Οπτασίες ονείρου

Ακροβατώ στις λέξεις
Τεντωμένο το δοξάρι της νύχτας
Ντυμένη σε οπτασίες
Μπαλώνω τα ραγίσματα
Της θλίψης
Αναζητώ έναν ήχο να σπάσει
Τον υπόκοφο θόρυβο της σιωπής
Ανυπεράσπιστη στην ορμή του Ερωτα
Που είσαι;
Ακόμα και το φεγγάρι
Κρύφτηκε στις φυλλωσιές
 Τι κρίμα
Τόσο ασήμι και να πάει χαμένο.....
(Μαρία Λαμπράκη)

Το τραγούδι της χαμένης Κυριακής

Κάθε Κυριακή κρύβει μέσα της
τη γεύση του''ανολοκλύρωτου''
Τα όνειρα που δε ζήσαμε
Τα λόγια που δεν ακούσαμε
Οι μουσικές
οι ζωγραφιές κι οι σελίδες
που δεν μας έφτασαν ποτέ
Η απουσία  ένα καρφί στη μνήμη
Ούτε πληγή /ούτε τραύμα
Ποια αέναη σιωπή να νιώσει τον πόνο
που σταλάζει κόμπο
κόμπο το δάκρυ της ψυχής;
Κι εσύ μια μπόρα μέσα μου
που δεν λέει να ξεσπάσει
Και τώρα πια όταν βρέχει
δεν ξέρω τι με περιμένει...
Μη την φοβάσαι τη βροχή (είπες)
Τις Κυριακές /οι ΄Αγγελοι/κλαίνε σιωπηλά.
(Μαρία Λαμπράκη)

H κόκκινη ομπρέλα

 Οκτώβρης
Πρώτο φθινόπωρο
πρώτη βροχή
Τα φύλλα των δέντρων
 αργά, λικνιστικά
μ' ένα Τανγκό ερωτικό
 ξεφάντωμα της στιγμής
πέφτουν χορεύοντας στο χώμα.

Οκτώβρης
 Τώρα που γρήγορα νυχτώνει
έλα,
 έχω κρατήσει για σένα
μια κόκκινη ομπρέλα
για την κακοκαιρία
των αισθημάτων.

 Οκτώβρης
Ανοιξαν πάλι οι ομπρέλες
να στεγάσουν αγκαλιές;
ή μοναξιές; (Μαρία Λαμπράκη)