ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

Thomas Benjamin Kennington (1856-1916)-_Autumn

 ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

 Ήρθε και πάλι το φθινόπωρο.
Όχι σαν πριν,
που σε περίμενα
μ' όλα τα κίτρινα φύλλα.

 Τώρα μου 'φερε το γέλιο σου
μέσα σε χίλιες μουσικές
και με τις πρώτες βροχές
είδα να λάμπει τ' όνειρο μου.

Αγάπη μου,
χρυσό φθινόπωρο της ύπαρξης μου.

Eρημα κορμιά χωρίς φεγγάρια

Eρημα κορμιά χωρίς φεγγάρια
Ερημος δίχως θάλασσα
Θάλασσα της Αγάπης
Θρήνος στο φόντο
Σε ανύπαρκτο Ερωτικό τοπίο...

 Εντός μου η παρουσία σου
Χωρίς αρχή και τέλος
Στο άχρονο τώρα
Το πάντα το άπιαστο
Στο ελάχιστο να δίνεσαι
Ν΄ ανοίγεις φτερούγιες
Και να με σώζεις
Στο σώμα σου επάνω

Ετσι που ετερόφωτα λάμποντας
Απο τη μοναξιά μου βγαίνω
Και μέσα σου
Τη μήτρα μου βρίσκω...
(Μαρία Λαμπράκη)

Σαν επίκληση /σαν προσευχή

 

Πάντα στην άκρη της Θάλασσας /το αναπάντεχο συμβαίνει ...

Ωρες πολλές /κοιτούσα με έκσταση πως άνοιγε την αγκαλιά της ''αφρίζοντας''/στο τραγούδι του Ανέμου..

Ενα σπασμένο κοχύλι στην άμμο/''μαρτυρούσε'' τα μυστικά του στ' απομεινάρια του Καλοκαιριού.
Πως μοιάζει ο Ερωτας με κοχύλι μικρό/στην άμμο κρυμμένο..
Eκεί κρύβει τα ''ακριβά του λόγια'' ο αγέρας /για τους ταπεινούς προσκυνητές ...

Οσπου το ανέφελο τοπίο ''σκοτείνιασε'' ξαφνικά 
Ενα μολυβένιο σύννεφο έκρυψε για λίγο/ τις καυτές αχτίδες του Ηλιου.
Ηταν άραγε η σκέψη σου /που ήρθε να μ' ανταμώσει;

Σαν επίκληση βγήκε στα χείλη μου /μια προσευχή...
Βρέξε θεέ μου ...Βρέξε ...
Να γίνει όαση η έρημος της Αγάπης ...(Μαρία Λαμπράκη)

Υπάρχεις μέσα μου

Μόνο ευωδιάζοντας
όπως η παπαρούνα που ανοίγεται
στην ηδονή των ανέμων
με κάνεις και είμαι...
τα άγια των αγίων θαυμάτων
αποκαλύπτοντας ...

 Υπάρχεις
αδημονώντας μέσα μου
και πάλλεσαι
τα φτερά σου δοκιμάζοντας
όπως τα πουλιά που σε πόρτες ανοιχτές
διστάζουν για λίγο ανελεύθερα...

Ο βίος της υπήρξε πάντα 
συντηρητικός και αξιοπρεπής 
Μόνο μια φορά ερωτεύτηκε 
οδυνηρά και παράνομα 
Οταν συνήλθε απ' την απόλυτη παραφορά 
δεν θυμόταν πια τίποτα ..
                                   τίποτα ..

Oi ''Μύστες '' του Ερωτα

Στη μήτρα της νύχτας 

γονιμοποίησε το σπέρμα του

 ο Ερωτας ...

Ηρθαν οι μύστες, 

 χωρίς περιττά στολίδια

την αλήθεια να διαφυλάξουν

 εξαγνίζοντας στο βωμό του ''δαίμονα''
όλα τα αρχέγονα πάθη, 

που ''κατακαίνε'' τα σωθικά τους ...

Λίγο πριν το πρώτο φως του Αυγερινού 

ντύθηκαν την κόκκινη βασιλική πορφύρα
κι έκρυψαν βαθιά στο χώμα

 το σπόρο της ''άμωμης σύλληψης'' (Μ-Λαμπράκη)

Το ίδιο πονάνε μέσα μου..

Κι αυτό που δεν μου έδωσες 
Κι αυτό που δεν σου ζήτησα 
Το ίδιο πονάνε μέσα μου.. 
Το ανολοκλήρωτο πάντα θα σε κυνηγά /όπως το δραπέτη /που σε ώρες απόγνωσης/ το κελί του νοσταλγεί ...(Μαρία Λαμπράκη)
 

Είναι κάτι βραδιές ασκήσεων ευαισθησίας /που ζητώ ν' αλλάξω το χρώμα του αίματος.. 
Γιατί δεν αντέχω να το νιώθω να κυλά τόσο ζεστό και κόκκινο /πάνω στο σώμα μου/όταν εγώ πονώ..

Αυτή η νύχτα μένει...

''Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο''

Eδω θα με βρεις απόψε/δίπλα στο κύμα/συντροφιά μ' ένα φεγγάρι/ που δε λέει να  γεμίσει..
Να περισυλλέγω των ερώτων /ναυαγούς ..

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Απουσία -Ούτε πληγή /ούτε τραύμα ...

Δεν ξέρω τι περιμένω - πάντως όχι να 
φανείς 
αφού η απουσία σου (η απουσία σου) έγινε τρόπος ζωής.

*"Δωσ' μου τη σύνεση θεά, 
όχι όσον έρωτα ποθώ....
μα όσο αντέχω."(Β' Στάσιμο της Μήδειας του Ευριπίδη)

Στο δοξάρι της νύχτας /κρεμάστηκε απόψε το φεγγάρι
Μικροί ερωδιοί /αναγγέλουν τον ερχομό της καινούργιας μέρας 
Εδώ/ τα όνειρα πολεμούν για  να κερδίσουν/ το πρώτο χαμόγελο του Ηλιου.
Η απουσία σου ένα καρφί στη μνήμη 
Ούτε πληγή /ούτε τραύμα 
Ποια αέναη σιωπή να νιώσει τον πόνο /που σταλάζει κόμπο /κόμπο το δάκρυ της ψυχής;
Κι εσύ μέσα μου μια μπόρα/που δεν λέει να ξεσπάσει..
Βρέξε θεέ μου να γίνει όαση / η έρημος της Αγάπης.(Μαρία Λαμπράκη)