Μάνος Χατζιδάκις -Οδός Ονείρων

«…ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΤΟΝ 

ΦΤΙΑΧΝΩ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙ Η 

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ…» ΜΑΝΟΣ 

ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Πηγή /http://www.manoshadjidakis.gr/



     Δίχως τη δική σου αγάπη δύσκολα περνά ο καιρός. 
Δίχως τη δική σου αγάπη είναι ο κόσμος πιο μικρός....

Ο Ιούνιος του Μάνου ...
Ο Ιούνιος της Απουσίας ..
Μάνος Χατζιδακις  (Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994) 

Κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, όπως οι  πέστροφες

'Επνεε πότε ράθυμα και πότε νωχελικά 

πότε βίαια και καταλυτικά όπως οι Ανεμοι

Δε χωρούσε πουθενά σε κανένα σχήμα 

όπως η θάλασσα ''Θάλασσα πλατιά
σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
τη δικιά μου την μικρούλα την καρδιά''

Εξαπλωνόταν και εισχωρούσε στις ζωές των άλλων με μύριους τρόπους /όπως τα όνειρα ...

Μας  οδήγησε στην ''Οδό ονείρων'' /εκεί κατοικούν όλοι εκείνοι που  κατάλαβαν πως /για να διασωθούν απο την ερημία τους /την ερημία της ψυχής τους εννοώ /έπρεπε να γίνουν ''δότες'' /επαίτες της Αγάπης που έγιναν δότες και σώθηκαν.

Η Χρυσούλα Ζώκα στην Οδό Ονείρων

 

ΜΑΡΩ ΚΟΝΤΟΥ, ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ''ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ'' (1962)

''Οδός ονείρων ''

Η Οδός Ονείρων ήταν μια ιστορική 

μουσικοθεατρική παράσταση που 

ανέβηκε τον Ιούνιο του 1962 στο θερινό 

θέατρο "Μετροπόλιταν" της  Αθήνας.

Το ίδιο όνομα φέρει και ο ιστορικός δίσκος 

με τη μουσική και τα τραγούδια της

 παράστασης  που έγραψε ο Μάνος   Χατζιδάκις.

Συντελεστές 

Η Οδός Ονείρων θεωρήθηκε ως μια 

απόπειρα ανανέωσης της επιθεώρησης 

για την οποία συνεργάστηκαν ο Μάνος 

Χατζιδάκις, οΑλέξης Σολωμός, ο Μίνως 

Αργυράκης και ο Μανώλης Καστρινός. 

Πρωταγωνιστούσαν ο Δημήτρης Χορν, η 

Ρένα Βλαχοπούλου, η Μάρω Κοντού, η 

Ζωή Φυτούση, ο Λάκης Παππάς, ο 

Γιώργος Εμιρζάς, ο Γιώργος 

Κωνσταντίνου και πολλοί νέοι--τότε--

ηθοποιοί. 

Χόρευαν ο Μανώλης 

Καστρινός και η Χρυσούλα Ζώκα. 

Έκτακτες εμφανίσεις πραγματοποίησαν η

 Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Νάνα 

Μούσχουρη και ο Ευγένιος Σπαθάρης με 

τον Καραγκιόζη του.

Γεια σας

Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων

Δεν ξεχωρίζει

Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους

δρόμους της Αθήνας

Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε

Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός

μα κι απέραντα ευγενικός

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά

πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή

Κι όλα σκεπασμένα 

από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό

Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν 

τα όνειρα τόσων παιδιών

ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους

Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου 

και θα χαθεί

Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος

Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΧΟΡΝ-ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ 

Το Πάρτυ-Στίχοι -Μουσική :Mάνος 

Χατζιδάκις

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,

κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,

γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή

κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία

μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,

μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι' αυτό ένα πάρτι σ αυτό το δρόμο

είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο,

είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,

δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,

ένας σκύλος που απορεί,

ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,

μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,

ένας κρυφός αναστεναγμός,

ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,

ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται

Γι' αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων

είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου,

είναι ένα ξέφτισμα ζωής,

ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί

είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,

κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,

κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι

θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει&

για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.

Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο

Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο

Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται

πάνω απ' τον ουρανό

Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται

πάνω απ' τον ουρανό

Μέσα από τον άνεμο, άνθισε χρυσάνθεμο

Μέσα από τον άνεμο, άνθισε χρυσάνθεμο

Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν' να βρούνε το πουλί

σκοτωμένο που λαλεί

Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν' να βρούνε το πουλί

σκοτωμένο που λαλεί.

"Μάνος Χατζιδάκις"

Μάνος  Χατζιδάκις -Αν ήταν φυσικό φαινόμενο /θα ήταν μια ποτιστική βροχή Φθινοπώρου ή 'Ανοιξης

Αν ήταν παιδικό παιγνίδι/ θα ήταν ατίθασος χαρταετός που απέφευγε τα ηλεκτροφόρα σύρματα /για να ταξιδέψει ελεύθερα στον Γαλαξία 

Aν ήταν ουράνιο σώμα θα ήταν σίγουρα Φεγγάρι...

''Το φεγγάρι σ΄αυτόν τον τόπο

 είναι πολύ κοντά στους ανθρώπους και 

κυρίως στους νέους. Καμιά φορά, όταν το

 φεγγάρι κάνει τον κύκλο, την νύχτα όλα 

παίρνουν ένα ψεύτικο πρόσωπο... 


Κοιτάξτε αυτό... Είναι ένα χάρτινο φεγγάρι... Ο έρωτας θα το κάνει πραγματικό...

Ο Μάνος Χατζιδάκις /είχε μια στάση ζωής που πολλοί  εμίσησαν  και είχε μια στάση Ονείρου που έβαζε όλο και πιο μακριά /τα όρια για τους υπόλοιπους.

Μοναχικός/ αλλά ,όχι ,με την τρέχουσα έννοια /όλη του η ζωή ήταν μια απόλυτα προσωπική επιλογή.

Ενας Αριστοκράτης του πνεύματος Αταλάντευτος και αξιοπρεπής .

Αντρας όσο έπρεπε-Ελληνας όσο 'Αντεχε .

Παραθέτω αποσπάσματα απο δηλώσεις του Μ.Χατζιδάκι

''Δεν έχουμε πολιτισμό και η απόδειξη 

είναι ότι έχουμε υπουργείο Πολιτισμού.''

''Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε ως 

Έλληνες, 

αλλά ως ελληνολάτρεις.''

Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό 

εμβατήριο “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”.

 Έλεγα,

 μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει 

ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα

 αναστηθεί.

Δε μ’ αρέσει να παριστάνω τον πολύ 

Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός  

είναι η

έννοια  Ελληνας να δώσει τη θέση της στην 

έννοια Ανθρωπος.

 Και τότες πιστεύω

 πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά 

παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι

αυτή γνησίως ελληνική.

Νιώθω Έλληνας αν αυτό σημαίνει 

Ευρωπαίος. Κι Ευρωπαίος, αν αυτό

 συμπεριλαμβάνει

την ελληνικότητά μου.

Τελικά πήρε την Κάρτα του Κυρίου Νόλλ/είχε ωστόσο φροντίσει να διαφυλάξει για άλλη μια φορά τον εαυτό του /απο τους Αναιδείς ...

ΝΑΖΙΣΜΟΣ
«Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια, αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια».
«Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία».

Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι πάντα εδω/για

να μας ταξιδεύει μέσα απο την μουσική 

του /στην ''Οδό Ονείρων'' .


Εκείνη τη μουσική που /ήρθε πολλές

φορές και χάιδεψε την ψυχή μας 

Ομόρφηνε τη νιότη μας .


Και έρχεται ξανά για να μας δώσει φτερά 

...Να μας πάει μια βόλτα στο φεγγάρι ...

Πηγή φωτογραφίας http://istorikesphotografies.blogspot.gr/

Κάπου το '54. Όταν το φεγγάρι ήταν κάτι 

σαν μαγικός κήπος και οι αστροναύτες 

δεν είχαν τραυματίσει θανάσιμα την 

παραδοσιακή μας αντίληψη περί 

σελήνης.


Το φεγγάρι έφηβος σκληρός 

στους ξυλοκόπους. Στο φεγγάρι ένας 

ναύτης στα κάτασπρα ντυμένος, με τα 

κορίτσια να κλαίνε στα κατάρτια.

Το  φεγγάρι μ' ελαιώνες από χρυσές ελιές 

και μεταξένιους δυόσμους...

Άξιζε μια βόλτα

 εκεί πάνω. Κατά τ' άλλα, μια προσπάθεια

 να συνθέσω ποιητικό ζεϊμπέκικο κι όχι 

να αντιγράψω ή να συνεχίσω την 

παράδοση του είδους.

Σχόλια του Μάνου για το τραγούδι του 

"Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι" 

Απάνθισμα ποιημάτων του Χρίστου Λάσκαρη

Χρίστος ΛάσκαρηςΠοιητική τέχνη
Ας δούμε το δέντρο.
Τι κάνει σε καιρό ανθοφορίας.
Κανόνας:
δεν κρατάει ποτέ
όλα τα άνθη του.
πολλά τα ρίχνει.
 Εκτεθειμένος
Εκτεθειμένος μες στα ποιήματά μου,
σ' αντίτυπα κυκλοφορώ.
βορά σε ξένα χέρια,

που με ξεφυλλίζουν.

Ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης (1931-2008) γεννήθηκε στο Χάβαρι της Ηλείας και μεγάλωσε στην Πάτρα. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου.
 Εργάστηκε ως τη συνταξιοδότησή του στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών.
 Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, που εκδόθηκαν από διάφορους εκδ. οίκους της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, κυκλοφόρησε το 2004 από τις εκδόσεις “Γαβριηλίδη'.
  Το 2007 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο “Καβάφη' -με το όνομα του ποιητή ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να τον επηρεάζει,
('ανήκω στην καβαφική ποίηση και στην Παλατινή Ανθολογία', είχε πει).
 Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γερμανικά, πολωνικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Πέθανε στις 11 Ιουνίου 2008, σε ηλικία 77 ετών.
 Απάνθισμα ποιημάτων του Χρίστου Λάσκαρη

ΧΑΜΕΝΗ ΟΡΙΣΤΙΚΑ

Τί μπορεί να την ξαναφέρει.

Ούτε ο άνεμος,

ούτε τα όνειρα.

Δε θα ξαναπερπατήσει μες στα ποιήματα.

Κι οι στίχοι θα συνεχίζουν να χτυπιούνται άδειοι.

Σκιά
Εδώ να προσέξετε,
σ΄αυτό το σιωπηλό παλτό που κρύβεται,
στο βήμα τούτο της επιστροφής
τη νύχτα.
Κι αν θέλετε να μάθετε τον άνθρωπο,
κοιτάξτε τώρα που περνάει από το φως
την πονεμένη έκφραση στην ωμοπλάτη΄
και προπαντός μια λεπτομέρεια:
με πόση ευκολία γλίστρησε μέσα στο γνώριμο,
τ΄αγαπημένο του σκοτάδι.

Αν είναι κάποιος
Αν είναι κάποιος που στο σπίτι με κρατά,
δεν είσαι εσύ:
μια μετρημένη,
και καλή νοικοκυρά΄
είναι εκείνη η αδελφή σου η ανεπρόκοπη,
όταν στο πιάνο κάθεται
και παίζει.

 .Oι εραστές της νύχτας
Τη νύχτα όχι
δεν θα μας την πάρουν,
δεν θα μας την πάρουνε,
αγαπημένη.
Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολλοί
θα την υπερασπίζουν εραστές.

 Έρωτας
Στην πρώτη επαφή που είχαμε,
μιλήσαμε όπως δυο ξένοι
για πράγματα διάφορα σχεδόν.
Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο,
με κάποια στη φωνή μας διαφορά,
ένα χρωμάτισμα.
Ώσπου στην Τρίτη,
τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις -
εκείνες οι γλυκές σιωπές
του έρωτα.

Fabian Perez,painter

 Έφυγε
Έφυγε.
Το άρωμά της,
πάλεψε μες στην κάμαρα για λίγες μέρες
κι ύστερα έσβησε.
Την ίδια τύχη θα 'χουν και τα μάτια της,
καθώς και η γλυκιά φωνή της.
Τόσος έρωτας
και να καταβροχθίζεται!

fabian perez, painter.

Θα μιλήσω γι' αυτούς
Θα μιλήσω γι' αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ' έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος,
μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους.
Γι' αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.

fabian perez,painter.

 Μόνος
Ακόμη και το γκαρσόνι δεν ερχότανε.
Έπαιζε η μουσική,
στην πίστα τα ζευγάρια χόρευαν,
πλάι του μια παρέα
έπινε παγωμένες πορτοκαλάδες.
Κι αυτός στο τραπεζάκι μόνος.
με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα του.

 Μοναχικοί ταξιδιώτες
Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.

 Η φωνή της στο τηλέφωνο
Με ξεκουράζει η φωνή της στο τηλέφωνο,
όταν μάλιστα
δεν έχει τίποτα να πει
και φλυαρεί ασταμάτητα.

 Να εμποδίζεις τις σκιές
Είσαι εδώ
για να με προστατεύεις:
να εμποδίζεις τις σκιές να δράσουνε,
το θάνατο
να γίνει τρέλα.

fabian perez,painter.

Παραίτηση
Δε μπόρεσα να σε δημιουργήσω.
έμεινες μέσα μου μία
μοναχική κραυγή,
μια πρώτη πρόταση.

 Στο πρωινό
Είναι ωραίο να υπάρχεις
στο πρωινό ακουμπισμένος.
Αλλά να υπάρχεις
δεν είναι εύκολο.
Χρειάζεται μια καρδιά αθώα.

 Να με αφήσεις ήσυχο
Σταμάτα να έρχεσαι στον τάφο μου.
Λουλούδια πάνω μου δε θέλω.
Και πρόσεξε:
το στήθος σου καθώς σκύβεις
ακουμπά την πλάκα μου.
Μπήκα εδώ να ησυχάσω.

 Το θηρίο
Πώς να αντιμετωπίσεις το χρόνο,
πώς θεέ μου να τον γεμίσεις
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
και πάλι
μένει αρκετός
να σου επιτεθεί.
Είναι ο περίφημος ελεύθερος χρόνος μας.
Ο χρόνος που πρέπει να σκοτώσουμε.

 Παιδούλα μπροστά στον καθρέφτη
Η σιωπή του καθρέφτη την φοβίζει:
μια τέτοια μέσα του ομορφιά
και να 'ναι έτσι σκεφτικός!
Κάτι θα βλέπει αυτός.

by Mark Keller

Συνάντηση

Ανέβαινε τα σκαλοπάτια δύο δύο.
Τίποτα το περίεργο:
κάποιος
π' ανέβαινε τα σκαλοπάτια δύο δύο. Στάθηκε και τον κοίταξε.
Αυτός κατέβαινε.