Μέσα στον πόνο μου τίποτα δε σαλεύει
Προσμένω κανείς δεν θα 'ρθει
Μήτε από μέρα μήτε από νύχτα
Μήτε ποτέ πια από αυτό που κάποτε υπήρξε εγώ
Τα μάτια μου χώρισαν απ' τα μάτια σου
Χάνουν την εμπιστοσύνη τους χάνουν το φως τους
Το στόμα μου χώρισε απ' το στόμα σου
Το στόμα μου απ' την απόλαυση χώρισε
Κι απ' το νόημα της αγάπης κι απ' το νόημα της ζωής
Τα χέρια μου χώρισαν από τα χέρια σου
Τα χέρια μου αφήνουν τα πάντα να γλιστρήσουν
Τα πόδια μου χώρισαν από τα πόδια σου
Δεν θα βαδίσουν πια δρόμοι πια δεν υπάρχουν
Μήτε το βάρος μου θα γνωρίσουν πια μήτε ανάπαυση
Αξιώθηκα να δω τη ζωή μου να τελειώνει
Μαζί με τη δική σου
Τη ζωή μου υπό το κράτος σου
Που νόμιζα παντοτινή
Και το μέλλον μόνη μου ελπίδα είναι ο τάφος μου
Όμοιος με το δικό σου τριγυρισμένος από έναν κόσμο αδιάφορο
Τόσο κοντά σου υπήρξα που κρυώνω πλάι στους άλλους.
Απ' τη συλλογή «Τα τελευταία ποιήματα του έρωτα»
Ma morte vivante -Paul Eluard
Dans mon chagrin, rien n’est en mouvement
J’attends, personne ne viendra
Ni de jour, ni de nuit
Ni jamais plus de ce qui fut moi-même
Mes yeux se sont séparés de tes yeux
Ils perdent leur confiance, ils perdent leur lumière
Ma bouche s’est séparée de ta bouche
Ma bouche s’est séparée du plaisir
Et du sens de l’amour, et du sens de la vie
Mes mains se sont séparées de tes mains
Mes mains laissent tout échapper
Mes pieds se sont séparés de tes pieds
Ils n’avanceront plus, il n’y a plus de route
Ils ne connaîtront plus mon poids, ni le repos
Il m’est donné de voir ma vie finir
Avec la tienne
Ma vie en ton pouvoir
Que j’ai crue infinie
Et l’avenir mon seul espoir c’est mon tombeau
Pareil au tien, cerné d’un monde indifférent
J’étais si près de toi que j’ai froid près des autres.
Dans mon chagrin, rien n’est en mouvement
J’attends, personne ne viendra
Ni de jour, ni de nuit
Ni jamais plus de ce qui fut moi-même
Mes yeux se sont séparés de tes yeux
Ils perdent leur confiance, ils perdent leur lumière
Ma bouche s’est séparée de ta bouche
Ma bouche s’est séparée du plaisir
Et du sens de l’amour, et du sens de la vie
Mes mains se sont séparées de tes mains
Mes mains laissent tout échapper
Mes pieds se sont séparés de tes pieds
Ils n’avanceront plus, il n’y a plus de route
Ils ne connaîtront plus mon poids, ni le repos
Il m’est donné de voir ma vie finir
Avec la tienne
Ma vie en ton pouvoir
Que j’ai crue infinie
Et l’avenir mon seul espoir c’est mon tombeau
Pareil au tien, cerné d’un monde indifférent
J’étais si près de toi que j’ai froid près des autres.
