 |
| Τα βράδια τ' ανοιξιάτικα /που ύπνος δε με πιάνει ανιστορώ τις θύμησες/ στου νου μου το σεργιάνι Κοπέλι οντε ήμουνα / ξέγνοιαστη κοπελούδα ξανθά μαλλιά και τα' κανε / η μάνα μου πλεξούδα Ανθίζανε τα λούλουδα / κι ομορφιές τ' Απρίλη στους κάμπους όλα πράσινα / κι άφθονο χαμομήλι. |
 | |
| Με παπαρούνες στόλιζα / το άσπρο μου φουστάνι και στο κεφάλι έβαζα / της άνοιξης στεφάνι Τα χείλη μου τα έβαφα / του δειλινού το χρώμα μ' ένα κεράσι κόκκινο/ που κράταγα στο στόμα Με τα πουλια τραγούδαγα / κοτσύφια κι αηδόνια και πεταλούδες ζύγωνα / στου θερισμού τ' αλώνια. |
Ωραία χρόνια/ ξέγνοιαστα /γλυκά/ παραμυθένια
μα θα μου πεις/ δεν είχαμε τότε / καμία έννοια
Και τώρα που μεγάλωσα/ θαρρώ πως είμαι ακόμα
μικρό κορίτσι /ανέμελο / κι ας πέρασαν τα χρόνια
Και καρτερώ πως θα φανεί / μια άνοιξη και πάλι
που θα μου πλέξει όνειρα / στου ύπνου προσκεφάλι.
(Μαρία Λαμπράκη)
