Ναυαγοί σε στέρεο έδαφος

Δυο βήματα που δεν τολμήσαμε ...
Σταθήκαμε απορημένοι να κοιτάζουμε το μακρινό ορίζοντα /σαν το μετέωρο βλέμμα του πελαργού.
Αλυχτούσαν μέσα μας οι «Ανείπωτες λέξεις».
Βουλιάξαμε στην σιωπή...
Δυο μέτρα βλέμματος απόσταση ...
Δώσαμε τα πάντα να κρατηθούμε στην επιφάνεια μας πήρε στο βυθό η δίνη του Πάθους 
Ναυαγοί σε στέρεο έδαφος ....
 Κάτι διάφανες ψυχές /σωσίβια '' ήταν παντού /κρατηθήκαμε γερά... 

Κι όταν βγήκαμε στην επιφάνεια ...Κανείς δεν αναγνώρισε το τοπίο ...

Τι κρίμα και ήταν μόλις δυο μέτρα βλέμματος η στεριά...(Μαρία Λαμπράκη)

Ανείπωτα λόγια

''Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή

τα λόγια που ποτέ δε μου'χες πει

Μα εγώ τα καταλάβαινα

παιδί και μεταλάβαινα

του έρωτά σου τ'άχραντα μυστήρια''

Ασήκωτο βάρος η σιωπή /για τις λέξεις /που τάχτηκαν να υπηρετούν /τη δύναμη του λόγου....

Μα, κι η σιωπή μια λέξη είναι /για χάρη σου ξανάπεσα σ'αυτές....

Οπως αναφέρει και ο Τάσος Λειβαδίτης :''Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"

...ο ουρανίσκος μου είναι

ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν

χιλιάδες ανείπωτα λόγια.

'Ετσι θα περνούν οι μέρες...

Στον κυκλώνα της αθόρυβης αναζήτησης /δυνητικά περιστρέφομαι.
Τεμαχίζω το χρόνο .

''πες μου αν μ' αγάπησες όσο η νύχτα την 
σιωπή''
H νύχτα οχυρώνει τη σιωπή μου...
Ο,τι είπες γράφτηκε στην άμμο /πέρασε 
πάνω της ο αμείλικτος χρόνος /ο καιρός ο
 θεριστής ..Έσβησε όλα τα ίχνη...

Αύριο θα ταξιδέψουμε μαζί σε κάποια άλλη διάσταση/ θα μας πληγώνει ένας ήλιος λαμπερός / και μια ξένη θάλασσα θα μας χωρίζει.
'Ετσι θα περνούν οι μέρες...
Κι εγώ ;
Πάντα  θα αναζητώ το πρόσωπό σου στο δικό μου / που  το πήρες φεύγοντας ...(Μ.Λαμπράκη)

'Οτι είναι αληθινό /επιστρέφει

Πυρπολώ τις θύμισες ...

Κουρσεύω τα φιλιά που έμειναν αταξίδευτα /στις άκρες των χειλιών .

Μα, πάλι κάτι περισσεύει κι υπομένει .

Δεν στερεύει ποτέ η αναζήτηση 

Να ξαποστάσω /να ''κουρνιάσω'' /να ξεχαστώ..

Ξέρω πως :ότι είναι αληθινό επιστρέφει (M.Λαμπράκη)

 Οπως αναφέρει ο Νίκος Καρούζος :Νὰ 

γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—