Αόρατη πληγή

painter, Hamish Blakely
      Ειναι φορές που αναρωτιέμαι..
   Ποια μπόρα σ' έχει  ρίξει μέσα μου;
Και ώρα με την ώρα 
   μέρα τη μέρα
  με πλημμυρίζεις με μια αγάπη
     που μεγάλωσε στο φως 
      της απουσίας σου

Υπάρχεις μέσα μου
σαν αόρατη πληγή
Μόνο το αίμα ρέει
κόκκινο και ζεστό
χωρίς ποτέ κανείς
να βλέπει το μαχαίρι

Ακόμα κι αν δεν υπήρχες

      θα 'πρεπε να σε εφεύρω.

          Για να σπρώξεις τη νύχτα 

    της ερημιάς μου

                  στο τέλος της...(Μ-Λαμπράκη)

Απο τις στάχτες της μνήμης

Painter,

Quang Ho

Γύρισε ανάποδα την κλεψύδρα του ο χρόνος..
Η νύχτα φωνάζει τ' όνομά σου..
Απο τις στάχτες της μνήμης  θα σε ανασύρω
εκεί αφήνει πάντα
το υστερόγραφό του ο Ερωτας..
Για να θυμίζει πως
όλα ξεκίνησαν απο μια Φωτιά...

 

 Στο φως σε ψάχνω
κουράστηκα να ψηλαφώ την απουσία σου
στα σκοτάδια..
    Κι ας ξέρω, πως
θα με βρει με χαρακιές ονείρων η μέρα..
 Απο τις χαρακιές του δίσκου
βγάζει η βελόνα τη μουσική.(Μ-Λαμπράκη)

 Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ..(Ντ.Χριστιανόπουλος)

Εκλάμψεις στον αστερισμό του Κρόνου

Σ' ένα στερέωμα που τρέμει αδικαίωτο 
στου Ερωτα την προσμονή
κατάφορτο αστέρια απορημένα.
Σε δίνη φυγόκεντρη στροβιλίζομαι 
την λύτρωση αποζητώντας
στην όαση των χειλιών σου.
Θρήνος στο φόντο.
Εκλάμψεις στον αστερισμό του Κρόνου.
Πηγή,
που αναβλύζει το αίμα της καρδιάς
βάφοντας κόκκινα τα φτερά των Αγγέλων.

Art by, Andrzej Malinows

Εν τέλει, τι είναι ο Έρωτας;

Συστατικό μονάκριβο στη ροή του χρόνου

ξεγελώντας ''για λίγο'' το φθαρτό της ύλης;

Ασκήσεις θανάτου πριν την τελευταία εκπνοή;

<<Πίετε εξ αυτού πάντες;>>

<<Λάβετε φάγετε;>>

Σταύρωση;

Ανάσταση;

Μπέρδεψα τις έννοιες, (θα μου πεις)

Ισως

Μη με ρωτήσεις

<<Αποτάσσεσαι αυτόν;>>

Στον Ερωτα 

δεν θα πω ποτέ

ποτέ Απεταξάμην...(Μαρία Λαμπράκη)

Θ' αλλάξουμε σώματα κάποτε

 Επιστρέφω...
Ανιχνεύοντας σημεία της όρασης
στις γειτονιές του ονείρου
και των αισθήσεων
Με την αυταπάτη στο πέτο 
μιας μάταιης συνάντησης
Εκτοξεύτηκα 
σε τροχιές λανθασμένες
και ασυλλόγηστα σπαταλήθηκα
Χωρίς ποτε να σου πω 
αυτά που ήθελα 
εκείνα που ίσως...

Κι όμως ήθελα μαζί σου
 απλά πράγματα
σχεδόν ενοχικά

 Μια βόλτα στη θάλασσα την ώρα
που ο Ηλιος απλώνει πάνω της
όλα τα χρώματα του δειλινού

Μια νύχτα όταν το φεγγάρι
ασημώνει τα νερά της
σαν την κρυφή του ερωμένη.

 Να νιώσω το χάδι του ανέμου
σε σώματα παραδομένα
στη μυσταγωγία του Ερωτα.

 Να χαθώ στα μάτια σου
σε άγνωστο πέλαγος
Χωρίς φόβο 
στραβά και λάθη 
Χωρίς ''γιατί'' 
ούτε ''πως'' 

Μόνο ο τρόπος που κάνει
το παράδοξο ''αλήθεια ''
και η στιγμή που την ψυχή αγγίζει.

Θ' αλλάξουμε σώματα κάποτε 
 απο 'Ερωτα  πεθαίνοντας πρώτα.
(Μαρία Λαμπράκη)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

Thomas Benjamin Kennington (1856-1916)-_Autumn

 ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

 Ήρθε και πάλι το φθινόπωρο.
Όχι σαν πριν,
που σε περίμενα
μ' όλα τα κίτρινα φύλλα.

 Τώρα μου 'φερε το γέλιο σου
μέσα σε χίλιες μουσικές
και με τις πρώτες βροχές
είδα να λάμπει τ' όνειρο μου.

Αγάπη μου,
χρυσό φθινόπωρο της ύπαρξης μου.

Eρημα κορμιά χωρίς φεγγάρια

Eρημα κορμιά χωρίς φεγγάρια
Ερημος δίχως θάλασσα
Θάλασσα της Αγάπης
Θρήνος στο φόντο
Σε ανύπαρκτο Ερωτικό τοπίο...

 Εντός μου η παρουσία σου
Χωρίς αρχή και τέλος
Στο άχρονο τώρα
Το πάντα το άπιαστο
Στο ελάχιστο να δίνεσαι
Ν΄ ανοίγεις φτερούγιες
Και να με σώζεις
Στο σώμα σου επάνω

Ετσι που ετερόφωτα λάμποντας
Απο τη μοναξιά μου βγαίνω
Και μέσα σου
Τη μήτρα μου βρίσκω...
(Μαρία Λαμπράκη)

Σαν επίκληση /σαν προσευχή

 

Πάντα στην άκρη της Θάλασσας /το αναπάντεχο συμβαίνει ...

Ωρες πολλές /κοιτούσα με έκσταση πως άνοιγε την αγκαλιά της ''αφρίζοντας''/στο τραγούδι του Ανέμου..

Ενα σπασμένο κοχύλι στην άμμο/''μαρτυρούσε'' τα μυστικά του στ' απομεινάρια του Καλοκαιριού.
Πως μοιάζει ο Ερωτας με κοχύλι μικρό/στην άμμο κρυμμένο..
Eκεί κρύβει τα ''ακριβά του λόγια'' ο αγέρας /για τους ταπεινούς προσκυνητές ...

Οσπου το ανέφελο τοπίο ''σκοτείνιασε'' ξαφνικά 
Ενα μολυβένιο σύννεφο έκρυψε για λίγο/ τις καυτές αχτίδες του Ηλιου.
Ηταν άραγε η σκέψη σου /που ήρθε να μ' ανταμώσει;

Σαν επίκληση βγήκε στα χείλη μου /μια προσευχή...
Βρέξε θεέ μου ...Βρέξε ...
Να γίνει όαση η έρημος της Αγάπης ...(Μαρία Λαμπράκη)

Υπάρχεις μέσα μου

Μόνο ευωδιάζοντας
όπως η παπαρούνα που ανοίγεται
στην ηδονή των ανέμων
με κάνεις και είμαι...
τα άγια των αγίων θαυμάτων
αποκαλύπτοντας ...

 Υπάρχεις
αδημονώντας μέσα μου
και πάλλεσαι
τα φτερά σου δοκιμάζοντας
όπως τα πουλιά που σε πόρτες ανοιχτές
διστάζουν για λίγο ανελεύθερα...

Ο βίος της υπήρξε πάντα 
συντηρητικός και αξιοπρεπής 
Μόνο μια φορά ερωτεύτηκε 
οδυνηρά και παράνομα 
Οταν συνήλθε απ' την απόλυτη παραφορά 
δεν θυμόταν πια τίποτα ..
                                   τίποτα ..