Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου. (Ερωτικό, Μάνος Χατζιδάκις)
"Artist -Christian Schloe
Το άστρο, Μιλτος Σαχτούρης
Το ξανθό κεφάλι της τα ξεβαμμένα χείλια τηςη σιωπή της και λίγο σάλιο που έτρεχε από το άστρο το σφύριγματο άγριο άστρο που ανοιγόκλεινε το μάτι του κι έβλεπε τον Ουρανό κι έλεγε: Θα τονε κάψω!
"Artist -Christian Schloe
(Όταν δε θα υπάρχεις, Το ξύλινο άλογο, 1950-53)Τάκης Βαρβιτσιώτης «Όταν δε θα υπάρχεις Όταν δε θα υπάρχουμε Και τα χέρια σου θα ταξιδεύουν Να βρουν μιαν άλλη ζωή Ν’ αγκαλιάσουν μιαν άλλη πιο απέραντη θάλασσα Ν’ ανάψουν κι αλλού τούτο το άστρο Πού μένει πάντα αιχμάλωτο Μέσα στη λάμπα Θα προχωρήσω με τον ανεμοστρόβιλο Κάτω απ’ τα ψηλά κυπαρίσσια Ν’ ανταμώσω τον ίσκιο Σταυρωμένο πάνω στα ρόδα Ενός άυλου κήπου»
Τάκης Βαρβιτσιώτης Η θαυμαστή αλιεία, 1985-1986) Γυμνό στην ακροθαλασσιά Και το κορίτσι πού αγαπά Μέσα στη νύχτα εγκαταλειμμένο Καμιά φοβέρα δεν το σκιάζει Και μ’ όλα τ ́ άστρα στολισμένο Το θάνατο ενταφιάζει»
(‘Αρρητη Γέννηση, Φύλλα Ύπνου, 1941-1944 << Γιατί να πνίγουμε κάθε βραδιά Χιλιάδες άστρα Μέσα στο πηγάδι;>> <<Και μες το αίμα σου ένα άστρο πάντα ταξιδεύει>> «Οι κοπέλλες φιλιούνται με τούς καθρέφτες Γίνονται άστρα Και πέφτουν στο νερό»
A profile of a woman looking at the stars. Alois Heinrich Priechenfried (Austrian, 1867-1953).
«Εαρινή Συμφωνία», ΧVIII, (1937- 1938) Γιάννης Ρίτσος Κλείνω τα βλέφαρα / κάτω απ” την ήρεμη νύχτα κι ακούω να κελαηδούν μυριάδες άστρα / εκεί όπου σύρθηκαν τα δάχτυλά σου πάνω στη σάρκα μου. Είμαι ο έναστρος ουρανός / του θέρους.
Τόσο βαθύς κι ωραίος / τόσο μεγάλος έγινα απ” την αγάπη σου / που δε δύνεσαι πια / να μ” αγκαλιάσεις. Αγαπημένη / έλα να μοιραστούμε / τα δώρα που μου ‘φερες. Ιδού, το δάσος λυγίζει απ” το βάρος των ανθών και των φύλλων του. 'Ενα άστρο έπεσε. Είδες; Σιωπή. Κλείσε τα μάτια. «Στίχοι από σκισμένα ποιήματα» (1938 – 1952).Γιάννης Ρίτσος
''Αν δείτε δυο άστρα να φιλιούνται με τα ράμφη τους
είναι γιατί χαμογελά η αγαπημένη μου. ''
Οδυσσέας Ελύτης -Με το λύχνο του άστρου - 1964 Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ! ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1940)-Οδυσσέας Ελύτης Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα Όλα τα δάχτυλα Σιωπή Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου Σιγά σιγά ξετυλίγεται Η εξομολόγηση Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!
Των φθαρτών δακρύων απόγονοι Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών Αφήσαμε το γήινο δέρμα Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε Τα λόγια μας Για τελευταία φορά Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!
Τ’ αστέρι του βοριά
θα φέρει η ξαστεριά
μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ’ αγκαλιάσω ξενιτιά(Νίκος Γκάτσος)
Χρωματίζω πουλιά - 1993 Τάσος Λειβαδίτης Τ όσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν,
και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να ‘χει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε.
CHRISTIAN SCHLOE
Κική δημουλά - {μα δεν σκοτώνω άστρα}
Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι. Λυτρώσου... Ηρέμησε... Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα.
Η
εφηβεία της λήθης (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ
ΛΗΘΗΣ) Κική Δημουλά
Περιμένω λίγο
να σκουρύνουν οι διαφορές και τα’ αδιάφορα
κι ανοίγω τα παράθυρα. Δεν επείγει
αλλά το κάνω έτσι για να μη σκεβρώσει η κίνηση. Δανείζομαι το κεφάλι της πρώην περιέργειας μου
και το περιστρέφω. Όχι ακριβώς περιστρέφω. Καλησπερίζω δουλικά όλους αυτούς τους κόλακες
των φόβων, τα αστέρια. Όχι ακριβώς καλησπερίζω.
Στερεώνω με βλεμμάτινη κλωστή
τ’ ασημένια κουμπάκια της απόστασης
κάποια που έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν. Δεν επείγει. το κάνω μόνο για να δείξω στην απόσταση
πόσο ευγνωμονώ την προσφορά της.
Christian Schloe
Η δημιουργία ενός άστρου- Νικηφόρος Βρεττάκος Φύλαξε μου αυτούς τους λυγμούς που ανεβαίνουν, δένονται κόμποι, σπαρταρούν σαν μια δέσμη καρδιές στο λαιμό σου. Φύλαξε μου κι αυτήν την παράξενη θάλασσα που έχει πετρώσει πίσω απ’ τα μάτια σου. Μου χρειάζονται όλα να φτιάξω το κύμα μου. Με τι θα συνθέσω τη χαρά που υποσχέθηκα; Τα χρυσά της πανιά με τι θα τα υφάνω; Καλά είναι όλα, καλό το νερό και το φως και το χώμα. Αλλά πως θα τους δώσω την κίνηση; Πως τη φωτιά; Πως αλλιώς θ’ αναδώσουν αχτίνες και πως θα μπουν στην αιώνια σταθερή τους τροχιά, σαν ένας δακτύλιος μικρών ζαφειριών που στρέφεται γύρω απ’ το δίσκο του πνεύματος; Όχι πως φτάνουνε μόνα τους, Αν Προσέξεις, θα δεις πως πλάθοντας καίγονται μαζί και τα χέρια μου.
Βρέχει.. Γράφουν το όνομα των ερωτευμένων οι κύκλοι της βροχής. Σβήνουν στη γη, ποτίζουν το χώμα με Αθανασία...(Μαρία-Λαμπράκη)
Αποσπάσματα-Αλκυόνη Παπαδάκη (περί βροχής) Όταν δεν νιώθεις το άρωμα της βροχής, κινδυνεύει η ψυχή σου. Θέλω μια ρωγμή εγώ στην ψυχή, να μπαίνει μέσα η βροχή. Ένα σηκωμένο κεραμίδι, που να μπορούν να χτίσουν τη φωλιά τους τα πουλιά." «Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…» Όποιος πιστεύει πως η λιακάδα φέρνει την ευτυχία, δεν έχει χορέψει στη βροχή.... Ορχηστρικό : Tο Βαλς της βροχής- Ελένη Καραΐνδρου
Χούλιο Κορτάσαρ – Η Σύνθλιψη των Σταγόνων
Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πως βρέχει.
Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα,εδώ κόντρα στο μπαλκόνι με
σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται σαν
γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία. Τώρα εμφανίζεται μια σταγονίτσα στο
πάνω μέρος στο περβάζι του παραθύρου, μένει τρεμάμενη απέναντι στον
ουρανό που την κομματιάζει σε χίλιες σβησμένες λάμψεις, μεγαλώνει και
ταλαντεύεται, τώρα θα πέσει και δεν πέφτει, ακόμα δεν πέφτει. Είναι
κολλημένη με όλα της τα νύχια, δεν θέλει να πέσει και φαίνεται πως
γατζώνεται με τα δόντια, ενώ της μεγαλώνει η κοιλιά, πια είναι μια
σταγονάρα που κρέμεται μεγαλοπρεπής, και ξαφνικά, ωπ, να την, πλαφ,
διαλύεται, τίποτα, ένας λεκές στο μάρμαρο. Μα υπάρχουν κι αυτές που αυτοκτονούν που παραδίνονται αμέσως,
εμφανίζονται στο περβάζι και την ίδια στιγμή πέφτουν, μου φαίνεται ότι
βλέπω το τρέμισμα του άλματος, τα ποδαράκια τους ν’ απλώνονται και την
κραυγή που τις μεθάει σ’ αυτό το τίποτα της πτώσης και της εξαφάνισης. Θλιβερές σταγόνες, στρογγυλές αθώες σταγόνες. Αντίο σταγόνες. Αντίο. Βροχή - Τσαρλς Μπουκόβσκι (Henry Charles Bukowski)
Μια συμφωνική ορχήστρα. Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.
Πιάνει βροχή.
Ο κόσμος παρατά τα καθίσματα κάτω απ’ τα δέντρα και τρέχει στο υπόστεγο. Οι γυναίκες τσιρίζουν, οι άντρες κρατούν την ψυχραιμία τους, τα μουσκεμένα τσιγάρα πετιούνται. Ο Βάγκνερ συνεχίζεται κι όλοι είναι κάτω απ’ το υπόστεγο. Ακόμη και τα πουλιά αφήνουν τα δέντρα κι έρχονται από κάτω. Ακολουθεί η Ουγγρική Ραψωδία Νο 2 του Λιστ και βρέχει ακόμη. Μα, κοιτάξτε! Ένας άντρας κάθεται μονάχος στη βροχή ακούγοντας προσεκτικά. Το κοινό τον προσέχει. Γυρίζουν και κοιτάνε. Η ορχήστρα κοιτάζει τη δουλειά της. Ο άντρας κάθεται μέσα στη νύχτα, στη βροχή, ακούγοντας προσεκτικά. Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν!(σχολιάζουν) Κάθεται μέσα στη βροχή Εκείνος ξέρει.. Ήρθε για ν’ ακούσει μουσική.
Έτσι δεν είναι;
Περίμενα καιρό,
πολύ καιρό. Δεν είπα σε κανέναν λέξη. Δεν ήθελα κανένας να προσέξει
ότι διψούσα κι ήθελα νερό. … Κι ήρθε από πάνου η εντολή να βρέξει.”(Παναγιώτης Κανελλόπουλος)
Κική Δημουλά: "Πλάγιος τρόπος"
Να έπεφτε η βροχή ραγδαία, ευχόμουν.Να ξεσπάσει. Θα μέναμ΄ έτσι πιο πολύ μέσα στη στοά. Στην πρόφαση.
Στο βάθος "μπαρ", καφέδες, ποτά, πίκρες εν μέθη. Πιο 'κει "Ραφείον", καλλιτεχνικά της ζωής σας γυρίσματα, μαντάρισμα του κενού σας άψογο. "Γραφείο μεσιτικο"πιο πέρα, πωλήσεις, αγορές, ευκαιρίες αισθημάτων, αιωνιότητες. Κι εδώ, που πιο πολύ σταθήκαμε, της κάθε ανάγκης η βιτρίνα: Χρωματιστά σαπούνια, κορνίζες για διαρκείας πρόσωπα, αλυσιδίτσες να τις σπάζει το ασυγκράτητο, φανταχτεροί αναπτήρες προσάναμμα το βλέμμα σου, κι άφθονα καθρεφτάκια νάχω το πρόσωπό σου ισάριθμες φορές.
Γι αυτό ευχόμουν...Μα η βροχή κι εσύ ενάντια στην ευχή μου πέφτατε.
ΤΟ ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΟΝ Η' - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ(απόσπασμα)
Μ' έκλεισε μέσα η βροχή και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης; Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.
Στεγνη στέκομαι ανάμεσα στα δύο ενδεχόμενα: βροχή ή δάκρυα, κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα: βροχή ή δάκρυα, έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε, εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς του τελευταίου φύλλου. Το κάθε τελευταίο, τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη. Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.
Όταν περάσει η Βροχή(απόσπασμα) θα φύγουμε όταν περάσει η βροχή στην ίδια θάλασσα θα κάνουμε έρωτα στο ίδιο όνειρο θα κολυμπήσουμε περίμενε να περάσει η βροχή Είναι η βροχή της καλοσύνης ας βρέξει φέρνει ανοιχτές θάλασσες, και κοντινά μπλε τί να είναι η καλοσύνη που λένε νομίζεις; είναι το να μπει στο σπίτι μας η βροχή Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή ακούς είπα “εμείς' σαν δυο ορφανούς που χάνονται ο ένας μες’ τον άλλον Μου είπε όλοι είμαστε ορφανοί του κάποιου άλλου σε ποιον θα πάμε; Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή ακούς είπα “εμείς' εμείς δυο πληγές που κλείνονται ο ένας στον άλλον Πηγή
Ποίημα του νομπελίστα Ιρλανδού ποιητή Σέιμους Χίνι (Seamus Heaney) Η βροχή
Νεροποντή, κι ύστερα ακούς Μια μουσική που αλλιώς ποτέ δεν θα την ένιωθες Να την αναζητήσεις. Στον κορμό ενός κάκτου
Βροχή δυνατή, ανακάτωμα από νερά αποχέτευσης, λασπόνερα και βούρκος Ξεχύνονται. Εσύ στέκεις εκεί σαν μια φλογέρα Αφημένη στο παιχνίδισμα του νερού, που το τινάζεις ξανά απαλά
Και χαμηλώνοντας οι ήχοι κυλούν απ’ όλες τις κλίμακες Σαν μια υδρορροή που σταματάει να στάζει. Και να τώρα έρχεται Το πιτσίλισμα από τα δροσισμένα φύλλα,
Υγρασία ανεπαίσθητη από χλόη και μαργαρίτες· Ύστερα λαμπύρισμα ψιχάλας, ανέμου ανάσες απαλές. Δυναμώνει ξανά η βροχή. Αυτό που συμβαίνει μετά
Δεν λιγοστεύει κι ας έχει συμβεί μια φορά, Δύο, δέκα, χιλιάδες φορές πριν. Ποιος νοιάζεται αν όλη η μουσική που αποκαλύπτεται
Μοιάζει με το πέσιμο της άμμου ή των ξερών σπόρων του κάκτου; Εσύ γίνεσαι ο εκλεκτός που μπαίνει στον παράδεισο Μέσα από τ’ αυτί μιας ψιχάλας. Άκου τώρα ξανά.
Seamus Heaney, Aπό τη συλλογή ''Spirit Levell'' 1996 Πληροφορίες για τον Ποιητή/εδώ Η βροχή—Robert Creeley— Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ Όλη νύχτα ο ήχος είχε έρθει πίσω ξανά, και ξανά πέφτει αυτή η ήσυχη, αδιάκοπη βροχή. Τι είμαι για μένα που πρέπει να θυμάται κανείς να επιμένει σ' αυτό τόσο συχνά; Είναι που ποτέ η άνεση ακόμη και η τραχύτητα της βροχής πέφτοντας δεν θα 'χουν για μένα κάτι άλλο απ' αυτό, κάτι όχι τόσο επίμονο· είμαι για πάντα λοιπόν κλειδωμένος σ' αυτή την οριστική αμηχανία. Αγάπη, αν μ' αγαπάς ξάπλωσε δίπλα μου. Γίνε για μένα, σαν τη βροχή η έξοδος από την κούραση, την ανοησία, τη μισο- λαγνεία της σκόπιμης αδιαφορίας. Να 'σαι υγρή με μια αξιοπρεπή ευτυχία. Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ! Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου..(Τάσος Λειβαδίτης)
Και πάντα η βροχή ήρεμη, σιωπηλή
τυλίγοντας τον κόσμο σ ένα γκρίζο, κουρελιασμένο πανί σαν ένα χέρι που τόκοψαν και παν να το θάψουν. ήρεμη, ταπεινή βροχή, γεμάτη συχώρεση...(Τάσος Λειβαδίτης)
Προσφάτως τεχνητή βροχή εσχάτως όξινη βροχή προσεχώς κά-τά-κλύ-σμός. Κατά ζεύγη τα ζώα κατά μόνας τα φυτά κατά κρημνού οι άνθρωποι — αγεληδόν.
Κατά μάνα κατά κύρη.
Τρέχουν τα δάκρυα βροχή. Βροχή μου. Βροχούλα μουσκεμένη.
Aπό τη συλλογή Άψινθος (2012)
[πηγή: Μιχάλης Γκανάς, Ποιήματα 1978-2012, Μελάνι, Αθήνα 2013, σ. 245]
Η βροχή και το κρίνο.
Οι τελευταίες μου λέξεις έχουν γίνει ένας κόμπος.
Όταν θάρθει το βράδυ, θα γίνουν βροχή.
Θα ποτίσω ένα κρίνο.
Κρατώ
από μνήμης το γέλιο σου. θα υφάνω μ’ αυτό
στο κρίνο ένα φόρεμα(Νικηφόρος Βρεττάκος) Η βροχή(Νικηφόρος Βρεττάκος) Είσαι βροχή. Καθώς πέφτεις
στην καρδιά μου είσαι έτοιμη
δαμασκηνιά ανθισμένη κ’ είσ’ έτοιμος
ροδώνας καθώς ψιχαλίζεις στον κήπο μου.
Πέφτοντας πάνω στη γη μου, φυτεύεσαι
σε έτοιμα στάχυα. Έξοδος(Νικηφόρος Βρεττάκος) Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της. Μου το λέει πεθύμησα τη βροχή, τον ήλιο πάνω απ’ τα βουνά ή ανάμεσα απ’ τα σύννεφα. Τριάντα χρόνια στη βροχή-Από τη συλλογή Διαμαρτυρία (1974) του Νικηφόρου Βρεττάκου Όταν αυτοί τραγουδούσαν τα παράθυρα άνοιγαν -τα παράθυρα που ήταν κλειστά σαν γυρισμένες πλάτες στους Ναζί- Τα βήματα των πατριωτών γνωρίζονταν από κείνα των άλλων κι όλα γινόντουσαν σημαίες όταν αυτοί τραγουδούσαν. Αλλά, όλοι αυτοί, νεκροί ήδη τώρα, συνεχίζουνε την πορεία τους κι η ελευθερία, που δεν κατάλαβε πως προσπέρασαν, ορθή σε μιαν εξέδρα στην πλατεία Συντάγματος ...........-τριάντα χρόνια στη βροχή- περιμένει να παρελάσουν. -Γιάννης Ρίτσος, «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»
(απόσπασμα) Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,
μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής
τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη,
νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει ταπεινά και φτωχά,
τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα, φτωχαίνει ακόμα
και τη λύπη,
γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική- δεν επιμένει
σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της, μπορεί να σκύψει,
να κλάψει ή να χαμογελάσει, σαν ένα νέο κορίτσι
που ‘κλαιγε στο παράθυρο κι είδε έξαφνα στα τζάμια το γλυκύ της πρόσωπο
τόσο νεανικό, τόσο όμορφο- ωραίο ακόμη κι όταν κλαίει-
κ’ ίσως ακόμη πιο ωραίο, τόσο που χαμογελάει. Τούτη η βροχή μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια, όχι για μένα και για σένα-
δεν έχουν στόχο τα λόγια της – γι αυτό μας μιλάνε-
δεν αφορούν εμάς, δε θέλουν να μας συμβουλέψουν,
να μας παινέψουν, να μας κατηγορήσουν, να μας παρηγορήσουν,
δε μας αναγκάζουν σ’ οποιαδήποτε στάση
σ’ άμυνα, ή σ’ επίθεση, ή σε απολογία-
Ήσυχα λόγια της βροχής, μπορεί και να θυμίσουν
το μοσκοβόλημα της γης- όχι της γης όταν σκάβουν ένα λάκκο-
της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται
και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –
μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη
που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει…»
Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς
Καρλόβασι, 28/7/87
Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα Ν᾿ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ᾿ ὅτι Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια. Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.
Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή ...
τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας ...
Τ' όνειρο δε μουσκεύει στη βροχή ...
[Από τη σειρά Δοκιμασία (1935-1943)] Γιάννης Ρίτσος, Ο λύχνος τών φτωχών και ταπεινών Στην αδελφή μου ΝΙΝΑ III Μόλις έπαψε το σούρουπο η βροχή βγήκες αργά στον έρημο κάμπο κοίταξες τον πλυμένο ουρανό και περίμενες τη νύχτα. Είδες έναν κύκλο φωτεινό γύρω στο φεγγάρι κ' είπες : πάλι θα βρέξει.
Κ' είσουνα τόσο χαρούμενος που κοίταξες τον ουρανό που είδες το κίτρινο φεγγάρι που άκουσες τη φωνή σου.
Κάτου απ' τα μουσκεμένα δέντρα περνούσε Εκείνος μ' ένα μικρό φανάρι στο δεξί του χέρι να φωτίζει το δρόμο μη σκοντάφτουν τα μαμούδια.
Μην ξεχάσεις τη λειτουργία της Κυριακής.
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα [Α' Τόμος] (1978)
Α Π Ο Β Ρ Ο Χ Ο-Γιάννης Ρίτσος Σταμάτησε ή βροχή. Και τι να κάνεις πια μ’ αυτές τις λίγες στάλες που μείναν στο αδιάβροχο; Άχρηστη καρτερία: να βρίσκεις δικαιολογητικά και ξένα επιχειρήματα μπροστά στη νύχτα. Αν χτυπήσεις τα πλήκτρα με το βρεγμένο χέρι σου θα βγουν οι λέξεις μουσκεμένες, κι υστέρα; – τίποτα; Αθήνα, 16.ΙΙΙ.85
Η βροχή(Νικηφόρος Βρεττάκος)
