Τα μυστήρια του χρόνου

Ο χρόνος είναι

'Ενα απο τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος. Δεν υπάρχει ανθρώπινο πλάσμα που να έχει περπατήσει σ'αυτόν τον κόσμο και να μην έχει αναρωτηθεί σχετικά με τη φύση και τα παράδοξα του χρόνου.

Ερωτήματα όπως :''τι είναι χρόνος''; ''υπάρχει πραγματικά ο χρόνος'';  ''πότε ξεκίνησε και πότε θα τελειώσει''; ''μπορούμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο''; βασάνιζαν το μυαλό των ανθρώπων απο την αυγή της ιστορίας.

Τα ίδια ερωτήματα  κι ακόμη περισσότερα βασάνιζαν και βασανίζουν τα μυαλά των συγγραφέων, που επιχείρησαν ο καθένας με το δικό του τρόπο να ρίξουν ''κάποιο φως'' στα μυστήρια του χρόνου. 

Μας μίλησαν -για χρονικά παράδοξα και μαύρες τρύπες, ταξίδια στο χρόνο και χρονοπύλες, χρονοταξιδιώτες και ναυάγια του χρόνου, κβαντική τηλεμεταφορά, βιορυθμούς, συμπτώσεις και συγχρονικότητα, άγνωστα ημερολόγια και χρονολογικές απάτες.

Αν απαρνηθούμε για λίγο τις όποιες θέσεις, απόψεις, θεωρίες, τις διανοητικές μας ''άγκυρες'',  δεν θα αργήσουμε να καταλάβουμε πως: ''ο χρόνος είναι παιδί που παίζει, κι εμείς είμαστε το παιχνίδι του''(Gi..ψυχεδελικός καλλιτέχνης).

Τι είναι ο χρόνος;

Εχουν γίνει εικασίες, υποθέσεις και στοχαστικές δηλώσεις πάνω στο ζήτημα, αλλά η ουσία παραμένει άγνωστη.

'Ισως, το μόνο που έχουμε, είναι η εμπειρία του περάσματος του χρόνου, τον βιώνουμε, βλέπουμε στον καθρέπτη τα σημάδια του, αλλά ο χρόνος παραμένει το υπέρτατο Αίνιγμα των Αιώνων.

Πολλές απόψεις και ιδέες ακούστηκαν μέσα στους αιώνες.

Ο Αριστοτέλης έδωσε αυτόν τον ορισμό:''Τούτο γαρ εστίν ο χρόνος, αριθμός κινήσεως κατά το πρότερον και το ύστερον'' - Ο χρόνος είναι ο αριθμός(μέτρο /ρυθμός)της κίνησης ως προς το παρόν, και το μέλλον, ή ''Ο χρόνος είναι το μέτρο της κίνησης απο το πριν, στο μετά, ενώ σημείωνε ό,τι: ''είναι φανερό πως χωρίς κίνησης, μεταβολή, δεν υπάρχει χρόνος''

'Αλλοι πάλι κατέφυγαν σε μη απάντηση.''Αν κάποιος με ρωτούσε (θα του έλεγα) τον γνωρίζω αλλά αν μου ζητούσε να τον εξηγήσω, θα έλεγα, θα έλεγα δεν μπορώ''(Αυγουστίνος) .

Μια ενδιαφέρουσα άποψη διατύπωσε ο γνωστός ερευνητής κ Γ.Ν Μπαλάνος στο βιβλίο του ''Οι Αμμοι του χρόνου'' λέγοντας ''ο χρόνος είναι η συνδετική ύλη των γεγονότων'' ενώ άλλοι βλέποντας το ζήτημα από μια αντίθετη γωνιά, είπαν ό,τι:''O χρόνος είναι αυτό που διαχωρίζει τα γεγονότα''.

Ο Χρήστος Ζ.Κώνστας -συγγραφέας-αναφέρει:Δυστυχώς απο τους πολλούς ορισμούς που δόθηκαν, όσο έξυπνοι και βαθυστόχαστοι κι αν ακούγονται, τελικά κανένας -μέχρι τώρα- δεν αποδείχτηκε απόλυτα ικανοποιητικός.  'Ετσι, το γεγονός παρέμεινε ''μυστήριο'' δεν είμαστε καθόλου σίγουροι, τι είναι χρόνος.

Σ'ένα πράγμα βέβαια συμφωνούμε όλοι:Μπροστά σ' ένα καθρέπτη ο χρόνος αποδεικνύεται ο ''Μεγάλος μπελάς'' 

Σε κάθε περίπτωση, επιστήμη,και η ζωή συμφωνούν για ένα τουλάχιστον πράγμα.  Ο Χρόνος είναι σχετικός.

Μήπως ''τελικά '' ο χρόνος είναι προσωπική υπόθεση; είναι οι αναμνήσεις μας;

Ο Λουί Αραγκόν αναφέρει :''...Ο Χρόνος είμαστε εμείς αγαπημένη μου..Εγώ-Εσύ-όταν σε κοιτάζω στα μάτια''.

Αρχή χρόνου ''ξανά''

Ο Φιλόσοφος των επιστημών από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα, Michel Serres (αναγνωρίζεται ως ένας από τους ανανεωτές της γαλλικής επιστημολογίας), το 1969 έγραψε:"Στο εξής όλος ο κόσμος θα έχει ένα ρολόι, αλλά κανείς δε θα έχει χρόνο''.

Ανταλλάξτε το ένα με το άλλο.

Γιατί  όταν ο χρόνος γίνεται στιγμή

Ζεις την αιωνιότητα.

Frida Kahlo-Βιογραφία, πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφικό υλικό

Αυτός ο πίνακας, Self Portrait in a Velvet Dress ,1926 είναι ένα από τα πρώτα πορτρέτα της Frida Kahlo. Αυτό το πορτρέτο υπονοούσε τη συναισθηματική ένταση καθώς και την εμφάνιση με άλλους πίνακές της. Αυτόν τον πίνακα χρησιμοποίησε ως ένδειξη αγάπης για να ανακτήσει τη στοργή από τον εραστή της. Άρχισε να δουλεύει πάνω σε αυτόν τον πίνακα στα τέλη του καλοκαιριού του 1926, όταν η σχέση της με τον Αλεχάντρο γίνεται άσχημη επειδή ο Αλεχάντρο πιστεύει ότι είναι πολύ φιλελεύθερη. Του έγραψε γράμματα και του υποσχέθηκε ότι θα είναι καλύτερος άνθρωπος για να του αξίζει. Και όταν τελείωσε αυτό το πορτρέτο τον Σεπτέμβριο του 1926 έγραψε ένα γράμμα στον Αλεχάντρο : "Σε λίγες μέρες το πορτρέτο θα είναι στο σπίτι σας. Συγχωρέστε με που το έστειλα χωρίς πλαίσιο. Σας παρακαλώ να το βάλετε σε ένα χαμηλό μέρος όπου μπορείτε μπορείς να το δεις σαν να με κοιτούσες».

Σε αυτή την αυτοπροσωπογραφία, η Φρίντα φορούσε ένα βελούδινο φόρεμα κόκκινου κρασιού και μοιάζει με πριγκίπισσα σε αυτό. Το έστειλε στον Αλεχάντρο και ελπίζει να την έχει στο μυαλό του. Αυτός ο πίνακας λειτούργησε: αφού ο Αλεχάντρο έλαβε αυτόν τον πόνο, επέστρεψαν για να είναι ξανά μαζί. Έφυγε όμως για την Ευρώπη τον Μάρτιο του 1927 γιατί οι γονείς του δεν θέλουν να είναι μαζί με τη Φρίντα. Έγραψε πολλά γράμματα αφότου είναι χώρια και σε αυτά τα γράμματα αποκαλεί τον εαυτό της με το αυτοπορτρέτο της με βελούδινο φόρεμα, αποκαλώντας το "ο Μποτιτσέλι σου". Έγραψε αυτό: "Άλεξ, το "Μποτιτσέλι" σου έχει επίσης στεναχωρηθεί πολύ , αλλά της είπα ότι μέχρι να επιστρέψεις, θα πρέπει να είναι η «κοιμισμένη». παρόλα αυτά σε θυμάται πάντα."
Και σε λίγους μήνες που τον περίμενε να επιστρέψει στο Μεξικό, έγραψε το γράμμα με αναφορά σε αυτό το πορτρέτο: "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπέροχο είναι να σε περιμένει, γαλήνια όπως στο πορτρέτο.» Ήταν προφανές ότι η Φρίντα ήλπιζε ότι η αυτοπροσωπογραφία της είχε τη μαγική δύναμη που μπορεί να κερδίσει ξανά τον έρωτά της.

Memory, the Heart, 1937 by Frida Kahlo
Courtesy of www.FridaKahlo.org

Σε αυτή την αυτοπροσωπογραφία, Memory, the Heart 1937, η Φρίντα Κάλο εξέφρασε τη δυστυχία και τη δυσαρέσκεια της για την υπόθεση που συνέβη πριν από δύο χρόνια μεταξύ του Ντιέγκο Ριβέρα και της Κριστίνα. Σε αυτόν τον πίνακα, το πρόσωπό της δεν έχει έκφραση αλλά με όλο δάκρυ. Έκοψε τα μαλλιά της και φορούσε ρούχα ευρωπαϊκού στυλ, που ήταν το αγαπημένο της στυλ όταν χώρισε από τον Ντιέγκο Ριβέρα. Και όπως πάντα, χρησιμοποιεί τα σωματικά τραύματα για να υπονοήσει τα ψυχικά της τραύματα.

Στο βάθος ήταν η στολή της μαθήτριας και η στολή της Tehuana και κάθε σετ ρούχων έχει ένα χέρι, με τη Φρίντα Κάλο να στέκεται εκεί χωρίς χέρια και να φαίνεται αβοήθητη. Στέκεται εκεί με το ένα πόδι στο έδαφος και το άλλο στη θάλασσα. Το πόδι που τοποθετήθηκε πάνω από τη θάλασσα φοράει μια συσκευή και υποδήλωνε την πρόσφατη χειρουργική επέμβαση τροφής που υποβαλλόταν.

Μνήμη, η Καρδιά έδωσε ένα άμεσο και απλό μήνυμα: ήταν ραγισμένη. Η τεράστια καρδιά της βρίσκεται στο έδαφος στα πόδια της και αντλούσε ποτάμια αίματος στο φόντο του τοπίου. Το σώμα της τρυπήθηκε από μια ατσάλινη ράβδο με έρωτες που έτρεμαν και στις δύο άκρες, η οποία δημιουργούσε μια ακριβή απεικόνιση της αίσθησης του πόνου.

You Deserve a Lover της Φρίντα Κάλο

Αξίζεις έναν εραστή που σε θέλει ατημέλητο, με όλα και όλους τους λόγους που σε ξυπνούν βιαστικά και τους δαίμονες που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς.

Αξίζεις έναν εραστή που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, που μπορεί να καταναλώσει ολόκληρο τον κόσμο αν περπατήσει χέρι-χέρι μαζί σου. κάποιος που πιστεύει ότι οι αγκαλιές του ταιριάζουν απόλυτα με το δέρμα σου.

Σου αξίζει ένας εραστής που θέλει να χορέψει μαζί σου, που πηγαίνει στον παράδεισο κάθε φορά που σε κοιτάζει στα μάτια και δεν κουράζεται να μελετά τις εκφράσεις σου.

Αξίζεις έναν εραστή που σε ακούει όταν τραγουδάς, που σε στηρίζει όταν ντρέπεσαι και σέβεται την ελευθερία σου. που πετά μαζί σου και δεν φοβάται να πέσει.

Αξίζεις έναν εραστή που αφαιρεί τα ψέματα και σου φέρνει ελπίδα, καφέ και ποίηση.      

Ο πίνακας  είναι έργο της ίδιας της Φρίντα Κάλο, δημιουργία κατά το έτος 1931. Απεικονίζει την ζωγράφο με τον αγαπημένο της Ντιέγκο Ριβιέρα και βρίσκεται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο. Στο μαντήλι που έχει στο στόμα του το περιστέρι στο βάθος του πίνακα γράφει:

“Here you see us, me Frieda Kahlo, with my beloved husband Diego Rivera. I painted these portraits in the beautiful city of San Francisco, California, for our friend Mr. Albert Bender, and it was in the month of April in the year 1931″

«Αυτοπροσωπογραφία- το πλαίσιο» της Φρίντα Κάλο. Ευγενική προσφορά του www.FridaKahlo.org

Ευγενική προσφορά του www.FridaKahlo.org

Η αυτοπροσωπογραφία με κολιέ από αγκάθια και κολίβριο , ζωγραφίστηκε από τη Φρίντα Κάλο το 1940. Αν και αυτός ο πίνακας έχει μικρό μέγεθος (περίπου 16x24), τραβάει πολύ ενδιαφέρον, καθώς περιέχει τόσες πολλές πτυχές που είναι συμβολικές για τη Φρίντα Κάλο.
Σε αυτό το πορτρέτο, η Φρίντα Κάλο αντιμετωπίζει τον θεατή με φόντο μεγάλα πράσινα φύλλα και ένα κίτρινο φύλλο ακριβώς πίσω της. Τα αγκάθια είναι γύρω από το λαιμό της σαν κολιέ που το κρατάει ένας μαύρος πίθηκος. Ο λαιμός της αιμορραγεί από τα τρυπημένα αγκάθια. Στη δεξιά πλευρά πίσω από τον ώμο της είναι μια μαύρη γάτα. Ένα κολιμπρί είναι κρεμασμένο στο αγκάθι που κάνει κόμπους γύρω από το λαιμό της. Η έκφρασή της είναι ήρεμη και σοβαρή. Φαίνεται επίσης ότι υπομένει υπομονετικά τον πόνο.

Two Nudes in a Forest, 1939 by Frida Kahlo
Ευγενική προσφορά του www.FridaKahlo.org

Ο πίνακας είχε αρχικά τον τίτλο «The Earth Itself» και ήταν ένα δώρο που έκανε η Frida Kahlo στην οικεία φίλη της, τη Μεξικανή σταρ του κινηματογράφου Dolores del Rio.

Αυτός ο πίνακας δημοπρατήθηκε από τον οίκο Sotheby's το 1989 και εκτιμήθηκε με τιμή προσφοράς 120.000 - 160.000 $. Στο τέλος, πουλήθηκε στη Mary Anne Martin, ιδιοκτήτρια μιας Πινακοθήκης της Νέας Υόρκης που ειδικευόταν στη λατινοαμερικανική τέχνη. Η ποπ σταρ Madonna προσπαθούσε να αποκτήσει αυτόν τον πίνακα, αλλά ξεπέρασε την προσφορά.

Η Φρίντα δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει την αμφιφυλοφιλία της, ακόμη και από τον σύζυγό της Ντιέγκο Ριβέρα. Αυτός ο πίνακας αποκάλυψε την αμφίθυμη σεξουαλικότητά της. Δύο γυμνές γυναίκες κάθονταν στο βάθος του δάσους. Η ανοιχτόχρωμη γυναίκα ακουμπά το κεφάλι της στην αγκαλιά μιας άλλης μελαχρινής. Και στο βάθος, αυτή τη σκηνή παρακολουθεί μια μαϊμού, που είναι σύμβολο του διαβόλου και της αμαρτίας παραδοσιακά.
Άλλοι είπαν ότι αυτός ο πίνακας δεν είναι καθόλου σεξουαλικός, αλλά δείχνει δύο πτυχές της δυαδικότητας της Φρίντα: τον Ευρωπαίο και τον Μεξικανό Ινδιάνο, τον παρηγορητικό και αυτόν που παρηγορείται. Αυτές οι δύο γυμνές φιγούρες που απεικονίζονται σε αυτόν τον πίνακα εμφανίστηκαν επίσης στον άλλο πίνακα της Φρίντα What the Water Give Me .

The Wounded Deer, 1946 της Φρίντα Κάλο Ευγενική προσφορά του www.FridaKahlo.org

Σε αυτόν τον πίνακα, η Φρίντα χρησιμοποίησε ένα νεαρό ελάφι με το κεφάλι της και τραυματίστηκε θανάσιμα από ένα σωρό βέλη. Το φόντο είναι το δάσος με τα νεκρά δέντρα και τα σπασμένα κλαδιά, που υποδήλωναν το αίσθημα του φόβου και της απόγνωσης. Μακριά είναι ο θυελλώδης, φωτισμένος από κεραυνούς ουρανός που φέρνει λίγη ελπίδα, αλλά ο αγαπημένος δεν θα μπορέσει ποτέ να τον φτάσει.

Το 1946 η Φρίντα Κάλο έκανε μια επέμβαση στη σπονδυλική της στήλη στη Νέα Υόρκη. Ήλπιζε ότι αυτή η χειρουργική επέμβαση θα την απαλλάσσει από τον έντονο πόνο στην πλάτη, αλλά απέτυχε. Αυτός ο πίνακας εξέφραζε την απογοήτευσή της για την επέμβαση. Αφού επέστρεψε στο Μεξικό, υπέφερε τόσο σωματικό πόνο όσο και συναισθηματική κατάθλιψη. Σε αυτόν τον πίνακα απεικόνιζε τον εαυτό της ως ένα νεαρό ελάφι με το δικό της κεφάλι στεφανωμένο με κέρατα. Αυτό το νεαρό ελάφι τρυπιέται από βέλη και αιμορραγεί. Στην κάτω αριστερή γωνία, ο καλλιτέχνης έγραψε τη λέξη «Carma», που σημαίνει «πεπρωμένο» ή «μοίρα». Όπως και οι άλλες αυτοπροσωπογραφίες της, σε αυτόν τον πίνακα η Φρίντα εξέφρασε τη θλίψη που δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της.
Η Φρίντα χρησιμοποίησε το κατοικίδιο ελάφι της «Γρανίζο» ως μοντέλο όταν ζωγράφισε αυτό το πορτρέτο. Είχε πολλά κατοικίδια τα οποία χρησιμοποιούσε ως παρένθετα παιδιά της και τα ελάφια είναι το αγαπημένο της είδος.

Αυτός ο πίνακας έχει πολλαπλές ερμηνείες από διαφορετικούς ανθρώπους. Κάποιοι είπαν ότι εξέφραζε την απογοήτευσή της για την αποτυχημένη επέμβαση. Άλλοι είπαν ότι απεικονίζει την ανικανότητά της να ελέγξει τη μοίρα της. Και κάποιοι είπαν ότι έχει σεξουαλικές επιπτώσεις και εξέφρασαν τους αγώνες της σε διαφορετικές σχέσεις.

Στις 3 Μαΐου 1946, η Φρίντα έδωσε αυτόν τον πίνακα στις φίλες της Λίνα και Άρκαντι Μπόιτλερ ως γαμήλιο δώρο. Μαζί της συμπεριέλαβε ένα σημείωμα που έλεγε: «Σου αφήνω το πορτρέτο μου για να έχεις την παρουσία μου όλες τις μέρες και τις νύχτες που είμαι μακριά σου».

Το Μικρό Ελάφι- Frida Kahlo

Ελαφάκι, έχω βάλει μέσα σου όλες τις ασθένειες του κόσμου.
Οι φλέβες σου είναι αγκάθια

και τα καλά κύτταρα χάνονται στο βαθύ σκοτεινό δάσος

των οργάνων σας.

Όσο για τη σπονδυλική σας στήλη, αυτούς τους σπόνδυλους που είναι λεπτόκοκκοι

εξατμίζεται όταν βγαίνει ο ήλιος.

Ελαφάκι πολύ ευαίσθητο για το φως της ημέρας,

το χαλάζι σου είναι μια παγοκύστη στον πυρετό μου.

Διψάς?

Ακουμπήστε το ρύγχος σας στον καθρέφτη της ντουλάπας

και πιες τον προβληματισμό μου -

οι πισίνες και τα ποτάμια του δωματίου για εμάς

αλλά κανείς δεν έρχεται

να σταματήσω το κρεβάτι μου να γλιστρήσει στο λαιμό σου.
ΠΗΓΗ

Ευγενική προσφορά του www.FridaKahlo.org The Two Fridas, 1939 by Frida Kahlo

Ο πίνακας αυτός ολοκληρώθηκε λίγο μετά το διαζύγιό της με τον Ντιέγκο Ριβέρα . Αυτό το πορτρέτο δείχνει τις δύο διαφορετικές προσωπικότητες της Φρίντα. Το ένα είναι η παραδοσιακή Frida με στολή Tehuana, με σπασμένη καρδιά, που κάθεται δίπλα σε μια ανεξάρτητη, μοντέρνα ντυμένη Φρίντα. Στο ημερολόγιο της Φρίντα, έγραψε για αυτόν τον πίνακα και είπε ότι προέρχεται από τη μνήμη ενός φανταστικού παιδικού φίλου της. Αργότερα παραδέχτηκε ότι εξέφρασε την απόγνωση και τη μοναξιά της με τον χωρισμό από τον Ντιέγκο.

Σε αυτόν τον πίνακα, οι δύο Φρίντα πιάνονται χέρι χέρι. Και οι δύο έχουν ορατές καρδιές και η καρδιά της παραδοσιακής Φρίντα είναι κομμένη και σκισμένη. Η κύρια αρτηρία, που προέρχεται από τη σκισμένη καρδιά μέχρι το δεξί χέρι της παραδοσιακής Φρίντα, κόβεται από τις χειρουργικές λαβίδες που κρατούνται στην αγκαλιά της παραδοσιακής Φρίντα. Το αίμα στάζει συνέχεια στο λευκό της φόρεμα και κινδυνεύει να αιμορραγήσει μέχρι θανάτου. Ο θυελλώδης ουρανός γεμάτος ταραγμένα σύννεφα μπορεί να αντανακλά την εσωτερική αναταραχή της Φρίντα.

Το 1947, αυτός ο πίνακας αποκτήθηκε από το Instituto Nacional de Bellas Artes (Εθνικό Ινστιτούτο Καλών Τεχνών) στην Πόλη του Μεξικού. Η τιμή αγοράς ήταν 4.000 πέσο (περίπου 1.000 $) εκείνη τη στιγμή και επιπλέον 36 πέσο για το πλαίσιο. Αυτό ήταν το υψηλότερο τίμημα που πληρώθηκε ποτέ η Φρίντα για έναν πίνακα κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Η αναπαραγωγή αυτού του πίνακα εκτίθεται στο Μουσείο Frida Kahlo στο Coyoacan του Μεξικού.

Φωτογραφία του The Two Fridas

Me and My Parrot, 1941 by Frida Kahlo

Η Φρίντα Κάλο ξαναπαντρεύτηκε τον Ντιέγκο Ριβέρα τον Δεκέμβριο του 1940, αφού χώρισαν για μερικά χρόνια. Μετά από αυτό, η ζωή της Φρίντα φαίνεται να έχει ηρεμήσει σε κάποιο βαθμό μια πιο ήρεμη ρουτίνα. Έμειναν να ζήσουν χωριστά ακόμα κι αν έχουν ξαναπαντρευτεί. Η Φρίντα εξακολουθεί να ζει με τα ζώα, τις κούκλες και τα λουλούδια της στην ύπαιθρο που την ενδιαφέρει. Εξακολουθούν να είναι το κύριο μέρος της ζωής της.

Η ακαμψία του Me and My Parrot σπάει από λεπτομέρειες μέσα στο έργο. Οι παπαγάλοι φέρνουν βάθος, οι περίπλοκες λεπτομέρειες των φτερών τους παρέχουν μια λεπτή αντίθεση με την ομαλή απλότητα της εμφάνισης της Φρίντα. Οι αναστατωμένοι, προστατευτικοί παπαγάλοι ενισχύουν την αισθησιακή αφή του έργου, την ήρεμη απλότητα του mien της Kahlo που μεγεθύνεται εναντίον τους.

Η Φρίντα ζωγραφίζει «Εγώ και οι παπαγάλοι μου» με τον Νίκολα Μουρέι

Η Φρίντα σχεδίασε πολλές αυτοπροσωπογραφίες με τα κατοικίδιά της και αυτό είναι ένα από αυτά και συμπεριέλαβε τους παπαγάλους της σε αυτόν τον πίνακα. Όταν ζωγραφίστηκε αυτό το πορτρέτο, μόλις ξαναπαντρεύτηκε με τον Ντιέγκο, αλλά είχε μια ερωτική σχέση με τον Nickolas Muray, ο οποίος βοήθησε τη Frida στην πρώτη της έκθεση στη Νέα Υόρκη το 1938 και ήταν επιτυχημένος φωτογράφος πορτρέτων. Εκείνη την εποχή γνωρίστηκαν στο Μεξικό.

Frida Kahlo's Drawings

The First Drawing of My Life

Το 1922 η Κάλο εντάχθηκε σε μια oμάδα  φοιτητών που μοιράζονταν παρόμοιες πολιτικές και πνευματικές απόψεις. Ερωτεύτηκε τον αρχηγό Alejandro Gomez Arias. Ένα απόγευμα Σεπτεμβρίου, όταν ταξίδεψε με τον Γκόμεζ Αρίας σε ένα λεωφορείο, συνέβη το τραγικό δυστύχημα. Το λεωφορείο συγκρούστηκε με τραμ και η Φρίντα Κάλο τραυματίστηκε σοβαρά. Μια ατσάλινη κουπαστή την παρέσυρε στο ισχίο. Η σπονδυλική στήλη και η λεκάνη της έχουν υποστεί κάταγμα και αυτό το ατύχημα την άφησε σε μεγάλο πόνο, τόσο σωματικό όσο και φυσιολογικό.

Τραυματίστηκε τόσο σοβαρά και χρειάστηκε να μείνει στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού στην Πόλη του Μεξικού για αρκετές εβδομάδες. Μετά από αυτό, επέστρεψε στο σπίτι για περαιτέρω ανάρρωση. Χρειάστηκε να φορέσει ολόσωμο γύψο για τρεις μήνες. Για να σκοτώσει τον χρόνο και να απαλύνει τον πόνο, άρχισε να ζωγραφίζει και ολοκλήρωσε την πρώτη της αυτοπροσωπογραφία τον επόμενο χρόνο. Η Φρίντα Κάλο είπε κάποτε: «Ζωγραφίζω τον εαυτό μου γιατί είμαι συχνά μόνη και είμαι το θέμα που ξέρω καλύτερα». Οι γονείς της την ενθάρρυναν να ζωγραφίζει και έφτιαξαν ένα ειδικό καβαλέτο για να μπορεί να ζωγραφίζει στο κρεβάτι. Της έδωσαν επίσης πινέλα και κουτιά με μπογιές.

Self Portrait Dedicated to Marte R. Gomez

  The Watching Eye

  Ruina

Fantasy

Nude with Beads

Frida Kahlo's Photos

Frida Kahlo Aged Five

Frida and Diego with Gas Mask

Frida Kahlo the Breton Portrait

Frida Kahlo with Picasso Earrings

Frida Kahlo in New York

Frida Paint on her Bed

Marching on May Day in Mexico

Frida Kahlo Biography

ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΔΩ
Επιμέλεια, Μαρία Λαμπράκη
Ευχαριστώ πολύ για τις πολύτιμες πληροφορίες https://www-fridakahlo-org.translate.goog/?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=sc

Τα βαριεστημένα μπλουζ (The Weary Blues) του Λάνγκστον Χιουζ (Langston Hughes)

Βομβίζοντας ένα νυσταγμένο συγκοπτόμενο ρυθμό

Λικνιζόμενος πέρα ​​δώθε μ’ ένα γλυκό τραγούδι,

Άκουσα έναν Νέγρο να παίζει.

Κάτω στη Λεωφόρο Λένοξ το περασμένο βράδυ

Μες  τη χλωμή θαμπάδα ενός παλιού φωτιστικού

Ταλαντευόταν τεμπέλικα…

Ταλαντευόταν τεμπέλικα…

Στο ρυθμό αυτού του Βαριεστημένου Μπλουζ.

Με τα εβένινα χέρια του σε κάθε φιλντισένιο πλήκτρο

Έκανε αυτό το φτωχό  πιάνο να στενάζει με μελωδία.

Ω Μπλουζ!

Λικνιζόμενος πέρα ​​δώθε στο ξεχαρβαλωμένο του σκαμνί

Έπαιξε αυτή τη μελαγχολική μελωδία σαν ένας τρελός μουσικός.

Γλυκό Μπλουζ!

Που έβγαινε απ’ την ψυχή ενός μαύρου άντρα.

Ω Μπλουζ!

Με μια βαθιά μελωδική φωνή σε μελαγχολικό ρυθμό

Άκουσα αυτόν το Νέγρο να τραγουδά, αυτό το παλιό πιάνο να στενάζει

‘Δεν νοιαζόμουν  για κανένα σ’ αυτόν τον κόσμο,

Δεν νοιαζόμουν  για κανένα, μόνο για τον εαυτό μου.

Κι άφησα στην άκρη τις σκέψεις μου

Κι έβαλα τις σκοτούρες μου στο ράφι’.

Χτύπαγε, χτύπαγε, χτύπαγε, κοπάναγε το πόδι του στο πάτωμα.

Έπαιξε μερικά ακόρντα και μετά τραγούδησε λίγο ακόμα –

‘Έχω τις μαύρες μου

Και δεν ευχαριστιέμαι.

Έχω τις μαύρες μου

Και δεν ευχαριστιέμαι.

Δεν είμαι πια ευτυχισμένος

Κι εύχομαι να είχα πεθάνει’.

Και μακριά μέσ’ στη νύχτα τραγούδαγε αυτή τη μελωδία.

Βγήκαν τα αστέρια και το φεγγάρι.

Ο τραγουδιστής σταμάτησε να παίζει και πήγε στο κρεβάτι

Ενώ τα Βαριεστημένα Μπλουζ επαναλαμβάνονταν μέσα στο κεφάλι του.

Και κοιμήθηκε σαν πέτρα ή σαν  άνθρωπος πεθαμένος.

Το ‘The Weary Blues’ είναι ένα ποίημα του Αμερικανού ποιητή Λάνγκστον Χιουζ που γράφτηκε το 1925 και  δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό ‘Opportunity’.

The Weary Blues by Langston Hughes

Droning a drowsy syncopated tune,

Rocking back and forth to a mellow croon,

      I heard a Negro play.

Down on Lenox Avenue the other night

By the pale dull pallor of an old gas light

      He did a lazy sway…

      He did a lazy sway…

To the tune o’ those Weary Blues.

With his ebony hands on each ivory key

He made that poor piano moan with melody.

      O Blues!

Swaying to and fro on his rickety stool

He played that sad raggy tune like a musical fool.

      Sweet Blues!

Coming from a black man’s soul.

      O Blues!

In a deep song voice with a melancholy tone

I heard that Negro sing, that old piano moan—

      “Ain’t got nobody in all this world,

      Ain’t got nobody but ma self.

      I’s gwine to quit ma frownin’

      And put ma troubles on the shelf.”

Thump, thump, thump, went his foot on the floor.

He played a few chords then he sang some more—

      “I got the Weary Blues

      And I can’t be satisfied.

      Got the Weary Blues

      And can’t be satisfied—

      I ain’t happy no mo’

      And I wish that I had died.”

And far into the night he crooned that tune.

The stars went out and so did the moon.

The singer stopped playing and went to bed

While the Weary Blues echoed through his head.

He slept like a rock or a man that’s dead.

ΠΗΓΗ

Τσαρλς Μπουκόβσκι, «Για τον έρωτα»

«Για τον έρωτα», Τσαρλς Μπουκόβσκι, μτφρ.: Γιώργος Λαμπράκος, Εκδόσεις Πατάκη

Το ποίημα «ο πρώτος έρωτας» του Τσαρλς Μπουκόβσκι βρέθηκε στα χειρόγραφά του, είχε ημερομηνία 21 Ιουλίου 1974 και εκδόθηκε στη μεταθανάτια συλλογή «Bone Palace Ballet» (1997).

Συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία με τα καλύτερα ερωτικά ποιήματά του «Για τον έρωτα» (εκδόσεις Πατάκη, 2018), μια έκδοση εμπλουτισμένη με αυθεντικά σκίτσα του.

 Τσαρλς Μπουκόβσκι, «Για τον έρωτα»

μια φορά
όταν ήμουν 14
οι δημιουργοί μού έφεραν
το μοναδικό που είχα ποτέ αίσθημα
τύχης.

στον πατέρα μου δεν άρεσαν
τα βιβλία ούτε
στη μητέρα μου άρεσαν
τα βιβλία (επειδή στον πατέρα μου
δεν άρεσαν τα βιβλία)
ιδίως εκείνα που έφερνα σπίτι
απ’ τη βιβλιοθήκη:
Ντ. Χ. Λόρενς
Ντοστογιέβσκι
Τουργκένιεφ
Γκόρκι
Α. Χάξλεϋ
Σίνκλερ Λούις
κι άλλους.

είχα το δικό μου υπνοδωμάτιο
μα στις 8 μ.μ.
όλοι μας έπρεπε να πάμε για ύπνο:
«Θέλεις πλούτη και τιμή;
Μην κοιμάσαι την αυγή»
έλεγε ο πατέρας μου.

«ΦΩΤΑ ΣΒΗΣΤΑ!» φώναζε.

ύστερα έπαιρνα το πορτατίφ
το έβαζα κάτω απ’ τα σκεπάσματα
και με τη ζέστη και το κρυφό φως
συνέχιζα να διαβάζω:
Ίψεν
Σαίξπηρ
Τσέχοφ
Τζέφερς
Θέρμπερ
Κόνραντ Έικεν
κι άλλους.

μου έφεραν τύχη και ελπίδα και
συναίσθημα σ’ ένα μέρος χωρίς τύχη
χωρίς ελπίδα, χωρίς συναίσθημα.

το πάλευα.
ζεσταινόμουν κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
κάποιες φορές το φωτιστικό άρχιζε να καπνίζει
ή τα σεντόνια – θα έπιαναν
φωτιά·
τότε έσβηνα το φωτιστικό,
το κρατούσα απέξω να
κρυώσει.

χωρίς εκείνα τα βιβλία
δεν είμαι και πολύ σίγουρος
πώς θα είχα
καταντήσει:
να παραληρώ· ο
φονιάς του πατέρα·
βλαμμένος· καθυστερημένος·
σε μουντή απελπισία.

όταν ο πατέρας μου φώναζε
«ΦΩΤΑ ΣΒΗΣΤΑ!»
είμαι σίγουρος πως φοβόταν
τoν καλογραμμένο λόγο
που εμφανιζόταν με ευγένεια
και φρόνηση
στην καλύτερη και
πιο ενδιαφέρουσα
λογοτεχνία μας.

κι ήταν εκεί
κοντά μου
κάτω απ’ τα σκεπάσματα
πιο γυναίκα από γυναίκα
πιο άντρας από άντρα.

τα είχα όλα
και
τα πήρα.

Η προσφορά των σωμάτων

Μυστικές  ιεροτελεστίες
Στο βωμό του Ερωτα
Σπονδή
Μέλι
Και ύδωρ
Ικεσία στο φως
Κάθαρση

Το παίδεμα του νου και της ψυχής
Για την αποκάλυψη
Τη λύτρωση
Τη γνώση

Καταδύομαι
Για να αναληφθώ
Στους ουρανούς σου
Μια στάλλα χαμένου
Παραδείσου
Μεταλαμβάνοντας...

Τα σώματα ''μικρές  Αχερουσίες''
Στο στόμα μου κρατώ τον ''οβολό''
Πέρνα με απέναντι

Κι ο 'Ερωτας
Νάμα  στα χείλη  των εραστών
Ταξιδεύοντας στη γνώση
Που αναδύει η προσφορά
Των σωμάτων...
(Μαρία Λαμπράκη)

Μάνος Χατζιδάκις, Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται

Aπόσπασμα απο το βιβλίο -Πάνος Λουκάκος, Η αθέατη όψη, εκδόσεις της Εστίας

Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους. Στη διάρκεια του δείπνου, κύριο θέμα συζήτησης ήταν η δίκη του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα, που είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια.

Το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό, τον είχε αθωώσει καθώς είχε δεχτεί ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας, δεδομένου ότι ο νεαρός είχε πετάξει εναντίον του βόμβα μολότωφ.

Οι συνδαιτυμόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότοφ.

Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση -χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος:

“Οταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρονών που πετάει μολότωφ κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ο,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει διαφθαρεί, όπως εμείς.”

Σώπασαν όλοι. Κανείς δεν απάντησε. Και ο Χορν άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. Λίγο αργότερα ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε, δείχνοντας με τον τρόπο του ότι δεν τον ενδιέφερε ιδιαιτέρως η συγκεκριμένη παρέα και οι συζητήσεις της.

Πάνος Λουκάκος, Η αθέατη όψη, εκδόσεις της Εστίας

Παρουσίαση

Οι περισσότεροι Έλληνες συμφωνούμε ότι η σημερινή κρίση δεν είναι απλώς οικονομική και κοινωνική. Είναι προεχόντως πολιτική. Ένα είναι βέβαιο: ότι θα οδηγήσει σε μείζονες πολιτικοκοινωνικές ανατροπές, άγνωστο προς το παρόν ποιες. Η Ελλάδα που θα βγει από την κρίση δεν θα είναι αυτή που ως τώρα γνωρίζαμε.
Το βιβλίο του Πάνου Λουκάκου χαρτογραφεί επιτυχώς τον χώρο της πολιτικής και του Τύπου από το 1970 έως το 2000. Ο συγγραφέας του, διαπρεπής δημοσιογράφος που έζησε από την πρώτη γραμμή τα γεγονότα σε συνεχή επαφή με τους πρωταγωνιστές, καταθέτει τη μαρτυρία του για όσα εξ ιδίας αντιλήψεως γνωρίζει. Δημοσιοποιεί πολύτιμα στοιχεία από τις προσωπικές του σημειώσεις, αδημοσίευτα μέχρι σήμερα, που θα βοηθήσουν τους ιστορικούς του μέλλοντος, όταν θα γράφουν το χρονικό των τελευταίων τριάντα ετών του 20ού αιώνα και θα ερμηνεύουν τις αιτίες της σημερινής καταστροφής.

Μοίρα τ' ονόμασα

'Ερημο μεγαλώνει το δέντρο
στην άκρη της Θάλασσας
Με την αγάπη του ήλιου ψηλώνει
το φεγγάρι του μαθαίνει
την Άνοιξη να καρτερεί.
Η παλίρροια των κυμάτων
του διδάσκει την υπομονή
το πέταγμα των γλάρων την Ελπίδα
'Ερημο μεγαλώνει το δέντρο
στην άκρη της θάλασσας..
Εκεί, όπου, ευδοκιμούν τα όνειρα
σε τόπους σιωπηλούς.
Μοίρα τ' ονόμασα...
΄Εχει τις ρίζες μαύρες
και τα κλαδιά  φτερά
Μαρία Λαμπράκη)