Σελίδες

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Πρακτική ουτοπίας-Diego Doncel


Πρακτική ουτοπίας
Κι εγώ άρχισα να οδηγώ απόψε,
όπως κάθε νύχτα τελευταία,
με την ελπίδα να ξεφύγω από δω.


Φορώ το πουκάμισο φουσκωμένο απ΄την αύρα
κι η σελήνη μπροστά πυρπολεί με υδράργυρο
τα νερά του ωκεανού.


Το ράδιο, συντονισμένο σ΄ένα νεκρό κανάλι,
είναι μια ακόμα έρημος που με συνοδεύει.
Περνώ πλάϊ σε εκτάσεις πολυχρησιμοποιημένες
όπου ζυγίζουν σχέδια τουριστικών κερδοσκόπων
που υπόσχονται μια ευτυχισμένη ζωή.


Ο αέρας γεμάτος από ένα υπόλευκο μπλε αέριο
κι ο ουρανός μια εικόνα που αλλάζει
με στροβιλισμούς γύρης, αναλαμπές από πούσι
και σκονισμένα ρεύματα.


Ψηλά στο παρμπρίζ, ελεύθερα στον νυχτερινό
άνεμο, τηλεφωνικά καλώδια
κουνούν σταθερά τη μακρινή μορφή
των άστρων μ΄ένα ελαφρύ τρέμουλο.


Ξέρω πλέον πως δεν θα με σώσει τίποτε,
πως δεν είμαι πια ούτε εκείνη η όμορφη ιδέα
που γεννήθηκε στο μυαλό των ανθρώπων,
μα με παρηγορεί να το σκάσω.


Να 'μαι κάτι, είμαι η συνείδηση
αυτού που δεν καταφέρνει ούτε να ονειρευτεί,
ένα τίποτε πολύ παλιό που προσφέρει
στους γλάρους λίγο ψάρι
στον μώλο του λιμανιού
κι αρέσκεται ν' ατενίζει την πτήση του.


Οι στροφές κλίνουν ελαφρά
σε μια υγρή λάμψη,
και τα χρυσοχάλκινα χρώματα της ασφάλτου
έχουν θαλασσινούς ιριδισμούς, σαν νιφάδες.


Τα φώτα ενός αμαξιού, στη διάφανη
ησυχία του νίτρου,
περιστρέφονται στην ακτή όπως
ένας μακρινός πλανήτης στην τροχιά του.


Είναι βέβαιο πως έχω ελάχιστη πίστη,
μετά βίας ελπίζω κάτι, κυρίως από μένα,
μα με παρηγορεί να παρατηρώ αυτά τα ίχνη από λευκά
και γκρι σύννεφα σαν πανιά
με τα οποία κάποιος καθαρίζει τον ουρανό,
τα μάτια ενός άστρου που, νικώντας
την απόσταση που μας χωρίζει,
συναντιούνται με τα δικά μου.


Οπως κάθε νύχτα, διασχίζω τη χρωματιστή γραμμή
στο έδαφος κι οδηγώ παράνομα
στη λωρίδα της αντίθετης κατεύθυνσης.
Το βλέμμα χάνεται όχι προς το τμήμα της εθνικής
μπροστά μου, αλλά στα ψηλά
αστρικά βάθη.


Δεν αναρωτιέμαι τίποτε.
Η αίσθηση της πτήσης είναι πολύ έντονη
κατά τη διέλευση της κορυφογραμμής των αλλαγών εδάφους.


Οι εκρήξεις της μηχανής, ο θόρυβος
με τον οποίο η πίσσα ρουφά τα λάστιχα,
η τριβή της λαμαρίνας και των πλαστικών,
με κάνουν να σκεφτώ τις εκρήξεις
υδρογόνου και ηλίου από εκει ψηλά,
στην κίνηση της γαλάζιας ύλης,
στην ενέργεια του φωτός που διασχίζει τον χώρο.
Diego Doncel

http://www.poema.gr/poem.php?id=369

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

ΣΤΟN ΦΑΡΟ (Δημήτρης Ε Σολδάτος)

ΣΤΟN ΦΑΡΟ (Δημήτρης Ε Σολδάτος)

ΣΤΟ ΦΑΡΟ
Και να, που μ’ έφερε η εσχάτη απελπισία!
Τα σαλεμένα φρένα, μου είπαν να σε πάρω
-πάντα της πράξης προηγείται η φαντασία-
Μαζί μου απόψε -ερημιά, νύχτα- στο φάρο.

Σε βλέπω μπρος μου, μες το μαύρο φορεμά σου
ψυχρή σαν μέταλλο, αγέρωχη κι απλώνω
γυμνό τον πόθο να ντυθεί τ’ αγκάλιασμά σου
λες κι έχω απλώσει τα δυο χέρια μου για φόνο!

Σ’ αγίζω…τρέμεις….τρέμω…τρέμουμε απ’ τον πόθο
δειλά, όπως γέρνουν τα καλάμια όταν φυσάει
πάνω απ’ τη λίμνη∙ τα ματόκλαδά σου νιώθω
στο πρόσωπό μου, σαν μετάξι που μεθάει.

Σκίζω τα χείλη σου…η γλώσσα μου άγριο χέλι
μες απ’ τα δόντια σου, ρουφάει την ψυχή σου
-πάνω απ’ το κάστρο το φεγγάρι ανατέλλει-
σκάβω τα σπλάχνα σου και λες: “είμαι δική σου…

Κράτα με…σφίξε με…' βογκάς κι εγώ σπαράζω
πονάς…συστρέφεσαι…τα νύχια σου στην πλάτη
μου μπήγεις -ξέσπασε ο αφρός- αίματα στάζω…

Σπέρμα φωτιά, που καίει τα φύκια, σπάει τ’ αλάτι!
Γέρνεις στο στήθος μου μετά λαχανιασμένη
κλαις τρυφερά και ψιθυρίζεις τ΄όνομά μου
σαν μια θηλιά απ’ το λαιμό μου κρεμασμένη
το στόμα ανοίγεις για να πιεις το φίλημά μου.

Και πίνεις…πίνεις τα φιλιά…τα δάκρυα πίνεις
“κράτα με…σφίξε με…' μου λες ξανά. Αχ, μίλα…
Μέσα σου μπαίνω…κι όλη νύχτα ανάβεις…σβήνεις
γιομάτη γλύκα…φως….σκοτάδι…ανατριχίλα!

Κι εκεί, στην τέλεια ηδονή, στον οργασμό σου
“πεθαίνω…χάνομαι…' μου λες “κι εσύ μαζί μου…'
Μαζί σου, αγάπη μου…(Βυθίζω στο λαιμό σου
μια το μαχαίρι κι άλλη μια μες το κορμί μου!)

Τ’ άλλο πρωί, κάτι ψαράδες θα μας βρούνε
αγκαλιασμένους, να φιλιόμαστε στο στόμα…
“Είναι νεκροί εδώ και ώρα…' έτσι θα πούνε
αντί να πουν πως…αγαπιόμαστε ακόμα!
……………………………………………………………
Πάντα της πράξης προηγείται η φαντασία!
Τα σαλεμένα φρένα, μου είπαν να σε πάρω
Μαζί μου απόψε -ερημιά, νύχτα- στο φάρο
Να, πού με έφερε η εσχάτη απελπισία!

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

CARTE POSTALE



''Τα τραγούδια του ''carte postale'είναι κομμάτια πάνω σε ιδιαίτερες και σημαντικές προσωπικότητες,κοινής αποδοχής,στον κοινό βίο. 

Είναι μνήμες που καταγράφηκαν στη συνείδηση και μεταμορφώθηκαν σε μουσική και διάφανη ύλη. 

Είναι αισθήματα που δεν μπόρεσα να πώ με δικά μου λόγια ,άλλα χρειάστηκα τους στίχους του Ηλ.Κατσούλη για να ''μιλήσω'' με τη μουσική μου,σε αυτόν τον κύκλο τραγουδιών,αποτελούν σελίδες της κοινής ιστορίας μας,που θέλησα να πλησιάσω με μία μουσική,ίσως πολύ προσωπική. 

Εκ βαθέων........ 

Δύσκολευομαι να μιλήσω για τις καρτ-ποστάλ. 

Μου είναι όμως λίγο πιό εύκολο να σκεφτώ τα πρόσωπα,αφού από αυτά πήραμε την ύλη,την ουσιά και τον ήχο τους(μουσκή & λόγο) για να πορευτούμε στη ζωή και στον ιδιωτικό μας χώρο.....'' 


ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ-Νοέμβρης 2006 


Τραγουδούν- (προσωπικότητες για τις οποίες 


τραγουδούν): 

-ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ- (AMALIA RODRIGUEZ)
ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ - (ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ)
ΣΟΝΙΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ - (EDITH PIAF)

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ - (ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΒΑΦΗ) 



-ΜΑΡΙΩ - (ΣΤΕΛΛΑ ΧΑΣΚΙΛ) 
ΜΟΡΦΩ ΤΣΑΪΡΕΛΗ - (ΑΤΤΙΚ) 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ - (CARLO GARDELL)



ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ - ( ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΗ-ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ-ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ) 
Στο δίσκο -cd-υπάρχουν ακόμα δύο τραγούδια αφιερωμένα :Σοφία Βέμπο-ερμηνεύει ο Λ.Μαχαιρίστας, και :Σαπφώ Νοταρά-ερμηνεύει ο Σταμάτης Κραουνάκης.