Βουτάω λοιπόν κι εγώ ελεύθερα στα βαθειά, χωρίς στίγμα, πυξίδα, έτσι κερδίζω πιότερο απο την ηδονή του αναπάντεχου, που είναι όπως και να το κάνουμε γλυκύτερο απο το υπολογισμένο.
Μέσα μου φούντωνε ο πόθος για άλλο άγνωστο μονοπάτι.
Κι όμως το ήξερα, δεν ήταν μόνο η ανάγκη φυγής απο την πραγματικότητα αλλά, κι ο φόβος πως ίσως, αυτή τη φορά το μονοπάτι θα ήταν χωρίς γυρισμό.
Αλλάζω βηματισμό, κρύβομαι να μην φανεί ο ίσκιος μου, πως να κρυφτείς απο βλέμματα δραπέτες, βλέμματα ληστές;
Γιατί, όμως, με βρίσκει πάντα απροετοίμαστη αυτό το ταξίδι;
Μόνη μου επιθυμία, η επιθυμία της Αγάπης να εκπληρωθεί.
Αν αγαπάς λιώσε σαν κερί, σαν τρεχούμενο ρυάκι, που τραγουδά την μελωδία του μέσα στη νύχτα..
Αναπάντεχα μου ήρθε στα χείλη ενα ποίημα του Ν.Βρεττάκου..
''Ολονυχτία...''
''Δεν με κατάλαβες, όλη τη νύχτα ήμουν πλάι σου, προθασπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα-πάλευα όλη τη νύχτα-..Ο αγέρας επέμενε..
Απλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου, σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.
Επειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.''
Τελικά, ίσως, η μοναξιά να είναι ένας χορός που τον χορεύεις μόνος, κι όπου σε παν τα βήματα σε πάει κι η ψυχή σου...
Ενα ''Bαρύ'' ζεϊμπέκικο...(Μαρία Λαμπράκη)
