Σ' ένα τραγούδι /χάθηκα

Tα τραγούδια είναι /οι πιο ωραίοι ''κλέφτες''
Παίρνουν ''κρυφά'' τις αναμνήσεις σου /στιγμές απ ' το παρελθόν
Και στις επιστρέφουν ως ''λάφυρα'' της μνήμης /όταν τις χρειαστείς ...
Σ' ένα τραγούδι /χάθηκα ''μέσα'' μου  /κι αυτό το βράδυ.(Μ.Λ)

Το τραγούδι "Χάθηκα μέσα στη ζωή μου" από το θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη "Διαμάντια και Μπλουζ" (1990-91) γράφτηκε ειδικά για τη φωνή της Τζένης Καρέζη και δεν επιτρέπεται καμιά άλλη επανεκτέλεση. Ελένη Καραΐνδρου.
Ήταν η τελευταία παράσταση της Τζένης..

Στίχοι: Γιώργος Λεκάκης
Ερμηνεία -Μ.Λιδάκης 
Μουσική: Αρμός
Cd: Αμόνι και νερό

Αμόνι και νερό, έτσι ήταν η αγάπη σου
με έλουζε με φως, μα εγώ ήμουν σκοτεινός

αμόνι και νερό, έτσι ήταν η αγάπη σου
στο πέλαγο γυαλί, τη νύχτα ανατολή

και χάθηκες και χάθηκα, μαράθηκες μαράθηκα
πριν πούμε σ' αγαπώ εμείς οι δυο
και χάθηκες και χάθηκα σαν καραβάκια χάρτινα
που πήρε η βροχή κι η ενοχή

Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης
Χάθηκα,
Μέσα στους δρόμους που μ' έδεσαν για πάντα
Μαζί με τα σοκάκια, μαζί με τα λιμάνια

Χάθηκα, Γιατί δεν είχα τα φτερά και είχα εσένα Κατινιώ
Γιατ' είχα όνειρα πολλά
Και το λιμάνι, 
και το λιμάνι είναι μικρό
Γιατ' ήμουν πάντα μόνος
Και θα 'μαι πάντα μόνος.

Στίχοι: Στέλιος Χατζημιχαήλ.
Μουσική: Γιώργος Σταυριανός.
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη, στον δίσκο «Άνεμος είναι», 1990.

Δρόμοι που χάθηκα
με σένα πλάι μου
δεν είσαι εδώ
σκιά που έφυγε
μέσα στη θύμηση
ήσουν εσύ

Σβήνεις και χάνεσαι
κι όμως ξανάρχεσαι
κι ακροβατώ

Ελένη-Oδυσσέας Ελύτης

Art by, Alex Alemany

Σποράδες -  Ελένη-Oδυσσέας Ελύτης

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός

 

Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –

Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Art by, Alex Alemany

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις

Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη

Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας

Μια που υπάρχει αλλού

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο

Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι

Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν

Κι απομακρύνονται

Art by, Alex Alemany

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου

Το φως στον άσπιλο ουρανό

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση

Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη

Που δε βλέπει τίποτε

Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα

Του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο

Γιατί έγινε κιόλας

Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα

Και λόγια

Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ψαρριανός