Σελίδες

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Η ποίηση είναι η μουσική των λέξεων

L'Albatros
Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.


À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.


Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!


Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

Charles Baudelaire

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
 που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.


 Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
 να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.


 Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.


 Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας
(1906-1990)



 Το χαμένο χάδι Alfonsina Storni

  μτφ: Ρήγας Καππάτος
Γλιστράει μέσα απ’ τα δάκτυλα το αναίτιο χάδι,
μου φεύγει από τα χέρια. Στον άνεμο όταν κυλάει,
το χάδι μου πλανιέται δίχως σκοπό ούτε μέλλον,
το χαμένο χάδι ποιος θα το βρει να το πάρει;


Θα μπορούσα ν’ αγαπήσω απόψε με μια άπειρη λύπη
θα μπορούσα ν’ αγαπήσω τον πρώτο τυχόντα.
Κανένας δεν έρχεται. Μοναξιά στ’ ανθισμένα δρομάκια.
Το χαμένο χάδι θα κυλάει… θα κυλάει…


Αν απόψε στον άνεμο σε καλούν ταξιδιώτη,
αν ριγήσει τα κλώνια ένας γλυκός στεναγμός,
αν σου σφίγγει τα δάχτυλα ένα χέρι μικρό
που σε κρατάει και σε αφήνει, σε βρίσκει και φεύγει.
Αν δε βλέπεις το στόμα που φιλάει, ούτε εκείνο το χέρι,
αν το κάλεσμα δεν είναι παρά μια αυταπάτη
του αγέρα, ω, ταξιδιώτη που έχεις μάτια γαλάζια,
διαλυμένη στον άνεμο, θα με αναγνωρίσεις;

Alfonsina Storni
Γυναίκα -Νίκος Καββαδίας

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα 
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει. 
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.



ΜΑΡΙΑ-Ποίμα του Αλέξη Αντωνόπουλου

Θα την αγγίξω απαλά τώρα.
Θα την ξυπνήσω κατά λάθος.

Θέλω να δω γι’ ακόμη μια φορά τα μάτια της
πριν ξημερώσει.
....όταν σου ζήτησα νερό δεν δίψαγα, η πεθυμιά μου ήταν
της προσφοράς την προθυμία να απολαύσω....
Δεν κοιταχτήκαμε. Τα μάτια μας, στο ίδιο όνειρο

ήταν   α ν ο ι χ τ ά.
Συναντηθήκαμε....(Αργύρης Χιόνης)

Μόνο μέσα στα όνειρα  Θανάσης Κωσταβάρας
"Μόνο μέσα στα όνειρα
πραγματοποιείται ο τέλειος έρωτας"

Έλα πάλι στα όνειρά μου απόψε.
Έλα άνθος που ανοίγεις και κλείνεις και γίνεσαι πέτρα.
Και γίνεσαι άγριο πουλί κι άλλοτε πάλι ραγισμένο χαμόγελο.
Έλα μέσα στον κήπο μου όσο θα κρατάει η εφήμερη βλάστηση.


Όσο θα παίζουν τα τρυφερά βιολιά των γρύλων
Κάτω απο τ' ανύποπτα φύλλα.
Έλα πριν να πέσει η πάχνη.
Πρίν να σύρει το γυάλινο ξίφος της
Η σκοτεινή αυγή.
Πριν να ματώσουν τα βλέφαρα. 


Έλα και γίνε εσύ το κλειδί που ανοίγεις τις πόρτες
Και γίνε η βροχή και ο κρύος αέρας.
Έλα και χτύπα σαν το αστροπελέκι και χτύπα με.
Χτύπα με στην ασίγαστη επιθυμία μου να σ' αγγίξω
Και να σε κρατήσω για πάντα. 


Για πάντα όπως κρατάει ο ουράνιος θόλος
Τον ήλιο και το φεγγάρι και τ'άστρα.

Κι έτσι από στιγμή σε στιγμή
Μέσα από ίσκιους κι από ψεύτικα είδωλα
Ας σε κερδίζω.
Κι ας σε χάνω πάλι σε λίγο. 


Κι ας γίνεσαι πέτρα κι ας γίνεσαι βροχή και κρύος αέρας.
Εγώ θα είμαι εκεί, εκεί θα βρίσκομαι πάντα.
Εκεί θα σε περιμένω
Ακόμα κι ως την άλλη ζωή θα σε περιμένω.
Αγγίζοντάς σε μονάχα στον ύπνο μου.



 Κάτω απ’το φόρεμά της
Είναι γυμνή

Πάνω απ΄το φόρεμά της
Ολόγυμνη
Μπρος στο παράθυρο
Κρατάει ένα ψηλό ποτήρι
Θα στο προσφέρει;
Δε θα στο προσφέρει;
Το πίνει μόνη της
Δε σε κοιτάει
Έτσι είναι πιο γυμνή
Μ΄ένα τριαντάφυλλο
Ανάμεσα στα στήθη της.
Απόσπασμα από : Μικρή Σουιτα σε Κόκκινο Μείζον,Γιάννης Ρίτσος.



 Ω Ερωτα,
λένε πως είσαι ανθρώπινος,
λένε πως είσαι θεϊκός.
Φαίνεται να ‘σαι πιο ξακουσμένος
κι απ’ τη σφραγίδα του Σολομώντα.
Είσαι η ψυχή του κάθε πλάσματος
που σέρνεται στη γη.
Αλλ’ η δική μου η ψυχή σε γνωρίζει
με τον τρόπο που γνωρίζουν μόνο τα πουλιά
.
Τζελαλαντίν Ρουμί





 Απόσπασμα από το "Μικρό ναυτίλο" του Οδυσσέα Ελύτη

Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε.

 Μόνο που 'ναι πιο δύσκολο.

Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει.
Κι από τη φύση -αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.
IX
«Εχθές έχωσα κάτω απ' την άμμο το χέρι μου κι έπιασα το δικό της.
Όλο το απόγεμα ύστερα τα γεράνια με κοίταζαν απ' τις αυλές με νόημα.
Οι βάρκες, οι τραβηγμένες έξω στη στεριά, πήρανε κάτι γνώριμο, οικείο.
Και το βράδυ, αργά, την ώρα που της έβγαλα τα σκουλαρίκια να τη φιλήσω έτσι όπως θέλω εγώ, με τη ράχη ακουμπισμένη στον μαντρότοιχο της εκκλησιάς, μπουμπούνισε το πέλαγος και οι Άγιοι βγήκανε κρατώντας κεριά να μου φωτίσουνε.»
Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από μια ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση που αν δεν τη βρει να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της, έτσι που ναν τη γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Αόρατη πληγή


painter, Hamish Blakely
      Ειναι φορές που αναρωτιέμαι..
   Ποια μπόρα σ' έχει  ρίξει μέσα μου;
Και ώρα με την ώρα 
   μέρα τη μέρα
  με πλημμυρίζεις με μια αγάπη
     που μεγάλωσε στο φως 
      της απουσίας σου

Love letters to my wife | Hamish Blakely | British Figurative painter
Υπάρχεις μέσα μου
σαν αόρατη πληγή
Μόνο το αίμα ρέει
κόκκινο και ζεστό
χωρίς ποτέ κανείς
να βλέπει το μαχαίρι


Ακόμα κι αν δεν υπήρχες
      θα 'πρεπε να σε εφεύρω.
          Για να σπρώξεις τη νύχτα 
    της ερημιάς μου
                  στο τέλος της...(Μ-Λαμπράκη)

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Απο τις στάχτες της μνήμης

Painter,

Quang Ho

Γύρισε ανάποδα την κλεψύδρα του ο χρόνος..
Η νύχτα φωνάζει τ' όνομά σου..
Απο τις στάχτες της μνήμης  θα σε ανασύρω
εκεί αφήνει πάντα
το υστερόγραφό του ο Ερωτας..
Για να θυμίζει πως
όλα ξεκίνησαν απο μια Φωτιά...


 
 Στο φως σε ψάχνω
κουράστηκα να ψηλαφώ την απουσία σου
στα σκοτάδια..
    Κι ας ξέρω, πως
θα με βρει με χαρακιές ονείρων η μέρα..
 Απο τις χαρακιές του δίσκου
βγάζει η βελόνα τη μουσική.(Μ-Λαμπράκη)


 Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ..(Ντ.Χριστιανόπουλος)

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Εκλάμψεις στον αστερισμό του Κρόνου

Σ' ένα στερέωμα που τρέμει αδικαίωτο 
στου Ερωτα την προσμονή
κατάφορτο αστέρια απορημένα.
Σε δίνη φυγόκεντρη στροβιλίζομαι 
την λύτρωση αποζητώντας
στην όαση των χειλιών σου.
Θρήνος στο φόντο.
Εκλάμψεις στον αστερισμό του Κρόνου.
Πηγή,

που αναβλύζει το αίμα της καρδιάς
βάφοντας κόκκινα τα φτερά των Αγγέλων.


Art by, Andrzej Malinows
Εν τέλει, τι είναι ο Έρωτας;
Συστατικό μονάκριβο στη ροή του χρόνου
ξεγελώντας ''για λίγο'' το φθαρτό της ύλης;
Ασκήσεις θανάτου πριν την τελευταία εκπνοή;
<<Πίετε εξ αυτού πάντες;>>
<<Λάβετε φάγετε;>>
Σταύρωση;
Ανάσταση;
Μπέρδεψα τις έννοιες, (θα μου πεις)
Ισως
Μη με ρωτήσεις
<<Αποτάσσεσαι αυτόν;>>
Στον Ερωτα 
δεν θα πω ποτέ
ποτέ Απεταξάμην...(Μαρία Λαμπράκη)

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Θ' αλλάξουμε σώματα κάποτε


 Επιστρέφω...
Ανιχνεύοντας σημεία της όρασης
στις γειτονιές του ονείρου
και των αισθήσεων

Με την αυταπάτη στο πέτο 
μιας μάταιης συνάντησης
Εκτοξεύτηκα 
σε τροχιές λανθασμένες
και ασυλλόγηστα σπαταλήθηκα

Χωρίς ποτε να σου πω 
αυτά που ήθελα 
εκείνα που ίσως...

Κι όμως ήθελα μαζί σου
 απλά πράγματα
σχεδόν ενοχικά

 Μια βόλτα στη θάλασσα την ώρα
που ο Ηλιος απλώνει πάνω της
όλα τα χρώματα του δειλινού


Μια νύχτα όταν το φεγγάρι
ασημώνει τα νερά της
σαν την κρυφή του ερωμένη.


 Να νιώσω το χάδι του ανέμου
σε σώματα παραδομένα
στη μυσταγωγία του Ερωτα.


 Να χαθώ στα μάτια σου
σε άγνωστο πέλαγος

Χωρίς φόβο 
στραβά και λάθη 
Χωρίς ''γιατί'' 
ούτε ''πως'' 

Μόνο ο τρόπος που κάνει
το παράδοξο ''αλήθεια ''

και η στιγμή που την ψυχή αγγίζει.

Θ' αλλάξουμε σώματα κάποτε 
 απο 'Ερωτα  πεθαίνοντας πρώτα.
(Μαρία Λαμπράκη)

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

Thomas Benjamin Kennington (1856-1916)-_Autumn

 ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ-Χρήστος Δάγλαρης

 Ήρθε και πάλι το φθινόπωρο.
Όχι σαν πριν,
που σε περίμενα
μ' όλα τα κίτρινα φύλλα.

 Τώρα μου 'φερε το γέλιο σου
μέσα σε χίλιες μουσικές
και με τις πρώτες βροχές
είδα να λάμπει τ' όνειρο μου.

Αγάπη μου,
χρυσό φθινόπωρο της ύπαρξης μου.

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Eρημα κορμιά χωρίς φεγγάρια

Horst P. Horst, Lisa με άρπα, Παρίσι
Eρημα κορμιά χωρίς φεγγάρια
Ερημος δίχως θάλασσα
Θάλασσα της Αγάπης
Θρήνος στο φόντο
Σε ανύπαρκτο Ερωτικό τοπίο...

 Εντός μου η παρουσία σου
Χωρίς αρχή και τέλος
Στο άχρονο τώρα
Το πάντα το άπιαστο

Στο ελάχιστο να δίνεσαι
Ν΄ ανοίγεις φτερούγιες
Και να με σώζεις
Στο σώμα σου επάνω
Ετσι που ετερόφωτα λάμποντας
Απο τη μοναξιά μου βγαίνω
Και μέσα σου
Τη μήτρα μου βρίσκω...
(Μαρία Λαμπράκη)

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Σαν επίκληση /σαν προσευχή

 
Πάντα στην άκρη της Θάλασσας /το αναπάντεχο συμβαίνει ...
Ωρες πολλές /κοιτούσα με έκσταση πως άνοιγε την αγκαλιά της ''αφρίζοντας''/στο τραγούδι του Ανέμου..

Ενα σπασμένο κοχύλι στην άμμο/''μαρτυρούσε'' τα μυστικά του στ' απομεινάρια του Καλοκαιριού.
Πως μοιάζει ο Ερωτας με κοχύλι μικρό/στην άμμο κρυμμένο..
Eκεί κρύβει τα ''ακριβά του λόγια'' ο αγέρας /για τους ταπεινούς προσκυνητές ...
Οσπου το ανέφελο τοπίο ''σκοτείνιασε'' ξαφνικά 
Ενα μολυβένιο σύννεφο έκρυψε για λίγο/ τις καυτές αχτίδες του Ηλιου.
Ηταν άραγε η σκέψη σου /που ήρθε να μ' ανταμώσει;

Σαν επίκληση βγήκε στα χείλη μου /μια προσευχή...
Βρέξε θεέ μου ...Βρέξε ...
Να γίνει όαση η έρημος της Αγάπης ...(Μαρία Λαμπράκη)


Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Υπάρχεις μέσα μου

Μόνο ευωδιάζοντας
όπως η παπαρούνα που ανοίγεται
στην ηδονή των ανέμων
με κάνεις και είμαι...
τα άγια των αγίων θαυμάτων
αποκαλύπτοντας ...

 Υπάρχεις
αδημονώντας μέσα μου
και πάλλεσαι
τα φτερά σου δοκιμάζοντας
όπως τα πουλιά που σε πόρτες ανοιχτές
διστάζουν για λίγο ανελεύθερα...

Ο βίος της υπήρξε πάντα 
συντηρητικός και αξιοπρεπής 
Μόνο μια φορά ερωτεύτηκε 
οδυνηρά και παράνομα 
Οταν συνήλθε απ' την απόλυτη παραφορά 
δεν θυμόταν πια τίποτα ..
                                   τίποτα ..


Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Oi ''Μύστες '' του Ερωτα

Στη μήτρα της νύχτας 
γονιμοποίησε το σπέρμα του
 ο Ερωτας ...
Ηρθαν οι μύστες, 
 χωρίς περιττά στολίδια
την αλήθεια να διαφυλάξουν
 εξαγνίζοντας στο βωμό του ''δαίμονα''
όλα τα αρχέγονα πάθη, 
που ''κατακαίνε'' τα σωθικά τους ...
Λίγο πριν το πρώτο φως του Αυγερινού 
ντύθηκαν την κόκκινη βασιλική πορφύρα
κι έκρυψαν βαθιά στο χώμα
 το σπόρο της ''άμωμης σύλληψης'' (Μ-Λαμπράκη)



Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Το ίδιο πονάνε μέσα μου..

Κι αυτό που δεν μου έδωσες 
Κι αυτό που δεν σου ζήτησα 
Το ίδιο πονάνε μέσα μου.. 
Το ανολοκλήρωτο πάντα θα σε κυνηγά /όπως το δραπέτη /που σε ώρες απόγνωσης/ το κελί του νοσταλγεί ...(Μαρία Λαμπράκη)
 


Είναι κάτι βραδιές ασκήσεων ευαισθησίας /που ζητώ ν' αλλάξω το χρώμα του αίματος.. 
Γιατί δεν αντέχω να το νιώθω να κυλά τόσο ζεστό και κόκκινο /πάνω στο σώμα μου/όταν εγώ πονώ..

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Αυτή η νύχτα μένει...

''Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο''


Eδω θα με βρεις απόψε/δίπλα στο κύμα/συντροφιά μ' ένα φεγγάρι/ που δε λέει να  γεμίσει..
Να περισυλλέγω των ερώτων /ναυαγούς ..
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Απουσία -Ούτε πληγή /ούτε τραύμα ...

"Ο χρόνος θεραπεύει σπασμένα κόκαλα, αλλά χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο μαζί σου."
Δεν ξέρω τι περιμένω - πάντως όχι να 
φανείς 
αφού η απουσία σου (η απουσία σου) έγινε τρόπος ζωής.

*"Δωσ' μου τη σύνεση θεά, 
όχι όσον έρωτα ποθώ....
μα όσο αντέχω."(Β' Στάσιμο της Μήδειας του Ευριπίδη)




Στο δοξάρι της νύχτας /κρεμάστηκε απόψε το φεγγάρι
Μικροί ερωδιοί /αναγγέλουν τον ερχομό της καινούργιας μέρας 
Εδώ/ τα όνειρα πολεμούν για  να κερδίσουν/ το πρώτο χαμόγελο του Ηλιου.
Η απουσία σου ένα καρφί στη μνήμη 
Ούτε πληγή /ούτε τραύμα 
Ποια αέναη σιωπή να νιώσει τον πόνο /που σταλάζει κόμπο /κόμπο το δάκρυ της ψυχής;
Κι εσύ μέσα μου μια μπόρα/που δεν λέει να ξεσπάσει..
Βρέξε θεέ μου να γίνει όαση / η έρημος της Αγάπης.(Μαρία Λαμπράκη)


Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Ναυαγοί σε στέρεο έδαφος

Δυο βήματα που δεν τολμήσαμε ...
Σταθήκαμε απορημένοι να κοιτάζουμε το μακρινό ορίζοντα /σαν το μετέωρο βλέμμα του πελαργού.
Αλυχτούσαν μέσα μας οι «Ανείπωτες λέξεις».
Βουλιάξαμε στην σιωπή...
Δυο μέτρα βλέμματος απόσταση ...
Δώσαμε τα πάντα να κρατηθούμε στην επιφάνεια μας πήρε στο βυθό η δίνη του Πάθους 
Ναυαγοί σε στέρεο έδαφος ....
 Κάτι διάφανες ψυχές /σωσίβια '' ήταν παντού /κρατηθήκαμε γερά... 
Κι όταν βγήκαμε στην επιφάνεια ...Κανείς δεν αναγνώρισε το τοπίο ...
Τι κρίμα και ήταν μόλις δυο μέτρα βλέμματος η στεριά...(Μαρία Λαμπράκη)



Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Ανείπωτα λόγια

''Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή
τα λόγια που ποτέ δε μου'χες πει
Μα εγώ τα καταλάβαινα
παιδί και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ'άχραντα μυστήρια''

Ασήκωτο βάρος η σιωπή /για τις λέξεις /που τάχτηκαν να υπηρετούν /τη δύναμη του λόγου....
Μα, κι η σιωπή μια λέξη είναι /για χάρη σου ξανάπεσα σ'αυτές....
Οπως αναφέρει και ο Τάσος Λειβαδίτης :''Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"
...ο ουρανίσκος μου είναι
ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.