Ερωτικό αποτύπωμα

Mariska Karto – Photo artist

Δεν ήταν ό,τι θα' ρθεις
που πέρασα με μιας
απο τη νύχτα στη μέρα
που κοιταζόμουν
στους καθρέπτες
και στολιζόμουν
διακριτικά
να σε υποδεχτώ.
Αυτό το είχες κάνει...
Είχαμε συναντηθεί
στον ατέρμωνα χώρο
πριν απο χίλια μπορεί
και τρείς χιλιάδες χρόνια.
Γνώριζα απο αιώνες
τη μορφή σου
με την ανάσα μου
τη χάραζα
στην πέτρα
των αγαλμάτων.
Ηταν,
που το ερωτικό
σου αποτύπωμα
φανέρωσε μέσα μου
όλη την αρχέτυπη
ομορφιά του.
(Μαρία Λαμπράκη)

Mariska Karto – Photo artist
Μέθυσα στην ηδονή
των απόκρυφων
μηνυμάτων
κι άρχισα να
γεννιέμαι
εκ των έσω,    
ταξιδεύοντας
στη γνώση
που αναδύει
η προσφορά
 των σωμάτων.
(Μαρία Λαμπράκη)

Μοναξιά-Ενα ''Bαρύ'' ζεϊμπέκικο

Τα θαλάμια στο βυθό της ζωής μου, είναι ατελείωτα.
Βουτάω λοιπόν κι εγώ ελεύθερα στα βαθειά,  χωρίς στίγμα, πυξίδα, έτσι κερδίζω πιότερο απο την ηδονή του αναπάντεχου, που είναι όπως και να το κάνουμε  γλυκύτερο απο το υπολογισμένο.
Μέσα μου φούντωνε ο πόθος για άλλο άγνωστο μονοπάτι.
Κι όμως το ήξερα, δεν ήταν μόνο η ανάγκη φυγής απο την πραγματικότητα αλλά,  κι ο φόβος  πως ίσως, αυτή τη φορά το μονοπάτι θα ήταν χωρίς γυρισμό.
Αλλάζω βηματισμό, κρύβομαι να μην φανεί ο ίσκιος μου, πως  να κρυφτείς  απο βλέμματα δραπέτες, βλέμματα ληστές;
Γιατί, όμως, με βρίσκει πάντα απροετοίμαστη αυτό το ταξίδι;
Μόνη μου επιθυμία, η επιθυμία της Αγάπης να εκπληρωθεί.
Αν αγαπάς λιώσε σαν κερί, σαν τρεχούμενο ρυάκι, που τραγουδά την μελωδία του μέσα στη νύχτα..
Αναπάντεχα  μου ήρθε στα χείλη  ενα ποίημα του  Ν.Βρεττάκου..
''Ολονυχτία...''
''Δεν με κατάλαβες, όλη τη νύχτα ήμουν πλάι σου, προθασπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα-πάλευα όλη τη νύχτα-..Ο αγέρας επέμενε..
Απλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου, σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.
Επειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.''

Τελικά, ίσως,  η μοναξιά  να είναι ένας χορός  που τον χορεύεις μόνος, κι όπου σε παν τα βήματα σε πάει κι η ψυχή σου...
Ενα ''Bαρύ'' ζεϊμπέκικο...(Μαρία Λαμπράκη)

Σκέψεις που έφερε η Βροχή

Διπλές κλειδαριές
Είχα βάλει στην καρδιά
 Και πεταμένα
Στη λήθη τα κλειδιά
Εκεί
Σε βρήκα πάλι απόψε
Αλήθεια
Πές μου
Από που μπήκες;

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη
Στέκεσαι απέναντι μου
Και με απειλείς
Πάτα
Τι περιμένεις;
Μόνο σε παρακαλώ
Μην βάλεις στόχο
Την καρδιά μου
Εκεί μέσα βρίσκεσαι...

Πρόσθεση, εγώ
Αφαίρεση, εσύ
'Ενα κι ένα ίσον δυο (έλεγα)
'Ενα κι ένα ίσον ένα (απαντούσες)
Δίκιο είχες
Το κατάλαβα όταν έφυγες
'Ενα κι ένα ίσον ένα
Μείον ένα
Τίποτα
Πάντα καλός ήσουν
Στην αφαίρεση, τελικά..

Ο αγέρας φεύγει πληγωμένος
Το μισοφέγγαρο
Κόβει σαν ατσάλινο μαχαίρι
Το κύμα στην άκρη του βράχου
Σ' έχασα ακριβή μου ανάμνηση
'Οποιος θέλει μια καρδιά
Του χαρίζω τη δική μου
'Ετσι,
Για να βρώ τη τη λησμονιά
Μέσα μου...

 Απο το πολύ που φώναξα
Το όνομα σου στον άνεμο
Ξερίζωσε τα δέντρα
'Ολου του κόσμου...

Μυστικές ιεροτελεστίες στο Βωμό του Ερωτα

Μυστικές  ιεροτελεστίες
Στο βωμό του 'Ερωτα
Σπονδή
Μέλι
Και ύδωρ
Ικεσία στο φως
Κάθαρση
Το παίδεμα του νου
Και της ψυχής
Για την αποκάλυψη
Τη λύτρωση

Τη γνώση

Καταδύομαι
Για να αναληφθώ
Στους ουρανούς σου
Μια στάλλα χαμένου
Παραδείσου
Μεταλαμβάνοντας
Τα σώματα ''μικρές  Αχερουσίες''
Στο στόμα μου κρατώ τον ''οβολό''
Πέρνα με απέναντι

Κι ο 'Ερωτας
Νάμα  στα χείλη  των εραστών
Ταξιδεύοντας στη γνώση
Που αναδύει η προσφορά
Των σωμάτων.
(Μαρία Λαμπράκη)

Του ονείρου το καράβι

Τις νύχτες που ο ύπνος αρνείται να με παραδώσει στις «αγκάλες του Μορφέα» και το καράβι της θύμησης αρμενίζει με την πλώρη μυτερή στο πέλαγος που λέγεται Ζωή, αρχίζουν σαν ξωτικά να γυρνούν οι σκέψεις μου ολόγυρα.
Σκέψεις γλυκιές, πικρές, γλυκόπικρες, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ..
Aρχίζεις τότε να αναζητάς έναν ήχο για να  σπάσει σε χίλια κομμάτια την ησυχία της νύχτας, αλλά μόνο ο ήχος του ρολογιού μετράει το χρόνο της απουσίας.
Αξαφνα, αλλάζουν όλα, ο καθρέπτης μου επιστρέφει το είδωλο''ραγισμένο πρόσωπο'', κι' όμως αυτό το κορίτσι, αυτό το βλέμμα, έχει το βλέμμα μου, κοιτάζει αλλού, σαν να ψάχνει κάτι-κάτι άλλο-σαν να ελπίζει πως θα το βρει κάποτε.
Είναι σαν να μου ζητά να μπω στον κόσμο της, αυτόν που μόνο εκείνη μπορεί να βλέπει.
Στην ουσία, στ' όνειρο..
Αυτο το κορίτσι, έχει το βλέμμα μου, ψάχνει να βρει την αλήθεια, η φωνή της ζητάει να προσπεράσει τα ερείπια.
Μα τι κάνει;
Απλώνει τις μπογιές;
-Θέλω χρώματα ,«μου λέει»
-Βάλε χρώματα στον πίνακά μου πολλά.Πάρε το πινέλο και δείξε μου.
-Να σου δείξω; τι να σου δείξω;
-Δείξε μου πως μπορείς να χρωματίσεις τη ζωή σου με όλα τα χρώματα, πασαλείψου απο ζωή και άσε υπολείμματα σε όλες τις γωνίες γύρω σου.
-Μη με κοιτάζεις έτσι αμίλητη ή μάλλον κοίταζε με, θέλω να νιώσω ο,τι σκέφτεσαι
-Εχεις ένα ελεύθερο βλέμμα
-Θέλεις να είσαι ελεύθερη
-Μην απαντάς; Το ξέρω
-Θα'θελες να ήσουν μια άλλη, να ζούσες σε διαφορετική εποχή,  μην το αρνείσαι;
-Το ξέρεις γι'αυτό σωπαίνεις.

-Κοίτα αυτό το κοριτσάκι με την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά
Δεν σου θυμίζει τίποτα;
«Χέρια πόδια στην αυλή
Ολοι κάθονται στη γη»
              Αγόρι
-Ελα μωρέ, με χτύπησες
             Κοριτσάκι
-Δεν το ήθελα, με σπρώξανε
             Αγόρι
-Ναι, καλά τώρα, κοίτα τα μπράτσα μου;
Μπορώ να σε δείρω, γιατί άμα θυμώνω αγριεύω
          Κοριτσάκι
-Δε σε φοβάμαι, δε φοβάμαι κανέναν και τίποτα
         Αγόρι
-Μπα, πολύ γενναία μας το παίζεις
πως σε λένε;
        Κοριτσάκι
-Μαρία, και είμαι ατρόμητη
      Αγόρι
-Χα χα , τι ζωγραφίζεις εκεί;
     Κοριτσάκι
-Ενα καράβι μ'αυτό θα ταξιδέψω όλο τον κόσμο όταν μεγαλώσω, θα γίνω καπετάνιος
     Αγόρι
-Εισαι παλαβή νομίζω, αφού είσαι κορίτσι, δεν μπορείς, χα χα
    Κοριτσάκι
-Μπορώ...
    Αγόρι
-Καλά, κοριτσάκι
   Κοριτσάκι
-Καλά, ''Κάπτεν '' να λες
   Αγόρι
-Καλά το είπα εγω ό,τι είσαι παλαβή
-Λοιπόν; Ακόμα σκέφτεσαι τι θα ζωγραφίσεις;
-Πάρε το πινέλο και βάλε τα χρώματα της ζωής σου.
-Ενα καράβι,«απάντησα»
Eνα Καράβι

Το πρωί ξύπνησα με του Ηλιου το χάδι στο μέτωπο.
Πάνω στο κομοδίνο μου, σε μια κόλα χαρτί ήταν ζωγραφισμένο ένα Καράβι...
Παράξενη νύχτα,  <σκέφτηκα>.
Δεν ξέρω, αν όλα αυτά, ήταν της φαντασίας μου ή απλά τα ονειρεύτηκα, σημασία έχει ό,τι τώρα ξέρω...(Μαρία Λαμπράκη)

Αφύλαχτη νύχτα

  Αφύλαχτη νύχτα 
αφρούρητες οι σκέψεις
χωρίς σκοπιά
η διάβαση του Ερωτα
Ε,..και?
Εισβολή του εχθρού..
Ερωτας κ θάνατος μαζί
τέλος και αρχή
Ε,..και?
Για όλα και για τίποτα
Σκόρπια και μαζί
Σκόρπια σκέτο
χωρίς το <με> σκόρπισες 
Εισβολή του εχθρού
Ε,..και?
Να πάρει χρώμα η ζωή
να γίνει επιτέλους
κόκκινη
όχι μαύρη 
Τα υπόλοιπα;
είναι απλά ένα δάκρυ
λίγο πρίν όλα σκεπαστούν
στην αχλύ του ονείρου.
Ε,..και?... 

Για να σου μάθω μοναξιά

Painter, Photographer, Chris Dellorco|

'Ερχεται πάντα απρόσκλητη
στις πιο ακατάλληλες ώρες
 φοράει ένα κόκκινο φόρεμα
κόκκινο σκούρο σαν το  κρασί,
   μπορντό.    
Καπνίζει πολύ
το ουίκσκι της το θέλει σκέτο
 ακούει τους δίσκους μου
διαβάζει τα κείμενα μου.
Είναι όμορφη
οφείλω να ομολογήσω
το ύφος της είναι μπλαζέ
(απο άμυνα, λέει)
  Ετσι κι απόψε
Τη βρήκα να με περιμένει στο σαλόνι.
-Τι θράσος, (είπα)
απο που μπήκες;
-'Ελα τώρα, που δεν με περίμενες
Με κοίταξε ίσια στα μάτια, λέγοντας
-Και τώρα οι δυό μας, κούκλα...
''Δύσκολη νύχτα με τη μοναξιά παρέα''
 (Μαρία Λαμπράκη)

Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ -Μαρία Λαμπράκη

Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ
με τις σταλαγματιές  του 'Ηλιου
στα  πυρωμένα αλώνια του μεσημεριού
και με την όψη στραμμένη  στο πέλαγος
ήταν που ο αγέρας
 χαράζοντας ίχνη πάνω στην βρεγμένη άμμο
αποτύπωσε τα βήματά σου για να σε βρω.
Εκεί που τα αλμυρίκια στο ξέβρασμα της θάλασσας
άφηναν  το τελευταίο μουρμουρητό του φλοίσβου
και οι αλατόπετρες  έκαιγαν το πάθος  του 'Ερωτα
στη λάβα του μεσημεριού.

Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ
πάνω στο βράχο της υπομονής
ταξιδεύοντας όνειρα
σε ένα κάτασπρο φτερό του γλάρου
ήταν  που  τα μάτια σου
χάραξαν  πορεία  στο ακυβέρνητο
πλοίο της ζωή μου.
Τη νύχτα που ξέμπαρκοι
αναζητούσαμε τη πυξίδα
της καρδιάς  ''μακριά  του κόσμου τούτου
και του παντοτινού''.

Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ
΄Ηταν γιατί κανείς δε θέλησα να μάθει
απο τι  αίμα γίνεται  το κόκκινο του δειλινού
την ώρα που ο ήλιος χάνεται  πίσω απο τα βουνά
κι η θάλασσα σβήνει τη δίψα του φιλιού σου
στην υγρή της αγκαλιά .
Κι αν έφερα τη ζωή μου ως εδώ
΄Ηταν γιατί σε ήξερα, προτού να σε γνωρίσω.
 Μαρία Λαμπράκη

Η έκφραση ''έφερα τη ζωή μου ως εδώ'' είναι δάνειο απο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη.

Η σιωπή της νύχτας

Στον κυκλώνα της αθόρυβης αναζήτησης /δυνητικά περιστρέφομαι.Τεμαχίζω το χρόνο.
Ο,τι είπες γράφτηκε στην άμμο/ πέρασε πάνω της ο αμείλικτος χρόνος/ ο καιρός ο θεριστής.
Έσβησε όλα τα ίχνη...
Αύριο θα ταξιδέψουμε μαζί σε κάποια άλλη διάσταση/ θα μας πληγώνει ένας ήλιος λαμπερός / και μια ξένη θάλασσα θα μας χωρίζει.
'Ετσι θα περνούν οι μέρες.
Κι εγώ ;
Πάντα θα αναζητώ το πρόσωπό σου στο δικό μου / που  το πήρες φεύγοντας...Μαρία Λαμπράκη
''πες μου αν μ' αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή''

Ανυπεράσπιστες επιθυμίες

Ακροβατώ στις λέξεις
Τεντωμένο το δοξάρι της νύχτας
Ντυμένη σε οπτασίες
Μπαλώνω τα ραγίσματα
Της θλίψης
Αναζητώ έναν ήχο να σπάσει
Τον υπόκοφο θόρυβο της σιωπής
Ανυπεράσπιστη στην ορμή του Ερωτα
Που είσαι;
Ακόμα και το φεγγάρι
Κρύφτηκε στις φυλλωσιές
 Τι κρίμα
Τόσο ασήμι και να πάει χαμένο.....
(Μαρία Λαμπράκη)

To Τίποτα του 'Ερωτα

Nύχτα....

Πως να ημερέψεις  το πέλαγος της καρδιάς
όταν μέσα σου ο άνεμος / φυλλοροεί / ψιθύρους;

Η μνήμη να κεντρίζει τις αισθήσεις...

Πως έγιναν όλα/ τίποτα; 

Κι όμως /αυτή η μνήμη του/ τίποτα
φτιαγμένη απο λυγμό και απόσταση / καίει το κορμί...

-Τι κάνεις ;

-Τίποτα

-Τι είπες; 

 -Τίποτα

-Τι θέλεις;

-Τίποτα 

-Τι σκέφτεσαι;

 -Τί-πο-τα 

Πως να τα συμπυκνώσεις όλα αυτά τα τίποτα
να γίνουν κάτι;

Τι;

Δεν ξέρω...

Εγώ θέλω να βλέπω το αίμα /κόκκινο και ζεστό
 να ρέει στην πληγή και να ξέρω γιατί...

Να μην πονώ/για ένα τίποτα; 

Μείνε εδω. (είπες)

Ξάπλωσε κοντά μου και μη φοβάσαι/ τίποτα...

Εδώ κοιμάται ο Ερωτας...

Αυτό το τίποτα έσπασε τη καρδιά μου
σε χίλια κομμάτια...

Ισως/τελικά/απο ένα τίποτα / γεννιέται /ο Ερωτας...
(Μαρία Λαμπράκη)

Η σιωπή των λέξεων

Mε τ' ακροδάχτυλα των λέξεων /ψηλαφίζω τη σιωπή.
Με κινήσεις ασκητικές αναζητώ τα λόγια /που στόλισαν το αμετάκλητο πριν χαθείς/όπως στη θάλασσα ο ναυαγός.
Τ' ανακαλώ όλα με ευλάβεια στην επιφάνεια/μεγενθύνω την εικόνα σου /στο χώρο της ορατής σύλληψης των πραγμάτων και γίνομαι μαζί σου /ένα και αυτόφωτο.
Εκεί/ που/ το ''άλεκτο'' βγάζει στο Φως.
Γιατί/όπως αναφέρει ο Eugène Ionesco:
''Οταν όλα θα έχουν ειπωθεί/ θα ανήκουμε σε άλλους καιρούς''. (Μαρία Λαμπράκη)

'Eρημα κορμιά χωρίς φεγγάρια

'Eρημα κορμιά
Χωρίς φεγγάρια
'Ερημος δίχως θάλασσα
Θάλασσα της Αγάπης
Θρήνος στο φόντο
Σε ανύπαρκτο
Ερωτικό τοπίο
 Εντός μου η παρουσία σου
Χωρίς αρχή και τέλος
Στο άχρονο τώρα
Το πάντα το άπιαστο
Στο ελάχιστο να δίνεσαι
Ν΄ ανοίγεις φτερούγιες
Και να με σώζεις
Στο σώμα σου επάνω
Ετσι που ετερόφωτα λάμποντας
Απο τη μοναξιά μου βγαίνω
Και μέσα σου
Τη μήτρα μου βρίσκω.

Η θάλασσα '' μέσα μου''

             Δίπλα στη θάλασσα...
Αμήχανη να κοιτάζω τα φώτα της νύχτας
Καθώς καθρεφτιζόταν στα νερά της
Xιλιάδες σπαρμένα μάτια παντού...
Ο κόσμος ξημερώνει...
Πέρα απο τις γραμμές των οριζόντων
Φεγγοβολούσε το πρώτο φως της Αυγής
Θεέ μου (είπα)
Τόση ομορφιά πως να χωρέσει μέσα μου;
    Τα χέρια όπως πάντα τους αβέβαια
Το χάδι μετέωρο στους κραδασμούς των κυμάτων
Οι λέξεις κρύβονται πίσω απο τον μπερντέ του καπνού
Ενα τσιγάρο σιγοκαίει στο τασάκι
Για όλα είπαμε ή σχεδόν για όλα...
Κανείς, όμως, δεν τόλμησε να πει μια λέξη
Σ' αυτή την πόλη των εκατομμυρίων μόνων...

                               Σε λίγο ξημερώνει...
Αντίο
Χάρηκα
Μια βιαστική αγκαλιά...
Κανείς δεν είπε
Κανείς δεν τόλμησε
Κι έμεινε το φιλί αταξίδευτο
Στην άκρη των χειλιών μας
Να κόβει σαν γυαλί
Και τώρα;
Κάθε φορά που μιλώ για σένα
Ματώνουν οι λέξεις.
(Μαρία Λαμπράκη)

Τα μάτια σου κι η θάλασσα
απέραντό μου γίνε
Έρωτας είναι
το κύμα που λαχτάρισε
ν' ακούσει αυτό το μείνε
Απόψε....

Οι Μύστες του Έρωτα

Στη μήτρα της νύχτας 

γονιμοποίησε το σπέρμα του

 ο Ερωτας...

Ηρθαν οι μύστες

 χωρίς περιττά στολίδια

την αλήθεια να διαφυλάξουν

 εξαγνίζοντας στο βωμό του ''δαίμονα''
όλα τα αρχέγονα πάθη

που ''κατακαίνε'' τα σωθικά τους .

Λίγο πριν το πρώτο φως του Αυγερινού 

ντύθηκαν την κόκκινη βασιλική πορφύρα

 κι έκρυψαν βαθιά στο χώμα

 το σπόρο της ''άμωμης σύλληψης''
(Μαρία Λαμπράκη)

Πόσο πολύ σ΄αγάπησα

Art by Chris Dellorco

Δεν έμαθες ποτέ /πως :
Tα βράδια που κοιμόσουν
άνοιγα κρυφά τις πόρτες
των ονείρων σου
με το αντικλείδι της σιωπής

Πλημμύριζα απο το άχραντο
δάκρυ του 'Ερωτα
Μεταλάμβανα τα μυστήρια
της Αγάπης
Και χανόμουν μαζί σου
σε πλανήτες μελλοντικούς

Δεν έμαθες ποτέ
Πόσες φορές η σκέψη μου
κοιμήθηκε μαζί σου
Στα νησιά τα Παραδείσια
των αμέτρητων μικρών  ΘΕΩΝ.
Μαρία Λαμπράκη

Δεν έμαθες ποτέ
Πόσο πολύ σ΄αγάπησα...

Οι σιωπές της βροχής

Βρέχει σιωπές απόψε...
Που είσαι;
Το ξέρω, πάλι χωρίς ομπρέλα
θα βγω στις γειτονιές του κόσμου,
για να σε γυρέψω.
Που να σε βρω;
Πως να σε γνωρίσω;
Με την ομπρέλα σου ανοιχτή
σ' αυτό το τοπίο της βροχής;

Βρέχει σιωπές απόψε...
μα,
''εσύ πάντα ανοιχτή έχεις την ομπρέλα σου''(Μαρία Λαμπράκη)

Αντί-δωρο στην προσμονή

Οταν η νύχτα ακουμπάει στους ώμους της το πρώτο φως της αυγής/ έρχεσαι γυμνός  και απροκάλυπτος στη χώρα του ονείρου.
Κι αρχίζουν τότε οι αισθήσεις να θωπεύουν τη μνήμη / να βγαίνει στην επιφάνεια η επιθυμία.
'Εξαψη της στιγμής στραγγίζει σταγόνα/ σταγόνα το δάκρυ στο τάσι του 'Ερωτα/ για όσα δεν υπήρξαμε παρά μόνο σε επίπεδο φαντασίας.
Παραδοθήκαμε για λίγο στο ανεκπλήρωτο/ με άχραντες λέξεις κοινωνήσαμε το μυστήριο του πάθους και σβήσαμε τη δίψα του πόθου μας / με της αγάπης τ' ακριβό κρασί.
Αντί-δωρο στην προσμονή..
Μετά-γγιση στην απουσία..(Μαρία Λαμπράκη)

Η σιωπή των λέξεων

Mε τ' ακροδάχτυλα των λέξεων /ψηλαφίζω τη σιωπή.
Με κινήσεις ασκητικές αναζητώ τα λόγια /που στόλισαν το αμετάκλητο πριν χαθείς/όπως στη θάλασσα ο ναυαγός.
Τ' ανακαλώ όλα με ευλάβεια στην επιφάνεια/μεγενθύνω την εικόνα σου /στο χώρο της ορατής σύλληψης των πραγμάτων/και γίνομαι μαζί σου /ένα και αυτόφωτο.
Εκεί, που το ''άλεκτο'' βγάζει στο Φως.
Γιατί, όπως αναφέρει ο Eugène Ionesco:
''Οταν όλα θα έχουν ειπωθεί/ θα ανήκουμε σε άλλους καιρούς''. (Μαρία Λαμπράκη)

Σπασμένο φεγγάρι

Σπασμένο είναι απόψε το φεγγάρι
γέμισε θρύψαλα και κλαίει ο ουρανός
μα σκούπισε απ' τα μάτια σου το δάκρυ
μη πέσουνε στα πέλαγα
γιατί είμαι ναυαγός.

Και που θα βρω στεριά για ν' αράξω
που' ναι βαθύς και μαύρος ο γιαλός
και δίχως λέξεις πως να σε φωνάξω
που δεν μ' ακούς και πάει πια καιρός.

Σπασμένο είναι απόψε το φεγγάρι
έπεσε πάνω μου και μ' έκοψε στα δυο
μ' άναψε μάτια μου της νύχτας το λυχνάρι
απο το φως του έρωτα που είναι Αγιο Φως.
(Μαρία Λαμπράκη)