Δυο βήματα που δεν τολμήσαμε ...
Σταθήκαμε απορημένοι να κοιτάζουμε
το μακρινό ορίζοντα
σαν το μετέωρο βλέμμα του πελαργού.
Αλυχτούσαν μέσα μας οι «ανείπωτες λέξεις»
Βουλιάξαμε στην σιωπή
Δυο μέτρα βλέμματος απόσταση
Δώσαμε τα πάντα να κρατηθούμε στην επιφάνεια
μας πήρε στο βυθό η δίνη του Πάθους
Ναυαγοί σε στέρεο έδαφος
Κάτι διάφανες ψυχές σωσίβια ήταν παντού
κρατηθήκαμε γερά.
Κι όταν βγήκαμε στην επιφάνεια
Κανείς δεν αναγνώρισε το τοπίο ...
Τι κρίμα,
κι ήταν μόλις δυο μέτρα
βλέμματος η στεριά...
(Mαρία Λαμπράκη)
