Σελίδες

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022

Σταύρος Σταυρόπουλος, «Νερό»


 Νομίζουν πως είμαι ένας αντικατοπτρισμός
Στο χαμόγελο του νερού
Δεν έχω άλλα δάκρυα
Να ανακατεύονται με τη θάλασσα
Για να συμπληρώνω αλάτι
Σηκώνομαι
Και μου λείπει ο χρόνος μου

Εσύ έρχεσαι να με ξεκληρίσεις
Με κρυφά βήματα
Ως την τελευταία διακοσμητική δέσμευση
Ξηλώνεις με τις δαγκάνες σου
Κάθε αρχή
Όμως εγώ είμαι νερό
Είμαι ακόμη νερό το πιστεύεις;

Κάθε μέρα
Βλέπω το ίδιο όνειρο
Η απουσία σου
Είναι μεγαλύτερη από μένα

Έχω όλα τα αινίγματα της δίψας
Αποκλεισμένα στο σώμα μου
Για να μπορείς εσύ να έρχεσαι να με βλέπεις
Όποτε θέλεις
Αφήνοντας ψεύτικες γλώσσες
Στην τρύπα με τους χιλιάδες σταυρούς
Αριστερά της καρδιάς
Και να γίνομαι από σένα
Με τον ανεπανάληπτο τρόπο μου
Αντικαθεστωτικός πόνος

Βρέχει τόσα πολλά χιλιόμετρα
Για τόσες ισόβιες συλλαβές
Και απλώς κολλάς πάνω μου
Παράνομα διαβατήρια
Για να μπορείς να με ονομάζεις
Να επισκέπτεσαι που και που
Την αθανασία μου

Όμως εγώ είμαι νερό
Εσύ είσαι η φωτογραφία του