Γεννήθηκα με μια τρύπα στην καρδιά. Ο γιατρός όμως, καθησύχασε τους γονείς μου. Είπε πως η τρύπα θα κλείσει μεγαλώνοντας. Τον πίστεψαν και κοιμόνταν ήσυχοι τα βράδια. Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουν μικρός δε με ζόρισε ποτέ. Ίσα ίσα που καμάρωνα για το κουσούρι μου κι έλεγα πως είναι σα μια τρύπα σε τοίχο και αν σκύψεις μπορείς να δεις το μέσα μου. Το άφηνα ακάλυπτο να βλέπουν οι άλλοι τα μυστικά μου και να ζηλεύουν που εκείνοι δεν είχαν καμία τρύπα.
Κάθε φορά που η μάνα μου έλεγε πως όταν μεγαλώσω αυτή η τρυπίτσα θα είναι ανύπαρκτη, έπεφτα σε μελαγχολία. Πώς να την κάνω να καταλάβει ότι εκείνη η χαραμάδα εξυπηρετεί τα σχέδια μου; Όλοι ήταν εκεί στη σειρά και περίμεναν να ακούσουν το χαμένο παλμό όταν ακουμπούσαν το κεφάλι στο στήθος μου.
Όταν μεγάλωσα με πήγαν στα καλύτερα νοσοκομεία. Γιατροί με λευκές ποδιές και γυαλιά μου έβαζαν καλώδια και περίμεναν. Μετρούσαν τους παλμούς, εκτύπωναν χαρτιά με άτσαλες, ακανόνιστες γραμμές και αναρωτιόνταν γιατί εκείνη η τρύπα δεν έκλεινε. Εγώ έβλεπα τα σχέδια της καρδιάς μου, τις ζωγραφιές της πάνω στο ροζ χαρτί και γελούσα κρυφά χαρούμενος που κράτησε την υπόσχεση της και δε μπάλωσε εκείνη τη μικρή τρύπα.
Κι ύστερα οι φωστήρες γιατροί αποφάνθηκαν πως έπρεπε να μπω χειρουργείο για μια επέμβαση ρουτίνας για να μοντάρουν τη χαλασμένη μου καρδιά και να κλείσουν εκείνη τη μικρή τρυπίτσα. Δε θυμάμαι τίποτα. Μόνο πως έκλαιγα και φώναζα να μη μου χαλάσουν το πέρασμα, τη δίοδο με το μέσα μου.
Έζησα χωρίς το κουσούρι μέχρι τα εικοσιπέντε. Κι ύστερα γνώρισα μια κοπέλα και κατάλαβα πως οι τρύπες ανοίγουν τόσο εύκολα και γίνονται μεγαλύτερες κι όσο κι αν τις μπαλώνεις τα ρετάλια σκίζονται και η τρύπα υπάρχει και ζεις έτσι όπως γεννήθηκες. Με μια τρύπα στην καρδιά. Μόνο που εκείνη μπερδεύτηκε και άνοιξε και μια δεύτερη για να δει καλύτερα το εσωτερικό μα ύστερα βαρέθηκε κι έφυγε αφήνοντας την ορθάνοιχτη.
Και τώρα «καλύπτω τις τρύπες με φεγγάρι, με ποιήματα ή με τα φιλιά
σου» και περιμένω τώρα που η ζωή μου έγινε σαν φάντασμα από άυλους
ανθρώπους, τώρα που γέμισε ημερομηνίες, τώρα που η απουσία σου πελεκά τη
μνήμη μου, τώρα περιμένω κι άλλους να δουν το θαύμα της ζωής μου χωρίς
εσένα…
Φερεϊντούν Φαριάντ, Όλα μου τα ταξίδια εσύ
Όλα μου τα ταξίδια εσύ.
Όλες μου οι θάλασσες εσύ.
Όλα μου τα ναυάγια εσύ.
Όταν σε συλλογιέμαι
ένας άνεμος με παίρνει
μαζί με το κρεβάτι μου
χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι, χωρίς πανί.
ترجمة مجاهد مصطفى
“منفى مرير
لارسالة،لا زيارة
وحده عصفور يقف على النافذة
وفي منقاره
بيت شِعْر لسافو”
Μετάφραση Μουτζαχίντ Μουσταφά
«Πικρή εξορία»
Ούτε μήνυμα, ούτε επίσκεψη
Μόνο ένα πουλί στέκεται στο παράθυρο
Και στο ράμφος του
Ένας στίχος της Σαπφούς»
“القمر
جرح قديم
في سماء أبوية”
"το φεγγάρι παλιά πληγή σε έναν πατρικό ουρανό»
Ο Φερεϊντούν Φαριάντ (1949-2012) ήταν Ιρανός συγγραφέας, ποιητής και μεταφραστής προς τα περσικά και προς τα ελληνικά, που ζούσε μόνιμα στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε στις 6.12.1949 στο Χοραμσάρ της Περσίας. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Τεχεράνης. Το 1980 ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και γνώρισε τον Γιάννη Ρίτσο, με τον οποίο ανέπτυξε σχέση βαθιάς φιλίας. Το 1985 εγκατέλειψε οριστικά το Ιράν, λόγω του πολέμου, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εργαζόμενος, σπούδασε νεοελληνική φιλολογία και αρχαία ελληνικά -μιλώντας, ταυτόχρονα, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και αραβικά- και κατάφερε, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, να πάρει την ελληνική υπηκοότητα.
Βραβεύθηκε από την Ελληνική Εταιρεία Μετάφρασης Λογοτεχνίας και, για τη μετάφρασή του στα περσικά του ποιητικού έργου του Γ. Ρίτσου "Πέτρινος Χρόνος", με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης Έργου Ελληνικής Λογοτεχνίας σε ξένη γλώσσα (2005). Μετέφρασε επίσης ολόκληρες τις τρεις ποιητικές συλλογές "Ημερολόγια Εξορίας", πολλά ποιήματα και αποσπάσματα από το χαμένο έργο του Γ. Ρίτσου "Ημερολόγιο και επιστολές ενός φαντάρου", ποιήματα του Ο. Ελύτη, διηγήματα του Α. Σαμαράκη, κ.ά. Στα ελληνικά κυκλοφόρησαν τρία βιβλία του: η ποιητική συλλογή "Ουρανός χωρίς διαβατήριο" (Γνώση, 1995), το βιβλίο για παιδιά, σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου, "Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια" (Κέδρος, 1988) και η επιλογή ιστοριών κλασικής περσικής λογοτεχνίας "Ιστορίες από τον Παράδεισο" (Αρμός, 1997). Το 2011 εκδόθηκε στο Ιράν ανθολογία 100 σύγχρονων Ελλήνων ποιητών, σε μετάφρασή του. Πέθανε στην Αθήνα, νικημένος από τον καρκίνο, στις 4 Φεβρουαρίου 2012. Δηλώσεις για το θάνατό του έκαναν ο υπουργός Πολιτισμού και η Εταιρεία Συγγραφέων, της οποίας ήταν μέλος.