 |
Τελευταῖος Σταθμὸς-Γιώργος Σεφέρης (απόσπασμα)Πάλι τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, θὰ μοῦ πεῖς, φίλε. /Ὅμως τὴ σκέψη τοῦ πρόσφυγα τὴ σκέψη τοῦ αἰχμαλώτου τὴ σκέψη / τοῦ ἀνθρώπου σὰν κατὰντησε κι αὐτὸς πραμάτεια / δοκίμασε νὰ τὴν ἀλλάξεις, δέν μπορεῖς. |
 |
Child from SyriaBy Suhair SibaiΠρόσφυγες στην άμμο, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου Νύχτωνε στην Ελ Μίνα και πυκνή σιωπή ανέβαινε απ’ τη μεριά της θάλασσας κι αντάμωνε το κάστρο· ολημερίς ξαπλώνονταν αμίλητο και σκυθρωπό σα μουδιασμένο ζώο Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό καθώς το φύλλο που τσαλακώνεται μέσα σε χέρια ανάρμοστα γρατσούνισμα σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως. Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή του και όλο ικέτευε για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου. Άγρια μοναξιά τα χρόνια που έφευγαν με είχανε ποτίσει |
 | ||
| Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κληρονομήσαμε την καρδιά Κληρονομήσαμε την καρδιά των παιδιών με τα μικρά ξαφνικά τους ναυάγια Όταν νυχτώσει ξεφυλλίζονται σα ρόδα αρωματίζοντας ταράτσες και παράθυρα αιμορραγούν κρυφά μες στα βιβλία Πόσα απ' αυτά δε μας φωταγωγούν ακόμα Από τη συλλογή Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963)  Πριν από μέρες, φτάνοντας στο σπίτι προχωρημένο απόγευμα, ήλιος σβησμένος με τα μεγάφωνα ανοιχτά, στο πάτωμα απλωμένα σε τρόμο ασταμάτητο άναβες, ξοδευόσουν στην άσφαλτο που πύρωσε τη μέρα, και το βράδυ τη μεταφέρουν σκοτωμένα φώτα ηλεχτρικά. Γιατί το αργό χαλάρωμα μες στο κενό, το επίμονο ψιχάλισμα στα κλειδωμένα βλέφαρα, τραβώντας τις κουρτίνες γίνεται βάρδια εξαντλητική. Γιατί αυτή η ερήμωση δεν είναι ποίημα, μουσική ή μαλακό φθινόπωρο δε συνηθίζεται σα ρούχο – είναι τα μάτια ενός παιδιού πνιγμένου...
 Η θλίψη ακατοίκητη ψάχνει τους μετανάστες της Όπως έφυγαν για ν’ αστράφτει Απ’ το κενό, το άδειο της σπίτι Με τις ίδιες κινήσεις της ψυχής Σαν ν’ άλλαξαν δρόμο και να ’στριψαν σ’ ενός μικρού Παράδρομου την ιστορία για ν’ αγοράσουν Της μέρας το ψωμί, ένα καρβέλι στα δύο Μίλια θολά μετακινήθηκαν με τα ίδια μάτια Ακίνητα, αμετακίνητα να κοιτούν τον κόσμο Έναν κόσμο ίδιο στοιχισμένο σε άλλη σειρά Έναν ίδιο κόσμο στη φωτεινή του μεριά Σκοτεινότερο κι από την αυγή Μη αντέχοντας να πουν το ίδιο παράπονο Μία δεύτερη φορά, με τον ίδιο λόγο που τους ξερίζωσε Από κει, μυριάδες ριπές αέρα πιο πέρα ασάλευτοι Και πάλι στο ίδιο παράπονο πνιγμένοι ζωντανοί Εδώ περισσότερο απ’ ό,τι εκεί Η θλίψη ακατοίκητη φέρνει τους μετανάστες της Στον άλλο τόπο, να ηχεί από απόσταση τόσο Σώμα σαν κέλυφος κενό. (Από τη συλλογή «Πρόσωπο με τη γη», εκδ. Γαβριηλίδης, 2012) |
| Σκόρπια φύλλα του φθινόπωρου οι αγρότες για τη σπορά περιμέναν βροχή ο άνεμος κλωθογύριζε ανοίγοντας τα επουράνια "ποια οδό ακολουθούν τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν;" αντίθετο δρόμο παίρνοντας ο απόστολος των εθνών από Nεαπόλεως της νυν Kαβάλας Προς Θεσσαλονικείς A΄ Eπιστολής το ανάγνωσμα ου θέλω υμάς αγνοείν περί των κεκοιμημένων ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί ψηλό σαν τηλόπτης φάρος το καμπαναριό καμπύλ' ανοίγματα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα ότι είναι και δεν είναι σειρά συμπτώσεων στο περιβόλι τάφοι με σταυρούς κατάντικρυ η φωτιά κατάτρωγε το καράβι πέθανε η πολυαγαπημένη μάννα του έξ' απ' την ξύλινη θύρα καθόταν και περίμενε το κορίτσι όπως κάθονται απάνω στ' άνθη οι πεταλούδες μια ωραία πεταλούδα κι' έν' άδειο γραμματοκιβώτιο ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές νύχτα ερχόταν και τον έβρισκε στον μυχό του κόλπου όπου εκβάλλει η ενδοχώρα στο αναπεπταμένο πέλαγος που κατάπιε τον πατέρα όταν δε μπόρεσε να καταλάβει τις κινήσεις του γιου του ότι το πένθος σημαίνει νίκη και τρανή χαρά έρχεται να φορτώσει σιτάρι στην αποβάθρα και σχολιάζουν το θέαμα οι γνωστικοί ερμηνευτές του ζωντανού ονείρου δακτυλοδεικτούν πίσω ταφόπετρες με μάτια το χωριό με αναστήματα υψηλά πλούσια βλάστηση το σκιάζει ανάμεσα στις υπερκείμενες στέγες των φυλλωμάτων και στους υπόρροφους θάμνους ανέρπει μνήμη αφωσίωσις και πίστη θερμή ο κισσός όπως ακριβώς ήσουν και ήταν κάτω από την επιφάνεια κάνοντας βουτιά όπου τα πλοία του Mαρδονίου εναυάγησαν αλλά ξέρουμε ασφαλώς πως ο θησαυρός διεσώθη στις θαλασσοσπηλιές όπου οι φώκες μοιρολογούν στου αγιώνυμου Όρους τους βράχους τους κρυσταλλώδεις αρωγή σε όποιον τεκταίνεται μεγάλα και πολλά τον ήλιο που βυθά στη λεκάνη της μάννας του και θρηνούν όσοι τον πίστεψαν γιατί σβύνει άλλη δυνατότητα προσφέροντας εκ των υγρών εγκάτων να μας πας στην ξενητειά να μας πας στα πέρα μέρη φύσα θάλασσα πλατειά φύσ' αγέρι, φύσ' αγέρι. (από τη Διαγώνιο, 2, 1961) |
 |
Ἦρθε μία θύμησι...Νίκος Καββαδίας(ανένταχτα)
«Σεπτέμβριος», Κική Δημουλά
ΜΠΟΡΑ- Γιάννης Βαρβέρης
 |
| Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ με τις σταλαγματιές του 'Ηλιου στα πυρωμένα αλώνια του μεσημεριού και με την όψη στραμμένη στο πέλαγος ήταν που ο αγέρας χαράζοντας ίχνη πάνω στην βρεγμένη άμμο αποτύπωσε τα βήματά σου για να σε βρω. Εκεί που τα αλμυρίκια στο ξέβρασμα της θάλασσας άφηναν το τελευταίο μουρμουρητό του φλοίσβου και οι αλατόπετρες έκαιγαν το πάθος του 'Ερωτα στη λάβα του μεσημεριού. |
 |
| Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ πάνω στο βράχο της υπομονής ταξιδεύοντας όνειρα σε ένα κάτασπρο φτερό του γλάρου ήταν που τα μάτια σου χάραξαν πορεία στο ακυβέρνητο πλοίο της ζωή μου. Τη νύχτα που ξέμπαρκοι αναζητούσαμε τη πυξίδα της καρδιάς ''μακριά του κόσμου τούτου και του παντοτινού''. |
 |
| Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ Ηταν γιατί κανείς δε θέλησα να μάθει απο τι αίμα γίνεται το κόκκινο του δειλινού την ώρα που ο ήλιος χάνεται πίσω απο τα βουνά κι η θάλασσα σβήνει τη δίψα του φιλιού σου στην υγρή της αγκαλιά . Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ Ηταν γιατί σε ήξερα, προτού να σε γνωρίσω. Μαρία Λαμπράκη Η έκφραση ''έφερα τη ζωή μου ως εδώ'' είναι δάνειο απο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη. |
Τα χέρια όπως πάντα τους αβέβαια
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν
για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της
στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή
τους με την φαντασία μου· δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από
δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα
στα γόνατά της της χάδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:
