Το Μονόγραμμα- Οδυσσέας Ελύτης

''Το Μονόγραμμα'' έγραψε ο  Οδυσσέας Ελύτης κατά τη διαμονή του στο Παρίσι (1969-1971).
 Το ποίημα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά την Άνοιξη του 1971 στις Βρυξέλλες σε χειρόγραφη μορφή.
Στην Ελλάδα τυπώθηκε το φθινόπωρο του 1972 .
Θεωρείται ως ένα από τα ερωτικότερα ποιήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

 "Το Μονόγραμμα'' αποτελείται από 7 μέρη που το καθένα του περιλαμβάνει 7 στίχους ή πολλαπλάσια του 7, που φτάνουν στο κεντρικό μέρος (IV) τους 49 στίχους (7Χ7) για ν` αρχίσουν να μειώνονται βαθμιαία ως το τέλος. [...] Αυτοί οι συνδυασμοί, με τη σειρά τους, σχηματίζουν έναν αρμονικό ρόμβο που οι αριθμοί των γραμμών του, είτε προστεθούν κάθετα είτε οριζόντια, δίνουν τα αθροίσματα 7, 21, 35, 49, 35, 21, 7. [...]

 "Η αυστηρή αυτή αριθμητική πειθαρχία δεν αποβλέπει ουσιαστικά σε τίποτε άλλο παρά στο να υποταχθεί και να ελεγχθεί ό,τι από τη φύση του τείνει να είναι διάχυτο, ατίθασο και απειθάρχητο, το ερωτικό συναίσθημα"
(Mario Vitti, Οδυσσέας Ελύτης)
Ό Μάριο Βίττι (ιτ.Mario Vitti 1926 Κωνσταντινούπολη) είναι Ιταλός ερευνητής της νέας ελληνικής φιλολογίας και ομότιμος καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Tuscia στο Βιτέρμπο της Ιταλίας
Μελέτησε τα έργα των Ελύτη και Σεφέρη. 
Έχει λάβει τιμητικά διδακτορικούς τίτλους από τα πανεπιστήμια Παρισιού, Θεσσαλονίκης και Κύπρου και βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ  (1971)

       Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
                              μόνος, στον Παράδεισο

                                           Ι

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

 

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

   II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα �πίστεψέ με� και τα �μη�
Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

   III

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

 

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το �τι� και το �ε�
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

  IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς

Είμ' εγώ, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, μ'ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς

Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

 

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

 

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

 

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε

Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

  V

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους

Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω

Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

 

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει

Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι

Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα

Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

 

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο

Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά

Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή

Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

 

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική

Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη

Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο

Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση

Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί

Πριν από την αγάπη και μαζί

Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι

Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο

Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο

Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!

                             
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

ΟΥΤΙ -Ο βασιλιάς των οργάνων για τους Άραβες-

Το   ούτι   -  από  το  αραβικό  al  oud = ξύλο  -   έχει  μεγάλο  αχλαδόσχημο  ηχείο ,  κοντό  και  φαρδύ  χέρι ,  χωρίς  μπερντέδες ,  κεφαλή  που  σχηματίζει  σχεδόν  ορθή  γωνία  με  το  χέρι  και  στριφτά  κλειδιά  που  ρυθμίζονται  από  τα  πλάγια . 

Το  ηχείο  του  είναι  λίγο  μεγαλύτερο  από  του  λαούτου .
Έχει  μήκος  περίπου  87  εκ. , από  τα  οποία  τα  20  εκ.  είναι  της  κεφαλής  με  10 –  11   κλειδιά  και  το  πλάτος  του  ηχείου  -  σκάφης  -  είναι  37  εκ.

 Για  τη  σκάφη  του  χρησιμοποιούν  σκληρά  ξύλα ,  όπως  έβενο , παλισάνδρο , σφένδαμο  -  τουρκ.  κελεμπέκ  -  οξιά, τριανταφυλλιά ,  μαόνι ,  καρυδιά   ή   κυπαρίσσι  Το  καπάκι  γίνεται  από  ξύλο  λευκό ,  συνήθως   πεύκο   ή   έλατο   χωρίς   ρόζους   ή   άλλα   ελαττώματα . 

Το  χέρι  δεν  γίνεται   πάντα  από  μονοκόμματο   φλαμούρι  αλλά   από  κομμάτια  φλαμουριού  και   πιπεριά  -  ή   άλλο  μαλακό  ξύλο - κολλημένα.

ΠΗΓΉ/ 

Early Medieval painting showing an Arab and European musician playing an oud

Ούτι ή όπως κάποιοι άλλοι το προφέρουν Γιου Τι Αϊ, μικρό, τρισύλλαβο, εύηχο με πολλούς συνειρμούς στην παράδοση τον πολιτισμό και την ιστορία.

Έχοντας δανειστεί την ονομασία αυτή του ΟΥΤΙ, θέλουμε να αναφέρουμε με λίγα λόγια την προέλευση του μουσικού αυτού οργάνου, τιμώντας έτσι, την ιστορία και τη παράδοση του.

Arab Musician

 Το ΟΥΤΙ είναι ένα όργανο με το οποίο μπορεί να εκφράσει κάποιος τον εσωτερικό του κόσμο παίζοντας μελωδικές γραμμές που αφορούν την παράδοση αλλά και την νεότερη μουσική θεματολογία.

Oud Maker by Ghazi Toutounji
Υπάρχει μία εκδοχή ότι το όργανο πήρε την ονομασία αυτή από το όνομα ενός πολύ επιφανούς μουσικού της περσικής βασιλικής αυλής κατά τη δυναστεία των Σασανιδών, τον Baarbad.
Κατά μία άλλη εκδοχή το όργανο πήρε το όνομα του από την Αρχαία Ελληνική Βάρβιτο, η οποία ταξίδεψε και εγκαταστάθηκε στην Περσία και τη λεκάνη της Μεσοποταμίας από την εποχή του Μ. Αλέξανδρου, τους Ελληνιστικούς χρόνους και την περίοδο της κυριαρχίας του κράτους των Σελευκιδών.


Majd Kayali. oud palyer
Αν και υπάρχουν λίγες πληροφορίες για την παρουσία και το ρόλο του κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο στα πράγματα της λαϊκής μουσικής του Βυζαντίου, κατά την περίοδο της Οθωμανικής επικυριαρχίας συνδέθηκε στενά και οργανικά και είχε ζωτικό ρόλο στο μουσικό γίγνεσθαι του χώρου που συχνά αποκαλούμε καθ’ ημάς Ανατολή και ιδιαίτερα με τη μουσική ζωή και δημιουργία του Ελληνισμού που ζούσε σε αυτή, κυρίως των μεγάλων αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Κωνσταντινούπολης.

 Egyptian oud
Ωστόσο ξέρουμε ότι η ιστορία του αιγυπτιακό ΟΥΤΙ άρχισε πριν 3500 χρόνια, δηλαδή στην εποχή των Φαραώ. Από τότε έως σήμερα, παρέμεινε ο βασιλιάς των οργάνων για τους Άραβες.
Λέγετε, ότι οι Άραβες πήρανε το τρόπο παιξίματος αυτού του οργάνου από τους Πέρσες. 

Van Rainy Hecht-Nielsen (1974)-The Oud Player

Αυτό λοιπόν το όργανο αργότερα ονομάσθηκε από τους Άραβες al oud  που σημαίνει στα αραβικά ψηλό ξύλο, από εκεί έχει πάρει τη τελική του ονομασία.
Η αρχική του μορφή σίγουρα δεν ήταν αυτή που έχει σήμερα. 
Από τον 9ο αιώνα συστηματοποιήθηκε πάνω στο ΟΥΤΙ πρακτικά και θεωρητικά η μουσική παράδοση της μεσογείου.

Inspiration of Medieval Literature & Language: Chansons de Geste, “Minstrels Playing Oud & Rabab” (illum. ms, “Cantigas de Santa Maria,” 13th century)
Τον μεσαίωνα οι σταυροφόροι μεταφέρανε το όργανο από τους Αγίους Τόπους στην Ευρώπη όπου έγινε to αναγεννησιακό λαούτο ή Λαγούτο και στην μικρά  Ασία όπου παρέμεινε όπως ήταν μέχρι και σήμερα.

  Το ΟΥΤΙ είναι ένα από τα λίγα όργανα στην ανατολή και για τους Άραβες το μοναδικό που έπαιξε και διαμόρφωσε τις μουσικές κλίμακες που λέγονται μακάμ.

Σήμερα το ΟΥΤΙ είναι διαδομένο σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Από τον 9ο αιώνα συστηματοποιήθηκε πάνω στο ΟΥΤΙ πρακτικά και θεωρητικά η μουσική παράδοση της Μεσογείου. Στη σημερινή του μορφή διαθέτει 6 χορδές και είναι άταστο.
Αποτελείται από τέσσερα βασικά μέρη. Το σκάφος, το καπάκι, το μανίκι και την ταστιέρα. Πάνω στο καπάκι βρίσκεται ο καβαλάρης και στην κορυφή της ταστιέρας βρίσκεται ο καραβόλας.
Έχει τέσσερις εντέρινες χορδές και παίζεται με πένα. Το σημείο αυτό όμως είναι κύριο χαρακτηριστικό του οργάνου γιατί δίνει την δυνατότητα να παίξει κάποιος την ιδιαιτερότητα των διαστημάτων που έχουν οι παραδοσιακές κλίμακες αλλά και να δημιουργήσει το προσωπικό του ηχόχρωμα.

Persian oud
 Το περσικό όργανο που οι Πέρσες το έλεγαν Μπαρπάτ (ούτι) έμοιαζε με το αιγυπτιακό ούτι που έπαιζαν στην εποχή των Φαραώ πριν 3.500 χρόνια. Οι Άραβες πήραν τον τρόπο παιξίματος αυτού του οργάνου από τους Πέρσες.
Αυτό το όργανο αργότερα ονομάστηκε από τους Άραβες al oud που σημαίνει στα αραβικά ξύλο και συγκεκριμένα ψηλό ξύλο.
Από εκεί έχει πάρει το ούτι την τελική του ονομασία.
Πηγή/http://www.uti.gr/doc_gre/uti_name.htm

Ιστορία

Άραβες μουσικοί, 1915

 Η αρχική του μορφή σίγουρα δεν ήταν αυτή που έχει σήμερα, κάτι που φαίνεται και σε παλαιότερα χαρακτικά. Τα έγχορδα όργανα, όπως το ούτι ή το βιολί δεν τα γνώριζαν οι Άραβες.

 Τα έμαθαν από τους Βυζαντινούς, τους Πέρσες και τους Ρωμαίους μετά την εξάπλωση του Ισλάμ.

 Ο πρώτος Άραβας μουσικός που άρχισε να παίζει ούτι ήταν ο Eben Sareeg και μετά άρχισαν να το χρησιμοποιούν και άλλοι.

 Οι πιο φημισμένοι οργανοπαίκτες στην ιστορία του ούτι είναι οι Eshack Almusely, ο Ebraheem Almahdy και ο Zaryab. 

Το ούτι είναι ο βασιλιάς των οργάνων για τους Άραβες, σε βαθμό τέτοιο που, παλαιοτέρα, ένας σύνθετης για να γράψει ένα τραγούδι, στηριζόταν αποκλειστικά σε αυτό.

Πηγή/