Η Θάλασσα κι εσύ

Δίπλα στη θάλασσα...
Αμήχανη να κοιτάζω τα φώτα της νύχτας
Καθώς καθρεφτιζόταν στα νερά της
Xιλιάδες σπαρμένα μάτια παντού...
Ο κόσμος ξημερώνει...
Πέρα απο τις γραμμές των οριζόντων
Φεγγοβολούσε το πρώτο φως της Αυγής
Θεέ μου (είπα)
Τόση ομορφιά πως να χωρέσει μέσα μου;

Τα χέρια όπως πάντα τους αβέβαια
Το χάδι μετέωρο στους κραδασμούς των κυμάτων
Οι λέξεις κρύβονται πίσω απο τον μπερντέ του καπνού
Ενα τσιγάρο σιγοκαίει στο τασάκι
Για όλα είπαμε ή σχεδόν για όλα...
Κανείς, όμως, δεν τόλμησε να πει μια λέξη
Σ' αυτή την πόλη των εκατομμυρίων μόνων...

Σε λίγο ξημερώνει...
Αντίο
Χάρηκα
μια βιαστική αγκαλιά...
Κανείς δεν είπε
Κανείς δεν τόλμησε
Κι έμεινε το φιλί αταξίδευτο
Στην άκρη των χειλιών μας
Να κόβει σαν γυαλί
Και τώρα;
Κάθε φορά που μιλώ για σένα
Ματώνουν οι λέξεις. (Μαρία Λαμπράκη)

Έρωτας είναι

Τα μάτια σου κι η θάλασσα

απέραντό μου γίνε

Έρωτας είναι

το κύμα που λαχτάρισε

ν' ακούσει αυτό το μείνε

Απόψε....

Ο Ερωτας Νυν και Αεί...

Αχνοφέγγει στα μάτια σου το φεγγάρι,
η θάλλασα  καθρεπτίζει τον πόθο της ηδονής
μεταγγίζοντας την ενέργεια της πανσελήνου
σε θυμίαμα, του 'Ερωτα!

Αχ, γυμνό σώμα λούζεσαι στην αστροφεγγιά
ανυπότακτο στου Ποσειδώνα τις βουλές,
η Τρίαινα αναδεύει τα ύδατα του πάθους.

Σε περίμενα σαν ανοχύρωτη πόλη,
που γκρεμίζει μόνη της τα κάστρα.
Η έλευση δεν ήταν δεδομένη,
για τους άλλους καταστροφή
για μένα λύτρωση...

Κι όταν κατακτητής και τροπαιούχος
 μπήκες μέσα μου,
άνοιξαν  ''οι πύλες της Σιών''
Παραδώθηκα
καμία αντίσταση.

Δεν είδα το ξίφος
μόνο η πληγή μαρτυρά τη μάχη
το αίμα ρεει,
Ιφιγέννεια εγώ.
Εσύ ο κύριος και θεός μου, (είπα)
Ο Ερωτας Νυν και Αεί...

Κι η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη
τη νύχτα που οι ανεμώνες του βυθού
έκρυψαν για πάντα στο κοχύλι 
το δικό μας μυστικό.
(Maρία Λαμπράκη)