Mario Benedetti - Todavía

No lo creo todavía
estás llegando a mi lado
y la noche es un puñado
de estrellas y de alegría

palpo gusto escucho y veo
tu rostro tu paso largo
tus manos y sin embargo
todavía no lo creo

tu regreso tiene tanto
que ver contigo y conmigo
que por cábala lo digo
y por las dudas lo canto

nadie nunca te reemplaza
y las cosas más triviales
se vuelven fundamentales
porque estás llegando a casa

sin embargo todavía
dudo de esta buena suerte
porque el cielo de tenerte
me parece fantasía

pero venís y es seguro
y venís con tu mirada
y por eso tu llegada
hace mágico el futuro

y aunque no siempre he entendido
mis culpas y mis fracasos
en cambio sé que en tus brazos
el mundo tiene sentido

y si beso la osadía
y el misterio de tus labios
no habrá dudas ni resabios
te querré más
todavía.

Mario Benedetti    Todavía (Ακόμη)
Ακόμη
Εξακολουθώ να μην πιστεύω
έρχεσαι δίπλα μου
και η νύχτα είναι μια χούφτα
αστεριών και ευθυμίας
δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω
το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό
τα χέρια σου, και ακόμα
ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω
ότι η επιστροφή σου έχει πολλά
να κάνει με σένα και με μένα
και για ξόρκι το λέω
και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ
κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει
και τα πιο ασήμαντα πράγματα
αλλάζουν σε θεμελιώδη
επειδή γυρνάς στο σπίτι
ωστόσο εξακολουθώ να
αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη
γιατί ο ουρανός σε έχει
μου φαίνεται φαντασία
Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο
και έρχεσαι με το βλέμμα σου
και γι’ αυτό η άφιξή σου
κάνει μαγικό το μέλλον
ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές
οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου
αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου
ο κόσμος έχει νόημα
και αν φιλήσω με τόλμη
και το μυστήριο των χειλιών σου
δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις
θα σ 'αγαπώ περισσότερο
ακόμη.
Biografía de Mario Benedetti

I Have Dreamed of You so Much- Robert Desnos

Tina Spratt-Figurative painter

I have dreamed of you so much
that you are no longer real.
Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make
your dear voice come alive again?

I have dreamed of you so much
that my arms, grown used to being crossed on my
chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body.
For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many
days and years, I would surely become a shadow.

O scales of feeling.

I have dreamed of you so much
that surely there is no more time for me to wake up.
I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who
counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and
face of some passerby.

I have dreamed of you so much,
have walked so much, talked so much, slept so much
with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom
among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the
moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life.
Robert Desnos (1900 - 1945 / Paris)

Tina Spratt-Figurative painter

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, Ρομπέρ Ντεσνός
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.
Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,
να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα
μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα,
σφίγγοντας τη σκιά σου, ν’ αγγίζουν το στήθος μου,
ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.
Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα
που χρόνια με κατέχει τώρα, να μεταμορφωθώ και ‘γω
-σε μια σκιά.

Ω ζυγαριές των αισθημάτων!
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια
να ξυπνήσω.
Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί
σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα,
και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα,
είσαι τόσο μακριά,
που είναι πιο εύκολο ν’ αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη
ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει,
περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμά σου,
ώστε το μόνο που απομένει είναι να είμαι
ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα,
πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά
και θα συνεχίζει να βαδίζει χαρούμενα-
πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.
https://www.britannica.com/biography/Robert-Desnos

Για να σου μάθω μοναξιά

Painter, Photographer, Chris Dellorco|

'Ερχεται πάντα απρόσκλητη
στις πιο ακατάλληλες ώρες
 φοράει ένα κόκκινο φόρεμα
κόκκινο σκούρο σαν το  κρασί,
   μπορντό.    
Καπνίζει πολύ
το ουίκσκι της το θέλει σκέτο
 ακούει τους δίσκους μου
διαβάζει τα κείμενα μου.
Είναι όμορφη
οφείλω να ομολογήσω
το ύφος της είναι μπλαζέ
(απο άμυνα, λέει)
  Ετσι κι απόψε
Τη βρήκα να με περιμένει στο σαλόνι.
-Τι θράσος, (είπα)
απο που μπήκες;
-'Ελα τώρα, που δεν με περίμενες
Με κοίταξε ίσια στα μάτια, λέγοντας
-Και τώρα οι δυό μας, κούκλα...
''Δύσκολη νύχτα με τη μοναξιά παρέα''
 (Μαρία Λαμπράκη)

Αφιερωμένο....

Στα ανομολόγητα πάθη
Στα λάθη τα εκούσια
Στης νύχτας τη σιωπή
Στις σταυρωμένες αγάπες
Που δεν καταδέχτηκαν
Κανένα, Σίμωνα
    Να τους σηκώσει
    Το Σταυρό 
   ****  ****

 Στους Ερωτες

Που ''εξέδυσαν τα Ιμάτιά''τους
Πριν οι πραίτορες
Tα παίξουν στα ζάρια.
 Στο φιλί της προδοσίας
"Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις''
Στα πουλιά
Που έμειναν όταν όλοι
Αποδημούσαν για το Χειμώνα.

Στα γράμματα
Που γράφτηκαν
Σε νύχτες αγρύπνιας
Και δεν έφθασαν ποτέ
Σε κανένα παραλήπτη

Σε σένα
Που μπορείς ακόμα
Ν' αγαπάς
Να πονάς
Ν΄ αντέχεις
Να πιστεύεις
Να ελπίζεις
Να ονειρεύεσαι
  ****  **** 

Σε μένα
Που σ΄αγαπώ
Γιατί είσαι ΕΣΥ!
(Μαρία Λαμπράκη)

Αλλά τα βράδια -Τάσος Λειβαδίτης

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ

Χωρὶς ἀποσκευὲς

Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι

Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο

Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες

οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα

Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο

ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

*******

Βέβαια ἀγάπησε

τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,

ἀλλὰ τὰ πουλιὰ

πετοῦσαν πιὸ πέρα

 *********

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,

ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα

πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

 *********

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

 *********

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα

γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ

καὶ τὴν ἀπληστία

γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

 *********

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει

ἕνα φλάουτο κάπου

ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ

γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

 *********

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

 *********

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,

μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες

Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα

κι ἔτσι εἴμαστε δύο,

κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω

ἦταν γιὰ νὰ δώσω

ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

 *********

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη

μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ

σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει

παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

 *********

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

 *********

Ὅσο γιὰ μένα, ἔμεινα πάντα ἕνας πλανόδιος πωλητὴς ἀλλοτινῶν πραγμάτων,

ἀλλά… ἀλλὰ ποιὸς σήμερα ν᾿ ἀγοράσει ὀμπρέλες ἀπὸ ἀρχαίους κατακλυσμούς.

 *********

Ἀλλὰ μιὰ μέρα δὲν ἄντεξα.

Ἐμένα μὲ γνωρίζετε, τοὺς λέω.

Ὄχι, μοῦ λένε.

Ἔτσι πῆρα τὴν ἐκδίκησή μου καὶ δὲ στερήθηκα ποτὲ τοὺς μακρινοὺς ἤχους.

 *********

Κι ὕστερα στὸ νοσοκομεῖο ποὺ μὲ πῆγαν βιαστικά…

Τί ἔχετε, μοῦ λένε.

Ἐγώ; Ἐγὼ τίποτα, τοὺς λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μᾶς μεταχειρίστηκαν,

μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο.

*********

Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.

Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.

Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,

ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.

 *********

Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,

νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ

καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,

μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

 *********

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολὺ

μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη. Ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω.

Μόνο καμιὰ φορᾷ μ᾿ ἕνα μυστικὸ ποὺ τὸ ᾿χὰ μάθει ἀπὸ παιδί,

ξαναγύριζα στὸν ἀληθινὸ κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖ κανεὶς δὲ μὲ γνώριζε.

Σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς ποὺ ὅλη τὴ μέρα χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στὰ παιδιὰ

καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὶς σοφίτες τοὺς πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους.

 *********

Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.

Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο

κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί.

 *********

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

 *********

Δῶς μου τὸ χέρι σου..

Οπτασίες ονείρου

Ακροβατώ στις λέξεις
Τεντωμένο το δοξάρι της νύχτας
Ντυμένη σε οπτασίες
Μπαλώνω τα ραγίσματα
Της θλίψης
Αναζητώ έναν ήχο να σπάσει
Τον υπόκοφο θόρυβο της σιωπής
Ανυπεράσπιστη στην ορμή του Ερωτα
Που είσαι;
Ακόμα και το φεγγάρι
Κρύφτηκε στις φυλλωσιές
 Τι κρίμα
Τόσο ασήμι και να πάει χαμένο.....
(Μαρία Λαμπράκη)

Το τραγούδι της χαμένης Κυριακής

Κάθε Κυριακή κρύβει μέσα της
τη γεύση του''ανολοκλύρωτου''
Τα όνειρα που δε ζήσαμε
Τα λόγια που δεν ακούσαμε
Οι μουσικές
οι ζωγραφιές κι οι σελίδες
που δεν μας έφτασαν ποτέ
Η απουσία  ένα καρφί στη μνήμη
Ούτε πληγή /ούτε τραύμα
Ποια αέναη σιωπή να νιώσει τον πόνο
που σταλάζει κόμπο
κόμπο το δάκρυ της ψυχής;
Κι εσύ μια μπόρα μέσα μου
που δεν λέει να ξεσπάσει
Και τώρα πια όταν βρέχει
δεν ξέρω τι με περιμένει...
Μη την φοβάσαι τη βροχή (είπες)
Τις Κυριακές /οι ΄Αγγελοι/κλαίνε σιωπηλά.
(Μαρία Λαμπράκη)

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ: Ερωτικό του Νοέμβρη

Του Άη Γιωργιού του μεθυστή

Τρεις του Νοέμβρη

Κατέβηκα στο υπόγειο να ανοίξω το βαρέλι

Με το καινούριο το κρασί

Που θα ευφράνει τις παρέες του χειμώνα

Αυτές που μετρούνε τους φίλους…

Απ’ το μικρό φεγγίτη

Σε είδα στο μπαλκόνι να κεντάς

Καθισμένη απρόσεκτα:

Τα όμορφα σου πόδια έμεναν ακάλυπτα ως πάνω

Το εφηβικό σου στήθος

Πάλευε το στενό πουκάμισο.

Έφερες στα ροδοπέταλα τα χείλη σου

Και δάγκωσες την κόκκινη κλωστή

Η ανάσα μου βάρυνε, στέναξα

Σήκωσα τη κούπα με το κρασί

Κι ευχήθηκα στην υγειά σου

Με τα μάτια κλειστά

Ορθάνοιχτα να σε ονειρεύονται…
ΠΗΓΗ

Ο Νοέμβριος στην ποιήση και τη ζωγραφική-Πλήρη αναφορά / ΕΔΩ https://pyroessa-logotimis.blogspot.com/2016/11/blog-post.html