Κάθε Κυριακή κρύβει μέσα της
τη γεύση του''ανολοκλύρωτου''
Τα όνειρα που δε ζήσαμε
Τα λόγια που δεν ακούσαμε
Οι μουσικές
οι ζωγραφιές κι οι σελίδες
που δεν μας έφτασαν ποτέ
Η απουσία ένα καρφί στη μνήμη
Ούτε πληγή /ούτε τραύμα
Ποια αέναη σιωπή να νιώσει τον πόνο
που σταλάζει κόμπο
κόμπο το δάκρυ της ψυχής;
Κι εσύ μια μπόρα μέσα μου
που δεν λέει να ξεσπάσει
Και τώρα πια όταν βρέχει
δεν ξέρω τι με περιμένει...
Μη την φοβάσαι τη βροχή (είπες)
Τις Κυριακές /οι ΄Αγγελοι/κλαίνε σιωπηλά.
(Μαρία Λαμπράκη)
