Τα δίχτυα του έρωτα

Η  νύχτα κι ο Ερωτας έχουν έναν κοινό παρανομαστή...
Απλώνουν δίχτυα και τις περισσότερες φορές σε βρίσκουν απροετοίμαστο.
Εκεί που λες, το φως με τυλίγει, βρίσκεσαι βυθισμένος στην άβυσσο, σπαρταράς σαν ψάρι που πιάστηκε στο δόλωμα.
Δεν έχεις επιλογή, βουτάς χωρίς αναπνευστήρα...
Τόσα ναυάγια στο βυθό...
Ποια γοργόνα κλαίει πάνω τους;
Ποιός ακούει;
Η απάντηση απ' ό,τι φαίνεται δεν ήρθε ποτέ.
Γι' αυτό ακούς τις νύχτες το λυγμό της, στις θάλασσες των μακρινών οριζόντων...
Ζεί ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ο άνεμος σκύβει καμιά φορά τρυφερά κοντά της,  κάτι της ψιθυρίζει στ' αυτί, κανείς δεν έμαθε, ποτέ...
Της έδωσε άραγε την απάντηση ή τη φίλησε για να την παρηγορίσει;
Μόνο κάτι ναυτικοί (όταν διηγούνται τις ιστορίες τους) ορκίζονται πως, πολλές φορές στα μακρινά τους ταξίδια την είχαν ακούσει να φωνάζει :
 Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ζει, Kυρά μου! Ζει, απάντησε ένα βράδυ ο καπετάν Νικόλας απ΄ τη γέφυρα, και η φωνή του χάθηκε μαζί της σ' ένα τεράστιο παφλασμό ....
(Μαρία Λαμπράκη)

Για ένα ''τίποτα'' του Ερωτα

Nύχτα....

Πως να ημερέψεις  το πέλαγος της καρδιάς
όταν μέσα σου ο άνεμος / φυλλοροεί / ψιθύρους;

Η μνήμη να κεντρίζει τις αισθήσεις...

Πως έγιναν όλα/ τίποτα; 

Κι όμως /αυτή η μνήμη του/ τίποτα
φτιαγμένη απο λυγμό και απόσταση / καίει το κορμί...

-Τι κάνεις ;

-Τίποτα

-Τι είπες; 

 -Τίποτα

-Τι θέλεις;

-Τίποτα 

-Τι σκέφτεσαι;

 -Τί-πο-τα 

Πως να τα συμπυκνώσεις όλα αυτά τα τίποτα
να γίνουν κάτι;

Τι;

Δεν ξέρω...

Εγώ θέλω να βλέπω το αίμα /κόκκινο και ζεστό
 να ρέει στην πληγή και να ξέρω γιατί...

Να μην πονώ/για ένα τίποτα; 

Μείνε εδω (είπες)

Ξάπλωσε κοντά μου και μη φοβάσαι/ τίποτα...

Εδώ κοιμάται ο Ερωτας...

Αυτό το τίποτα έσπασε τη καρδιά μου
σε χίλια κομμάτια...

Ισως/τελικά/απο ένα τίποτα  γεννιέται /ο Ερωτας...
(Μαρία Λαμπράκη)