Oi ''Μύστες '' του Ερωτα

Στη μήτρα της νύχτας 

γονιμοποίησε το σπέρμα του

 ο Ερωτας ...

Ηρθαν οι μύστες, 

 χωρίς περιττά στολίδια

την αλήθεια να διαφυλάξουν

 εξαγνίζοντας στο βωμό του ''δαίμονα''
όλα τα αρχέγονα πάθη, 

που ''κατακαίνε'' τα σωθικά τους ...

Λίγο πριν το πρώτο φως του Αυγερινού 

ντύθηκαν την κόκκινη βασιλική πορφύρα
κι έκρυψαν βαθιά στο χώμα

 το σπόρο της ''άμωμης σύλληψης'' (Μ-Λαμπράκη)

Το ίδιο πονάνε μέσα μου..

Κι αυτό που δεν μου έδωσες 
Κι αυτό που δεν σου ζήτησα 
Το ίδιο πονάνε μέσα μου.. 
Το ανολοκλήρωτο πάντα θα σε κυνηγά /όπως το δραπέτη /που σε ώρες απόγνωσης/ το κελί του νοσταλγεί ...(Μαρία Λαμπράκη)
 

Είναι κάτι βραδιές ασκήσεων ευαισθησίας /που ζητώ ν' αλλάξω το χρώμα του αίματος.. 
Γιατί δεν αντέχω να το νιώθω να κυλά τόσο ζεστό και κόκκινο /πάνω στο σώμα μου/όταν εγώ πονώ..

Αυτή η νύχτα μένει...

''Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο''

Eδω θα με βρεις απόψε/δίπλα στο κύμα/συντροφιά μ' ένα φεγγάρι/ που δε λέει να  γεμίσει..
Να περισυλλέγω των ερώτων /ναυαγούς ..

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Απουσία -Ούτε πληγή /ούτε τραύμα ...

Δεν ξέρω τι περιμένω - πάντως όχι να 
φανείς 
αφού η απουσία σου (η απουσία σου) έγινε τρόπος ζωής.

*"Δωσ' μου τη σύνεση θεά, 
όχι όσον έρωτα ποθώ....
μα όσο αντέχω."(Β' Στάσιμο της Μήδειας του Ευριπίδη)

Στο δοξάρι της νύχτας /κρεμάστηκε απόψε το φεγγάρι
Μικροί ερωδιοί /αναγγέλουν τον ερχομό της καινούργιας μέρας 
Εδώ/ τα όνειρα πολεμούν για  να κερδίσουν/ το πρώτο χαμόγελο του Ηλιου.
Η απουσία σου ένα καρφί στη μνήμη 
Ούτε πληγή /ούτε τραύμα 
Ποια αέναη σιωπή να νιώσει τον πόνο /που σταλάζει κόμπο /κόμπο το δάκρυ της ψυχής;
Κι εσύ μέσα μου μια μπόρα/που δεν λέει να ξεσπάσει..
Βρέξε θεέ μου να γίνει όαση / η έρημος της Αγάπης.(Μαρία Λαμπράκη)