«Α ρε χρόνε αλήτη που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς»

''Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.(Σάρλ Μπωντλαίρ)

 Μέτρημα του χρόνου ~Τ.Πατρίκιος~
...κι εμείς όπου βρεθούμε ριζώνουμε για λίγο
μετρώντας το χρόνο με τις βδομάδες,
με τους μήνες, με τις εποχές.
Τώρα όλοι έχουμε ξύλινα καραβάκια
τα βάζουμε δίπλα στα βιβλία,τα στέλνουμε στους δικούς μας...
τα σπρώχνουμε να φύγουν.

Ζωγράφος-Στάθης ΚουκόπουλοςΗ Μαρίνα των βράχων (απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος. Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω σου θηρίο ελπίδας. Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

 Ζωγράφος-Despoina Kouvatsou
Εκείνο που δε γίνεται (απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης)
Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα
και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ

Ἡλικία τῆς γλαυκῆς θύμησης(απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης
Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα σου πηλὸ κι ἁμαρτία
Ὅπως τὴν πρώτη μέρα μας στὴ γῆ.
Γιόρταζαν οἱ ἀμαρυλλίδες - Μὰ θυμᾶμαι πόνεσες
Ἤτανε μία βαθιὰ δαγκωματιὰ στὰ χείλια
Μία βαθιὰ νυχιὰ στὸ δέρμα κατὰ κεῖ ποὺ
χαράζεται παντοτινὰ ὁ χρόνος.

 DONALD JUSTICE
Ο χρόνος και ο καιρός

Ο χρόνος και ο καιρός φθείρουν
τα σπίτια που έχτισαν οι πατέρες μας.
Η σκονισμένη οικοσκευή τους επιβιώνει -
Ολοι οι θλιβεροί καναπέδες που λερώσαμε
Με δάκρυα ανίας ή ενοχής.
Τα ρητά που ξεθωριάζουν, τα σταματημένα ρολόγια...
Κι ώς τώρα ορισμένες φορές τα κουρασμένα
                                                αυτά σχήματα
Στοιχειώνουν τις υγρές σάλες της καρδιάς.
Τι κυριακάτικες φυλακές
ανακαλούν στη μνήμη!
Και τι θαυμαστές αποδράσεις!

 ANAZΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Αντρέ Μπρετόν:

Δεν δίνω καμία σημασία στη ζωή
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία
Δεν σημαίνω για τη ζωή
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν κι αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά
Να κελαηδήσουν μπροστά σ΄ αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τα αρώματα.

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο - Τάσος Λειβαδίτης-απόσπασμα
Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα!
Βράδιαζε.
Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ.

Τοῦ χρόνου ἀνάγλυφη εἰκόνα-Γιώργος Σαραντάρης

Δὲν ὀνειρεύτηκα ποτὲ τὸ χρόνο
Καὶ τὴ συντροφιά του
Μήτε τὴν ἀπουσία τοῦ ὀσφράνθηκα ποτὲ

Συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα», 1999

Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν-Γιώργος Σαραντάρης

Μέσα στὸν ἀπέραντο οὐρανὸ
Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν
Εἶναι λύπη;
Εἶναι χαρά;
Τὸ φῶς ἔρχεται
Ἐκλέγει τὰ πουλιὰ
Τὸ φῶς δὲν καταστρέφει
Ἀνάμεσά μας πάντοτε ἕνας
Ἐκεῖνος ποὺ μαθαίνει τὰ νιάτα τ᾿ οὐρανοῦ
Καὶ ποὺ πετάει μὲ τὰ πουλιὰ
Μέσα στὸν αἰθέρα.
(24.5.1936)

Πριν τους αλλάξει ο Xρόνος-Κ-Π-Καβάφης

Λυπήθηκαν μεγάλως   στον αποχωρισμό των.
Δεν τόθελαν αυτοί·   ήταν η περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες   εκάμνανε τον ένα
να φύγει μακρυά —   Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη των βεβαίως   δεν ήταν ίδια ως πριν·
είχεν ελαττωθεί   η έλξις βαθμηδόν,
είχεν ελαττωθεί   η έλξις της πολύ.
Όμως να χωρισθούν,   δεν τόθελαν αυτοί.
Ήταν η περιστάσεις.—    Ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη   χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αίσθημά των,  πριν τους αλλάξει ο Χρόνος·
ο ένας για τον άλλον   θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων   ετών τ’ ωραίο παιδί.

25η ραψωδία της Οδύσσειας (Τάσος Λειβαδίτης)

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
……………………μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
…………χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
……………………τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
…………όσα δε ζήσαμε
……………………αυτά μας ανήκουν…

(Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή)«Χρονοκύκλωμα:
Τη μέρα που ανακαλύφτηκε ο χρόνος οι άνθρωποι
κούρδισαν τα ρολόγια κι άρχισαν να τον κυνηγούν.
Κι αποτιμήθηκε σε ψήγματα καταστροφής κι απόχτησε αξία
μυθικών πτηνών και χάθηκε απ’ τον κόσμο η άνεση κι ο δισταγμός
και κανένας δεν εξουσίαζε το προσκεφάλι του
και δεν υπήρχε έστω και λίγος χρόνος για χαρά ή για λύπηση.
Μόνο σαν τροχοπεδούσε ο Μέγας Χρονοκράτορας έτρεχες να
φωλιάσεις στη μασχάλη του να κλείσεις τα μάτια και να μεταμφιεστείς»
 (Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή)
Ακόμα κι όταν οι αγάπες τελειώνουν
ο χρόνος προχωρεί.
Στη στιλπνή του επιφάνεια αφήνεις αποτυπώματα διαμπερή
πάντα ευανάγνωστα για τους ειδικούς που αποτιμούν το κόστος»

Θρίαμβος Χρόνου-

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
Φιλοσοφείς τρυφερότητα
χωρίς φιλοσοφία~
στέργεις αιωνιότητα
μονάχα με το βλέμμα~
είσαι μια ζωντανή βαθιά
σελίδα σώματος
π’ αστράφτει σε παρθενικότητα.
Ο χρόνος είν’ ακόμη για σένα
θρίαμβος
και σου τον εύχομαι πάντα.

Μονόγραμμα (απόσπασμα) Οδ.Ελύτης  
 Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς;
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;
όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί

Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει

Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί

Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Τέσσερα Κουαρτέτα (Τ.Σ.'Ελιοτ)
Μετάφραση -Χάρης Βλαβιανός

"Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών
όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί.
Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση
που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα
μόνο σ' έναν κόσμο από εικασίες.
Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη
δείχνουν σ' ένα τέλος που είναι παντοτε παρόν."

Τίτος ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Πολιορκημένος χρόνος

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.

Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν

Χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά

Και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα

Φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος

Πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς

Δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.