είναι δρόμος
Εγώ, πάλι, λέω
Όλα στη ζωή είναι δρ-ώμος

«… και μόνον αυτός που έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο, μόνον αυτός έμαθε πως δεν υπήρξε ποτέ δρόμος…»
(Οι σάλπιγγες της Αποκαλύψεως/ Τάσος Λειβαδίτης)

Εύφλεκτα όνειρα

Μικρή μου άρεσε να φτιάχνω καραβάκια απο σπιρτόξυλα
τα έριχνα στις θάλασσες  της φαντασίας
και ονειρευόμουν ταξίδια  σε άγνωστε χώρες.
Μεγάλωσα
Η ρότα της ζωής με έβγαλε αλλού
τα ταξίδια που τόσο πολύ ονειρευόμουν
έμειναν α-ταξίδευτα μαζί με τα καραβάκια μου
κλεισμένα μέσα σε ένα χάρτινο κουτί.
Μια μέρα απο μια απροσεξία, το κουτί έπεσε
πάνω στην αναμμένη σόμπα
Μαντέψτε
πήραν όλα φωτιά, έγιναν στάχτη
Τότε κατάλαβα πως...
Κανένα όνειρο δεν χτίζεται
πάνω σε εύφλεκτα υλικά.
(Μαρία Λαμπράκη)

Συνθέτης: Ανδρέου Γιώργος
Στιχουργός: Καρασούλος Παρασκευάς

Μκρή Πατρίδα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα ‘ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

 

Ανύποπτες ώρες

Ανύποπτες ώρες αργοκυλούν
στους λεπτοδείκτες
και πάνω τους ασθμαίνοντας
οι επιθυμίες
Για όσα δεν είπαμε
εκείνα που, ίσως,
θυμάμαι ακόμα τα λόγια σου

Μην έρχεσαι μαζί μου, (είπες)
ο έρωτας είναι γυαλί
που κόβει βαθιά

Χμ, κανείς δεν σου είπε, πως,
χρόνια τώρα περπατώ με τα πόδια γυμνά
πάνω στα σπασμένα γυαλιά
του Ερωτά σου; (Mαρία Λαμπράκη)

Νύχτα βροχής

Νύχτα βροχής κι αγρύπνιας
Μια σπασμένη ομπρέλα
Μια αγκαλιά καταφύγιο
Υποσχέσεις
Που έμειναν μισές
Δάκρυα που στέγνωσαν
Πριν καν κυλήσουν
Λίγα βήματα
Πριν τον Παράδεισο
Λίγα φιλιά
Πριν το αντίο
Τα χέρια
Που σφίγγουν την αλήθεια
Το ρολόι σταμάτησε στη λύπη
Μια συγνώμη
Που δεν ήρθε ποτέ
Τι να σου γράψω απόψε;
Τώρα που το μελάνι σώθηκε;
Εδώ ο λυγμός της βροχής
Θρηνεί την άδικη σιωπή
Νύχτα βροχής κι αγρύπνιας
Και εσύ μια μπόρα μέσα μου
Που δε λέει να ξεσπάσει
Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία
 Όταν σε θυμάμαι;  (Μαρία Λαμπράκη)

To τραγούδι μιας χαμένης Κυριακής

 

Κάθε Κυριακή κρύβει μέσα της
Τη γεύση του ανολοκλύρωτου
Τα όνειρα που δε ζήσαμε 
Τα λόγια που έμειναν μισά
Εκείνα που θέλαμε
Εκείνα που ίσως
Οι μουσικές
Οι ζωγραφιές
Οι σελίδες
Που δεν μας έφτασαν ποτέ
Για ένα γράμμα αγάπης
Αναμονή
Προσμονή
Εκεχειρία
Ανακωχή
Στο όνειρο
Που ναυάγησε
Στα μάτια
Μιας χαμένης Κυριακής

'Eρημα κορμιά

'Eρημα κορμιά
Χωρίς φεγγάρια 
'Ερημος δίχως θάλασσα
Θάλασσα της Αγάπης
Θρήνος στο φόντο
Σε ανύπαρκτο
Ερωτικό τοπίο
Εντός μου η παρουσία σου
Χωρίς αρχή και τέλος
Στο άχρονο τώρα
Το πάντα το άπιαστο
Στο ελάχιστο να δίνεσαι
Ν΄ ανοίγεις φτερούγιες
Και να με σώζεις
Στο σώμα σου επάνω
'Ετσι,
που ετερόφωτα λάμποντας
Από τη μοναξιά μου βγαίνω
Και μέσα σου
Τη μήτρα μου βρίσκω...       

Επιστρέφω...

Painter, Juan Medina
Επιστρέφω...
Ανιχνεύοντας σημεία της όρασης
στις γειτονιές του ονείρου
και των αισθήσεων
Με την αυταπάτη στο πέτο 
μιας μάταιης συνάντησης
Εκτοξεύτηκα 
σε τροχιές λανθασμένες
και ασυλλόγιστα σπαταλήθηκα
Χωρίς ποτέ να σου πω 
αυτά που ήθελα 
εκείνα που ίσως...
Κι όμως ήθελα μαζί σου
 απλά πράγματα
σχεδόν ενοχικά
Μια βόλτα στη θάλασσα
την ώρα  που ο ήλος
απλώνει πάνω της
όλα τα χρώματα του δειλινού
Μια νύχτα όταν το φεγγάρι
ασημώνει τα νερά της
σαν την κρυφή του ερωμένη.
 Να νιώσω το χάδι του ανέμου
σε σώματα παραδομένα
στη μυσταγωγία του 'Ερωτα. 
Να χαθώ στα μάτια σου
σε άγνωστο πέλαγος
Χωρίς φόβο 
στραβά και λάθη 
Χωρίς ''γιατί'' 
ούτε ''πως''
Μόνο ο τρόπος που κάνει
το παράδοξο ''αλήθεια ''
και η στιγμή που την ψυχή αγγίζει.
Θ' αλλάξουμε σώματα κάποτε
 απο 'Ερωτα  πεθαίνοντας πρώτα.
(Μαρία Λαμπράκη)

Νύχτα προδοσίας

Παράξενη νύχτα...
Σε στήνει και σε βάζει στο σημάδι.
Κλείνεις τα μάτια, εύχεσαι ο στόχος να μην είσαι εσύ.
Η σιωπή σαν νεκροσέντονο τύλιξε την πόλη.
Μόνο ο Ιούδας, τρεκλίζει αποκαμωμένος στους δρόμους, κρατώντας σφιχτά στη χούφτα του τα τριάκοντα αργύρια
Κάθε τόσο γυρίζει και φωνάζει: <<Δικός μου είσαι εσύ;>>
Κανείς δεν απαντά, ο τελευταίος (που απάντησε), το πλήρωσε με σταυρικό θάνατο.
Δε βαριέσαι, μονολογεί..''Σε λίγο ξημερώνει ..''
''Δεν είναι τυχαίο.
Που κάθε καινούργια μέρα.
Ξημερώνει με το λάλημα του πετεινού.
Που μαρτυράει από παλιά.
Μια προδοσία.''
Η φράση στα εισαγωγικά, ανήκει στον  Berthold Friedrich Brecht. (  Μαρία Λαμπράκη)

Πάθη Θεία -Και ανθρώπινα

Πάθη Θεία
Και ανθρώπινα..
Εκούσια τα πρώτα
Ακούσια των ανθρώπων
Τον τελευταίο καιρό

 μοιάζουν
με τον ανηφορικό
δρόμο του Γολγοθά

Καθ' ένας μόνος σηκώνει
το δικό του Σταυρό.
Κανείς, Σίμωνας
δεν προσφέρεται
ίσως,
και να μην υπάρχει.

Οι πραίτορες
και οι λοπωδύτες
παίζουν στα ζάρια
τις τύχες μας
έχουν ήδη διαμερίσει
τα ''ιμάτια ημών ''
και σε Πιλάτια λεκάνη
''Νίπτουν τα χείρας ''

Τα τριάκοντα αργύρια
βρήκαν πρόθυμο τον Ιούδα.
Η προδοσία καραδοκεί
με ένα φιλί στο στόμα.
Ουδείς μετανιώνει -
''Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις''

Το Θείο Πάθος

και τα πάθη 

των ανθρώπων..
Ενώπιόν τους στέκονται
μόνο
οι ''καταραμένοι''
οι ''τρελοί''
οι ''ποιητές''
Ολοι όσοι καρφωμένοι
στο Σταυρό τους
ψιθυρίζουν το δικό τους 

''Μνήσθητί μου''.

Και το ερώτημα παραμένει ίδιο
αναπάντητο ανά τους αιώνες
”Ιησούν ή Βαραβάν;”

Δέηση τον άσαρκο 'Ερωτα

Είναι κάποιες στιγμές...
Οταν η ανάγκη
γίνεται ''μυτερή βελόνα''

Που έρχεσαι
και ακροβατείς
στα όρια
της αντοχής μου
 Ακριβώς
στην κόψη
του ελάχιστου
 Αρχίζει τότε
να βγαίνει
στην επιφάνεια
η επιθυμία
Κλείνω τα μάτια
και αφήνομαι
στην έξαψη της στιγμής

Σε νιώθω
Να εισχωρείς μέσα μου

Χωρίς άγγιγμα
Χωρίς σώμα
Χωρίς φιλί
Αφήνομαι
Βυθίζομαι
Εξαγνισμένη
Στο Απολλώνιο
Φως σου
Στη δόνηση
του πάθους 

Στα ρίγοι
των στεναγμών

Σε στιγμές μέθεξης
Μεταλαμβάνω
τον 'Ερωτα
Προσκυνώ
Με ευλάβεια
Στον άμβωνα
 Του κορμιού σου
Ξαναγιεννιέμαι
Ζωογονούμαι
Ενσταλάζω μέσα σου
Το μύρο των χυμών μου
Σπονδή
Βάλσαμο
Δέηση
Στον άσαρκο Ερωτα...
(Μαρία Λαμπράκη)

Ερωτικά συλλείτουργα

Μυστικές συνωμοσίες
στο βωμό της νύχτας
σαρκικά συλλείτουργα
στο ιερατείο του έρωτα
δεμένη με κλωστες
στα ύδατα του πάθους
Το σώμα
λαχταρά την ηδονή
όσο κι αν σε πίνω
τόσο φουντώνει
μέσα μου
η δίψα
του κορμιού σου
Μη με ρωτάς
αν είναι μήμη
ή όνειρο
τίποτα
ούτε μνήμη
ούτε όνειρο
μονάχα η πείνα
της επιθυμίας
αυτή κυριαρχεί
στις αισθήσεις.
Σαν το ποτάμι
που όταν ''φουσκώνει''
σπάει το φράγμα
και χύνεται
στις εκβολές του

Ανείπωτος ο πόνος
απο μέλη
που δεν ορίζω
λες,
και πλάστηκαν
μόνο για σένα
αναζητώντας
τη λύτρωση
σ' ένα άγγιγμα
σ'ενα φιλί
στο δίχως
τέλος κι αρχή
στη ζωή
και στο θάνατο

Αυτόβουλα παραδείνομαι
στου ερωτά σου το μαχαίρι
το ηδονικό...
Γιαυτό σου λεω
μη ρωτας
αν είναι μνήμη
ή όνειρο
Πάντοτε της πράξης
προηγείται η φαντασία...
Maρία Λαμπράκη