Νύχτα προδοσίας

Παράξενη νύχτα...
Σε στήνει και σε βάζει στο σημάδι.
Κλείνεις τα μάτια, εύχεσαι ο στόχος να μην είσαι εσύ.
Η σιωπή σαν νεκροσέντονο τύλιξε την πόλη.
Μόνο ο Ιούδας τρεκλίζει αποκαμωμένος στους δρόμους, κρατώντας σφιχτά στη χούφτα του τα τριάκοντα αργύρια
Κάθε τόσο γυρίζει και φωνάζει:<<Δικός μου είσαι εσύ;>>
Κανείς δεν απαντά, ο τελευταίος (που απάντησε), το πλήρωσε με σταυρικό θάνατο.
Δε βαριέσαι, μονολογεί..''Σε λίγο ξημερώνει ..''
''Δεν είναι τυχαίο. Που κάθε καινούργια μέρα. Ξημερώνει με το λάλημα του πετεινού. Που μαρτυράει από παλιά. Μια προδοσία.''
Η φράση στα εισαγωγικά, ανήκει στον  Berthold Friedrich Brecht. (  Μαρία Λαμπράκη)

Απρίλης! Δεύτερος γιος της Ανοιξης !

(Πίνακας -Γιάννης Τσαρούχης )Απρίλης

Δεύτερος γιος της 'Ανοιξης
και μόσχο- χαϊδεμένος.
Οι μοίρες του έδωσαν πνοή
μ' αγέρα μυρωμένο.

Οι μέλισσες για χάρη του
ετρύγησαν τη γύρη!
Νά' χει τη γλύκα του μελιού
να μην αναστενάζει.
Κι η γη που τον εγέννησε
μόνο καρπούς να βγάζει.    

Ξανθός να λούζεται στο φως
του Ηλιου την ημέρα.
Και να κρατεί του φεγγαριου
το φυλαχτό στη χέρα.

Nα ' χει το 'Εαρ το γλυκύ
και το Χριστός Ανέστη!
Με πασχαλιές ολάνθιστες
τα όνειρα να θρέφει.
(Μαρία Λαμπράκη)

                                                                     

Το κλειδί της σιωπής

Tι να σου γράψω απόψε κι εσύ να το πιστέψεις;
Δεν έμαθα ποτέ με ποιο κλειδί /ανοίγει η πόρτα /της σιωπής σου ...
Ισως κάποτε να βρω τη λέξη /που θα πέσει μέσα σου/σαν σπόρος... 
Θα την ποτίζω με τα δάκρυα  μου /μέχρι ν'ανθίσει η αγάπη σου/για μένα...(Μαρία Λαμπράκη) 

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των

αισθημάτων/μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί/

της λησμονιάς... (Κική Δημουλά)

«Θεός θα πει να κυνηγάς Θεό στον αδειανό αγέρα»

Φυσάει απόψε ο καιρός
παράξενη έρημιά...

Ενας αγέρας δυνατός μαστιγώνει την πόλη απο το πρωί, όλα υποκλίνονται στο πέρασμα του. Το τραγούδι του αργόσυρτο, λυγμικό. Ισως όμως, να 'ναι ο λυγμός της νύχτας πίσω απο τα κλειστά παραθυρόφυλλα, για όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν ερωτικά να ταξιδέψουν.
Σαν φύλλο μετέωρο η ψυχή θροΐζει αγάπης προσευχές. Γιατί όπως αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης στην ''Οδύσσεια'',  «Θεός θα πει να κυνηγάς Θεό στον αδειανό αγέρα».

Η κόκκινη ομπρέλα

 Οκτώβρης
Πρώτο φθινόπωρο
πρώτη βροχή
Τα φύλλα των δέντρων
 αργά, λικνιστικά
μ' ένα Τανγκό ερωτικό
 ξεφάντωμα της στιγμής
πέφτουν χορεύοντας στο χώμα.

Οκτώβρης
 Τώρα που γρήγορα νυχτώνει
έλα,
 έχω κρατήσει για σένα
μια κόκκινη ομπρέλα
για την κακοκαιρία
των αισθημάτων.

 Οκτώβρης
Ανοιξαν πάλι οι ομπρέλες
να στεγάσουν αγκαλιές;
ή μοναξιές; (Μαρία Λαμπράκη)

                                         

Τα δίχτυα του έρωτα

Η  νύχτα κι ο Ερωτας έχουν έναν κοινό παρανομαστή...
Απλώνουν δίχτυα και τις περισσότερες φορές σε βρίσκουν απροετοίμαστο.
Εκεί που λες, το φως με τυλίγει, βρίσκεσαι βυθισμένος στην άβυσσο, σπαρταράς σαν ψάρι που πιάστηκε στο δόλωμα.
Δεν έχεις επιλογή, βουτάς χωρίς αναπνευστήρα...
Τόσα ναυάγια στο βυθό...
Ποια γοργόνα κλαίει πάνω τους;
Ποιός ακούει;
Η απάντηση απ' ό,τι φαίνεται δεν ήρθε ποτέ.
Γι' αυτό ακούς τις νύχτες το λυγμό της, στις θάλασσες των μακρινών οριζόντων...
Ζεί ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ο άνεμος σκύβει καμιά φορά τρυφερά κοντά της,  κάτι της ψιθυρίζει στ' αυτί, κανείς δεν έμαθε, ποτέ...
Της έδωσε άραγε την απάντηση ή τη φίλησε για να την παρηγορίσει;
Μόνο κάτι ναυτικοί (όταν διηγούνται τις ιστορίες τους) ορκίζονται πως, πολλές φορές στα μακρινά τους ταξίδια την είχαν ακούσει να φωνάζει :
 Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ζει, Kυρά μου! Ζει, απάντησε ένα βράδυ ο καπετάν Νικόλας απ΄ τη γέφυρα, και η φωνή του χάθηκε μαζί της σ' ένα τεράστιο παφλασμό ....
(Μαρία Λαμπράκη)

Μύηση στη ολοκλήρωση

Μυστικές  ιεροτελεστίες
Στο βωμό του Ερωτα
Σπονδή
Μέλι
Και ύδωρ
Ικεσία στο φως
Κάθαρση

Το παίδεμα του νου και της ψυχής
Για την αποκάλυψη
Τη λύτρωση
Τη γνώση

Καταδύομαι
Για να αναληφθώ
Στους ουρανούς σου
Μια στάλλα χαμένου
Παραδείσου
Μεταλαμβάνοντας...

Τα σώματα ''μικρές  Αχερουσίες''
Στο στόμα μου κρατώ τον ''οβολό''
Πέρνα με απέναντι

Κι ο 'Ερωτας
Νάμα  στα χείλη  των εραστών
Ταξιδεύοντας στη γνώση
Που αναδύει η προσφορά
Των σωμάτων...
(Μαρία Λαμπράκη)

Ανοιξιάτικα όνειρα

Τα βράδια τ' ανοιξιάτικα /που ύπνος δε με πιάνει
ανιστορώ τις θύμησες/ στου νου μου το σεργιάνι
Κοπέλι οντε ήμουνα / ξέγνοιαστη κοπελούδα
ξανθά μαλλιά  και  τα' κανε / η μάνα μου πλεξούδα
Ανθίζανε τα λούλουδα / κι ομορφιές τ' Απρίλη
στους κάμπους  όλα πράσινα / κι άφθονο χαμομήλι.

      Με παπαρούνες   στόλιζα / το  άσπρο μου φουστάνι
και  στο  κεφάλι έβαζα / της άνοιξης στεφάνι
Τα χείλη μου τα έβαφα / του δειλινού το χρώμα
  μ' ένα κεράσι κόκκινο/  που κράταγα στο στόμα
Με τα πουλια τραγούδαγα / κοτσύφια κι αηδόνια
     και πεταλούδες ζύγωνα / στου  θερισμού τ' αλώνια.

Ωραία χρόνια/ ξέγνοιαστα /γλυκά/ παραμυθένια

μα θα μου πεις/ δεν είχαμε τότε / καμία έννοια

Και τώρα που μεγάλωσα/ θαρρώ πως είμαι ακόμα

μικρό κορίτσι /ανέμελο  / κι ας πέρασαν τα χρόνια

Και καρτερώ πως  θα φανεί / μια άνοιξη και πάλι

που θα μου  πλέξει όνειρα / στου  ύπνου προσκεφάλι.

(Μαρία Λαμπράκη)

«Μόνον όταν είσαι παιδί, φθείρεσαι ακίνδυνα από τα όνειρα.» Τάσος Λειβαδίτης

H προσφορά των σωμάτων

Δεν ήταν ό,τι θα' ρθεις

που πέρασα με μιας

απο τη νύχτα στη μέρα

που κοιταζόμουν στους καθρέπτες

και στολιζόμουν διακριτικά να σε υποδεχτώ.
Αυτό το είχες κάνει...

Είχαμε συναντηθεί στον ατέρμωνα χώρο

πριν απο χίλια μπορεί και τρείς χιλιάδες χρόνια.

Γνώριζα απο αιώνες τη μορφή σου

με την ανάσα μου τη χάραζα

στν πέτρα των αγαλμάτων.

Ηταν που το ερωτικό σου αποτύπωμα

φανέρωσε μέσα μου

όλη την αρχέτυπη ομορφιά του.

Ανοιξες τα βλεφαρά σου

 και τυλίχτηκα με φως....

 Δραπέτευσα στον άνεμο της γνώσης

 χάθηκα μαζί σου,

 σε πλανήτες ''μελλοντικούς''

Ανακαλύπτοντας έναν προς έναν

τους κώδικες,
της πανάρχαιας γραφής σου.

                         Μέθυσα στην ηδονή
                       των απόκρυφων μηνυμάτων
                       κι άρχισα να γεννιέμαι εκ των έσω,    
                      ταξιδεύοντας στη γνώση
                     που αναδύει η προσφορά
                             των σωμάτων.
(Μαρία Λαμπράκη)

                     

Για σένα πάω πάσο...

Δεν έχω τίποτα να χάσω...

Αυτό είπες, καθώς τραβούσες την τελευταία ρουφηξιά απ' το τσιγάρο,
που καιγόταν αμέριμνο στα χείλη σου.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά, ανάμεσα μας
Εσύ ποντάρεις στο τίποτα 
Εγώ τα παίζω όλα για όλα
Η μαγκιά είναι να μη φοβάσαι πως θα χάσεις τη σιγουριά σου, τα κεκτημένα σου.
Να τα παίζεις όλα για όλα
Τι νομίζεις είναι ο Ερωτας, μάτια μου;
Παιχνίδι με στημένα φύλλα και κρυφούς άσσους στο μανίκι;

αχνίδι με στημένα φύλλα και κρυφούς άσσους στο μανίκ

Εγω τα ποντάρω όλα
Στο κόκκινο ;
Το μαύρο;
Τι σημασία έχει ;
Μπορεί να μείνω στον άσσο και ταπί
Δείχνω τα φύλλα μου απ' την αρχή...

Παίξε αν σου βαστά
μα,
να τα παίξεις όλα για όλα...
Μπορείς;
Μα τι λέω;
Πάντα κλειστά είχες τα χαρτιά σου.
Δως μου λοιπόν το δικό σου τίποτα
Να σου δώσω το δικό μου, όλα
Κι αν κάποτε σου τελειώσουν τα φύλλα
Μην ψάξεις να με βρεις
Θα τα έχω ξεπουλήσει όλα για όλα
Για ένα μπάρκο στο πουθενά 
 
Ετσι γουσταρει η ψυχή μου να αρμενίζει
Χωρίς ναυαγοσωστικά και δίχτυ ασφαλείας
Θεωρίες και ιδεολογίες...
Απόψε παίζω το τελευταίο μου χαρτί
Πες έστω για μια φορά
                                    Για σένα πάω πάσο...(Μαρία Λαμπράκη)

Το ίδιο πονάνε μέσα μου..

Κι αυτό που δεν μου έδωσες 
Κι αυτό που δεν σου ζήτησα 
Το ίδιο πονάνε μέσα μου.. 
Το ανολοκλήρωτο πάντα θα σε κυνηγά /όπως το δραπέτη /που σε ώρες απόγνωσης/ το κελί του νοσταλγεί ...(Μαρία Λαμπράκη)
 

Είναι κάτι βραδιές ασκήσεων ευαισθησίας /που ζητώ ν' αλλάξω το χρώμα του αίματος.. 
Γιατί δεν αντέχω να το νιώθω να κυλά τόσο ζεστό και κόκκινο /πάνω στο σώμα μου/όταν εγώ πονώ..