Το ίδιο πονάνε μέσα μου..

Κι αυτό που δεν μου έδωσες 
Κι αυτό που δεν σου ζήτησα 
Το ίδιο πονάνε μέσα μου.. 
Το ανολοκλήρωτο πάντα θα σε κυνηγά /όπως το δραπέτη /που σε ώρες απόγνωσης/ το κελί του νοσταλγεί ...(Μαρία Λαμπράκη)
 

Είναι κάτι βραδιές ασκήσεων ευαισθησίας /που ζητώ ν' αλλάξω το χρώμα του αίματος.. 
Γιατί δεν αντέχω να το νιώθω να κυλά τόσο ζεστό και κόκκινο /πάνω στο σώμα μου/όταν εγώ πονώ..

Αυτή η νύχτα μένει...

''Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο''

Eδω θα με βρεις απόψε/δίπλα στο κύμα/συντροφιά μ' ένα φεγγάρι/ που δε λέει να  γεμίσει..
Να περισυλλέγω των ερώτων /ναυαγούς ..

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο