«Α ρε χρόνε αλήτη που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς»

''Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.(Σάρλ Μπωντλαίρ)

 Μέτρημα του χρόνου ~Τ.Πατρίκιος~
...κι εμείς όπου βρεθούμε ριζώνουμε για λίγο
μετρώντας το χρόνο με τις βδομάδες,
με τους μήνες, με τις εποχές.
Τώρα όλοι έχουμε ξύλινα καραβάκια
τα βάζουμε δίπλα στα βιβλία,τα στέλνουμε στους δικούς μας...
τα σπρώχνουμε να φύγουν.

Ζωγράφος-Στάθης ΚουκόπουλοςΗ Μαρίνα των βράχων (απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος. Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω σου θηρίο ελπίδας. Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

 Ζωγράφος-Despoina Kouvatsou
Εκείνο που δε γίνεται (απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης)
Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα
και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ

Ἡλικία τῆς γλαυκῆς θύμησης(απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης
Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα σου πηλὸ κι ἁμαρτία
Ὅπως τὴν πρώτη μέρα μας στὴ γῆ.
Γιόρταζαν οἱ ἀμαρυλλίδες - Μὰ θυμᾶμαι πόνεσες
Ἤτανε μία βαθιὰ δαγκωματιὰ στὰ χείλια
Μία βαθιὰ νυχιὰ στὸ δέρμα κατὰ κεῖ ποὺ
χαράζεται παντοτινὰ ὁ χρόνος.

 DONALD JUSTICE
Ο χρόνος και ο καιρός

Ο χρόνος και ο καιρός φθείρουν
τα σπίτια που έχτισαν οι πατέρες μας.
Η σκονισμένη οικοσκευή τους επιβιώνει -
Ολοι οι θλιβεροί καναπέδες που λερώσαμε
Με δάκρυα ανίας ή ενοχής.
Τα ρητά που ξεθωριάζουν, τα σταματημένα ρολόγια...
Κι ώς τώρα ορισμένες φορές τα κουρασμένα
                                                αυτά σχήματα
Στοιχειώνουν τις υγρές σάλες της καρδιάς.
Τι κυριακάτικες φυλακές
ανακαλούν στη μνήμη!
Και τι θαυμαστές αποδράσεις!

 ANAZΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Αντρέ Μπρετόν:

Δεν δίνω καμία σημασία στη ζωή
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία
Δεν σημαίνω για τη ζωή
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν κι αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά
Να κελαηδήσουν μπροστά σ΄ αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τα αρώματα.

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο - Τάσος Λειβαδίτης-απόσπασμα
Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα!
Βράδιαζε.
Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ.

Τοῦ χρόνου ἀνάγλυφη εἰκόνα-Γιώργος Σαραντάρης

Δὲν ὀνειρεύτηκα ποτὲ τὸ χρόνο
Καὶ τὴ συντροφιά του
Μήτε τὴν ἀπουσία τοῦ ὀσφράνθηκα ποτὲ

Συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα», 1999

Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν-Γιώργος Σαραντάρης

Μέσα στὸν ἀπέραντο οὐρανὸ
Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν
Εἶναι λύπη;
Εἶναι χαρά;
Τὸ φῶς ἔρχεται
Ἐκλέγει τὰ πουλιὰ
Τὸ φῶς δὲν καταστρέφει
Ἀνάμεσά μας πάντοτε ἕνας
Ἐκεῖνος ποὺ μαθαίνει τὰ νιάτα τ᾿ οὐρανοῦ
Καὶ ποὺ πετάει μὲ τὰ πουλιὰ
Μέσα στὸν αἰθέρα.
(24.5.1936)

Πριν τους αλλάξει ο Xρόνος-Κ-Π-Καβάφης

Λυπήθηκαν μεγάλως   στον αποχωρισμό των.
Δεν τόθελαν αυτοί·   ήταν η περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες   εκάμνανε τον ένα
να φύγει μακρυά —   Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη των βεβαίως   δεν ήταν ίδια ως πριν·
είχεν ελαττωθεί   η έλξις βαθμηδόν,
είχεν ελαττωθεί   η έλξις της πολύ.
Όμως να χωρισθούν,   δεν τόθελαν αυτοί.
Ήταν η περιστάσεις.—    Ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη   χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αίσθημά των,  πριν τους αλλάξει ο Χρόνος·
ο ένας για τον άλλον   θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων   ετών τ’ ωραίο παιδί.

25η ραψωδία της Οδύσσειας (Τάσος Λειβαδίτης)

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
……………………μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
…………χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
……………………τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
…………όσα δε ζήσαμε
……………………αυτά μας ανήκουν…

(Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή)«Χρονοκύκλωμα:
Τη μέρα που ανακαλύφτηκε ο χρόνος οι άνθρωποι
κούρδισαν τα ρολόγια κι άρχισαν να τον κυνηγούν.
Κι αποτιμήθηκε σε ψήγματα καταστροφής κι απόχτησε αξία
μυθικών πτηνών και χάθηκε απ’ τον κόσμο η άνεση κι ο δισταγμός
και κανένας δεν εξουσίαζε το προσκεφάλι του
και δεν υπήρχε έστω και λίγος χρόνος για χαρά ή για λύπηση.
Μόνο σαν τροχοπεδούσε ο Μέγας Χρονοκράτορας έτρεχες να
φωλιάσεις στη μασχάλη του να κλείσεις τα μάτια και να μεταμφιεστείς»
 (Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή)
Ακόμα κι όταν οι αγάπες τελειώνουν
ο χρόνος προχωρεί.
Στη στιλπνή του επιφάνεια αφήνεις αποτυπώματα διαμπερή
πάντα ευανάγνωστα για τους ειδικούς που αποτιμούν το κόστος»

Θρίαμβος Χρόνου-

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
Φιλοσοφείς τρυφερότητα
χωρίς φιλοσοφία~
στέργεις αιωνιότητα
μονάχα με το βλέμμα~
είσαι μια ζωντανή βαθιά
σελίδα σώματος
π’ αστράφτει σε παρθενικότητα.
Ο χρόνος είν’ ακόμη για σένα
θρίαμβος
και σου τον εύχομαι πάντα.

Μονόγραμμα (απόσπασμα) Οδ.Ελύτης  
 Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς;
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;
όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί

Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει

Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί

Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Τέσσερα Κουαρτέτα (Τ.Σ.'Ελιοτ)
Μετάφραση -Χάρης Βλαβιανός

"Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών
όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί.
Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση
που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα
μόνο σ' έναν κόσμο από εικασίες.
Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη
δείχνουν σ' ένα τέλος που είναι παντοτε παρόν."

Τίτος ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Πολιορκημένος χρόνος

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.

Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν

Χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά

Και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα

Φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος

Πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς

Δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

Thomas Benjamin Kennington (1856-1916)-_Autumn

 ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

 Ήρθε και πάλι το φθινόπωρο.
Όχι σαν πριν,
που σε περίμενα
μ' όλα τα κίτρινα φύλλα.

 Τώρα μου 'φερε το γέλιο σου
μέσα σε χίλιες μουσικές
και με τις πρώτες βροχές
είδα να λάμπει τ' όνειρο μου.

Αγάπη μου,
χρυσό φθινόπωρο της ύπαρξης μου.

Ελένη-Oδυσσέας Ελύτης

Art by, Alex Alemany

Σποράδες -  Ελένη-Oδυσσέας Ελύτης

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός

 

Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –

Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Art by, Alex Alemany

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις

Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη

Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας

Μια που υπάρχει αλλού

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο

Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι

Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν

Κι απομακρύνονται

Art by, Alex Alemany

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου

Το φως στον άσπιλο ουρανό

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση

Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη

Που δε βλέπει τίποτε

Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα

Του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο

Γιατί έγινε κιόλας

Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα

Και λόγια

Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ψαρριανός

Πρακτική ουτοπίας-Diego Doncel

Πρακτική ουτοπίας
Κι εγώ άρχισα να οδηγώ απόψε,
όπως κάθε νύχτα τελευταία,
με την ελπίδα να ξεφύγω από δω.

Φορώ το πουκάμισο φουσκωμένο απ΄την αύρα
κι η σελήνη μπροστά πυρπολεί με υδράργυρο
τα νερά του ωκεανού.

Το ράδιο, συντονισμένο σ΄ένα νεκρό κανάλι,
είναι μια ακόμα έρημος που με συνοδεύει.
Περνώ πλάϊ σε εκτάσεις πολυχρησιμοποιημένες
όπου ζυγίζουν σχέδια τουριστικών κερδοσκόπων
που υπόσχονται μια ευτυχισμένη ζωή.

Ο αέρας γεμάτος από ένα υπόλευκο μπλε αέριο
κι ο ουρανός μια εικόνα που αλλάζει
με στροβιλισμούς γύρης, αναλαμπές από πούσι
και σκονισμένα ρεύματα.

Ψηλά στο παρμπρίζ, ελεύθερα στον νυχτερινό
άνεμο, τηλεφωνικά καλώδια
κουνούν σταθερά τη μακρινή μορφή
των άστρων μ΄ένα ελαφρύ τρέμουλο.

Ξέρω πλέον πως δεν θα με σώσει τίποτε,
πως δεν είμαι πια ούτε εκείνη η όμορφη ιδέα
που γεννήθηκε στο μυαλό των ανθρώπων,
μα με παρηγορεί να το σκάσω.

Να 'μαι κάτι, είμαι η συνείδηση
αυτού που δεν καταφέρνει ούτε να ονειρευτεί,
ένα τίποτε πολύ παλιό που προσφέρει
στους γλάρους λίγο ψάρι
στον μώλο του λιμανιού
κι αρέσκεται ν' ατενίζει την πτήση του.

Οι στροφές κλίνουν ελαφρά
σε μια υγρή λάμψη,
και τα χρυσοχάλκινα χρώματα της ασφάλτου
έχουν θαλασσινούς ιριδισμούς, σαν νιφάδες.

Τα φώτα ενός αμαξιού, στη διάφανη
ησυχία του νίτρου,
περιστρέφονται στην ακτή όπως
ένας μακρινός πλανήτης στην τροχιά του.

Είναι βέβαιο πως έχω ελάχιστη πίστη,
μετά βίας ελπίζω κάτι, κυρίως από μένα,
μα με παρηγορεί να παρατηρώ αυτά τα ίχνη από λευκά
και γκρι σύννεφα σαν πανιά
με τα οποία κάποιος καθαρίζει τον ουρανό,
τα μάτια ενός άστρου που, νικώντας
την απόσταση που μας χωρίζει,
συναντιούνται με τα δικά μου.

Οπως κάθε νύχτα, διασχίζω τη χρωματιστή γραμμή
στο έδαφος κι οδηγώ παράνομα
στη λωρίδα της αντίθετης κατεύθυνσης.
Το βλέμμα χάνεται όχι προς το τμήμα της εθνικής
μπροστά μου, αλλά στα ψηλά
αστρικά βάθη.

Δεν αναρωτιέμαι τίποτε.
Η αίσθηση της πτήσης είναι πολύ έντονη
κατά τη διέλευση της κορυφογραμμής των αλλαγών εδάφους.

Οι εκρήξεις της μηχανής, ο θόρυβος
με τον οποίο η πίσσα ρουφά τα λάστιχα,
η τριβή της λαμαρίνας και των πλαστικών,
με κάνουν να σκεφτώ τις εκρήξεις
υδρογόνου και ηλίου από εκει ψηλά,
στην κίνηση της γαλάζιας ύλης,
στην ενέργεια του φωτός που διασχίζει τον χώρο.Diego Doncel
http://www.poema.gr/poem.php?id=369

ΣΤΟN ΦΑΡΟ (Δημήτρης Ε Σολδάτος)

ΣΤΟN ΦΑΡΟ (Δημήτρης Ε Σολδάτος)

ΣΤΟ ΦΑΡΟ
Και να, που μ’ έφερε η εσχάτη απελπισία!
Τα σαλεμένα φρένα, μου είπαν να σε πάρω
-πάντα της πράξης προηγείται η φαντασία-
Μαζί μου απόψε -ερημιά, νύχτα- στο φάρο.

Σε βλέπω μπρος μου, μες το μαύρο φορεμά σου
ψυχρή σαν μέταλλο, αγέρωχη κι απλώνω
γυμνό τον πόθο να ντυθεί τ’ αγκάλιασμά σου
λες κι έχω απλώσει τα δυο χέρια μου για φόνο!

Σ’ αγίζω…τρέμεις….τρέμω…τρέμουμε απ’ τον πόθο
δειλά, όπως γέρνουν τα καλάμια όταν φυσάει
πάνω απ’ τη λίμνη∙ τα ματόκλαδά σου νιώθω
στο πρόσωπό μου, σαν μετάξι που μεθάει.

Σκίζω τα χείλη σου…η γλώσσα μου άγριο χέλι
μες απ’ τα δόντια σου, ρουφάει την ψυχή σου
-πάνω απ’ το κάστρο το φεγγάρι ανατέλλει-
σκάβω τα σπλάχνα σου και λες: “είμαι δική σου…

Κράτα με…σφίξε με…' βογκάς κι εγώ σπαράζω
πονάς…συστρέφεσαι…τα νύχια σου στην πλάτη
μου μπήγεις -ξέσπασε ο αφρός- αίματα στάζω…

Σπέρμα φωτιά, που καίει τα φύκια, σπάει τ’ αλάτι!
Γέρνεις στο στήθος μου μετά λαχανιασμένη
κλαις τρυφερά και ψιθυρίζεις τ΄όνομά μου
σαν μια θηλιά απ’ το λαιμό μου κρεμασμένη
το στόμα ανοίγεις για να πιεις το φίλημά μου.

Και πίνεις…πίνεις τα φιλιά…τα δάκρυα πίνεις
“κράτα με…σφίξε με…' μου λες ξανά. Αχ, μίλα…
Μέσα σου μπαίνω…κι όλη νύχτα ανάβεις…σβήνεις
γιομάτη γλύκα…φως….σκοτάδι…ανατριχίλα!

Κι εκεί, στην τέλεια ηδονή, στον οργασμό σου
“πεθαίνω…χάνομαι…' μου λες “κι εσύ μαζί μου…'
Μαζί σου, αγάπη μου…(Βυθίζω στο λαιμό σου
μια το μαχαίρι κι άλλη μια μες το κορμί μου!)

Τ’ άλλο πρωί, κάτι ψαράδες θα μας βρούνε
αγκαλιασμένους, να φιλιόμαστε στο στόμα…
“Είναι νεκροί εδώ και ώρα…' έτσι θα πούνε
αντί να πουν πως…αγαπιόμαστε ακόμα!
……………………………………………………………
Πάντα της πράξης προηγείται η φαντασία!
Τα σαλεμένα φρένα, μου είπαν να σε πάρω
Μαζί μου απόψε -ερημιά, νύχτα- στο φάρο
Να, πού με έφερε η εσχάτη απελπισία!