Τι είναι η απελπισία, κατά τον Μπρετόν
«Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές.
Η απελπισία δε διαθέτει φτερά, δεν κάθεται απαραιτήτως σε ένα ξεστρωμένο τραπέζι, σε μια βεράντα, στην ακροθαλασσιά.
Είναι η απελπισία και όχι η επιστροφή μιας ποσότητας ασήμαντων γεγονότων όπως οι σπόροι που αφήνουν κατά το σούρουπο ένα σκαμμένο αυλάκι για ένα άλλο.
Δεν είναι τα βρύα κάτω από μια πέτρα ή το ποτήρι από το οποίο πίνουμε.
Είναι ένα πλοίο διάτρητο από χιόνι, εάν θέλετε, σαν τα πουλιά που πέφτουν και το αίμα τους δεν έχει την παραμικρή πυκνότητα.
Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές.
Ένα πολύ μικρό σχήμα οριοθετημένο από κοσμήματα στα μαλλιά. Αυτό είναι η απελπισία.
Ένα μαργαριταρένιο περιδέραιο για το οποίο δε μπορούμε να βρούμε κάποιο κούμπωμα και η ύπαρξη του οποίου δεν κρέμεται ούτε από μια κλωστή, να τι είναι η απελπισία.
Για τα υπόλοιπα ούτε που θέλουμε να γίνεται λόγος. Έτσι και αρχίσουμε δε μπορούμε να πάψουμε να απελπιζόμαστε.
Εγώ απελπίζομαι από το αμπαζούρ γύρω στις 4 ή ώρα, απελπίζομαι από τη βεντάλια γύρω στα μεσάνυχτα, απελπίζομαι από το τσιγάρο που καπνίζουν οι καταδικασμένοι σε θάνατο.
Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές.
Η απελπισία δεν έχει καρδιά, το χέρι μου όμως μένει πάντα πάνω στη λαχανιασμένη απελπισία, στην απελπισία οι καθρέφτες της οποίας δε μας λένε ποτέ εάν είναι πεθαμένη.
Βιώνω αυτή την απελπισία που με γοητεύει.
Μου αρέσει αυτή η γαλάζια μύγα που πετά στον ουρανό την ώρα που τα αστέρια σιγοτραγουδούν.
Γνωρίζω σε γενικές γραμμές την απελπισία με μακριές λεπτές εκπλήξεις, την απελπισία της υπερηφάνειας, την απελπισία της οργής.
Σηκώνομαι κάθε μέρα όπως όλος ο κόσμος και απλώνω τα χέρια μου πάνω σε μια ταπετσαρία με λουλούδια, δε θυμάμαι τίποτα και ανακαλύπτω, πάντοτε με απελπισία, τα ωραία ξεριζωμένα δέντρα της νύχτας.
Ο αέρας της νύχτας είναι ωραίος σαν τυμπανόξυλα. Κάνει έναν καιρικό καιρό.
Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές.
Είναι σαν τον άνεμο της κουρτίνας που μου δίνει την ευκαιρία να επανορθώσω.
Μπορείς να σκεφθείς κάποια παρόμοια απελπισία!
Φωτιά!
Α πάλι ξαναέρχονται…
Βοήθεια!
Νάτοι που πέφτουν από τη σκάλα..
Και η αγγελίες της εφημερίδας και οι φωτεινές διαφημίσεις κατά μήκος του καναλιού.
Σωρός από άμμο, άντε από κει, παλιοσωρέ από την άμμο!
Σε γενικές γραμμές η απελπισία δεν έχει καμία σημασία.
Είναι μια αγγαρεία από δέντρα που πάνε πάλι να σχηματίσουν ένα δάσος, είναι μια αγγαρεία από αστέρια που πάνε πάλι να δημιουργήσουν μια μέρα λιγότερη, είναι μια αγγαρεία από όλο και λιγότερες μέρες που πάνε πάλι να αποτελέσουν τη ζωή μου.»
Περιέχεται στον τόμο Αντρέ Μπρετόν, Γαιόφως και άλλα ποιήματα (1916-1936)
μτφρ. Σωτήρης Λιόντος, εκδ. Ύψιλον. Εξαντλημένο.ΠΗΓΗ
[Ο Ελεύθερος Γάμος] του Αντρέ Μπρετόν
Η γυναίκα μου με τα μαλλιά της φωτιάς του ξύλου
Με σκέψεις των αστραπών της ζεστασιάς
Με τη μέση της κλεψύδρας
Η γυναίκα μου με τη σιλουέτα της ενυδρίδας μέσα στης τίγρης τα δόντια
Η γυναίκα μου με κονκάρδα το στόμα της και με το μπουκέτο
των άστρων του τελευταίου μεγαλείου
Με δόντια αποτυπώματα του λευκού ποντικού πάνω στην άσπρη γη
Mε την κεχριμπαρένια γλώσσα την καθαρισμένη
Η γυναίκα μου με τη γλώσσα της μαχαιρωμένης όστιας
Με τη γλώσσα της κούκλας που ανοίγει και κλείνει τα μάτια
Με τη γλώσσα της πέτρας της απίστευτης
Η γυναίκα μου στα βλέφαρά της κοντύλια των μικρών παιδιών
Στα φρύδια της η άκρη της χελιδονοφωλιάς
Η γυναίκα μου στους κροτάφους της οι σχιστόλιθοι σκεπής θερμοκηπίου
Και με τους αχνούς στα τζάμια
H γυναίκα μου με τους ώμους της σαμπάνιας
Και με σιντριβάνι από κεφάλια δελφινιών που ζουν κάτω απ’ τον πάγο
Η γυναίκα μου με τους καρπούς σαν τα σπίρτα
Η γυναίκα μου με τα δάχτυλα του τυχαίου και του άσσου κούπα
Με τα δάχτυλα του κομμένου χόρτου
Η γυναίκα μου με τις μασχάλες των αλεπούδων της νύχτας του Άη Γιάννη
Με μπράτσα απ’ τον αφρό της θάλασσας και του υδατοφράκτη
Και με το ανακάτωμα του σταριού και του μύλουΗ γυναίκα μου με τις γάμπες σα ρουκέτα Με κινήσεις ρολογιού κι απελπισίας Η γυναίκα μου με κνήμες απ’ το μεδούλι του κουφόξυλου Η γυναίκα μου με πόδια γράμματα κεφαλαία Με πόδια αρμαθιά κλειδιά στο πόδια των πιωμένων καλφάδων Η γυναίκα μου με μαργαριταρένιο κριθάρι στο λαιμό Η γυναίκα μου με χρυσή κοιλάδα στήθος Το ραντεβού μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου Στα στήθια της νύχτας Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινά καλύβια Η γυναίκα μου με στήθια όρυγμα ρουμπινιών Με τα στήθια φάντασμα του τριαντάφυλλου κάτω απ’ την τριανταφυλλιά Η γυναίκα μου με την κοιλιά ξεδίπλωμα της βεντάλιας των ημερών Με την κοιλιά γαμψό νύχι γιγάντιο Η γυναίκα μου με την πλάτη του πουλιού που δραπετεύει κάθετα Με την πλάτη του ζωηρού ασημιού Με την πλάτη του φωτός Με σβέρκο από τυλιγμένη πέτρα και βρεγμένη κιμωλία Και το πέσιμο ενός ποτηριού απ’ όπου μόλις ήπιαμε Η γυναίκα μου με τους γοφούς της βάρκας Με τους γοφούς της γυαλάδας και τις φτερούγες του βέλους Και από κοτσάνια φτερών του άσπρου παγωνιού Της ζυγαριάς της άσπλαχνης Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από κεραμικό και από αμίαντο Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από την πλάτη του κύκνου Η γυναίκα μου με τα οπίσθια της άνοιξης Με το σεξ της γλαδιόλας Η γυναίκα μου με το σεξ της διευθέτησης και του ορνιθόρρυγχου Η γυναίκα μου με το σεξ από φύκια και από αρχαίες καραμέλες Η γυναίκα μου με το σεξ του καθρέφτη Η γυναίκα μου με τα μάτια με δάκρυα γεμάτα Με τα μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας Η γυναίκα μου με μάτια της σαβάνας Η γυναίκα μου με μάτια νερό να το πιείς στην φυλακή Η γυναίκα μου με μάτια δάσος συνέχεια κάτω απ’ το τσεκούρι Με μάτια της στάθμης του νερού της στάθμης του αέρα της γης και της φωτιάς [μετάφραση: Κώστας Ριτσώνης]
the most surrealist country in the world".
«Η αγάπη είναι πάντα μπροστά σας. Αγαπήστε!»
«Μια λέξη και όλα σώζονται. Μια λέξη και όλα χάνονται.»
