Καλλιόπη Εξάρχου
Κι ενώ ήξερα
πως τα λόγια του θέρους
κόβουν σαν μαχαίρια
έφτασε μια σταγόνα θάλασσα
ανυπεράσπιστη
να ξεγελάσει τη μνήμη
Θα πάω στον ήλιο να το δω που φέγγει
Θα πάω στα μάτια σου να κελαηδήσω
Δεν θα μιλάς δεν θα μιλάς ποτέ σου
Δεν θα γελάς δεν θα γελάς ποτέ σου
Θα σε φιλώ και θα φιλάς τον ήλιο
Δεν θα με μέλει αν δεν φιλάς εμένα
Θα σε φιλώ και θα πετάς στον ήλιο
Θα σ΄αγαπώ και θα σε βλέπω εντός μου
Σαν να μην έχεις πια να κελαηδήσεις
Σαν να μην έχεις πια φωνή σου μέσα
Σαν να μην έχεις πια το πρόσωπό σου
Κι όμως να τρέχεις με το πρόσωπό μου
Με τη φωνή μου να σηκώνεις χώμα
Στον ήλιο να το ρίχνεις τραγουδώντας
