στα σώματα των Εραστών
Ο Ερωτας παίζει στα δάχτυλα
την πιο ωραία μουσική
την πιο ωραία μουσική
 |
| Ηρθε κάποτε απροσδόκητα με την αλήθεια του να ομορφήνει τα παραμύθια της 'Ανοιξε την αγκαλιά του κι οι γλυκόπικροι ανθοί της μοναξιάς σκορπίστηκαν σαν τα πουλιά. |
 |
| Θ' αλλάξουμε σώματα κάποτε απο Ερωτα πεθαίνοντας πρώτα... |
 |
| Γιατί πληγώνουν τα δέντρα; Τόσες πολλές καρδιές χαραγμένες πάνω τους... Αναρωτιέμαι Τι γυρεύουν τα μαχαίρια στα χέρια των Ερωτευμένων; |
.jpg) |
| Σε χρυσή βελόνα πέρασε το νήμα της η νύχτα Παρτο (είπε) στ' όνειρο να ράψεις τις πληγές του κόσμου.... |
 |
| Ανύποπτες ώρες αργοκυλούν στους λεπτοδείχτες και πάνω τους ασθμαίνοντας οι επιθυμίες... Για όσα δεν είπαμε, εκείνα που ίσως... Θυμάμαι ακόμα τα λόγια σου Μην έρχεσαι μαζί μου (είπες) ο έρωτας είναι γυαλί που κόβει βαθιά Χμ, κανείς δεν σου είπε πως χρόνια τώρα περπατώ με τα πόδια γυμνά πάνω στα σπασμένα γυαλιά του Ερωτά σου; |
 |
| Ακόμα και η πιο όμορφη νύχτα κρύβει μέσα της μια υποψία μελαγχολίας... Σαν να κλαίει κάπου μακριά ένα μοναχικό σαξόφωνο |
 |
| Οταν τραγουδάς τη νύχτα χαμηλώνει το φεγγάρι και ξαγρυπνά μαζί σου. Γλυκόπικροι στοχασμοί λέξεις και αισθήματα Συνωμοσία στην αυγή... Χάδι στην καινούργια μέρα... |
 |
| Γύρισε ανάποδα την κλεψύδρα του ο χρόνος Η νύχτα φωνάζει τ' όνομά σου Απο τις στάχτες της μνήμης / θα σε ανασύρω εκεί αφήνει πάντα /το υστερόγραφό του/ ο Ερωτας Για να θυμίζει πως/όλα ξεκίνησαν απο μια Φωτιά... |
.jpg) |
| Στην ανάδυση του φεγγαριού λύγισε ο μίσχος των ματιών σου Ενα φιλί σου έστειλα με την θάλασσα την αφροστολισμένη κι άνθισαν τα νυχτολούλουδα του Ερωτα... |
 |
| Αν σταματούσε ο χρόνος στις θάλλασες του Ερωτα θα κολυμούσαμε για πάντα στα νερά του. Κι έτσι όπως δυο κύκνοι κάτω απο το φως του φεγγαριού, τραβώντας ίσια για το νησί του ονείρου θα δρασκελούσαμε το φράγμα του χρόνου, φωτίζοντας με ολόχρυσες ανταύγειες το Απειρο. Κείμενα, Μαρία Λαμπράκη |
