Το Παρίσι τη νύχτα
Ζακ Πρεβέρ - Jacques Prévert
Trois allumettes une à une allumées dans la nuit
La premiére pour voir ton visage tout entier
La seconde pour voir tes yeux
La dernière pour voir ta bouche
Et l'obscuritè tout entière pour me rappeler tout cela
En te serrant dans mes bras
Τρία σπίρτα ανάβουν το ένα μετά το άλλο μέσα στη νύχτα
Το πρώτο για να δω το πρόσωπό σου στην ολότητά του
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
Το τελευταίο για να δω το στόμα σου
Και το σκοτάδι ολόγυρα για να μου θυμίζει όλα αυτά
Καθώς σε κρατάω μέσα στην αγκαλιά μου
Η ανάμνηση του έρωτα δεν είναι μια καρδιά
στην άκρη μιας αλυσίδας, ούτε γραμμένο όνομα
πάνω σ΄ ένα γουρουνάκι από μελόψωμο στο πανηγύρι,
μήτ΄ ένα πυροτέχνημα που σκάει στων χεριών το κράτημα
τέλος, δεν είναι αυτό που είναι χαραγμένο
στη μνήμη μου, είναι αυτό που είναι αόρατα χαραγμένο
πάνω σ΄ ολάκερο το σώμα μου,
το σώμα μου το χορτασμένο από αγάπη, χάδι, θαυμασμό.
Ζακ Πρεβέρ, «Το δικαίωμα να κοιτάζω»
Εσάς δεν σας κυττάζω
μην κυττάτε κι εσείς τη ζωή μου
Αγαπώ εκείνο που αγαπώ
κι αυτό μόνο κυττάζω
και με κυττάζει
Αγαπώ εκείνους που αγαπώ
τους κυττάζω
μου δίνουν δίκιο.
[πηγή: Ζακ Πρεβέρ, Ποιήματα, μτφ. Βαγγέλης Χατζηδημητρίου, Νέοι Στόχοι, Αθήνα 1970, σ.95]
Jacques Prévert and Jacqueline Laurent, photo by Wols (Wolfgang Schulze), 1939
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Πήγα στην αγορά με τα πουλιά
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα σιδερικά
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
αγάπη μου
Και μετά πήγα στην αγορά με τους σκλάβους
Και σ’ έψαξα
Αλλά δε σε βρήκα
αγάπη μου
Οι προδομένοι εραστές
Εγώ είχα τη λάμπα
κι εσύ είχες το φως
Ποιος πούλησε το φυτίλι ;
