Τα δύχτια του 'Ερωτα

Η  νύχτα κι ο Ερωτας έχουν έναν κοινό παρανομαστή...
Απλώνουν δίχτυα και τις περισσότερες φορές σε βρίσκουν απροετοίμαστο.
Εκεί που λες, το φως με τυλίγει, βρίσκεσαι βυθισμένος στην άβυσσο, σπαρταράς σαν ψάρι που πιάστηκε στο δόλωμα.
Δεν έχεις επιλογή, βουτάς χωρίς αναπνευστήρα...
Τόσα ναυάγια στο βυθό...
Ποια γοργόνα κλαίει πάνω τους;
Ποιός ακούει;
Η απάντηση απ' ό,τι φαίνεται δεν ήρθε ποτέ.
Γι' αυτό ακούς τις νύχτες το λυγμό της, στις θάλασσες των μακρινών οριζόντων...
Ζεί ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ο άνεμος σκύβει καμιά φορά τρυφερά κοντά της,  κάτι της ψιθυρίζει στ' αυτί, κανείς δεν έμαθε, ποτέ...
Της έδωσε άραγε την απάντηση ή τη φίλησε για να την παρηγορήσει;
Μόνο κάτι ναυτικοί (όταν διηγούνται τις ιστορίες τους) ορκίζονται πως, πολλές φορές στα μακρινά τους ταξίδια την είχαν ακούσει να φωνάζει :
 Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ζει, Kυρά μου! Ζει, απάντησε ένα βράδυ ο καπετάν Νικόλας απ΄ τη γέφυρα, και η φωνή του χάθηκε μαζί της σ' ένα τεράστιο παφλασμό ....
(Μαρία Λαμπράκη)

Ναυαγοί σε στέρεο έδαφος

Δυο βήματα που δεν τολμήσαμε ...
Σταθήκαμε απορημένοι να κοιτάζουμε
το μακρινό ορίζοντα
σαν το μετέωρο βλέμμα του πελαργού.
Αλυχτούσαν μέσα μας οι «ανείπωτες λέξεις»
Βουλιάξαμε στην σιωπή
Δυο μέτρα βλέμματος απόσταση
Δώσαμε τα πάντα να κρατηθούμε στην επιφάνεια
μας πήρε στο βυθό η δίνη του Πάθους
Ναυαγοί σε στέρεο έδαφος
Κάτι διάφανες ψυχές σωσίβια ήταν παντού
κρατηθήκαμε γερά.
Κι όταν βγήκαμε στην επιφάνεια
Κανείς δεν αναγνώρισε το τοπίο ...
Τι κρίμα,
κι ήταν μόλις δυο μέτρα
 βλέμματος η στεριά...
(Mαρία Λαμπράκη)