Τα θαλάμια στο βυθό της ζωής μου, είναι ατελείωτα. Βουτάω λοιπόν κι εγώ ελεύθερα στα βαθειά, χωρίς στίγμα, πυξίδα, έτσι κερδίζω πιότερο απο την ηδονή του αναπάντεχου, που είναι όπως και να το κάνουμε γλυκύτερο απο το υπολογισμένο. Μέσα μου φούντωνε ο πόθος για άλλο άγνωστο μονοπάτι. Κι όμως το ήξερα, δεν ήταν μόνο η ανάγκη φυγής απο την πραγματικότητα αλλά, κι ο φόβος πως ίσως, αυτή τη φορά το μονοπάτι θα ήταν χωρίς γυρισμό. Αλλάζω βηματισμό, κρύβομαι να μην φανεί ο ίσκιος μου, πως να κρυφτείς απο βλέμματα δραπέτες, βλέμματα ληστές; Γιατί, όμως, με βρίσκει πάντα απροετοίμαστη αυτό το ταξίδι; Μόνη μου επιθυμία, η επιθυμία της Αγάπης να εκπληρωθεί. Αν αγαπάς λιώσε σαν κερί, σαν τρεχούμενο ρυάκι, που τραγουδά την μελωδία του μέσα στη νύχτα.. Αναπάντεχα μου ήρθε στα χείλη ενα ποίημα του Ν.Βρεττάκου.. ''Ολονυχτία...'' ''Δεν με κατάλαβες, όλη τη νύχτα ήμουν πλάι σου, προθασπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα-πάλευα όλη τη νύχτα-..Ο αγέρας επέμενε.. Απλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου, σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα. Επειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.''
Τελικά, ίσως, η μοναξιά να είναι ένας χορός που τον χορεύεις μόνος, κι όπου σε παν τα βήματα σε πάει κι η ψυχή σου... Ενα ''Bαρύ'' ζεϊμπέκικο...(Μαρία Λαμπράκη)
Διπλές κλειδαριές Είχα βάλει στην καρδιά Και πεταμένα Στη λήθη τα κλειδιά Εκεί Σε βρήκα πάλι απόψε Αλήθεια Πές μου Από που μπήκες;
Με το δάχτυλο στη σκανδάλη Στέκεσαι απέναντι μου Και με απειλείς Πάτα Τι περιμένεις; Μόνο σε παρακαλώ Μην βάλεις στόχο Την καρδιά μου Εκεί μέσα βρίσκεσαι...
Πρόσθεση, εγώ Αφαίρεση, εσύ 'Ενα κι ένα ίσον δυο (έλεγα) 'Ενα κι ένα ίσον ένα (απαντούσες) Δίκιο είχες Το κατάλαβα όταν έφυγες 'Ενα κι ένα ίσον ένα Μείον ένα Τίποτα Πάντα καλός ήσουν Στην αφαίρεση, τελικά..
Ο αγέρας φεύγει πληγωμένος Το μισοφέγγαρο Κόβει σαν ατσάλινο μαχαίρι Το κύμα στην άκρη του βράχου Σ' έχασα ακριβή μου ανάμνηση 'Οποιος θέλει μια καρδιά Του χαρίζω τη δική μου 'Ετσι, Για να βρώ τη τη λησμονιά Μέσα μου...
Απο το πολύ που φώναξα Το όνομα σου στον άνεμο Ξερίζωσε τα δέντρα 'Ολου του κόσμου...
Μυστικές ιεροτελεστίες Στο βωμό του 'Ερωτα Σπονδή Μέλι Και ύδωρ Ικεσία στο φως Κάθαρση Το παίδεμα του νου Και της ψυχής Για την αποκάλυψη Τη λύτρωση
Τη γνώση
Καταδύομαι Για να αναληφθώ Στους ουρανούς σου Μια στάλλα χαμένου Παραδείσου Μεταλαμβάνοντας Τα σώματα ''μικρές Αχερουσίες'' Στο στόμα μου κρατώ τον ''οβολό'' Πέρνα με απέναντι
Κι ο 'Ερωτας Νάμα στα χείλη των εραστών Ταξιδεύοντας στη γνώση Που αναδύει η προσφορά Των σωμάτων. (Μαρία Λαμπράκη)
Τις νύχτες που ο
ύπνος αρνείται να με παραδώσει στις «αγκάλες του Μορφέα» και το καράβι
της θύμησης αρμενίζει με την πλώρη μυτερή στο πέλαγος που λέγεται
Ζωή, αρχίζουν σαν ξωτικά να γυρνούν οι σκέψεις μου ολόγυρα. Σκέψεις γλυκιές, πικρές, γλυκόπικρες, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων .. Aρχίζεις
τότε να αναζητάς έναν ήχο για να σπάσει σε χίλια κομμάτια την ησυχία της
νύχτας, αλλά μόνο ο ήχος του ρολογιού μετράει το χρόνο της απουσίας. Αξαφνα, αλλάζουν
όλα, ο καθρέπτης μου επιστρέφει το είδωλο''ραγισμένο πρόσωπο'',κι' όμως
αυτό το κορίτσι, αυτό το βλέμμα, έχει το βλέμμα μου, κοιτάζει αλλού, σαν να
ψάχνει κάτι-κάτι άλλο-σαν να ελπίζει πως θα το βρει κάποτε. Είναι σαν να μου ζητά να μπω στον κόσμο της, αυτόν που μόνο εκείνη μπορεί να βλέπει. Στην ουσία, στ' όνειρο.. Αυτο το κορίτσι, έχει το βλέμμα μου, ψάχνει να βρει την αλήθεια, η φωνή της ζητάει να προσπεράσει τα ερείπια. Μα τι κάνει; Απλώνει τις μπογιές; -Θέλω χρώματα ,«μου λέει» -Βάλε χρώματα στον πίνακά μου πολλά.Πάρε το πινέλο και δείξε μου. -Να σου δείξω; τι να σου δείξω; -Δείξε
μου πως μπορείς να χρωματίσεις τη ζωή σου με όλα τα χρώματα, πασαλείψου
απο ζωή και άσε υπολείμματα σε όλες τις γωνίες γύρω σου. -Μη με κοιτάζεις έτσι αμίλητη ή μάλλον κοίταζε με, θέλω να νιώσω ο,τι σκέφτεσαι -Εχεις ένα ελεύθερο βλέμμα -Θέλεις να είσαι ελεύθερη -Μην απαντάς; Το ξέρω -Θα'θελες να ήσουν μια άλλη, να ζούσες σε διαφορετική εποχή, μην το αρνείσαι; -Το ξέρεις γι'αυτό σωπαίνεις.
-Κοίτα αυτό το κοριτσάκι με την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά Δεν σου θυμίζει τίποτα; «Χέρια πόδια στην αυλή Ολοι κάθονται στη γη» Αγόρι -Ελα μωρέ, με χτύπησες Κοριτσάκι -Δεν το ήθελα, με σπρώξανε Αγόρι -Ναι, καλά τώρα, κοίτα τα μπράτσα μου; Μπορώ να σε δείρω, γιατί άμα θυμώνω αγριεύω Κοριτσάκι -Δε σε φοβάμαι, δε φοβάμαι κανέναν και τίποτα Αγόρι -Μπα, πολύ γενναία μας το παίζεις πως σε λένε; Κοριτσάκι -Μαρία, και είμαι ατρόμητη Αγόρι -Χα χα , τι ζωγραφίζεις εκεί; Κοριτσάκι -Ενα καράβι μ'αυτό θα ταξιδέψω όλο τον κόσμο όταν μεγαλώσω, θα γίνω καπετάνιος Αγόρι -Εισαι παλαβή νομίζω, αφού είσαι κορίτσι, δεν μπορείς, χα χα Κοριτσάκι -Μπορώ... Αγόρι -Καλά, κοριτσάκι Κοριτσάκι -Καλά, ''Κάπτεν '' να λες Αγόρι -Καλά το είπα εγω ό,τι είσαι παλαβή -Λοιπόν; Ακόμα σκέφτεσαι τι θα ζωγραφίσεις; -Πάρε το πινέλο και βάλε τα χρώματα της ζωής σου. -Ενα καράβι,«απάντησα» Eνα Καράβι
Το πρωί ξύπνησα με του Ηλιου το χάδι στο μέτωπο. Πάνω στο κομοδίνο μου, σε μια κόλα χαρτί ήταν ζωγραφισμένο ένα Καράβι... Παράξενη νύχτα, <σκέφτηκα>. Δεν ξέρω, αν όλα αυτά, ήταν της φαντασίας μου ή απλά τα ονειρεύτηκα, σημασία έχει ό,τι τώρα ξέρω...(Μαρία Λαμπράκη)
Αφύλαχτη νύχτα αφρούρητες οι σκέψεις χωρίς σκοπιά η διάβαση του Ερωτα Ε,..και? Εισβολή του εχθρού.. Ερωτας κ θάνατος μαζί τέλος και αρχή Ε,..και? Για όλα και για τίποτα Σκόρπια και μαζί Σκόρπια σκέτο χωρίς το <με> σκόρπισες Εισβολή του εχθρού Ε,..και? Να πάρει χρώμα η ζωή να γίνει επιτέλους κόκκινη όχι μαύρη Τα υπόλοιπα; είναι απλά ένα δάκρυ λίγο πρίν όλα σκεπαστούν στην αχλύ του ονείρου. Ε,..και?...
I choose to love you in silence…
For in silence I find no rejection,
I choose to love you in loneliness…
For in loneliness no one owns you but me,
I choose to adore you from a distance…
For distance will shield me from pain,
I choose to kiss you in the wind…
For the wind is gentler than my lips,
I choose to hold you in my dreams…
For in my dreams, you have no end. Rumi: I Choose-Επιλέγω Επιλέγω να σε αγαπώ σιωπηλά… Γιατί στη σιωπή δεν βρίσκω καμία απόρριψη,
Επιλέγω να σε αγαπώ στη μοναξιά… Γιατί στη μοναξιά κανείς δεν σας ανήκει, αλλά εγώ,
Επιλέγω να σε λατρεύω από απόσταση… Γιατί η απόσταση θα με προστατεύσει από τον πόνο,
Επιλέγω να σε φιλήσω στον άνεμο… Γιατί ο άνεμος είναι πιο απαλός με τα χείλη μου,
Επιλέγω να σε κρατήσω στα όνειρά μου… Γιατί στα όνειρά μου, δεν έχεις τέλος...
No lo creo todavía
estás llegando a mi lado
y la noche es un puñado
de estrellas y de alegría
palpo gusto escucho y veo
tu rostro tu paso largo
tus manos y sin embargo
todavía no lo creo
tu regreso tiene tanto
que ver contigo y conmigo
que por cábala lo digo
y por las dudas lo canto
nadie nunca te reemplaza
y las cosas más triviales
se vuelven fundamentales
porque estás llegando a casa
sin embargo todavía
dudo de esta buena suerte
porque el cielo de tenerte
me parece fantasía
pero venís y es seguro
y venís con tu mirada
y por eso tu llegada
hace mágico el futuro
y aunque no siempre he entendido
mis culpas y mis fracasos
en cambio sé que en tus brazos
el mundo tiene sentido
y si beso la osadía
y el misterio de tus labios
no habrá dudas ni resabios
te querré más
todavía. Mario Benedetti Todavía (Ακόμη) Ακόμη Εξακολουθώ να μην πιστεύω έρχεσαι δίπλα μου και η νύχτα είναι μια χούφτα αστεριών και ευθυμίας δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό τα χέρια σου, και ακόμα ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι η επιστροφή σου έχει πολλά να κάνει με σένα και με μένα και για ξόρκι το λέω και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει και τα πιο ασήμαντα πράγματα αλλάζουν σε θεμελιώδη επειδή γυρνάς στο σπίτι ωστόσο εξακολουθώ να αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη γιατί ο ουρανός σε έχει μου φαίνεται φαντασία Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο και έρχεσαι με το βλέμμα σου και γι’ αυτό η άφιξή σου κάνει μαγικό το μέλλον ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου ο κόσμος έχει νόημα και αν φιλήσω με τόλμη και το μυστήριο των χειλιών σου δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις θα σ 'αγαπώ περισσότερο ακόμη. Biografía de Mario Benedetti
I have dreamed of you so much that you are no longer real. Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make your dear voice come alive again?
I have dreamed of you so much that my arms, grown used to being crossed on my chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body. For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many days and years, I would surely become a shadow.
O scales of feeling.
I have dreamed of you so much that surely there is no more time for me to wake up. I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and face of some passerby.
I have dreamed of you so much, have walked so much, talked so much, slept so much with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life. Robert Desnos (1900 - 1945 / Paris)
Tina Spratt-Figurative painter
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, Ρομπέρ Ντεσνός Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή. Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται, να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα, σφίγγοντας τη σκιά σου, ν’ αγγίζουν το στήθος μου, ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου. Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που χρόνια με κατέχει τώρα, να μεταμορφωθώ και ‘γω -σε μια σκιά.
Ω ζυγαριές των αισθημάτων! Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να ξυπνήσω. Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα, και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα, είσαι τόσο μακριά, που είναι πιο εύκολο ν’ αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμά σου, ώστε το μόνο που απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα, πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά και θα συνεχίζει να βαδίζει χαρούμενα- πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου. https://www.britannica.com/biography/Robert-Desnos
