 |
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.....ΤΕΛΕΥΤΑlΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ-Γιώργος Σεφέρης (απόσπασμα)Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~
νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη
 Β' Μυκήνες-Γιώργος Σεφέρης
Δώσ' μου τα χέρια σου, δώσ' μου τα χέρια σου, δώσ' μου τα χέρια σου.
Είδα μέσα στη νύχτα
τη μυτερή κορυφή του βουνού
είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο
με το φως ενός αφανέρωτου φεγγαριού
είδα, γυρίζοντας το κεφάλι
τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες
και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή
αρχή και τέλος
η τελευταία στιγμή·
τα χέρια μου.
 Γιώργος Σεφέρης, Ελένη (απόσπασμα)
Το φεγγάρι
βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.
σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.
Πού είναι η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.
|
 |
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ Έχουν αρχίσει να με κυκλώνουν επικύνδινα οι ώρες. Ακούω τα φυλλώματα σήμερα γίνηκαν ανήσυχα χορικά. Πρέπει να ζήσω τις αντίστροφες δυνάμεις. Ω καρδιά μου - τρομαχτικότερη σελήνη!
Νίκος Καρούζος:
«Ψηλά η νύχτα μοιάζει έρωτας…
Ελκύομαι απ’ τα φεγγάρια
τι δρόμους ανοίγουν για να βρεις αγαπημένη.»
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
[...] Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο. Σύντροφε οὐρανὲ ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη χάνεται σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα. Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα; Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι |
 |
Βύρων Λεοντάρης, [Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι]-απόσπασμα
«Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι
απλώνει απλώνει αδιάκοπα στο δέρμα του καλοκαιριού
πήζει τον ουρανό πήζει τον άνεμο
κερώνει την καρδιά και τις χαραματιές της θύμησης
και τα σκιαγμένα πρόσωπα ψηλά στις πολεμίστρες….
 Σπάζοντας στα δυο τη θάλασσα βγαίνει το φεγγάρι και ταξιδεύει στο μικρό βοριά που ξενυχτάει στα μαλιά σου. Και όταν κατέβει χαμηλά στην τελευταία δροσιά σου ώσπου να μεγαλώσουν τα νερά και συ να με ζητήσεις Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1972-1997 (1999)  Είναι η ψυχή σας ένα θεσπέσιο τοπίο όπου συρρέουν μασκοφόροι μαγευτικοί παίζοντας τον αυλό, χορεύοντας, κι ίσως σχεδόν θλιμμένοι κάτω απ’ τις εξαίσιες φορεσιές τους Σύσσωμοι όλοι τραγουδούν σε κλίμακες οδύνης για νικηφόρους έρωτες και ανθοστόλιστους βίους ίσως να μην πιστεύουν μέσα στην ευτυχία τους και οι φωνές τους μπλέκονται στο φεγγαρόφωτο Ω, γαλήνιο φως του φεγγαριού πανέμορφο όμως και τόσο μελαγχολικό που δίνεις στα πουλιά τη δύναμη να ονειρευτούν μέσα στα δέντρα και κάνεις τις πηγές με όλο λυγμούς να κλαίνε εκστατικές εκείνες τις πελώριες πηγές ανάμεσα απ’ τα αγάλματα |
 Τα Ερωτικά -Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα) | |
| Ένδοξοι κι άδοξοι συναντημένοι κάποτε στον ίδιο σφυγμό. Δεν κάνει ο έρωτας διακρίσεις. Ούτε απόψε πανσέληνος. Ένα κομμάτι λείπει. Το φιλί σου. 
Γιάννη Ρίτσου, «Αναφυλλητό. V»-απόσπασμα
Θέλω τον πόνο ολόκληρο |
 |
| Παραθέματα ποιητικού λόγου -Τάσος Λειβαδίτης «ο έρωτας μοιάζει με το φεγγάρι, αναβάλει την προδοσία» Τάσος Λειβαδίτης - Αλλά τα βράδια Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι. Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα. Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος. Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη… |
Τάσος Λειβαδίτης, «Μοιρολόι για ένα νεκρό»(απόσπασμα)“Φεγγάρι, ερημοφέγγαρο/ κριθάρινο φεγγάρι των φτωχών
αγέρα, πικραγέρα/ πολύλαλε αγέρα των μουγγών
σ’ ένα σταυροδρόμι απόψε/ μήνα Μάη
σταυρώσανε το νιο,/ μήνα Μάη
σταυρώσαν το ροδόσταμο και το λεμονανθό –
ροδιά, δος του το αίμα σου
δος του το φέγγος σου, στερνό του ηλιοβασίλεμα...
Άνθρωποι που έζησαν τόσο μυστικά που όταν πέθαναν ο θάνατος δεν βρήκε τίποτα να τους πάρει.
Κι όπως χθες βγήκε κι απόψε ανυποψίαστο το φεγγάρι
 |
| (Περιμένοντας το βράδυ- Τάσος Λειβαδίτης) Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση |
ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ (ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ)
ΕΡΗΜΩΣΗ
Υποχωρούν με τον καιρό τα όνειρα
τ' ολόγιομο φεγγάρι γίνεται δρεπάνι
κι αυτή, που μες στο φως του χτενιζότανε,
τώρα πενθεί
κι έχει κλεισμένα
τα παράθυρά της.
ΕΡΗΜΩΣΗ
Υποχωρούν με τον καιρό τα όνειρα
τ' ολόγιομο φεγγάρι γίνεται δρεπάνι
κι αυτή, που μες στο φως του χτενιζότανε,
τώρα πενθεί
κι έχει κλεισμένα
τα παράθυρά της.
 |
| Χρόνης ΜίσσιοςΠολλές φορές όταν είμαι «φορτωμένος» και έχει Πανσέληνο βγαίνω στην βεράντα εδώ έξω ανοίγω τα χέρια μου -όπως όταν σταύρωσαν τον Χριστό- κι ανοίγω το στόμα μου και προσπαθώ να... καταπιώ το φεγγάρι. Στέκω, έτσι, πέντε με δέκα λεπτά, και κάποια στιγμή χάνομαι, σταματάω μόνος μου, γιατί δεν ξέρω αν θα γυρίσω πίσω… |
 |
| (Οδυσσέας Ελύτης)Ξέρω πως απ' τις λέξεις όλες μόνο μία το φέρνει κατευθείαν στο νου ή το καθορίζει Το μυστικό για μένα, είναι να την πεις με ταπεινότητα. Η λέξη είναι φεγγάρι... Έλα να γονατίσουμε μαζί και να προσευχηθούμε |
 |
| Φεγγάρι εδώ φεγγάρι εκεί. Αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα...Οδυσσέας Ελύτης |
 |
| Ζωή Καρέλλη, Της σελήνης (I) [Από την ενότητα Της σελήνης] Με ξύπνησαν τα δάχτυλα από το σεληνόφως. Άυλο χάδι, ψυχρό. Αισθανόμουν ρίγη. Τούτη η απροσδιόριστη, αόριστη θωπεία μετέδινε στην παρουσία μουτην αργυρόηχη δύναμή της, ελαφρότατη σαν σκιά, επίμονη, άγνωστη ομιλία. Ω, η αδυσώπητη αφή, αίσθηση δεινή, όπως ν' αγγίξει μπορεί ήχος μακρινός, εξαίσια λυπητερός. Έτρεμα απ' την πιο ακίνητην ηδονή και το φως ήθελε να μ' ανησυχεί σιωπηλό, άλλου κόσμου φωνή ερωτική. Τούτ' η ανησυχία, μέσ' στην πλήρη νυχτερινήν ησυχία, με περιτρέχει. Ήμουν ακίνητος σαν κοιμισμένος κι όμως, μαζί φοβερά ξυπνητός, όπως στα όνειρα. Στην τέλεια σιγή μέσα, έξαφνα, αισθάνθηκα τότε, όλη την ψυχρήν ειρωνεία απ' το φως αυτό, εκείνην που έχουν τα σκιώδη, τα φευγαλέα, εκείνα που γλιστράν απ' τα χέρια μας, τα ονειρώδη εκείνα, που η αφή μας αποζητά και χάνονται, αφήνοντας τα χέρια μας ανοιχτά, πεινασμένα, πυρετώδη να περιμένουν. |
Θα βγει να σε μαλώσει, Κική Δημουλά
Λίγο πολύ όλες οι λέξεις
φέρνουν και διώχνουν κόσμο
αθωώνουν ή καταδικάζουν
λίγο πολύ όλες μας οδηγούν
με κάποιαν έκλαμψη κοντά στο νόημά τους.
Αλλά τη λέξη φεγγάρι
κανένα φως δεν τη φτάνει.
Δεν εννοώ εκείνο που εκπέμπει
όταν διακινεί πετρώδες ασήμι.
Για τη λέξη μιλώ που και χωρίς φορτίο
αδειανή
ακόμα και ως απλή νυχτοφύλαξ
του λεξιλογίου
ή και ως δραπέτης από έκλειψη ολική
πάλι γεμάτη είναι
από δική της αυθεντική επιρροή
δική της θαυματουργία.
Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
βρίσκονται σε ζοφερή θέση
μόλις την προφέρουν με άκρα ταπεινότητα
αμέσως προβάλλει
διαχέεται τιμά καταξιώνει
καμιά άλλη λέξη δεν έδωσε ποτέ
τέτοιο ουράνιο λάμπον κύρος
στον σκοτεινό, άσημο
του ουρανίσκου μου θόλο.
Κι όχι μόνο.
Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
ατιμάζονται διωγμένα
από το θεοσκότεινο αντίο
αμέσως προβάλλει η λέξη φεγγάρι
με λαμπερή παρρησία
μ ένα φως δριμύ θυμωμένο
και μαλώνει
τί μαλώνει, πές το άφοβα
φτύνει κατάμουτρα
το θεοσκότεινο αντίο.
 |
Από τη συλλογή Το πλοίο (1955) Της σελήνης-Ζωή Καρέλλη II Αργυρόηχη, μελίχροη, χρυσορόδινη, μειλιχόμειδη ερωμένη, ασύλληπτη. Ηδονή ομιχλώδης η χάρη σου, η καλλονή πάρα πολύ σιωπηλή, βασίλισσα στο μαβί, στιλπνό στερέωμα, του σκοταδιού αργυρή αρχόντισσα, μακρινή. Είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό και μαγικό, σαν τη σκιά εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν, να πουν για τ’ ανύπαρχτα, για τα φανταστικά, για κείνα τα μυστικά, που μόνο οι ανήσυχες ψυχές έχουν μέσα τους. Παρηγοριά εκείνων που γνωρίζουν τη μοναξιά, την πλήρη ονείρων κατάσταση που το φως σου ξυπνά, καθώς τις σκιές διαπερνά, δίχως να τις κυνηγά να φύγουν. Τόσο υπερήφανη, ασυγκίνητη στην εμορφιά σου λάμψη διαβρωτική, ύπουλα διαπεραστική εντός μου σταλάζεις τα μυστικά της νύχτας. Από τη συλλογή Το πλοίο (1955) της Ζωής Καρέλλη |
 |
| ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΒΗΜΑΤΑ (ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ) Πως κατεβαίνουν, προχωρούν ανάλαφρα, φανταστικά πατήματα, τ' αργυρόηχα περπατήματα του φεγγαριού! Ακούς πως προχωρούν τα φωτεινά σημάδια; Αχ, τούτο το φως είναι καυμός φανταστικός κι' επίμονος. Κι' είναι ο θόρυβος του μακρινός αντίλαλος ωχρών ονείρων ήχος οδυνηρός ο θρους ο ανεπαίσθητος, ανάσα φαντασμάτων λυπημένων, όπως κι αδιάφορων μαζύ, που στέκονται κοντά σου, περιμένουν... |
 |
| Η σελήνη, JORGE LUIS BORGES Τόση και τόση μοναξιά σε τούτο το χρυσάφι. Η σελήνη της νύχτας δεν είναι η σελήνη που είδε ο Αδάμ. Οι μεγάλοι αιώνες της ανθρώπινης αγρύπνιας την έχουν πλημμυρίσει με πανάρχαιο θρήνο. Κοίτα την: Ο καθρέφτης σου είναι. Ποίημα από τον τόμο "Χόρχε Λουίς Μπόρχες - Ποιήματα", μτφρ.-εισ.-σχ.: Δημήτρης Καλοκύρης |
'Αρης Αλεξάνδρου Ολόκληρη νύχτα(απόσπασμα)
Ώρα να πιάσει βάρδια το φεγγάρι.
Σαββατόβραδο κ’ οι ταβέρνες κλειστές
Μουλιάζει ο χρόνος στο καπέλο του ζητιάνου
οι δρόμοι αποτραβιούνται σε άδειες κάμαρες
και μόνο εκεί στο μαξιλάρι μένουνε
ακόμα μένουνε τα αποχτενίδια του ύπνου της.
Μια συνοδεία νοτισμένα αστέρια έστριβε απ’ τη γωνία της χαραυγής.
Απίθωνα στα χείλη της το αλάτι της αγάπης.
Ύστερα μας έπαιρνε το κύμα. Ταξιδεύαμε μαζί
σαν μια φωνή που σβήνει στο πηγάδι.
Ένα μικρό φεγγάρι σκαλωμένο μες στα σύννεφα
ένα μικρό φεγγάρι σύννεφο.
Ξύπναγε σαν φύτρωνε στην άκρη του γιαλού
ένα κοχύλι φρέσκος ήλιος.
Καλημέρα. Ένα μικρό φεγγάρι
έσβηνε στη φωνή της.
Έβλεπα τα χέρια μου και είταν μονάχα δυο
μέτραγα τα μάτια μου και είταν μονάχα δυο
μουλιάζουν τώρα μες στο καπέλο του ζητιάνου
μονάχα δυο.
 |
| Φαντασία στο τραγούδι μιας νυχτερινής κιθάρας (Μαρία Πολυδούρη) Ὁ Ἀπρίλης κ᾿ ἡ Σελήνη μέσα στὸ ἄλσος σμίξαν. Τὸ μεσονύχτι μεθυσμένοι περάσαν μ᾿ εὐθυμία. Καὶ τώρα στὴ γαλήνη εἶνε ἁπλωμένη ρεμβαστικὴ ματιά, ἡ μελαγχολία. Δυὸ δέντρα ἀναπολοῦνε μία νύχτα καταιγίδας, ποὺ οἱ κορφές τους ἐρωτικὰ μπλεχτῆκαν καὶ στὴν ἀνάμνησή τους ξεπετιέται λυγμὸς ἀπὸ χορδὲς ποὺ δονηθῆκαν. – Στὸν ὕπνο σου κόρη γλυκειά… Ἕν᾿ ἀνοιχτὸ παράθυρο στὸ ἁγιόκλημα πνιγμένο κ᾿ ἡ κόρη κρίνο, μὲ τὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ ντυμένο. – Τοῦ τραγουδιοῦ μου ἡ φωνή… Κι᾿ ἀγγίζει στὸν ἀμύριστο κάλυκα τῆς καρδιᾶς της σὰν ὄνειρον ἀθώας χαρᾶς ὁ πρῶτος ἔρωτάς της. Καὶ λίγο λίγο σκοτεινιάζει τὸ ἄλσος. Στὸ κυπαρίσσι στάθηκε ἡ Σελήνη βαθιὰ συλλογισμένη. Ὁ Ἀπρίλης πιὰ βαρέθηκε νὰ δίνη φιλιά. Φεύγει κ᾿ ἡ Νύχτα κουρασμένη. Ὅλα σιγῆσαν μόνο γιὰ νὰ μείνη τὸ φλογερὸ παράπονο: – Γιατί μ᾿ ἔχεις σ᾿ αἰώνια τυράννια… τὸ κλάμα τῆς κιθάρας ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὴ χλωμὴ Σελήνη, πρὸς τὰ οὐράνια… |
 Γιώργος Σαραντάρης Σε ποια βρώμικη ώρα Σε ποια τρέλλα σε ποια μουσική Την αγάπη την είχα χαρίσει Σαν να είταν η ζωή μας ένα πουλί Πού χάθηκε χωρίς να τραγουδήσει Δίχως ήλιο ένα πουλί τραγουδά Ακουμπώντας τη φωνή του στα νερά Του φεγγαριού  Γιώργος Σαραντάρης= Σελήνη Ἀπὸ ἕνα θαῦμα Ἀπὸ ἕνα πρόσωπο πρωίας Παίρνεται ὁ θυμός μου Σελήνη ἀθρόα παρουσία Ἑλένη ἡ καμπύλη τοῦ κόσμου M᾿ ἐβένινη σημασία Ἡ πύλη ἀνοίγει στὸν ξένο Στ᾿ ἀγέρι T᾿ ἀλέτρι ὀργώνει τὸν κάμπο Ἐκεῖ ποὺ δὲ βλέπει ἡ καρδιὰ Βελάζουν τ᾿ ἀστέρια στὴν κρύπτη |
 σε θυμίζει ανατέλλοντας – οδύνη μαζί και τριαντάφυλλο (Νικηφόρος Βρεττάκος) |
 |
 |
Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου'' "Το φεγγάρι κι η θάλασσα Με αόρατα νήματα κυβερνά το φεγγάρι τη θάλασσα. Κατεβαίνει βαθιά, τη δένει απ'τις ρίζες, της αλλάζει το χρώμα, της ορίζει τα κύματα. Η όψη σου είναι ένα φεγγάρι. Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου. Ώρες-ώρες κυλά, προχωρεί στ'αχανές, γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει. Σα να'ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη. Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση. Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις. Γιομίζει παιχνίδια. Το φεγγάρι κι η θάλασσα. Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος. Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου περνά σαν καμπύλη ουρανού. Και σκεπάζει τη θάλασσα. |
 |
 | ||
| (Νικηφόρος Βρεττάκος) Είχα Είχα ένα εγώ που το χρησιμοποιούσα πολύ, είχα μια νιότη που έφτιαχνε χρώματα από το τίποτα, είχα μι’ αγάπη που τραγούδαγε στα πληγωμένα ζώα, μια πίστη που περιέκλεινε και τις πέτρες ακόμη μέσα στ’ άγια των αγίων της. Τώρα, όχι πως έχασα τα πράγματα μου καθώς εβάδιζα, αλλά θα διπλώθηκαν μέσα μου κάπου, βαθιά περιμένοντας ίσως τη σάλπιγγα της ανάστασης. Κ’ η Ελλάδα, τώρα, σαν ένα μακρινό φεγγάρι από κιμωλία, φέγγει, αμυδρά, στης μνήμης μου το διάστημα.  ''Το φεγγάρι σ΄αυτόν τον τόπο-Μάνος Χατζιδάκις είναι πολύ κοντά στους ανθρώπους και κυρίως στους νέους. Καμιά φορά, όταν το φεγγάρι κάνει τον κύκλο, την νύχτα όλα παίρνουν ένα ψεύτικο πρόσωπο... Κοιτάξτε αυτό... Είναι ένα χάρτινο φεγγάρι.. Ο έρωτας θα το κάνει πραγματικό... |
 |
 Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους Θα επαναληφθεί κι εδώ Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει Θα το ‘χουμε στα χέρια μας Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι Και κάτι άλλο Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό Πες τους ένα ψέμα: Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι Αυτό που είναι στον ουρανό. |
 |
| Πανσέληνος Πλέκει όνειρα Ερωτοτροπεί Ταξιδεύει Μαγεύει Περιμένει Κι αποταμιεύει Αγάπη Πανσέληνος ....Ηθελα ....Μόνο να μ'αγαπάς .... Μαρία Λαμπράκη |
Θα βγει να σε μαλώσει – Κική Δημουλά
Λίγο πολύ όλες οι λέξεις
φέρνουν και διώχνουν κόσμο
αθωώνουν ή καταδικάζουν
λίγο πολύ όλες μας οδηγούν
με κάποιαν έκλαμψη κοντά στο νόημά τους.
Αλλά τη λέξη φεγγάρι
κανένα φως δεν τη φτάνει.
Δεν εννοώ εκείνο που εκπέμπει
όταν διακινεί πετρώδες ασήμι.
Για τη λέξη μιλώ που και χωρίς φορτίο
αδειανή
ακόμα και ως απλή νυχτοφύλαξ
του λεξιλογίου
ή και ως δραπέτης από έκλειψη ολική
πάλι γεμάτη είναι
από δική της αυθεντική επιρροή
δική της θαυματουργία.
Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
βρίσκονται σε ζοφερή θέση
μόλις την προφέρουν με άκρα ταπεινότητα
αμέσως προβάλλει
διαχέεται τιμά καταξιώνει
καμιά άλλη λέξη δεν έδωσε ποτέ
τέτοιο ουράνιο λάμπον κύρος
στον σκοτεινό, άσημο
του ουρανίσκου μου θόλο.
Κι όχι μόνο.
Κάθε που της γλώσσας μου τα χείλη
ατιμάζονται διωγμένα
από το θεοσκότεινο αντίο
αμέσως προβάλλει η λέξη φεγγάρι
με λαμπερή παρρησία
μ ένα φως δριμύ θυμωμένο
και μαλώνει
τί μαλώνει, πές το άφοβα
φτύνει κατάμουτρα
το θεοσκότεινο αντίο. Διάβασε περισσότερα: http://vaeva.gr/archives/3911
