Ενα συγκλονιστικό κείμενο της Λίνας Νικολακοπούλου!
Εσύ, Μαρία, εσύ ανύψωσες την Εύα. Της Λίνας Νικολακοπούλου στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 22-23/4/1995 Ποτέ δεν αγάπησα, δεν ταυτίστηκα , δεν ενστερνίστηκα το προπατορικό
αμάρτημα και τις ζωγραφιστές του εικόνες. Το πριν και το μετά του. Ένας
Αδάμ και μια Εύα πρώτα αθώοι κι αδαείς μεσ’ στο παράδεισο, μετά φριχτοί
κι άθλιοι, ντυμένοι με τη γύμνια τους και το σκοτάδι της δαγκωνιάς της
γνώσης, να πορεύονται στο πουθενά της πλάσης. Με πόνους να γεννήσεις τα παιδιά σου. Υπάρχει άραγε κι άλλος τρόπος; Με το αίμα σου και τον ιδρώτα σου να καλλιεργήσεις τη γη. Δηλαδή πως
αλλιώς να δαμάσεις αυτό που σε ξεπερνάει, το ανερμήνευτο. Για μένα,
Παράδεισος και άγνοια δεν πάνε μαζί. Το φως έχει βαρύτητα κι αξία μονάχα
σε συνδυασμό με το σκοτάδι. Όλα είναι διπλά. Το καλό και το κακό, η ζωή
κι ο θάνατος, η ζωή που δεν είναι ζωή κι ο θάνατος που δεν είναι
θάνατος. Το παραμύθι του Θεού του τιμωρού μόνο αποστροφή και απόγνωση γεννούσε στην ψυχή μου.
Caravaggio – Martha And Mary Magdalene
Αυτή η οριστικά κομμένη γραμμή της επικοινωνίας και της συνάντησης
θνητού και Αιώνιου, μ’ όλο το λάθος στην πλάτη του ανθρώπου φορτωμένο ,
αυτό το δείγμα ζευγαριού που μ’ ένα φίδι ατέλειωτα θα γεύεται την πτώση,
ήτα πολύ βαριά Διαθήκη κι ανελέητη. Πολλά χρόνια μετά, πολύ πρόσφατα
τώρα, με δεδομένη εμπειρικά την ορθόδοξη πίστη μου, ξαναγυρίζω στις
πηγές να καταλάβω και να μετα – λάβω της Ευαγγελίας το χαρμόσυνο μήνυμα
που έφερε στον άνθρωπο ο Χριστός στα λόγια και στο βίο του. Για την ανύψωση του κόσμου στο Ανάστημά Του, την Ανάσταση της Αληθείας την Τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, την ένθεή μας φύση.
Titian: The Repentant Mary Magdalen
Καινή η Διαθήκη, με καινούργια μάτια κι εμείς να την διαβάσουμε, Στα
μάτια της Μαγδαληνής είδα τα δάκρυά μου. Θες πόρνη, θες ελεύθερη, γι’
άλλους δαιμονισμένη. Μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη, που ανύψωσε την Εύα. Σημείο αναφοράς πολύτιμο κι αναίτια για όλους μας κρυμμένο. Το μεγαλείο
της γυναίκας που βυθίστηκε στη φύση της, για ν’ ανεβεί απ’ το μηδέν και
να βρει το Ένα. Όχι που τη διαλέξανε, μα διάλεξε εκείνη το τι και ποιον
περίμενε να βρει και να πιστέψει.
Δαίμονες είναι οι αισθήσεις, πέντε τον αριθμό. Δαίμονας η επιθυμία, δαίμονας και η οργή της γνώσης. Το σύνολο επτά. Δεν τους παλεύεις με τα όχι και τα μη. Μονάχα με το είμαι. Είμαι κομμάτι
από την ύλη αυτού του κόσμου. Είμαι το χάος και το φως, είμαι ο δίπλα,
είμαι εσύ, είμαι ο Λόγος, είμαι η Άνοιξη και ΕΙΝΑΙ η Αγάπη. Την είδε η Μαγδαληνή τη Σταύρωση Του δίπλα στην Παναγία Μητέρα Του, άντεξε την ζωή μετά τον θάνατό Του.
El Greco Doménicos Theotokópoulos
El Greco Doménicos Theotokópoulos
Christ Appearing to Mary Magdalene Artist: Pietro da Cortona (Pietro Berrettini) Location: Hermitage Museum
Έτρεξε άφοβα στον τάφο του κι είδε αγγέλους που της είπαν για την
Ανάσταση. Κι όταν της φανερώθηκε με το λεπτό Του σώμα, σ’ αυτήν τα
πρόσφερε τα τελευταία λόγια Του, και το ποτέ ξανά στο αντάμωμά τους,
μέχρι το τότε μιας αλλιώτικης συνάντησης.
Βίκυ Μοσχολιού, το "βιολοντσέλο" της ελληνικής μουσικής, όπως την έχει αποκαλέσει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Δεν έκρυψα ποτέ τίποτα απο τον κόσμο, ήμουν ένα ανοιχτό βιβλίο για όλους. Η Βίκυ Μοσχολιού, ήταν όντως, ένα ανοιχτό βιβλίο που μέσα του γράφτηκαν πολλές χρυσές σελίδες του Ελληνικού τραγουδιού.
Η Βίκυ Μοσχολιού έφυγε νωρίς.. Έφυγε νωρίς αλλά με το κεφάλι ψηλά. Όπως μου είχε πει πριν το τέλος, αλλά στα καλά της, όταν ατένιζε το μέλλον με πολύ χαμόγελο και αισιοδοξία «Τι τα θες, αγόρι μου. Δυο λέξεις είναι η ζωή του ανθρώπου: Δυο πόρτες έχει η ζωή/άνοιξα μια και μπήκα./ Περπάτησα ένα πρωινό/κι ώσπου να βγει το δειλινό/από την άλλη βγήκα».(Απόσπασμα απο συνέντευξη της
Μοσχολιού, στον Κώστα Μπαλαχούτη)
Βίκυ Μοσχολιού-Ζωή σαν Παραμύθι
Μια ζωή σαν παραμύθι... Οπως το είχεπροβλέψει η Τσιγγάνα που διάβασε το χέρι της, πολλά χρόνια πριν, στο Τουρκολίμανο. «Ηγραμμή της ζωής τηςείναι μικρή»έσκυψε καιείπε στο αφτί τηςΑρετής,της φίλης της,αλλά εκείνη δεν της τοαποκάλυψε ποτέ.Στο βιβλίο της γραμματέας της και επιστήθιας φίλης της Αρετής Γκόρντον, που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού»,ξετυλίγεται σελίδα-σελίδα το κουβάρι της ζωής της δημοφιλούς τραγουδίστριας με την καθαρή, λαϊκή φωνή. «Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις δισκοθήκες και τα σπίτια τους. Ξέρω ότι θα μείνω στην ψυχή και την καρδιά τους. Η μεγαλύτερη τιμή για μένα είναι η αγάπη του κόσμου» έλεγε μέχρι και λίγο πριν από το τέλος. Με ένα παράπονο, επειδή το καλό ελληνικό τραγούδι που η ίδια εκπροσωπούσε δεν ακουγόταν όπως παλιά.
Bίκυ Μοσχολιού(1943-2005) Η Βίκυ Μοσχολιού γεννήθηκε στις 17 Μαΐου του 1943 στο Μεταξουργείο και έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αιγάλεω. Χρόνια στερημένα, αλλά γεμάτα αγάπη και μουσική, καθώς ο πατέρας της δεν αποχωριζόταν το γραμμόφωνο και την πλούσια συλλογή του από λαϊκά δισκάκια της εποχής. Για να βοηθήσει την οικογένεια της, δεκατριάχρονο κοριτσάκι ακόμα, πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο ως κορδελιάστρα. Πάντα, όμως, είτε ανάμεσα στις κλωστές και τα καρούλια, είτε στις ανθισμένες μυγδαλιές της Αγίας Βαρβάρας, η Βίκυ έχει ένα τραγούδι στο στόμα. Οι αυστηρών αρχών γονείς της, όμως, δεν της επιτρέπουν να δουλέψει νύχτα. Με την παρέμβαση της ξαδέρφης της, Έφης Λίντα, πείθονται τελικά και το 1962, Κυριακή του Πάσχα, η Βίκυ κάνει την πρεμιέρα της στο πάλκο, δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα, στην Τριάνα του Χειλά. Εκεί, δύο χρόνια μετά, την ακούει τυχαία ο Σταύρος Ξαρχάκος που αναζητά εκείνη την περίοδο μια νέα φωνή για να ερμηνεύσει το θρυλικό πλέον τραγούδι Χάθηκε το φεγγάρι στην ταινία Λόλα, με το Νίκο Κούρκουλο και την Τζένη Καρέζη. Είναι η αρχή μιας λαμπρής καριέρας, καθώς ακολουθούν αμέτρητες συνεργασίες, σχεδόν με όλους τους κορυφαίους συνθέτες και στιχουργούς: τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Δήμο Μούτση, τον Άκη Πάνου, τον Μίκυ Θεοδωράκη, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Βασίλη Τσιτσάνη.
Ζαμπέτας και Μοσχολιού «συναντηθήκανε» για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 1964 με «Τα δάκρυα» και τον «Χωρισμό» (γνωστότερο ως «Κι αν θα διαβείς τον ουρανό»). Η επιτυχία ήταν άμεση και μεγάλη κι έτσι οι δυο τους συνυπήρξανε για αρκετό διάστημα έκτοτε και στα νυχτερινά κέντρα της εποχής.
Για τέσσερα χρόνια, από το 1964 ως το 1968 ο Γιώργος Ζαμπέτας «τροφοδοτούσε» διαρκώς τη Βίκυ Μοσχολιού με τις δημιουργίες του, παράλληλα με τις εμφανίσεις τους τόσο στο πάλκο, όσο και σε κάποιες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής. Μπορεί αυτή την περίοδο να ηχογραφηθήκανε συνολικά μόλις 15 τραγούδια του συνθέτη με την ερμηνεύτρια, όμως στην πλειοψηφία τους γίνανε τόσο μεγάλες επιτυχίες που στη συνείδηση του κοινού η συνεργασία τους έχει καταγραφεί ως πολλαπλάσια της υπάρχουσας…
Το 1971 η Μοσχολιού φεύγει από την Columbia και πηγαίνει στην «Ελλαδίσκ», μετέπειτα Polygram. Ο Ζαμπέτας ανήκει ήδη εκεί κι έτσι ανοίγει ο δεύτερος κύκλος της συνεργασίας τους που θα διαρκέσει μόλις δύο χρόνια, αλλά θα «γεννήσει» νέες μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες: «Αλήτη», «Το γράμμα και η φωτογραφία», «Πού ήσουν και χάθηκες» κ.α. Παράλληλα, το 1972 θα μοιραστούν ένα και μοναδικό μεγάλο δίσκο με τίτλο « Περιπέτειες » τραγουδώντας οι δυο τους τις δημιουργίες του συνθέτη κι έτσι θα κλείσει η διάρκειας οκτώ ετών συνύπαρξή τους στα στούντιο…
Θα ξαναβρεθούνε το 1981 για να ηχογραφήσουν ως ντουέτο ένα τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη. Πρόκειται για το «Επεμβαίνεις» που συμπεριλήφθηκε στο δίσκο «Σκουριασμένα χείλια » και ακούστηκε πάρα πολύ τόσο εκείνη την εποχή, όσο και αργότερα. Ήτανε και η τελευταία τους συνάντηση στη δισκογραφία…
Πολύ αργότερα κι ενώ ο Ζαμπέτας θα έχει φύγει από τη ζωή, το 1995 η Μοσχολιού θα κάνει ένα δίσκο-φόρο τιμής σ’ έναν από τους ανθρώπους που τη βοηθήσαν πολύ στο ξεκίνημα και στην εδραίωση της καριέρας της. Ο λόγος για το άλμπουμ « Ο Τζακ Ο’ Χάρα » και περιλαμβάνει ακυκλοφόρητες ως τότε μουσικές του συνθέτη σε στίχους του Θόδωρου Ποάλα, αλλά και τρία τραγούδια σε δεύτερη εκτέλεση.
Μοσχολιού-Ξαρχάκος
Η πρώτη τους συνάντηση έγινε με το τραγούδι''χάθηκε το φεγγάρι'',στην ταινία Λόλα,σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου-Σενάριο -Ηλίας Λυμπερόπουλος 1964 ,σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου.
Η ιστορία έχει,ως εξής ..
Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα του 1962, η Βίκυ Μοσχολιού ανέβηκε για πρώτη φορά στο πάλκο, στη γνωστή «Τριάνα του Χειλά» στο
πλάϊ του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Δούκισσας.
Λίγο καιρό μετά, έρχεται και η σειρά της δισκογραφίας.
Από τον Τάκη Λαμπρόπουλο της Columbia μαθα
νει πως ο Σταύρος Ξαρχάκος αναζητά νεαρή τραγουδίστρια να συμμετάσχει στην ταινία «Λόλα» ερμηνεύοντας το τραγούδι «Χάθηκε το φεγγάρι».
Ο Σταύρος Ξαρχάκος περιγράφει στην εκπομπή «Μουσική βραδιά» του Γιωργου Παπαστεφάνου τη γνωριμία αυτή.
«Πρωτογνώρισα τη Βίκυ Μοσχολιού στο στούντιο Α, στις
αρχές του 1963.
Έγραφα τότε τη μουσική για την ταινία «Η Ελλάς χωρίς ερείπια» και είχε έλθει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης που τραγουδούσε τότε στην ταινία, μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού. Με παίρνει παράμερα ο Μπιθικωτσης και μου λέει:
Αυτή που βλέπεις μία μέρα θα γίνει πολύ μεγάλη τραγουδίστρια. Στο λέω να το ξέρεις».
Μετά από λίγο καιρό έκανα τη «Λόλα», τη μουσική της ταινίας Έψαχνα για την τελευταία σκηνή της ταινίας, μία κοπέλα, στον Πειραιά που έπρεπε να λέει ένα τραγούδι μέσα από ένα παράθυρο για τον αγαπημένο που έχασε.
Παίρνω το Μπιθικώτση τηλέφωνο και του λέω για τη Μοσχολιού.
Ήλθε στο στούντιο, έπαιξα στο πιάνο το τραγούδι, σιγά σιγά άρχισε να παίρνει θάρρος και τραγούδησε υπέροχα αυτό το τραγούδι.»Πηγή,εδώ http://www.e-orfeas.gr
Λίγους μήνες μετά την πτώση της δικτατορίας(Δεκέμβριος 1974), εκδίδεται η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Σταύρου Ξαρχάκου μετά τη μεταπολίτευση (Δεκέμβριος 1974). Πάνω σε στίχους του Νίκου Γκάτσου (με τον οποίο τον συνδέει ένα λαμπρό μουσικό παρελθόν) γράφει δέκα τραγούδια, έξι εκ των οποίων ερμηνεύει ηΒίκυ Μοσχολιούκαι τέσσερα ο Νίκος Δημητράτος.
Πρόκειται πραγματικά για δέκα «διαμάντια», ερμηνευμένα μοναδικά από δύο σπουδαίους τραγουδιστές. Η Βίκυ Μοσχολιού θυμίζει ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας όταν τραγουδά τα «Νυν και αεί», «Στον κάτω δρόμο» και «Μεγάλη Παρασκευή», ενώ ο Νίκος Δημητράτος ξεχωρίζει για τις στιβαρές ερμηνείες του στα «Δόκανα», «Ο μαύρος ήλιος» και «Ήρθε ο καιρός».
Είχε βέβαια ,προηγηθεί η συνεργασία του Ξαρχάκου με την Μοσχολιού στο δίσκο χρώματα,(1968),συμμετέχουν επίσης οι Γρηγόρης Μπιθικώτσης-Σταμάτης Κόκοτας.
Η Βίκυ Μοσχολιού συμμετύχε με δύο τραγούδια «Παλικάρι διψασμένο » και «Εσβησε το τραγούδι>>,σε στίχους Ντίνου Δημόπουλου,τα οποία ακουγόταν στην ταινία του Πάνου Γλυκοφρίδη<<Πολύ αργά για δάκρυα>>
1982-Η Βίκυ Μοσχολιού ερμηνεύει δεκατρία υπέροχα τραγούδια από τα πολλά αθάνατα που έγραψε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, Στέλιου Καζατζίδη, Απόστολου Καλδάρα, Γιάννη Παπαϊωάννου, Μανώλη Χιώτη, Σταύρου Τζουανάκου, Μπάμπη Μπακάλη, Σταύρου Ξαρχάκου, Κώστα Καπλάνη .Ενορχήστρωση - Διεύθυνση ορχήστρας : Σταύρος Ξαρχάκος.
Σημαντικός σταθμός στην πορεία της Βίκυς Μοσχολιού ,υπήρξε η συνεργασία της ,με έναν σπουδαίο συνθέτη του λαικού τραγουδιού,τον Απόστολο Καλδάρα. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 περίπου χρονολογείται η συνεργασία του Καλδάρα με τη Μοσχολιού. Μαζί με το Σταύρο Ξαρχάκο και τον Γιώργο Ζαμπέτα άλλωστε, ο Καλδάρας κυρίως, είναι ο τρίτος αυτουργός του τόσο σημαντικού ρεπερτορίου της τραγουδίστριας εκείνη την εποχή, με πολλές και τεράστιες επιτυχίες. Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ, Μην τα φιλάς τα μάτια μου, Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει, Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα αλλά και επανεκτελέσεις που αφήνουν το δικό τους στίγμα στο χρόνο, όπως Ένα τραγούδι απ’τ’ Αλγέρι, Είπα να σβήσω τα παλιά, Δεν μετανιώνω που σ’ αγάπησα πολύ κλπ. Ο κινηματογραφικός φακός αποτυπώνει κάποιες στιγμές αυτής της συνεργασίας. Το 1975 ο Καλδάρας επιμελείται κι έναν δίσκο με επανεκτελέσεις προπολεμικών ρεμπέτικων, με τίτλο Λαϊκή Παράδοση 1825-1940 και τραγουδιστές τη Βίκυ Μοσχολιού και το Μανώλη Μητσιά. Τα τρένα που φύγαν, Τα δειλινά, Οι μετανάστες, Τα αρχοντορεμπέτικα είναι μερικές μόνο επιτυχίες από το πλούσιο ρεπερτόριό της, που ξεκινά από το ρεμπέτικο και το λαϊκό για να καταλήξει στο ελαφρολαϊκό και το έντεχνο, γιατί η σπουδαία, ιδιαίτερη δωρική φωνή της με τη χαρακτηριστική βραχνάδα και τις απεριόριστες δυνατότητες δεν χώρεσε ποτέ ταμπέλες. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 η Βίκυ Μοσχολιού αρχίζει συναυλίες με το Σταύρο Ξαρχάκο και το Γρηγόρη Μπιθικώτση σ' όλη την Ελλάδα, ενώ το 1968 πραγματοποιεί με δικά της έξοδα την πρώτη μεγάλη συναυλία έλληνα καλλιτέχνη στην Κύπρο. Το 1972 είναι η πρώτη λαϊκή τραγουδίστρια που εγκαταλείπει τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα και τα υψηλά νυχτοκάματα για να κατέβει στην πλάκα, αρχικά στο Ζουμ και μετά στο Ζυγό, δημιουργώντας ένα εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης, με άλλο ήθος και ύφος. Έξι συνεχείς σεζόν η Μοσχολιού τραγουδά στις μπουάτ Μούτση, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και Σπανό και παράλληλα δισκογραφεί μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια της, όπως το Έτσι είναι η ζωή, Μια βραδιά στη Λάρισα, Μεσόγειος, Η Ρόζα η ναζιάρα,Άνθρωποι Μονάχοι.
«Πήρα το ρίσκο» είχε δηλώσει «Εκεί έπρεπε να είσαι τέλεια, γιατί ούτε τρώγανε, ούτε πίνανε, ούτε σπάγανε…Είχαν ένα ποτήρι στα χέρια , κάθονταν και σε κοίταγαν στα μάτια». Το 1973 βρέθηκε μαζί με τον Δήμο Μούτση μέσα στο Πολυτεχνείο, πρόσφεραν την μικροφωνική τους εγκατάσταση από το Zoom και τριάντα κιλά κουλούρια κι άλλα τόσα τυριά!
. Τι να πρωτο-γράψω αλήθεια για τη Βίκυ Μοσχολιού; Είχε την τύχη να συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους συνθέτες , στιχουργούς, αφήνοντας ανεξίτηλα τα ίχνη της, στη δισκογραφία, τη μνήμη, αλλά κυρίως στις καρδιές μας. Δεν, ήταν βέβαια μόνο θέμα τύχης, Ήταν μεγάλο ταλέντο, γι’αυτό και «σκοτώνονταν» όλοι να της δώσουν τραγούδια τους. Μπάσα φωνή, με απόλυτα μετρημένη ερμηνεία, συχνά συγκινητική, αλλά ποτέ μελό κι άλλοτε κεφάτη και αλλέγρα, μισόκλεινε τα μάτια καθώς τραγουδούσε, έγερνε ελαφριά μπροστά το κεφάλι στις κορώνες, τα χείλη της έπαιζαν ένα δικό τους παιχνίδι και καθήλωνε το ακροατήριό της. Απο το ρεπερτόριο της Βίκυς, αξίζει να σημιώσουμε την συνεργασία της με τουςΑκη Πάνου (Πρέπει, Δεν κλαίω για τώρα), τον Ξαρχάκος (Παληκαράκι πού ‘λιωσα, Νυν και αεί), τον Μούτση(Σ’έβλεπα στα μάτια, Έτσι ειν’η ζωή), τον Μαρκόπουλο (Πέρα από τη θάλασσα, Οι Μετανάστες (όλο το L.P.), τον Θεοδωράκη (Κοιμήσου παληκάρι), τον Σπανό (Άνθρωποι μονάχοι), τον Κηλαηδόνη (Τα θερινά σινεμά), τον Κουγιουμτζή (Δεν είμαι εγώ), τον Πιτσιλαδή (Άδειο το λιμάνι), τον Κραουνάκη (Σήκω παιδί μου, Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα). Και βέβαια, έχει τραγουδήσει και πάμπολλα τραγούδια άλλων γνωστών και λιγότερο γνωστών τραγουδοποιών (Πλέσσα, Χατζηνάσιου, Κατσαρού, Λεοντή, Μουσαφίρη),καθώς επίσης και στίχους των καλύτερων (Ελευθερίου, Παπαδόπουλου, Χριστοδούλου, Νικολακοπούλου, Γκάτσου, Πυθαγόρα, κ.α.). Οι δημιουργοί,υποκλίθηκαν στη φωνή της,στη δωρική της ερμηνεία,, στην σκηνική της παρουσία,δεν είναι τυχαία η αναφορά του Ξαρχάκου<<Η Μοσχολιού σε κάποια τραγούδια,μοιάζει με Αρχαία Τραγωδό >>
Το 1981 κάνει μια δύσκολη επιλογή, από τις πλέον παρακινδυνευμένες για καθιερωμένη τραγουδίστρια, ερμηνεύοντας τον δίσκο «Σκουριασμένα χείλια» του άγνωστου τότε Σταμάτη Κραουνάκη.
Και όπως αποδείχθηκε, άξιζε το ρίσκο αφού και η καριέρα του Κραουνάκη απογειώθηκε έκτοτε, αλλά και στη δική της άνοιξε μια καινούργια παράγραφο
ΤΟ ΚΥΚΝΙΟ ΑΣΜΑ(2004)
Ετσι μας αποχαιρέτησε τον Αύγουστο (2005)...
Βραδινό σινιάλο έρημου φάρου
Σε ζητώ στην καύτρα του τσιγάρου Απ' τα χείλη σου να κρέμομαι μ' αφήνεις Κι ύστερα μεμιάς την πόρτα κλείνεις
Ξεθωριάζουνε τα χρώματα της μέρας μόνη συντροφιά μου ο αέρας και καθώς η νύχτα φτάνει με τρομάζει τίποτα πια τώρα δεν αλλάζει..
_Detail_Spain.jpg)
-ZZZ-Christ_Appearing_to_Mary_Magdalene.jpg)
Απρίλης
.jpg)
.jpg)
