Tango-«un pensamiento triste que se puede hasta bailar»

To Tango /είναι...
Ενας χορός ...
Με βλέμματα /και σιωπές ...
Μια απόδειξη όσα χίλια <<μου έλειψες>> 
Κι άλλα τόσα <<σ' έχω ανάγκη>>

Οσο κρατάει ένα Tango 
μια στιγμή
για πάντα..

"Le tango renaît tous les jours, posé sur l'horizon,

se souvenant des abîmes du crépuscule"

(Horacio Ferrer)

 Το Τango /είναι...

Ενα γράμμα/ Ερωτικό...

Εχει αρχή /κόμματα /τελείες /παύσεις /και τέλος .

Εχει άξονες /άνοδο /πτώση /ροές /και υποχωρήσεις...

Oπως τα κύματα /στην ακτή...

Φώτα και σκιές ...

Oι ένωση των λέξεων
είναι τα σώματα /τα βλέμματα /η αφή...

Το Τango είναι/μια αγκαλιά σε κίνηση
ένα πάθος που δεν μπορεί να εκπληρωθεί...

Μια θλιμμένη σκέψη /που χορεύεται /μια σιωπηλή /επικοινωνία ... 

Φθινοπωρινή νύχτα

Θυμάμαι...

Άπλωνε δίχτυα το φεγγάρι
αποθερίζοντας
τα τελευταία ίχνη του Καλοκαιριού
πάνω σε νωπά βήματα
στην βρεγμένη άμμο
Ο φλοίσβος των κυμάτων
ένα τραγούδι σιγανό
και συνάμα
Ερωτικό...

Θυμάμαι...
Στεκόμουν στην άκρη της θάλασσας
αναδυόμουν μέσα σ' όνειρο
ως να έπαυα να υπάρχω
Είχα την αίσθηση...
Εκεί συναντηθήκαμε, κοιτώντας με
ίσως είναι το βλέμμα σου
το μόνιμο μου όνειρο
Γεμίζει με φως η ψυχή μου
αυτό το βλέμμα αναζητώ
ανάμεσα σε τόσα άλλα
Για να μου πει:<<εγώ σε περίμενα.
 Πάντοτε σε περίμενα.>>
(Μαρία Λαμπράκη)

Γρήγορα που σκοτεινιάζει...Φθινοπώριασε

Γρήγορα που σκοτεινιάζει...
Φθινοπώριασε
Η νύχτα απλώνει από νωρίς σεντόνια δίχτυα,
είναι η ώρα που βγαίνει στην επιφάνεια η επιθυμία.
'Ολα παίρνουν το σχήμα σου
Η απουσία καταλαμβάνει την ακίνητη ροή του χρόνου,
ανοίγοντας την πόρτα της απόστασης 
παραμερίζοντας την τέφρα των ημερών...

Γρήγορα που σκοτεινιάζει...
Φθινοπώριασε
Κι εσύ;
Ακροβατείς στην κόψη του ελάχιστου
εισπνέεις τις ανάσες μου
εκπνέεις  τις απόκρυφες στιγμές μου.
Δεν λες τίποτα με κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια 
κι αυτόβουλα παραδίνομαι στου Ερωτα σου το μαχαίρι το ηδονικό ...

Γρήγορα που σκοτεινιάζει ...Φθινοπώριασε
Τις νύχτες πάντα του χεριού σου /με είχες..

Φύγε ...
φύγε απ' τα μάτια μου....
Γιατί αν αρχίσουν τα δάκρυα 
θα γίνουν Ωκεανός και θα πνιγούμε.(Μαρία Λαμπράκη)

Για τα μάτια σου / μόνο...

-Να με κοιτάς (είπες)
-Να κάθεσαι και να με κοιτάς
-Τι θέλεις να δω;
Ο Παράδεισος είναι στα μάτια
Αυτό έκανα
Κι έγιναν άξαφνα λίμνες /τα μάτια σου
που μέσα τους καθρεπτίζονται
όλες οι αισθήσεις μου/ παραδομένες.

Δάγκωσα το μήλο της ''αμαρτίας'' 
και χάρηκα την ''πτώση'' μου
Τώρα ξέρω τι σημαίνει
έκπτωτος άγγελος 
Μα, δε φοβάμαι.
Ο δικός μου Παράδεισος 
είναι στα μάτια σου.
Σ' αυτό τον παράδεισο χάθηκα/
κι άνθισαν μέσα μου
οι κήποι /της Βαβυλώνας. (Μαρία Λαμπράκη)

Γράφεις; Όχι.. διαβάζω ένα ποίημα στα μάτια της... Γιώργος Δουατζής

Τα μάτια της Μαργαρίτας (Νικηφόρος Βρεττάκος Αφιερωμένο Στη Μαργαρίτα μου

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα.

Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια.

Βρήκα τ’ αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους

τις δύσες με τα κόκκινα σύννεφα.

Τα μεγάλα

ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους

που μου τους σκέπασεν η γης, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα.

Τα λόγια που θα μου ’λεγαν βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο.

Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν

με τις χρυσές του ζωγραφιές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε

μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια.

Της θλίψης την αστροφεγγιά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

 Βρήκα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη.

Τη χλόη να φέγγει των αρνιών τα πόδια. Την αυγή

να βάφει το άσπρο τους μαλλί. Στ’ άσπρα σαν την ειρήνη

ντυμένη τη μητέρα μου βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, όπως η «καληνύχτα»

κ’ η «καλημέρα», όπως το φως στα τζάμια την αυγή,

αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, τότε, σ’ αυτόν τον κόσμο,

θε να ’χαμε ένα απέραντο σπίτι. Θε να ’μαστε άγγελοι.

Το αιώνιο μου παράπονο βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αύριο, όταν φύγεις, άνοιξε τα μάτια σου να ιδεί,

να ξέρει ο ήλιος, ο Θεός να ιδεί, όσα με γνώρισαν

όλα να ιδούν στα μάτια σου. Σου αφήνω αυτό που είμαι

να ιδούν ότι έμεινα ο πιστός του ανθρώπου.
Την ψυχή μου,

αυτόν τον λαβωμένο Ιησού αφήνω μέσα στα μάτια σου.
(Τα μάτια της Μαργαρίτας (Νικηφόρος Βρεττάκος )

[ΚΑΙ ΣΤΑΘΗΚΑ ΜΠΡΟΣΤΑ...]

...........................................................................
Καὶ στάθηκα μπροστὰ σὲ δυὸ μάτια μὲ δίχως ταίρια,
ὡραῖα σὰ λωτολούλουδα, μάτια νοσταλγικά,
ποὺ μοῦ μηνοῦσαν τὴν αὐγή, μὰ ὠιμένα ἦταν ἀστέρια
ποὺ μοῦ εἶχαν ρίξει λίγο φῶς κι᾿ αὐτὸ διαβατικά.(Μαρία Πολυδούρη)

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ...

Καμμιὰν ἀπὸ τὶς πίκρες μου δὲ γνώρισεςτὶς πίκρες μου τὶς ἄσωστες τὶς μαῦρες.
Καὶ στῶν ματιῶν μου μέσ᾿ στὸ φεγγοβόλημα
τὰ δάκριά μου στεγνωμένα τὰ ᾿βρες.(Μαρία Πολυδούρη) Μόνο γιατί μ' αγάπησες
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν 
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάειείδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
(Μαρία Πολυδούρη)

Μιλώ....(Γιώργος Σαραντάρης)

Μιλῶ γιατὶ ὑπάρχει ἕνας οὐρανὸς ποὺ μὲ ἀκούει 

Μιλῶ γιατὶ μιλοῦν τὰ μάτια σου
Καὶ δὲν ὑπάρχει θάλασσα δὲν ὑπάρχει χώρα
Ὅπου τὰ μάτια σου δὲ μιλοῦν
Τὰ μάτια σου μιλοῦν ἐγὼ χορεύω
Λίγη δροσιὰ μιλοῦν κι ἐγὼ χορεύω
Λίγη χλόη πατοῦν τὰ πόδια μου
Ὁ ἄνεμος φυσᾶ πού μᾶς ἀκούει

Τζελαλαντίν ΡΟΥΜΙ(Ο αγαπημένος)

Απόσπασμα

....τα μάτια μου βλέπουν

Μόνο το πρόσωπο του Αγαπημένου.

Τι υπέροχη θωριά!

Για τη θωριά του αυτή είναι Αγαπημένος

Αλλά γιατί να ξεχωρίζω;

Ο Αγαπημένος βρίσκεται μες στη θωριά

Και η θωριά μες στον αγαπημένο

Δίχως να κοιτάζω

Μπορώ και βλέπω τα πάντα μέσα μου

Τα μάτια μου είναι άχρηστα

Τώρα που μπορώ να δω

Ολόκληρο τον κόσμο

Με τα δικά Του μάτια…

Μαχμούντ Νταρουίς(Ρίτα) 

Ένα όπλο χώρισε τις ματιές μας
Τη Ρίτα αν γνωρίζει κανείς
γονατίζει και προσεύχεται για τα μελί της μάτια.
πόσο θυμάμαι όταν φίλησα τη Ρίτα σαν ήταν μικρή
Και θυμάμαι πως κρεμάστηκε πάνω μου
Η όμορφη μικρή γέμησε την αγγαλιά μου
Και θυμάμαι τη Ρίτα όπως θυμάται το σπουργίτι τη φωλιά του
Aχ Ρίτα αχ Ρίτα
Τι πήρε τα μάτια μου
Μακρυά από τα δικά σου
Εκτός από δύο μυστικά
Και τα μελί σου μάτια
Πρόβαλε το όπλο
Μια φορά κι έναν καιρό ω σιωπή της νύκτας
Το φεγγάρι μου έδιωξε μακριά
Το πρωί
Τα μελί της μάτια.

«Τι είναι η ποίηση; Με ρωτάς/ ενώ καρφώνεις τα γαλάζια µάτια σου/ στα δικά µου./Τι είναι η ποίηση..!Και µε ρωτάς;/ Εσύ είσαι η ποίηση!»(Γουσταύο Αδόλφο Μπέκερ )

Σὲ περιμένω παντοῦ(Τάσος Λειβαδίτης )-Απόσπασμα 

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Συμφωνία ἄρ. 1(Απόσπασμα)
…καὶ τὰ μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικὰ
ἀπὸ τοὺς παλιοὺς λησμονημένους θεοὺς καὶ τὶς παντοδύναμες
παιδικὲς εὐπιστίες…
Συχώρα μέ, ἀγάπη μου, ποὺ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω.
Μισῶ τὰ μάτια μου ποὺ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου…

                                Επίγραμμα(Οδ.Ελύτης)

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως

Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα.

 Όποιος είδε δυο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του έσμιξε στη λιακάδα τους χίλιους κόσμους(Οδ.Ελύτης)

Παραθέματα στίχων /του Μιχάλη Γκανά 

''Θα ‘χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί

κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια''.

....''πόσο ακόμα να σ’ αγαπώ δίχως σώμα
πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα''....

Πως να ξεχάσω...

Τα μεγάλα μάτια που με χάιδεψαν, 
τα ζεστά σου χέρια που με άγγιξαν
και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα, 
σε βαθύ πηγάδι θα το πω, πόσο σ’ αγαπώ.(Μ.Γκανάς)

''Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμεχρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε''(Μ.Γκανάς)

''Όταν στα μάτια σε κοιτώ
δε θέλω να τα κλείνεις, 
γίνεσαι νύχτα βροχερή
κι απ’ έξω με αφήνεις.

Τα μάτια τα ψιχαλιστά
βουρκώνουν μα δεν κλαίνε
και τα πολλά τους μυστικά
τα κρύβουν, δεν τα λένε.

Τα μάτια σου τα καστανά
άλλα να μην κοιτάξουν
φοβάμαι μην ξενιτευτούν
και πάνε αλλού να κλάψουν.''(Μ.Γκανάς)

''Σ’είδαν τα μου και σ’ είπανε
Αύγουστος λέγανε πως ήτανε
κι έβρεχε όλη την δευτέρα
ποιος ήταν που ’πλένε την μέρα.
Κορίτσι πράμα κι είχες μάτια μου
στομώσει όλα τα γινάτια μου
κοίταζες κι έλαμπαν οι δρόμοι
λάμπαν εργάτες κι αστυνόμοι''.(Μ.Γκανάς)

Σβήσε τα μάτια μου (Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς)

Σβύσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σε σένα
και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Πώς με κοιτάζει έτσι (Κατερίνα Γώγου) Πώς με κοιτάζει έτσι αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...

Ο έρωτας σαν το κύμα

Φωτογραφία, Κατερίνα Κρανιώτη

Οδυσσέας Ελύτης - Προσανατολισμοί (1940)
Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή-

Φωτογραφία, Κατερίνα Κρανιώτη

Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών
Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος.

Φωτογραφία, Κατερίνα Κρανιώτη

Ελύτης, Έφερα τη ζωή μου ως εδώ  (απόσπασμα)

 Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία
 Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζουνται με τις κραυγές
      των φάρων
Φεύγουνε γιά να πάν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα
Ποιά θάλασσα
Νά 'ναι αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα
      ξαναμασάει τα λόγια της
Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για
      να στεγνώσουν, και ξαναχτυπούν στον άνεμο για νά 'ναι
      οι γλάροι
Δίπλα τους, στο πλευρό τους, ποιές νά είν' αυτές
Ποιός κόπος ήμερος, ποιά σπασμένη ενότητα, ποιός θρήνος

'Ω χαρά τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα πού
      κλονίζει αιώνες !
(Οδυσσέας Ελύτης)

Φωτογραφία, Κατερίνα Κρανιώτη

Δώρο ασημένιο ποίημα.(απόσπασμα) Οδυσσέας Ελύτης
Ξέρω πως είναι τίποτε όλ” αυτά     και πως η γλώσσα που μιλώ δεν έχει αλφάβητο 

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την αποκρυπτογρα-

φείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας 

Ο ΓΛΑΡΟΣ  (Οδ-Ελύτης-απόσπασμα)
Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
    δεν έχει τι να φοβηθεί

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
    γλάρος είναι και πηγαίνει

Φωτογραφία, Κατερίνα Κρανιώτη

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ   (1940)-Οδυσσέας Ελύτης

 Κύματα φεύγουν έρχονται.
Αφρισμένη απόκριση
Και μ' όλα τα δελφίνια της αυγάζ' η ελπίδα.Κέρδος του ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά -

 ''Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά''
(απόσπασμα-Το Μονόγραμμα-Οδυσσέας Ελύτης

Αποσπάσματα -Νίκος Κββαδίας

Σταυρός του Νότου

Έβραζε το κύμα του γαρμπή
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη
γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει

Θεσσαλονίκη
 Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ’ έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

(Απόσπασμα από το ποίημα  «Ο έρωτας σαν το κύμα»  του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς)
Ο έρωτας σαν το κύμα
φέρνει και παίρνει
κεραυνοβόλος και αργόστροφος
ήρεμος σαν τη φαντασία
όταν βάζει σε τάξη τις λέξεις

Λάμπει όταν σκοτεινιάζει
Κενός και ξεχειλίζει αντιθέσεις
τέρας με φτερά αγγέλου
Πάντα όταν φεύγει ..ξανάρχεται
Μας αιφνιδιάζει σαν ξεχάσουμε τα αισθήματα
Έρχεται …

Αναρχικός και ατομικιστής
Πιστός και άθεος
Μας κυνηγάει έναν έναν
Μας δολοφονεί ..με τα παγωμένα του χέρια
Και δηλώνει

 Δολοφόνος και αθώος.. μαζί

Κατερίνα Γώγου (1940-1993), Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών(απόσπασμα)

Ποτέ πια!...
Μοιρολογούν τα κύματα...
Για πάντα!
Μου ψιθυρίζει η θάλασσα...
Πάρτε τις λέξεις από δω!
Και τα δυο τρόμο μου φέρνουν.
Πονάει για μένα το νερό
κι εγώ γι' αυτό
το ίδιο...

Αποσπάσματα-Αλκυόνη Παπαδάκη

Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.

Είχες πυξίδα...

Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..

Άραξες το σκέφος σου σε απάνεμο λιμάνι..

Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...

Ναυάγησα...

Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα...

Ταξίδευα σ' ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ' αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..

Όπου μου λεγαν πήγαινα...

«Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που  θέλουν να σε ξεβράσουν.
Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ’ άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι… δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου…
»

 Ἡ καρδιά μας
(Γιῶργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη 1908 - Ἀθήνα 1941):
 Ἡ καρδιά μας εἶναι ἕνα κῦμα ποὺ δὲν σπάει στὴν ἀκρογιαλιά.
Ποιὸς μαντεύει τὴ θάλασσα, ἀπ᾿ ὅπου βγαίνει ἡ καρδιά μας;
 Ἀλλὰ εἶναι ἡ καρδιά μας ἕνα κῦμα μυστικό, χωρὶς ἀφρό.
Βουβὰ πιάνει μία στεριά.
Καὶ ἀθόρυβα σκαλίζει τὸ ἀνάγλυφο ἑνὸς πόθου,
 ποὺ δὲν ξέρει ἀπογοήτευση καὶ ἀγνοεῖ τὴν ἡσυχία.

Rainer Maria Rilke
Αυτό είναι η νοσταλγία: να κατοικείς στο κύμα
και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο.
Κ’ οι επιθυμίες αυτό ‘ναι: σιγαλή ομιλία
Της αιωνιότητας με καθημερινές ώρες.
Κ’ η ζωή ΄ναι αυτό: ώσπου από ένα χτεςνα βγει η μοναχικότερη απ’ όλες τις ώρες ώρα,
που διαφορετικά απ’ τις άλλες αδερφές της
γελά και μπρος στο αιώνιο μόνο, θα σωπάσει.

Υπενθυμίσεις του Έρωτα ~ Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ

Αν σ' έχει ξεχάσει ο έρωτας
εσύ θα τον ξαναθυμηθείς
μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση
τις πλαγιές, τα κύματα
τα φυλλοβόλα δέντρα
που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές
τα ζώα που βγαίνοντας
απ' την κοιλιά της μάνας τους
ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν
πώς ν' αντισταθούν στους εχθρούς
που τους έχει ορίσει η φύση.
Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση
πέσει πάνω στο σωρό
απ' τις προδομένες προσδοκίες σου
τ' αναπάντητα όνειρά σου.

Σαν ένα κύμα-Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Νόστιμον ήμαρ, 1988.

Σαν ένα κύμα θά 'ρτει.
Ή σαν το ξαφνικό το φως που αστράφτει στον ορίζοντα – φανάρι που δεν τό 'δειχναν οι χάρτες.
Σαν ένα κύμα.
Πάνω στα λάδια και τα γράσσα, πάνω στα μαύρα κουρασμένα σίδερα. Σαν ένα κύμα.
Στα βρώμικα, κρυφά φορτία. Στα σκοτεινά και φοβισμένα αμπάρια.
Σαν ένα κύμα θά 'ρτει – μα εσύ πορεία μην αλλάζεις.
Δώσε το στίγμα κι ετοιμάσου μια για πάντα να ξυπνήσεις.

Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Σημειώσεις, 1988.
Γ. Λυκιαρδόπουλος, Υπό ξένην σημαία (ποιήματα 1967-1988), Αθήνα, εκδ. Ύψιλον, 1991.

Ο βράχος και το κύμα (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)Απόσπασμα

«Mέριασε, βράχε, να διαβώ,» το κύμ' ανδρειωμένο
λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο.
«Mέριασε! Mες στα στήθη μου, που 'σαν νεκρά και κρύα,
μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία.

Tο μούγκρισμα του κύματος, την άσπλαχνη φοβέρα
χίλιες φορές την άκουσεν ο βράχος στον αιθέρα
ν' αντιβοά τρομαχτικά, χωρίς καν να ξυπνήσει.
Kαι σήμερ' ανατρίχιασε, λες θα λιγοψυχήσει.
«Kύμα, τι θέλεις από με και τι με φοβερίζεις; Ποιος είσαι σύ κ' ετόλμησες, αντί να με δροσίζεις, αντί με το τραγούδι σου τον ύπνο μου να ευφραίνεις
και με τα κρύα σου νερά τη φτέρνα μου να πλένεις,
εμπρός μου στέκεις φοβερό, μ' αφρούς στεφανωμένο;...
Όποιος κι αν είσαι, μάθε το: εύκολα δεν πεθαίνω.»
Διαβάστε ολόκληρο το ποιήμα/εδώ

Ανδρέας Εμπειρίκος, Τα κύματα

Εκ των ενόντων και με συγκαταβάσεις

Κληθήκαμε επ' εσχάτων να ανεβούμε

Στη γέφυρα που στήσανε μπροστά μας˙

Μα αυτό δεν το δεχθήκαμε.

Δεν ξέρω πώς,

Όμως δεν μάθαμε ποτέ ποια τρεχαντήρια

Από ποια θάλασσα μας φέρανε τα ψάρια

Που σπαρταράν στο στήθος μας

Και νοιώθουμε γλυκά την δυνατή αρμύρα-

Χθες όμως και προχθές και ακόμη σήμερα

Το γεγονός αυτό που' ναι πολύ παλαιότερο

Πιστοποιήθηκε και πάλι.

Και ακόμη τρέμουν σταγόνες μέσα-μέσα

Γιατί βαθειά μας ξύπνησαν τ' αρχαία τρεχάματά μας

Και ξεφυλλίζουνε τα φύλλα

Παρά πολλών ετών.

Ίσως γι' αυτό δεν ανεβήκαμε στη γέφυρα των άλλων,

Μα πέσαμε στα κύματα και γίναμ' ένα

Με την δική τους έκτασι και το δικό τους βάθος.

Κ' έτσι,

Θαρρώ πως όσο κι άν μεταβληθούνε τα χαράματα,

Θαρρώ πως όσο κι αν αλλάξουν τα καράβια

Πάνω γραμμή

Κάτω γραμμήΘα τρέχουνε τα κύματα

Θα τρέχω με τα κύματα

Όποια κι αν είναι εμπρός τ' ανηφόρια.

Αθήνα 8/8/1934

ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΟΛ’ ΑΥΤΑ και πως η γλώσσα που μιλώ δεν έχει αλφάβητο. Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας. [Πηγή: www.doctv.gr]

 Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ-Κική Δημουλά (απόσπασμα)
 Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες
«δεν άκουσα».

Η πρώτη και η τελευταία στροφή ενός ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο Ωδή στον Έρωτα.
Έρωτα, κύμα φωτεινό στη θύελλα των σκιών,
Εσύ δικαιώνεις τη ζωή γκρεμίζοντας τα ερέβη·
πάνω απ’ το σάλο υψώνεσαι, λαμπρόχρωμη αλκυών,
και των ματιών Σου η θαλπωρή το πέλαγο ημερεύει.
Στης λογικής το πρόσταγμα η καρδιά δε θ’ αντιδρά,
σάρκα και νους θα δένονται στην άρπα Σου ένα τέλι
κι από τα δάση των ξανθών βλεφάρων Σου φαιδρά
θα βλέπουν οι έκθαμβοι άνθρωποι: τον Ήλιο ν’ ανατέλλει.

Φωτογραφία, Κατερίνα Κρανιώτη

Μαρία Καρδάτου, Κύμα

Κύμα
 Άπλωσα τα χέρια
το στήθος μου σκίαζε
το μέτωπό σου
Απλωμένα χέρια
κι από κάτω η θάλασσα
Απλωμένα χέρια
κι από κάτω τα δέντρα
Απλωμένα χέρια
να κρατούν τον ήλιο
να κρατούν το φεγγάρι
πάνω στο φόρεμά μου
Απλωμένα χέρια
κι εσύ μόνο να παίρνεις
κύμα αφρισμένο
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

Ἄσ᾿ τὴ βάρκα...ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Ἄσ᾿ τὴ βάρκα στὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ τρέχει,
ἂς ὁρίζει τ᾿ ἀγέρι, τιμόνι-πανί,
τὰ φτερὰ ἅπλωσε πλέρια, ἄκρη ὁ κόσμος δὲν ἔχει,
εἶναι πι᾿ ὄμορφοι οἱ ἄγνωστοι πάντα γιαλοί,
ἡ ζωὴ μία δροσιὰ εἶναι, ἕνα κῦμα, ἂς τὸ φέρει
ὅπου θέλει τ᾿ ἀγέρι, ὅπου ξέρει τ᾿ ἀγέρι.

Ἂς ἀλλάζουν λιβάδια μὲ βράχους καὶ δάση,
γύρω ἂς φεύγουν ποῦ πύργοι, ποῦ καλύβας καπνός,
εἴτ᾿ εἰδύλλιο γελούμενο ἀπλώνετ᾿ ἡ πλάση,
εἶτ᾿ ἀντάρτες καὶ μπόρες σου κρεμᾷ ὁ οὐρανός,
μὴ θαρρεῖς τὸ πανί σου μπορεῖς νὰ βαστάξεις,
ὅπου θέλει τὸ κῦμα μαζί του θ᾿ ἀράξεις.

Τί γυρεύεις, τί θέλεις μὴ κι ἐσὺ τὸ γνωρίζεις;
Ἔχεις πιάσει ποτέ σου τὸ τί κυνηγᾷς;
Μή ῾που σπέρνεις καλὸ τὸ κακὸ δὲ θερίζεις;
Δὲ σκοντάβεις σὲ ρώτημα σ᾿ ὅτι ρωτᾷς;

Ὅτι σ᾿ ἔχει μαγέψει κι ὅτι σοῦ ῾χει γελάσει,
τό ῾χεις μόνος κερδίσει, μοναχὸς ἑτοιμάσει;

Ἄσε τότε τὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ σπάζει,
ἄσ᾿ τὶς ζάλες νὰ σέρνουν τυφλὰ τὴ καρδιὰ
κι ἂν τριγύρω βογγὰ κι ἂν ψηλὰ συννεφιάζει,
κάπου ὁ ἥλιος σὲ κάποιο γιαλὸ θὰ γελᾷ
κι ἂν πικρό τη ψυχή σου τὸ δάκρυ τὴ ραίνει
πάντα κάπου κρυφή, μιὰ χαρὰ τὴ προσμένει.

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια