Απόστολος Γεραλής , Μαγιάτικο στεφάνι
Ὁ Ἀπρίλης, ξανθὸς, ἀρχοντιὰ φουμισμένη,
Ζαχαρένια θωριὰ, ὁ Ἀπρίλης πεθαίνει·
Καὶ ὁ Μάϊς ἀπάνου του γέρνει,
Χαροκόπος λεβέντης, μὰ δίχως μυαλὰ,
Καὶ τοῦ φρόνιμου Ἀπρίλη τὰ μάτια σφαλᾷ,
Καὶ τὰ πλούτη του πέρνει.
Ὁ Ἀπρίλης σωροὺς θησαυροὺς καὶ καλούδια,
Τί πουλιὰ, τί νερὰ, τί δροσιαὶς, τί λουλούδια,
᾿Σ τὰ παλάτια τὰ πράσιν’ ἀφίνει!
Κ’ ἀπ’ τὴν ἴδια στιγμὴ, ἀπ’ τὴν πρώτη νυχτιὰ
Σὲ μεγάλη ὁ Μάϊς γιορτὴ μ’ ἀπληστία
Τ’ ἀραδιάζει, τὰ χύνει.
Μὲ τ’ ἀηδόνια καλεῖ τὴ χαρὰ καὶ τὴ χάρι·
Ὅπου νιᾶτα, παιδὶ, λυγερὴ, παλληκάρι,
Ὅπου φτώχεια, ὅπου πλοῦτος γελάει,
Τοῦ γλυκοῦ μηνυτῆ καταφτάν ἡ λαλιὰ·
Ἡ ζωὴ μὲ ὁλάνοιχτη τρέχει ἀγκαλιὰ
᾿Σ τὸ τραπέζι τοῦ Μάϊ.
Τῆς αὐγούλας τὸ φῶς πολυέλαιο ἔχουν,
Τραγουδοῦν κι’ἀγαποῦν καὶ θερίζουν καὶ τρέχουν.
᾿Σ τ’ ἀποφάγια ‘σὰν ‘πρόβαλ’ ἡ μέρα,
Φεύγ’ ἡ νιότη χορτάτη καὶ φεύγ’ ἡ ζωὴ,
‘Σ ταῖς ἀγάπαις ἡ χάρι, ἡ χαρὰ ‘ς τὴ βοὴ,
Τὸ παιδὶ ‘ς τὴ μητέρα.
«-Τὸ στεφάνι ποῦ βλέπεις, αὐτὸ τὸ στεφάνι,
.jpg)
Ἀπ’ τὰ πλούτη τοῦ Μάϊ ἐγὼ τὤχω κάνει,
Μητεροῦλα, μὲ λουλούδια χίλια·
Ταπεινὰ κι’ ἀκριβὰ, εἶνε μία χαρά·
Πῶς ταιριάζουνε, κύττα ζαμπάκια λαμπρὰ
Μὲ φτωχὰ χαμομήλια.
»Ὅλα τ’ ἄνθη, μητέρα, δὲν εἶν’ἀδελφάκια;
Σὲ γαστροῦλες καὶ κήπους, ἀγροὺς καὶ ῥυάκια,
Μιὰ δροσιὰ, καὶ μικρὰ καὶ μεγάλα;
Νὰ πονῶ τὰ φτωχὰ δὲ μοῦ εἶπες ἐσύ;
Ὅλα τἄθελα· τ’ ἄλλ’ ἀπ’ ἀγάπη χρυσῆ,
Ἀπὸ ἔλεος τ’ ἄλλα!
»Ποιὸ παιδὶ σὰν ἐμὲ τέτοια ἔχει μανούλα;
Τίνος ἄλλου ἀνθοὶ ἔχουν τέτοια δροσοῦλα;
Τέτοια χάρι καὶ μύρο καὶ χρῶμα;
᾿Σ τοῦ σπητιοῦ μας τὴν πόρτα θ’ ἀνθῇ κρεμαστὸ
Ὡς τὴν ἄλλη χρονιὰ ποῦ θ’ ἀλλάξω κι’ αὐτὸ
Μὲ καλλὶτερ’ ἀκόμα.»
«-Ὦ παιδί μου, ὁ Θεὸς ἕνα ἄλλο στεφάνι
᾿Σ τὴ μεγάλη μικρή σου καρδιὰ ἔχει βάνει
Ἀπὸ ἄλλου Μαγιοῦ ὡραιότητα
Μοσχομύριστο πάντα κι’ ὁλόλευκ’ ἀνθεῖ·
Μὰ σὰν γείρῃ ξερὸ δὲ’ ‘μπορεῖ ν’ ἀλλαχθῇ·
Καὶ τὸ λὲν αθωότητα».
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
ΕΣΤΙΑ Τεύχος Ἀριθ. 335 ΕΤΟΣ ‘Ζ, 30 Μαΐου 1882
