Σελίδες

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Η ''θλίψη'' της Ποίησης

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τί κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Καιρό τώρα δε χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα ένα χτες ή ένα αύριο όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’αγαπήσουν.

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Μικρά Έψιλον - Οδυσσέας Ελύτης
«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά...»

Γ. Σεφέρης (απόσπασμα-Μυθιστόρημα)
Και τώρα; Ποιὸς θὰ σηκώσει τὴ θλίψη τούτη ἀπ᾿ τὴν καρδιά μας;
Τάσος Λειβαδίτης - Αποσπάσματα
Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.

Τότε χτύπησαν την πόρτα.
Εγώ,αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα. 
Κι έτσι μια καινούρια θλίψη μπήκε στον κόσμο.
~Τάσος Λειβαδίτης~
Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει(απόσπασμα)
Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ 
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους..ποὺ ὁδηγοῦνε ἄγνωστο ποῦ…
~Τάσος Λειβαδίτης~
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου(αποσπάσματα) 
''κι η μουσική, σκέφτομαι,
είναι η θλίψη εκείνων
που δεν πρόφτασαν ν' αγαπήσουν...''
~Τάσος Λειβαδίτης~
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Είναι κάτι βράδια που μόνον ένας στεναγμός μας χωρίζει απ’ τον Παράδεισο
κι άλλοτε ανατέλλει η σελήνη απ΄το λόφο σα μεγάλη ευτυχία
περοπλανήσεις στη νύχτα κι οι γρίλιες απ΄όπου μισοείδαμε το εσώ-
ρουχο μιας γυναίκας που κοιμόταν
κι άξαφνα στη στροφή του δρόμου η θλίψη ενός φανοστάτη μας
πλημμύριζε με δάκρυα.
Κανείς δε μας περίμενε όταν γυρίσαμε
ΑΒΕΒΑΙΟ-Γιάννης Ρίτσος
Έκει που τελειώνει το χώμα , αρχίζει ο ουρανός -έλεγε-
εκεί που αρχίζει ο ουρανός αρχίζει η θλίψη .

Είταν μονάχος, δεν είταν λυπημένος,
μια και μπορούσε να κοιτάει τα σύννεφα ,
μια και τα σύννεφα είταν ρόδινα ,
μια και τ' βρισκε ωραία τα σύννεφα.

Ύστερα , ανάμεσα απ' τα δάκτυλα της νύχτας ,
ένα αστέρι τον κοίταζε κατάματα. Δεν τον πίστεψε .
(Βύρων Λεοντάρης, «Έως…», Νεφέλη) Απόσπασμα 

«… Μοιράζεται το φταίξιμο στο πάρε – δώσε των ανθρώπων

μα η λύπη είναι του καθενός, λύπη του άλλου,
ο πόνος που δώσαμε πίσω δεν παίρνεται.

Άλλο σημάδι πως υπήρξαμε δεν έχουμε
καθώς περνάμε τώρα στη μεγάλη θλίψη
και κλάμα αδάκρυτο τα μάτια μας ραγίζει.»
Οδυσσέας Ελύτης - ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ(απόσπασμα).

Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό...
Οδυσσέας Ελύτης «Καλημέρα Θλίψη» [Μαρία Νεφέλη]
Η Μαρία Νεφέλη λέει:
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ
Γεια σου θλίψη Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι...
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία

Από τη συλλογή, Η επιστροφή των πουλιών (1946)
του Νίκου Εγγονόπουλου
Ποίημα που του λείπει η χαρά αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη δωρήτρια πόθου και γαλήνης
αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι ωραία έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού ετοποθέτησες απλά κι ευγενικά μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό - ιταλικό μού φαίνεται - βάζο με παραστάσεις γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χέρια μου
και χάρισέ μου- αφού το θέλεις -τη θλίψη τού πρασίνου βλέμματός σου
τη βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πληγμένη μέσα στα μακρυά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου
Τα μάτια της Μαργαρίτας
Ν.Βρεττάκος
Βρήκα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια. 
Της θλίψης την αστροφεγγιά, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Τα Θολά Ποτάμια, Α , 192 Ν.Βρεττάκος
Έβρεχε η θλίψη σα νερό
μέσα στις πολιτείες!
Έβρεχε απελπισία
και ψήλωνε η λάσπη πάνω στης γης!
Και τα ποτάμια πλάταιναν! Και τα ποτάμια μάλωναν
Ποίημα του Ισραηλινού ποιητή Αμίρ Ορ
-ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ-

Μετάφραση, Αναστάσης Βιστωνίτης

Κι ο πιο μικρός αποχωρισμός έχει μια θλίψη. 
Αυτό που υπήρχε και το είδαμε έχει φύγει, 
πέρασε απ’ τα μάτια μας και χάθηκε 
και μ’ ένα ακόμα φθινόπωρο μας βάρυνε το στήθος.
Κι ο πιο μικρός αποχωρισμός έχει μια θλίψη, 
μα όταν οι εραστές παίρνουν ο καθείς τον δρόμο του 
φλέγεται η καρδιά χωρίς να καίγεται, 
ξεριζώνεται δίχως τις ρίζες της να χάνει, 
πολύ βαριά να την αντέξουμε.
Οι αποσκευές μου (Αλεξάνδρα Μπακονίκα)
Απανθρωπιές και τραγωδίες δεν μου είναι άγνωστες. Δια πυρός και σιδήρου τις έζησα. Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια. Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις τα κουβαλάω στις αποσκευές μου.
Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές για δοκιμασίες που άντεξα. Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ και να βιώσω τα φωτεινά και τα χαρούμενα. Το συναπάντημα, το βύθισμά μου στη χαρά –που τόσο σπάνια συμβαίνει– είναι δικαίωμα και κερδισμένος χρόνος. Δεν έχω ενοχές για τις εξάρσεις της χαράς.
(1994)Ελένη, Οδ. Ελύτης -απόσπασμα

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη 
Που δε βλέπει τίποτε 
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύ- 
 πημα του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο 
Γιατί έγινε κιόλας 
Ποίημα στίχος μ' άλλον στίχο αχός παράλληλος 
με τη βροχή δάκρυα και λόγια 
Λόγια όχι σαν τ' άλλα μα κι αυτά μ' ένα μοναδικό τους προορισμόν: Εσένα!
Ὁ σταχτὺς θάνατος
Μ. Λουντέμης
Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί- 
θαρροῦσα ὡς τώρα... 
πῶς ὅλα τὰ πράματα βαδίζουν στὴ γῆ 
μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα. 
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη. 
Ἡ Θλίψη χλωμή. 
Ὁ Ἔρωτας ρόδινος 
Ο Θάνατος μαῦρος. 
Ἔτσι θαρροῦσα...
Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου, 
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα. 
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα. 
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα. Ἔτσι νόμιζα.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Bρέχει σιωπές απόψε

βρέχει σιωπές απόψε...
Που είσαι;
Το ξέρω, πάλι χωρίς ομπρέλα
θα βγω στις γειτονιές του κόσμου,
για να σε γυρέψω.
Που να σε βρω;
Πως να σε γνωρίσω;
Με την ομπρέλα σου ανοιχτή
σ' αυτό το τοπίο της βροχής;

Βρέχει σιωπές απόψε...
μα,
''εσύ πάντα ανοιχτή έχεις την ομπρέλα σου''. (Μ-Λαμπράκη)

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

«Α ρε χρόνε αλήτη που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς»


''Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.(Σάρλ Μπωντλαίρ)

 Μέτρημα του χρόνου ~Τ.Πατρίκιος~
...κι εμείς όπου βρεθούμε ριζώνουμε για λίγο
μετρώντας το χρόνο με τις βδομάδες,
με τους μήνες, με τις εποχές.
Τώρα όλοι έχουμε ξύλινα καραβάκια
τα βάζουμε δίπλα στα βιβλία,τα στέλνουμε στους δικούς μας...
τα σπρώχνουμε να φύγουν.


Ζωγράφος-Στάθης ΚουκόπουλοςΗ Μαρίνα των βράχων (απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος. Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω σου θηρίο ελπίδας. Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

 Ζωγράφος-Despoina Kouvatsou
Εκείνο που δε γίνεται (απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης)
Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα
και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ

Ἡλικία τῆς γλαυκῆς θύμησης(απόσπασμα)-Οδυσσέας Ελύτης
Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα σου πηλὸ κι ἁμαρτία
Ὅπως τὴν πρώτη μέρα μας στὴ γῆ.
Γιόρταζαν οἱ ἀμαρυλλίδες - Μὰ θυμᾶμαι πόνεσες

Ἤτανε μία βαθιὰ δαγκωματιὰ στὰ χείλια
Μία βαθιὰ νυχιὰ στὸ δέρμα κατὰ κεῖ ποὺ
χαράζεται παντοτινὰ ὁ χρόνος.

 DONALD JUSTICE
Ο χρόνος και ο καιρός


Ο χρόνος και ο καιρός φθείρουν
τα σπίτια που έχτισαν οι πατέρες μας.
Η σκονισμένη οικοσκευή τους επιβιώνει -
Ολοι οι θλιβεροί καναπέδες που λερώσαμε
Με δάκρυα ανίας ή ενοχής.
Τα ρητά που ξεθωριάζουν, τα σταματημένα ρολόγια...

Κι ώς τώρα ορισμένες φορές τα κουρασμένα
                                                αυτά σχήματα
Στοιχειώνουν τις υγρές σάλες της καρδιάς.
Τι κυριακάτικες φυλακές
ανακαλούν στη μνήμη!
Και τι θαυμαστές αποδράσεις!


 ANAZΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Αντρέ Μπρετόν:

Δεν δίνω καμία σημασία στη ζωή
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία
Δεν σημαίνω για τη ζωή
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν κι αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά
Να κελαηδήσουν μπροστά σ΄ αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τα αρώματα.

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο - Τάσος Λειβαδίτης-απόσπασμα
Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα!
Βράδιαζε.

Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ.

Τοῦ χρόνου ἀνάγλυφη εἰκόνα-Γιώργος Σαραντάρης

Δὲν ὀνειρεύτηκα ποτὲ τὸ χρόνο
Καὶ τὴ συντροφιά του
Μήτε τὴν ἀπουσία τοῦ ὀσφράνθηκα ποτὲ

Συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα», 1999

Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν-Γιώργος Σαραντάρης

Μέσα στὸν ἀπέραντο οὐρανὸ
Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν
Εἶναι λύπη;
Εἶναι χαρά;
Τὸ φῶς ἔρχεται
Ἐκλέγει τὰ πουλιὰ
Τὸ φῶς δὲν καταστρέφει
Ἀνάμεσά μας πάντοτε ἕνας
Ἐκεῖνος ποὺ μαθαίνει τὰ νιάτα τ᾿ οὐρανοῦ
Καὶ ποὺ πετάει μὲ τὰ πουλιὰ
Μέσα στὸν αἰθέρα.
(24.5.1936)
Πριν τους αλλάξει ο Xρόνος-Κ-Π-Καβάφης


Λυπήθηκαν μεγάλως   στον αποχωρισμό των.
Δεν τόθελαν αυτοί·   ήταν η περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες   εκάμνανε τον ένα
να φύγει μακρυά —   Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη των βεβαίως   δεν ήταν ίδια ως πριν·
είχεν ελαττωθεί   η έλξις βαθμηδόν,
είχεν ελαττωθεί   η έλξις της πολύ.
Όμως να χωρισθούν,   δεν τόθελαν αυτοί.
Ήταν η περιστάσεις.—    Ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη   χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αίσθημά των,  πριν τους αλλάξει ο Χρόνος·
ο ένας για τον άλλον   θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων   ετών τ’ ωραίο παιδί.



25η ραψωδία της Οδύσσειας (Τάσος Λειβαδίτης)

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
……………………μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
…………χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
……………………τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,

…………όσα δε ζήσαμε
……………………αυτά μας ανήκουν…


(Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή)«Χρονοκύκλωμα:
Τη μέρα που ανακαλύφτηκε ο χρόνος οι άνθρωποι
κούρδισαν τα ρολόγια κι άρχισαν να τον κυνηγούν.
Κι αποτιμήθηκε σε ψήγματα καταστροφής κι απόχτησε αξία
μυθικών πτηνών και χάθηκε απ’ τον κόσμο η άνεση κι ο δισταγμός
και κανένας δεν εξουσίαζε το προσκεφάλι του
και δεν υπήρχε έστω και λίγος χρόνος για χαρά ή για λύπηση.
Μόνο σαν τροχοπεδούσε ο Μέγας Χρονοκράτορας έτρεχες να
φωλιάσεις στη μασχάλη του να κλείσεις τα μάτια και να μεταμφιεστείς»
 (Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή)
Ακόμα κι όταν οι αγάπες τελειώνουν
ο χρόνος προχωρεί.
Στη στιλπνή του επιφάνεια αφήνεις αποτυπώματα διαμπερή
πάντα ευανάγνωστα για τους ειδικούς που αποτιμούν το κόστος»

Θρίαμβος Χρόνου-
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
Φιλοσοφείς τρυφερότητα
χωρίς φιλοσοφία~
στέργεις αιωνιότητα
μονάχα με το βλέμμα~
είσαι μια ζωντανή βαθιά
σελίδα σώματος
π’ αστράφτει σε παρθενικότητα.
Ο χρόνος είν’ ακόμη για σένα
θρίαμβος
και σου τον εύχομαι πάντα.
Μονόγραμμα (απόσπασμα) Οδ.Ελύτης  
 Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς;
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;
όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;
Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί
Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Τέσσερα Κουαρτέτα (Τ.Σ.'Ελιοτ)
Μετάφραση -Χάρης Βλαβιανός
"Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών
όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί.

Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση
που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα
μόνο σ' έναν κόσμο από εικασίες.
Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη
δείχνουν σ' ένα τέλος που είναι παντοτε παρόν."

Τίτος ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Πολιορκημένος χρόνος
Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.

Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν

Χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά

Και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα

Φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος

Πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς

Δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.


Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

H ποίηση των άστρων

"Artist -Christian Schloe

 Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές

Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου. (Ερωτικό, Μάνος Χατζιδάκις)

"Artist -Christian Schloe

Το άστρο, Μιλτος Σαχτούρης

Το ξανθό κεφάλι της 
τα ξεβαμμένα χείλια της η σιωπή της 
 και λίγο σάλιο που έτρεχε
 από το άστρο  
το σφύριγμα το άγριο άστρο που ανοιγόκλεινε 
 το μάτι του  
κι έβλεπε τον Ουρανό  
 κι έλεγε:  
Θα τονε κάψω! 

"Artist -Christian Schloe

 (Όταν δε θα υπάρχεις, Το ξύλινο άλογο, 1950-53)Τάκης Βαρβιτσιώτης
«Όταν δε θα υπάρχεις
Όταν δε θα υπάρχουμε
Και τα χέρια σου θα ταξιδεύουν
Να βρουν μιαν άλλη ζωή
Ν’ αγκαλιάσουν μιαν άλλη πιο απέραντη θάλασσα
Ν’ ανάψουν κι αλλού τούτο το άστρο
Πού μένει πάντα αιχμάλωτο
Μέσα στη λάμπα
Θα προχωρήσω με τον ανεμοστρόβιλο
Κάτω απ’ τα ψηλά κυπαρίσσια
Ν’ ανταμώσω τον ίσκιο
Σταυρωμένο πάνω στα ρόδα
Ενός άυλου κήπου»

Τάκης Βαρβιτσιώτης
Η θαυμαστή αλιεία, 1985-1986)
 
Γυμνό στην ακροθαλασσιά
Και το κορίτσι πού αγαπά
Μέσα στη νύχτα εγκαταλειμμένο
Καμιά φοβέρα δεν το σκιάζει
Και μ’ όλα τ ́ άστρα στολισμένο
Το θάνατο ενταφιάζει»


(‘Αρρητη Γέννηση, Φύλλα Ύπνου, 1941-1944  
<< Γιατί να πνίγουμε κάθε βραδιά
Χιλιάδες άστρα
Μέσα στο πηγάδι;>>


<<Και μες το αίμα σου
ένα άστρο πάντα ταξιδεύει>>

«Οι κοπέλλες φιλιούνται με τούς καθρέφτες
Γίνονται άστρα
Και πέφτουν στο νερό»

A profile of a woman looking at the stars. Alois Heinrich Priechenfried (Austrian, 1867-1953).

«Εαρινή Συμφωνία», ΧVIII, (1937- 1938)  Γιάννης Ρίτσος
Κλείνω τα βλέφαρα / κάτω απ” την ήρεμη νύχτα
κι ακούω να κελαηδούν μυριάδες άστρα / εκεί όπου σύρθηκαν τα δάχτυλά σου
πάνω στη σάρκα μου.

Είμαι
ο έναστρος ουρανός / του θέρους.


Τόσο βαθύς κι ωραίος / τόσο μεγάλος έγινα
απ” την αγάπη σου / που δε δύνεσαι πια / να μ” αγκαλιάσεις.
Αγαπημένη / έλα να μοιραστούμε / τα δώρα που μου ‘φερες.
Ιδού, το δάσος λυγίζει
απ” το βάρος των ανθών και των φύλλων του.

 'Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.


«Στίχοι από σκισμένα ποιήματα» (1938 – 1952).Γιάννης Ρίτσος


''Αν δείτε δυο άστρα να φιλιούνται με τα ράμφη τους

είναι γιατί χαμογελά η αγαπημένη μου. ''
Οδυσσέας Ελύτης -Με το λύχνο του άστρου - 1964
Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!


 ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ   (1940)-Οδυσσέας Ελύτης
Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή

Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!



Των φθαρτών δακρύων απόγονοι
Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών
Αφήσαμε το γήινο δέρμα
Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε
Τα λόγια μας
Για τελευταία φορά

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!
Τῆς τραμουντάνας τ᾿ ἄστρο, τ᾿ ἄστρα τοῦ Νοτιᾶ
παντρεύονται μὲ πορφυρόχρωμους κομῆτες.
Τοῦ Mazagan οἱ θερμαστὲς οἱ Σοδομίτες
παῖξαν τοῦ Σέσωστρη τὴν κόρη στὰ χαρτιά.

 (Νίκος Καββαδίας)


Τ’ αστέρι του βοριά
θα φέρει η ξαστεριά
μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ’ αγκαλιάσω ξενιτιά(Νίκος Γκάτσος)


 Χρωματίζω πουλιά - 1993  Τάσος Λειβαδίτης
Τ όσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν,
και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε


Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να ‘χει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε.



CHRISTIAN SCHLOE

Κική δημουλά - {μα δεν σκοτώνω άστρα}

Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.
Λυτρώσου...
Ηρέμησε...
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.

Η εφηβεία της λήθης (από τη συλλογή Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ) Κική Δημουλά
Περιμένω λίγο
να σκουρύνουν οι διαφορές και τα’ αδιάφορα κι ανοίγω τα παράθυρα. 
Δεν επείγει αλλά το κάνω έτσι για να μη σκεβρώσει η κίνηση. 
 Δανείζομαι το κεφάλι της πρώην περιέργειας μου και το περιστρέφω.
 Όχι ακριβώς περιστρέφω. 
 Καλησπερίζω δουλικά όλους αυτούς τους κόλακες των φόβων, τα αστέρια.
 Όχι ακριβώς καλησπερίζω. Στερεώνω με βλεμμάτινη κλωστή τ’ ασημένια κουμπάκια της απόστασης κάποια που έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν. 
 Δεν επείγει. το κάνω μόνο για να δείξω στην απόσταση πόσο ευγνωμονώ την προσφορά της.

Christian Schloe
Η δημιουργία ενός άστρου- Νικηφόρος Βρεττάκος
Φύλαξε μου αυτούς τους λυγμούς που ανεβαίνουν,
δένονται κόμποι, σπαρταρούν σαν μια δέσμη
καρδιές στο λαιμό σου. Φύλαξε μου κι αυτήν
την παράξενη θάλασσα που έχει πετρώσει
πίσω απ’ τα μάτια σου. Μου χρειάζονται όλα
να φτιάξω το κύμα μου. Με τι θα συνθέσω
τη χαρά που υποσχέθηκα; Τα χρυσά της πανιά
με τι θα τα υφάνω; Καλά είναι όλα,
καλό το νερό και το φως και το χώμα.

                                                        Αλλά πως
θα τους δώσω την κίνηση; Πως τη φωτιά;
Πως αλλιώς θ’ αναδώσουν αχτίνες και πως
θα μπουν στην αιώνια σταθερή τους τροχιά,
σαν ένας δακτύλιος μικρών ζαφειριών
που στρέφεται γύρω απ’ το δίσκο του πνεύματος; Όχι
πως φτάνουνε μόνα τους,
                                     Αν
Προσέξεις, θα δεις πως πλάθοντας καίγονται
               μαζί και τα χέρια μου.